Vrijdag 2 sept 2005 werd mijn oudste dochter, mijn oudste kind, zij die mij mama maakte, geboren in het ziekenhuis van Ede.
Dat is vandaag op het tijdstip dat ik dit aan het schrijven ben (22:00 uur) precies 17 jaar geleden. We noemden haar Faye Maria Eleonora,
Faye..
Die avond werd ze heel even bij mij gelegd, omdat het niet goed met haar ging. Ze had in het vruchtwater gepoept, ze bleek een klaplong te hebben, een gebroken sleutelbeentje en werd nog verder onderzocht, ze had namelijk een infectie maar wisten nog niet precies welke.
De volgende ochtend was ik jarig en werd ik 23 jaar jong. Ik werd al vroeg wakker na een nacht met vreselijke naweeën en wilde meteen naar haar toe. Ze lag op een andere afdeling boven mij, en probeerde mijn weg naar de lift te vinden. Wat ik nog niet wist na zo’n eerste bevalling, dat je eigenlijk na een zware bevalling nog niet instaat bent om op eigen kracht uit bed te komen, laat staan te gaan lopen. Achteraf strompelde ik de gang op en merkte daar op die gang dat ik houvast moest hebben. Wat gebeurde er met me? Ik hield me vast aan de leuning die ze daar aan de wanden hebben en probeerde mezelf via die leuning terug mijn kamer in te krijgen. Even later kwam er een verpleegster naar me toe met een rolstoel en zei dat ze me zag en kwam halen. Dat was al de bedoeling, maar ik had dit nog nooit eerder meegemaakt.
Ik zou thuis bevallen, Faye had in het vruchtwater gepoept, dus moest naar het ziekenhuis. Achteraf maar goed ook, want nadat ze geboren was bleek er genoeg mis te zijn.
Die hele dag verbleef ik zo’n beetje in de zaal waar Faye lag en werd ze tussendoor verder onderzocht. In de avond kregen we het bericht dat ze naar een ander ziekenhuis moest waar ze Intensive Care hadden.
Ze hadden plek voor Faye in Veldhoven. Zij werd in een ambulance daarnaartoe gebracht en wij reden zelf, omdat we er niet achteraan mochten rijden in verband met de hoge snelheid van de ambulance. Dat was een vreemde gewaarwording, je hebt je kind 9 maanden gedragen en wordt dan even van elkaar gescheiden op de snelweg. Ik kan me dat gevoel nog goed herinneren.
We kwamen tegen 00:00 uur in dat ziekenhuis aan en ik kreeg mijn eigen kamer. Dat was erg fijn.
Toen we bij Faye mochten kijken waren ze druk bezig met haar. Er stonden als ik het me goed herinner 3 of 4 personen om haar heen. Ik werd erbij gehaald en mocht mijn hand op haar hoofdje leggen. Ze waren infusen aan het aanbrengen en ik stond erbij en keek ernaar. Wat gebeurde er allemaal?
Die nacht liep een verpleegster met mij mee naar mijn kamer en gaf mij een boekje. Daarin konden alle verpleegsters die voor Faye zorgden een stukje schrijven. Ik vond het zo attent en voelde dat Faye en ik in goede handen waren.
De volgende dagen in Veldhoven kregen wij het nieuws dat ze naast die klaplong en dat schoudertje ook een longontsteking had.
Elke ochtend zocht ik haar op en ging ik naast haar wiegje zitten. Het enige wat ik kon doen was haar aanraken en kijken naar haar. Ze lag daar aan infusen en een drain in verband met die klaplong.
Op een ochtend wilde ik weer naar Faye toe en werd ik eerst aangehouden door een verpleegster. Haar haartjes waren aan 1 kant weggeschoren, omdat ze een plek zochten een infuus aan te brengen wat niet lukte op haar lijfje, maar wel op haar hoofd. Via dat infuus kreeg ze de medicatie binnen tegen die longontsteking wat ze geloof ik 8 dagen kreeg. De haartjes hadden ze opgeplakt om te bewaren. Ik ging weer naast haar zitten, maar hing als een vaatdoek aan de rand van haar bedje. Ik had zo’n hoofdpijn maar dacht dat ik moest blijven zitten anders zouden ze misschien kunnen denken dat ik geen goede moeder was en na 5 min alweer naar mijn kamer wilde. Ik werd nog gerold in een rolstoel, dus moest de verpleegster dan vragen om mij weer terug te brengen, dat was een soort drempel voor mij. Het was alleen te heftig en voelde dat ik moest gaan liggen.
