Maandag 2 oktober, we zijn alweer 2 weken en een dag verder. Afgelopen week hebben we best een pittig weekje gehad waar ik een beetje (veel) tegenop zag. Het was een week van 4 dagen werken inclusief 2 avonden een Kick-Off. Eén van Montèl in Waalwijk en de ander van eijerkamp zelf.
Het zorgde ervoor dat ik echt m’n best moest doen om positief en in balans te blijven. Oef..

Ik merkte dat ik iets meer aan en om mezelf moest denken. Nou ben ik gister wezen shoppen voor en met Rowen en Aeden, dus toch weer een ander aan ’t pleasen 😉, maar dat was echt nodig. Mijn jongens groeien de pan uit waardoor ze een hoop kleding niet meer passen. Vooral Aeden is in een mum van tijd een boom van een kerel geworden voor een jongen van zijn leeftijd.
Vorig jaar zat hij nog in maat 164 soms XS, maar nu gaat hij gewoon naar heren maat M. Kanjer is het.

Ik bedoel trouwens met meer aan mezelf denken dat ik moet doen wat ik aankan. Je herkent het misschien wel bij jezelf dat je vaak doorgaat terwijl je eigenlijk snakt naar tijd voor JOU. Dat kan soms ook betekenen dat je gewoon tijd met je eigen gezin wil doorbrengen, wat ik dus ervaar op dit moment. Mijn kinderen komen nu echt op een leeftijd dat ze hun eigen tijd gaan invullen met werk of met vrienden naast school en sport. Op het moment dat ze er dan wel zijn wil ik de kans grijpen om even quality time te hebben.

Ik heb het al vaker genoemd in eerdere blogs, maar mijn moeder zei altijd te luisteren naar m’n lichaam. Misschien dat ik dan op die drukke momenten haar stem op de achtergrond hoor en op tijd op de rem trap als ik merk dat het me teveel begint te worden.

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar hebben we ook veel gedaan waardoor het dus ook niet zo gek is dat ik me zo onrustig kan voelen op z’n tijd. De verkoop van ons huis, de verhuizing naar Veenendaal, een nieuwe baan voor allebei, het regelen van de kinderopvang voor Kiki wat ook wel spannend was aangezien alles zo goed als vol zat. Het hele ritme wat we hadden opgebouwd in Oostzaan moesten we opnieuw zien terug te vinden of creëren.
Anyway…
Wat er óók voor zorgde dat er een gevoel van tekortkoming door mij heen stroomde is dat ik sinds we hier wonen, en nu ben ik even heel open en eerlijk, weer gevoed werd met een soort hebzucht. In ieder geval stak er een gevoel de kop op meer te willen hebben. Ik begon na te denken over ons leven in Oostzaan en merkte dat ik het leven daar stiekem meer begon te waarderen. We hadden daar een levenswijze van enorme dankbaarheid. Ik was daar zo tevreden met wat we hadden. Ik heb zelfs een periode gehad dat ik geen auto in mijn bezit had, echt kon genieten van de kleine dingen.

Daar wil ik weer naartoe terug!

En misschien komt het ook wel doordat we meer te besteden hebben door het simpele feit dat ik erbij ben gaan werken, maar dat gevoel…het gevoel van tevredenheid, vrijheid je niet druk maken om wat een ander denkt of vindt.
Daar wil ik weer naartoe terug.
Het hoeft niet allemaal perfect. En het is niet zo dat ik nu zeg dat ik niks meer hoef of wil! Nee, we hebben allemaal zo onze wensen, maar het moet wel in balans zijn.
Dat materialistische stukje mag wel iets minder naar mijn idee. Nu spreek ik voor mezelf! We hebben het hartstikke goed en ben mega dankbaar voor alles wat we tot nu toe hebben bereikt.

Daar komt ie weer…

“Happy with where you are and eager for more.”

Goed, ik ga afronden. Kiki komt om 14:30u uit school en daarna kunnen we door naar Aeden z’n mentor voor een oudergesprek. Heel benieuwd wat we te horen gaan krijgen.

Lieve allemaal, ik wens jullie een hele fijne week en wil jullie bedanken voor jullie tijd. Misschien herkennen jullie dingetjes uit mijn verhaal, maar weet dat dit puur gericht is naar mezelf, zelfreflectie.

Tot de volgende blog!

Liefs LINDA