#42 Openhartig maar oprecht

Zucht, ik kom net thuis van een onverwachts gesprekje op school met betrekking tot Rowen en een andere jongen van school. In dit geval kon Rowen er weinig aan doen, maar had hij ook niet heel handig gereageerd naar een mentor van school. Ze kon zijn reactie begrijpen, maar je zal altijd met respect naar iemand reageren die jou probeert te helpen. Ik ben teruggegaan naar die mentor met Rowen om de lucht te klaren en met de persoon in kwestie. Hopelijk blijft het hierbij en zo zie je maar weer, de angst dat je kind in een conflict terecht komt zal nooit verdwijnen. Twee jongens die op het matje geroepen worden door het opzettelijk tegen elkaar opstoken door een meisje. Eigenlijk had jij daar ook aan tafel moeten zitten.

Mijn ochtend begon met een rondje hardlopen van 6 km door Het Twiske. Eindelijk kan ik het iets verder opbouwen en merk ik dat het goed gaat qua blessures, dus ga nu echt proberen elke week een kilometer meer te pakken. Daarna zat ik op de bank met twee offertes voor mijn neus voor een nieuwe keuken aangezien ik kort daarop gebeld zou worden door één van de partijen die op een antwoord zat te wachten. Er moesten dus knopen doorgehakt worden. Na een aantal keer heen weer gebeld te hebben kwamen we tot een akkoord en kon het ondertekende mailtje eruit! Terwijl ik daarmee bezig was belde de school van Rowen en Aeden. Maar goed, dat is nu afgehandeld en ik hoop dat Rowen voortaan meteen aan de bel trekt als er zich iets afspeelt wat niet de bedoeling is.

Afgelopen week zat ik niet helemaal lekker in mijn vel. Ik merk nu wel iets van een stijgende lijn, maar ik kon mezelf maar niet dáár krijgen waar ik wil zijn, dat is mij zoveel mogelijk goed te voelen. Soms gebeuren er dingen die ervoor zorgen dat je even wankelt, maar dat weet ik vaak snel genoeg om te turnen naar iets positiefs en dan weer door. Ik merkte nu de laatste tijd dat er een ‘opstapeling van’ plaatsvond waardoor ik het moeilijk vond om die positiviteit vast te houden. Elke keer als ik dacht “ja ik ben er weer” gebeurde er iets waardoor ik weer teruggetrokken werd naar iets waar ik niet mee bezig wil zijn. Uiteindelijk resulteerde dat in een kort lontje hebben, pijntjes krijgen in mijn lichaam, aan mijn lichaam, je terugtrekken van sociale gelegenheden en vooral veel moe zijn dat je denkt “wat is er toch met me aan de hand?!” Ik kan me wel goed willen voelen en er intern voor zorgen dat me dat ook lukt, dus door goed voor mezelf te zorgen en goed voor mezelf te zijn, maar ik heb geen invloed op het externe gedeelte. Met andere woorden, hoe een ander met mij omgaat. Dat wil ook nog weleens zijn werking hebben op mijn gesteldheid.

Ik ga dingen overdenken waardoor ik snel geprikkeld raak en kan reageren op een manier die ik achteraf niet wens voor diegene, maar ook niet voor mezelf. Dit is meer gericht naar mijn gezin dan naar een buitenstaander, maar ja, diegene die je liefhebt moeten het vaak ontgelden toch? Zoals ik al zei komt het door een opstapeling van dingen waardoor ik niet goed in mijn vel ga zitten en ja…dan kan ik weleens chagrijnig uit de hoek komen of dingen zeggen die ik achteraf niet meen. Ik baal daar dan enorm van, omdat ik weet van mezelf dat ik zo niet wil zijn en me zo niet wil gedragen. Ik wil het goede voorbeeld zijn voor mijn kinderen, maar dat kan op sommige momenten best moeilijk zijn. Soms vraag ik mij weleens af of er mensen zijn die altijd hun kalmte kunnen bewaren. Altijd steady zijn. Ik probeer mezelf erin te trainen, maar in dit geval merk ik dus dat er te veel dingen achterelkaar op mijn pad zijn gekomen waardoor ik over mijn grens ben gegaan vermoed ik.

Elk huisje heeft zijn kruisje, maar ook hetzelfde aantal kruisjes als bij ons?

Niet dat ik er nu een wedstrijd van wil maken, maar soms vraag ik mij af of ik het niet onderschat waar wij mee bezig zijn. Dat ik best even pas op de plaats mag nemen, of door moet gaan omdat ik, en daar gaan we weer, niet werk. Doordat ik geen officiële baan heb blijf ik maar het gevoel hebben dat ik niet overspannen zou kunnen raken of geen burn-out zou kunnen krijgen, want ja, zo druk heb ik het toch niet in vergelijking met iemand die wel een baan heeft naast zijn of haar gezin. Ik ben weer aan het ratelen in mijn hoofd. Waar het om gaat bij mij is dat ik druk ben met de voorbereidingen van onze verhuizing, ondertussen probeer ik mijn jongens te ondersteunen met school, te regelen dat ze op een goede school terecht komen in Veenendaal, zijn we bezig met een keuken voor het nieuwe huis waar een hoop tijd in is gaan zitten, maar hebben we ook te maken met familie en een sociaal leven.

