#8 Waar doe je nou goed aan?

Waar doe je nou goed aan? Een vraag die mij afgelopen week bezighield (wel vaker bezighoudt) i.v.m. een mail die ik vanuit de school van Rowen kreeg van zijn mentor.
Een mail met inhoud over zijn absentie.

Rowen heeft de kans gekregen om het eerste jaar van de HAVO nog eens over te doen, wat niet vanzelfsprekend is. Meestal gaan kinderen naar een lager niveau wat voor Rowen had betekend dat hij naar een andere school had gemoeten. Nu is het zo dat ze afgelopen jaar met veel punten rekening hebben gehouden waaronder de lockdown waar we mee te dealen kregen, online lessen volgen thuis wat we niet gewend waren, maar Rowen is over het algemeen natuurlijk ook gewoon een puber…

Er werd in dat eerste schooljaar veel heen en weer gemaild met zijn toenmalige mentor. Zij was bereid om Rowen over die streep te slepen.
Wat het lastig maakte was dat de hulp er was, z’n brains waren er ook, maar de wil/zin was er niet in te pompen. Ik weet het even niet anders te benoemen. Hij begon zo goed. Zo gemotiveerd, een kind met een missie. Al snel veranderde dat en sloop er steeds meer puberaal gedrag in wat zich uitte in een vorm van laksheid.

Ik besefte mij heel goed dat Rowen hier misschien zelf weinig aan kon doen, omdat zijn koppie nog niet zo ontwikkeld is dat hij snapt waarom het zo belangrijk was om goed zijn best te doen voor school. Het gamen lag op de loer en ja, de strijd om hem te laten doen wat van ‘m verwacht werd, werd alleen maar erger en erger. Dus ook de spanning in huis, de stress en de zorgen die ik om ‘m had. Wilde ik nog wel langer die strijd aangaan om hem op de HAVO te houden met een kind die er zelf de ernst niet van inzag? Ik moest hem vast inschrijven op die andere school, zodat die school een plekje kon reserveren voor hem, mocht hij het advies krijgen een niveau lager te moeten.

Zo zonde vond ik het. Hij deed in groep 8 zo z’n best om te laten zien dat hij een hele goede inzet kon tonen. Toen werd er namelijk tegen hem gezegd aan het begin van groep 8 dat hij de HAVO zeker aankon, maar niet met de werkhouding die hij op dat moment liet zien. Dan kon hij beter een niveau lager doen zodat hij die school kon doorlopen met twee vingers in de neus. Vanaf dat moment ging er een soort knop om bij Rowen. Hij deed ineens heel goed zijn best en voornamelijk wat er gewoon van hem verwacht werd. Wat dus ook resulteerde in een mooi definitief schooladvies en dat was HAVO.

Iedereen blij, we zijn toen ook lekker uit eten geweest om het te vieren. Waar ik eigenlijk nog het meest blij om was voor hem, was dat hij erkenning kreeg voor zijn kunnen.

Als dan blijkt in het eerste schooljaar van de HAVO dat hij eraan moet trekken… Wat moet je dan? Kun je het niet? Is het toch te hoog gegrepen voor je? Zijn antwoord: “nee ik kan het wel.”
Oké, gelukkig. Dan hoef je dus eigenlijk alleen maar je best te doen.
En dan doelde ik dus op het leren van toetsen én het maken van je huiswerk.

Uiteindelijk heb ik ook gedacht, wil ik nog 4 jaar lang zo achter Rowen aan moeten zitten? Ik heb de papieren van die andere school met pijn in mijn hart ingevuld en ingezonden. Het is zijn leven, hij zal met de consequenties moeten leren omgaan.

Het einde van dat eerste schooljaar kwam in zicht en het verlossende woord kwam op een zondagmiddag terwijl Rowen bij zijn vader was en ik met Paul, Kiki en Ivy op het strand liep. Rowen mocht het jaar overdoen dus hij kon blijven.

Wat was ik blij voor hem. Ik wist namelijk dat hij het verder ontzettend naar z’n zin had op deze school. Ik heb hem uitgelegd dat ze hem nog een tweede kans wilde geven, maar dat hij écht iets aan zijn werkhouding moest doen.

Het tweede eerste jaar ging van start. Het zal misschien voor andere vreemd overkomen aangezien het een vorm van omkoping is, en een vreemde beloning voor een jaar overdoen, maar ik wilde hem iets geven om naar uit te kijken en het jaar positief starten. Dus heb ik toen de afspraak gemaakt met Rowen dat hij voor elke 7,5 en daarboven een euro van mij zou krijgen. Nou de tikkies vlogen me om de oren.

Helaas merk ik dat de puberteit echt de overhand begint te krijgen. Hij is immers 14 jaar, een grote jongen voor zijn leeftijd, en heb door dat hij one of the cool guys is. Er komen geen tikkies meer binnen, waar hij natuurlijk een excuus voor heeft, hij zorgt ervoor dat leerkrachten tegen hem uitvallen en nu dus de mail over zijn absentie.