Toen ik op mijn kamer lag kwam er een arts langs die vertelde dat ik door het vele bloedverlies wat ik had gehad bij de bevalling een veel te laag Hb gehalte had. Die horen ongeveer tussen de 7,5 en 10 te zijn bij vrouwen, maar waren op dat moment bij mij 4,7.
Bij 4,5 wilde ze een bloedtransfusie doen, waardoor ze met mij wilde overleggen om het eerst met ijzerpillen te proberen die waarden omhoog te krijgen wat lukte. Het verklaarde in ieder geval waarom ik me zo vreselijk moe voelde en zo’n vreselijke hoofdpijn had.
Ik snapte nu dat ik me niet schuldig hoefde te voelen dat ik het niet volhield om bij Faye te blijven zitten.
De dagen die volgde kregen we te horen dat ze nóg een klaplong had gehad, maar wel goed reageerde op de medicatie tegen de longontsteking. Alles ging op automatische piloot. Tijd om alles goed door te laten dringen was er niet.
Op een gegeven moment mocht ze van de intensive care af. Ik geloof dat die dag, de dag dat ze terug werd overgebracht naar Ede, het moment kwam dat ik haar eindelijk mocht en kon vasthouden.
Het was ook het moment dat ik niet meer in het ziekenhuis kon terugkeren om bij Faye te blijven. Zij ging naar Ede, ik naar huis. Ik vond het verschrikkelijk, maar het was niet anders.
Als ik thuis was kon ik haar op de laptop zien via een camera die ze op haar gericht hadden. Het was het laatste beeld wat ik zag als ik naar bed ging en het eerste beeld wat ik openklapte als ik wakker werd.
Op een ochtend kwam ik zoals gewoonlijk weer de hele dag bij Faye vertoeven, had haar lekker in mijn armen liggen gewikkeld in een doek van het ziekenhuis nog niks vermoedend toen een verpleegster naar me toekwam en zei:”wat erg hè dat ze haar haartjes aan de andere kant nu ook hebben weggeschoren.” Ik haalde het deken waar ze in verwikkeld lag weg van haar hoofdje en zag ineens nog een kale plek! Ze hadden geprobeerd een infuus aan te brengen voor de medicatie tegen die longontsteking, maar omdat het niet lukte besloten ze de medicatie door haar voeding te doen. Ik was zo boos dat ze me niet even tegenhielden ten eerste om me te waarschuwen, en ten tweede ze die medicatie niet meteen voor die twee dagen door haar voeding deden. Nu had Faye met haar zwarte koppie een hanekam.
Ik schrok gewoon van het contrast met Veldhoven waar ik er op voorbereid werd, de haartjes die opgeplakt waren en hier…?
Maar goed, ze herstelde van de longontsteking, haar armpje ging ook steeds beter, maar nu moest haar zuurstofgehalte in haar slaap nog stabiliseren. Die zakte in diepe slaap steeds onder de 90 en moest daar echt boven zitten.
Elke keer als ze de zuurstofslang weer bij haar gezichtje hadden gelegd, kwamen er weer een paar dagen bij dat ze moest blijven. Soms ging het een paar dagen goed, dan klapte ik de laptop open om Faye te zien en lag hij er niet bij, waar hij een andere keer tot grote teleurstelling voor ons wel bij haar was gelegd. Dat betekende dat je nog langer kon wachten op bericht om Faye mee naar huis te mogen nemen. Begrijp me niet verkeerd, haar gezondheid was natuurlijk het belangrijkste, maar er waren verpleegsters die zagen dat Faye het hartstikke goed deed en niet zo snel die zuurstof erbij legde tijdens de nacht, maar er was er ook één die zich iets meer aan de regels hield wat er dus voor zorgde dat het alleen maar langer duurde. Ik wilde bij die ouder horen die een arts ziet binnenkomen en met het nieuws kwam, “uw kind mag mee naar huis.”
Ik weet nog dat ik op een middag bij Faye was en er zo’n moment aanbrak dat er een arts de zaal binnenkwam. Ik hoopte zo dat hij voor mij kwam, maar liep naar een andere moeder om haar het fijne nieuws te brengen dat ze haar baby mee naar huis mocht nemen.
Toen ze weggingen besefte ik me dat ik inmiddels al bijna 3 weken dag in dag uit in het ziekenhuis leefde met Faye. Ze had alleen nog maar in die zalen gelegen. Ik wilde wandelen met haar, thuis genieten van haar, haar overal mee naartoe kunnen nemen, maar vooral haar bij me hebben en toen kwam het moment dat ik even niet zo sterk meer was en brak ik, daar in mijn eentje met Faye in die grote zaal met lege bedjes.
Uiteindelijk kwam het goede nieuws ook bij mij terecht en mocht Faye na 3 weken mee naar huis.
Die eerste nacht kon ik niet slapen, ik ben de hele nacht wakker gebleven. Waarschijnlijk zat er teveel adrenaline in mijn lijf, maar ik hield haar vast of ik ging op mijn zij liggen en legde haar dicht tegen me aan.
Vrijdag 2 september 2005 zal ik nooit vergeten. Hoe kwetsbaar ze was. Later is pas het besef gekomen dat we haar hadden kunnen kwijtraken. Toen, was ik ervan overtuigd dat het goedkwam. Er is nooit in mij opgekomen dát het weleens fout kon gaan. En nu denk ik, wat fijn dat ik die angst niet had. Wat fijn dat ik geloofde in haar herstel en geen seconde heb gedacht aan dat andere scenario.
Misschien had het te maken met mijn leeftijd, misschien met mijn karakter. Ik ben sowieso niet een persoon die gaat kijken naar wat er allemaal fout kan gaan, maar kijkt naar oplossingen en daar op voortborduurt. Soms kan dat misschien verkeerd overkomen, alsof bepaalde dingen me niet raken, maar ik kijk naar de mogelijkheden die er zijn en hou me daaraan vast. Dat is waarschijnlijk wat ik destijds ook deed. Geen seconde dacht ik na over wat er mis kon gaan. Faye was in goede handen.
In mijn oude slaapzak. Toen hield je al van vintage Faye 😉
Inmiddels is het 00:01 uur… Dat betekend dat ik jarig ben.
Het is vandaag 3 september. De dag nadat ik 17 jaar geleden het mooiste cadeau heb mogen krijgen wat je maar kan krijgen.
Dat betekend dat als ik toen 23 jaar was, ik nu dus…40 ben! 😉
Hiep Hiep, Hoera!! To me myself and I!
Heb jij ook een heftige bevalling meegemaakt of eerste periode van je kindje waar je nu anders op terugkijkt dan hoe je er toen instond? Vertel me dan wat jouw ervaringen daarover zijn.
Ik kreeg bij mijn 4e zwangerschap van de verloskundige te horen dat ik over mijn bevallingen sprak alsof het over iemand anders ging. Ik heb helaas 3 heftige bevallingen mee mogen maken waarvan die van Aeden nog meeviel al had hij ook zijn sleutelbeentje gebroken, maar de naweeën maakte het erg heftig naderhand.
Alle vier hebben ze uiteindelijk hun sleutelbeentje gebroken en was Kiki’s bevalling de kers op de taart. Nee, dat bedoel ik sarcastisch, daar heeft zelfs mijn verloskundige op momenten nog wakker van gelegen vertelde ze bij de nacontrole na 6 weken.
Ik kan het denk ik voor mezelf gewoon snel relativeren en heb 4 gezonde kinderen waar ik mega dankbaar voor ben. Of ze lief zijn is een ander verhaal haha. Alles is goed afgelopen en kijk dan liever naar hetgeen wat goed gaat.
Oké, ik ga er een eind aan breien voordat ik begin over de bevalling van Rowen hihi.
Welterusten voor nu en ik wens iedereen een heel fijn weekend!!
Liefs LINDA
Geef een reactie