Ik heb gemerkt dat er dingen van mij worden verwacht terwijl ik me van geen kwaad bewust ben. Ik probeer er voornamelijk voor mijn gezin te zijn, maar blijkbaar word er verwacht dat ik er ook voor een ander ben. Ik probeer iets onder woorden te brengen en discreet te blijven en ja… struggle er gewoon erg mee. Ik kan mezelf niet in tweeën splitsen en maak mijn eigen keuzes. Hoe lastig dat ook voor die ander is, dat zal die persoon moeten accepteren. Ik wil doordat ik mijn eigen keuzes maak ook niet in een kwaad daglicht geplaatst worden en dat stukje vind ik moeilijk los te koppelen. Ik bedoel dat ik het moeilijk vind om in dit geval die controle daar niet over te hebben wat iemand over mij zegt. Dat ik me niet kan verdedigen. Ook daar moet toch die f*ck it mentaliteit iets meer om de hoek komen kijken. Ondertussen is de laptop 4 keer uitgevallen dus ben ik lichtelijk geïrriteerd aan het raken.

Anyway die opstapeling van dingen heeft te maken met de verhuizing, de dagelijkse dingen, de bijkomende zaken, de onverwachte dingetjes tussendoor, hetgeen wat er van mij door iemand verwacht wordt, maar ook dat gevoel wat speelt wat toch nog wel met de scheiding te maken heeft. Iets waar een ander zich misschien in kan vinden of troostende woorden heeft voor mij haha. Die kan ik namelijk wel gebruiken op z’n tijd. Ik heb er namelijk weleens moeite mee als er dingen voor mijn kinderen geregeld worden buiten mij om. Dan bedoel ik iets wat normaal gesproken een moeder zelf regelt, word dan door de andere kant geregeld. Ik weet gewoon niet wat ik met die gevoelens moet. Natuurlijk word er aan deze kant door Paul ook weleens wat geregeld voor de kinderen, maar zodra het andersom gebeurt, en nu ga ik even heel openhartig zijn, krijg ik een gevoel van “bemoei je er niet mee”. Als iemand de gouden tip heeft hoe daarmee om te gaan? Please deel die dan even met mij 😉

Ik zie het zo, zodra je opa en oma wordt deel je kleinkinderen met de andere opa en oma. Je kinderen deel je over het algemeen met je partner. Bij een scheiding krijgen de kinderen als beide een nieuwe partner krijgen te maken met twee nieuwe families, dus deel je je kinderen ineens niet alleen meer met je partner, maar ook met een stiefouder/bonusouder hoe je het ook wilt noemen plus een hele bonus familie. Dat stukje familie wat erbij komt wordt bekend voor je kinderen, maar niet voor jou. Dat wordt een stukje onbekend terrein en krijg je dus niks van mee. Zo gaat het in ieder geval in onze situatie. Soms denk ik daarover na en maakt het me verdrietig dat ik geen deel meer uitmaak van hun hele leventjes. Natuurlijk werkt het andersom ook zo. De familie die mijn kinderen erbij gekregen hebben aan onze kant maakt hun vader niet mee. Het voelt alsof je de helft van hun leven mist. Het enige nadeel van onze scheiding vind ik dat stukje. Het delen van onze kinderen wat je eigenlijk pas zou hoeven te doen op het moment dat je opa of oma mag worden. Je kleinkinderen delen.

Geheid zullen er gescheiden koppels zijn die dit misschien totaal niet zo ervaren. Die een goede band hebben met alle andere partijen en zich dus niet kunnen herkennen in mijn verhaal. Het zijn voor mij bijna wekelijkse dingen die terugkomen qua gevoel, gooi daar bovenop het gevoel wat ik krijg er voor die ander te moeten zijn en alles eromheen waar we ons mee bezighouden en je hebt daar mijn state of being.

Zo meteen breng ik de boys weer richting Breukelen en ga ik dit weekend gezellig met Kiki doorbrengen. Paul is het hele weekend aan het werk en Faye is al in Veenendaal. Ergens kijk ik wel uit naar even wat tijd voor mezelf. Misschien kan ik nu al die dingen vanuit een ander goed perspectief gaan bekijken.

Ik ga de laptop dichtklappen voordat hij voor een vijfde keer uitvalt en wens iedereen een heel fijn weekend! Laat vooral jullie gedachten over deze blog gaan en als je het leuk vindt deel ze dan via deze site, via een berichtje op mijn socials of app. Ik hoor ze graag!

Tot volgende week!

Liefs LINDA