Vaak krijg je van die standaard mails die naar elke ouder gestuurd worden. Waar mijn hart een klopje bij overslaat is als ik die mails krijg waarvan ik aan het onderwerp van de mail al kan aflezen dat hij alleen voor mij bedoelt is. Zucht…daar gaan we weer.

Ik laat de mail zien aan Rowen. Ik vraag hoe dit nou kan? Een paar keer te laat, soms tussenuren niet aanwezig. Hoe kan dat nou? Ik weet dat ik hem een keer te laat naar school heb gebracht, omdat ik m’n autosleutel niet kon vinden, die was de dag ervoor uitgeleend, Rowen zijn band was lek, en ja stress in de ochtend. Maar goed ik dacht, hij redt zichzelf maar even en legt de situatie maar uit. Niet wetende dat hij wel vaker te laat komt! Voor die tussenuren had hij het excuus dat als ze online les volgen in de klas (omdat een leerkracht dan in quarentaine thuis zit) het voor is gekomen dat zijn batterij van z’n telefoon leeg was, waardoor hij mee moest kijken met een klasgenootje, maar dan vergat te melden dat hij erbij aanwezig was. Nou Row, je hebt vandaag tijdens mentoruur een gesprek hierover met je mentor. Ik hoor van hem wel hoe het is afgelopen.

Je blijft ‘m helpen en ondersteunen, maar als hij zelf niet alles inzet om dit schooljaar goed af te willen ronden is het toch echt zijn eigen verantwoordelijkheid. Zijn cijfers zien er op zich goed uit, maar als je werkhouding ruk is, sturen ze je gewoon van school, klaar. Daarom vind ik het zo jammer dat het lijkt alsof hij niet het besef heeft dat hij die tweede kans wel heeft gekregen. Ja kinderen uit zijn klas kijken tegen ‘m op, allemaal meisjes die hem berichtjes sturen. Leuk hoor, als je hier straks op kunt terugkijken met een VMBO-Kader diploma op zak! Nou dat is misschien een beetje overdreven.

Hij komt er wel, hier en daar let ik op en stuur ik aan, maar verder moet ik misschien die teugels zo laten vieren zoals ik al doe, anders worden de komende jaren erg pittig en ongezellig in huis. Daar doe ik dus goed aan.

Zijn folders worden vanmiddag weer gedropt, dan kan hij als hij terugkomt van zijn vader zijn wijkje weer lopen. Dat is toch iets wat hij zelf graag wilde, zich opgeven voor een krantenwijk zodat hij geld kan verdienen. Om vervolgens weer uit te geven in de Appie of bij de Mac. 😉

Ik ben mega trots op deze kanjer aan wie ik deze blog nu heb gewijd en kan om veel van zijn streken ook wel weer lachen. Gelukkig verteld hij mij van gebeurtenissen in zijn klas, dus voelt hij zich daarin vertrouwd naar mij toe. Zoals het incident dat zijn vriendje van een gat in de muur het witte gips schraapte en in een zakje deed, dat vervolgens naar Rowen gooide en wie was de sjaak??

Je hebt een gezonde dosis humor en al fikse triceps! Hahaha
Stoeien met je broertje Aeden verloopt bijna nooit vlekkeloos. En dat bedoel ik in letterlijke zin aangezien de bloedspatten vaak overal te vinden zijn (Aeden en zijn bloedneuzen), maar geniet van jullie broederschap en ook hoe Faye haar mannetje staat als het aankomt op een stoeipartijtje met haar broers. Hard tegen hard kan ik jullie vertellen!

Dit was ook weer een week met fijne inzichten, in dit geval als het aankomt op Rowen, school en het communiceren met elkaar. Hij hoort mij aan en neemt ook aan op de momenten dat het echt ff nodig is. Daar ben ik blij om.

Voor diegene die met dezelfde struggles lopen, ik hoop dat dit heeft mogen helpen. Voel je altijd vrij om een reactie te geven.

Ik moet het nog even linken aan de website, maar je kunt mij ook vinden op Facebook onder mijn naam: Linda van Schajik, Oostzaan.

Of op Instagram onder: linnie0309

Straks kunnen we Kiki weer ophalen uit school en dat ( hoe leuk!) samen met opa en oma (mijn schoonouders komen even langs). Aankomende zondag vieren we de 70e verjaardag van mijn moeder! Die heeft deze bijzondere mijlpaal dinsdag 8 feb mogen halen, dus haal ik de jongens zondag iets eerder op van onze meetingsplaats in Breukelen zodat ze daar deels bij kunnen zijn. Faye blijft komende week weer bij haar vader, dus helaas zal zij er zondag niet bij kunnen zijn. Aanvankelijk zouden we het afgelopen zondag gevierd hebben, maar corona gooide roet in het eten.

Lieve mensen, lieve lezers, bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

Ik wens jullie een heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA