En zo is het weer vrijdag…
Poeh, wat een week. Vorige week schreef ik deels over mijn vader die was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kan je vertellen dat het best spannend was.
Ondanks dat mijn vader eind april 84 wordt, kan ik wel zeggen dat hij een vitale ouwe baas is. Hij rijdt nog overal naartoe en dan bedoel ik niet alleen naar de supermarkt om de hoek, maar dan heb ik het echt over ritjes van Holwerd naar Bodegraven, Zaandam, Woerden, De Bilt, Nijmegen etc. Dat soort ritjes.
Mijn moeder heeft zich behoorlijk dapper gehouden, aangezien ze echt altijd alles samen doen. Elke dag naar het ziekenhuis op en neer, iedereen op de hoogte houden. Hun 6 kinderen, zijn kant van de familie, haar kant van de familie en dan ook nog de zorg voor jezelf, zoals dat boodschapje wat gedaan moet worden bijvoorbeeld. Ze is nog hartstikke jong ;), maar met zulke dingen ook al weer 70.
Helaas wonen wij te ver bij elkaar vandaan om dagelijks even te komen checken of eventueel een nachtje bij haar te blijven slapen.
Dat maakt het goed lastig.
Zelf geeft ze aan dat ze genoeg hulp heeft van vrienden om haar heen, daar ben ik erg blij om. Ik heb met eigen ogen mogen zien hoe een vriendin langskomt om even te checken bij haar. Toch is het niet hetzelfde wanneer je kinderen er voor je kunnen zijn, maar ik weet dat mijn moeder het niet laat blijken.
Mam, je doet het hartstikke goed en ben mega trots op je!
Jeetje, ik merk dat ik het lastig vind om erover te schrijven.
Het was gewoon kantjeboord met m’n vader. Het bleek dat hij een zware longontsteking had naast zijn te hoge suikerwaarden. Daar is hij met medicatie nu van aan het herstellen. Elke dag gaat het iets beter, waardoor de arts met overleg heeft aangegeven dat hij dinsdag voor 3 weken naar een revalidatiecentrum kan in Dokkum. Dat is voor hun lekker dichtbij, dan hoeft m’n moeder niet meer dagelijks naar Leeuwarden te pendelen.
Hij wilde niet, maar dit is echt beter voor ‘m en zo kan mijn moeder straks een geheel herstelde man in haar armen sluiten. Tenminste, daar gaan we voor!
Het idee dat we hem misschien wel bijna kwijt waren, pfff… daar moet ik niet aan denken. Er was ook nog zo’n issue over een bandje wat hij om z’n pols kreeg waar op aangegeven stond “niet reanimeren”.
Mijn moeder heeft 1 keer het bandje van zijn pols geknipt, maar binnen no-time stond er een arts in de kamer. Hij gaf notabene zelf aan dat hij wél gereanimeerd wilde worden als het zover zou komen.
Ik weet niet precies hoe het werkt met de wetten in Nederland op dat gebied, maar in dit ziekenhuis is het zo dat als je de leeftijd van 80 jaar hebt bereikt je niet gereanimeerd wordt, omdat ze niet weten hoe je eruit komt.
Gelukkig komt mijn vader er bovenop, zodat dat bandje niet meer aan de orde is en wij nog jaren van jou mogen genieten pa!
Waar ik normaal veel stories laat zien op mijn socials, had ik daar de afgelopen dagen nog weinig behoefte aan.
Je probeert afleiding te zoeken in andere dingen, heb mijn moeder dagelijks aan de telefoon en ondertussen probeer je het hier zo normaal mogelijk door te laten lopen. Meer kun je ook niet doen.
Het nieuws dat hij na dit weekend het ziekenhuis mag verlaten en geholpen gaat worden met zijn herstel klonk als muziek in mijn oren! Wat een opluchting!
Hij heeft wel een jasje uitgedaan, dus hopelijk kan hij de komende tijd goed aansterken, en wordt hij weer helemaal de oude.
En pa, je weet wat ik beloofd heb. Zodra je thuiskomt regelen we een lekker visje voor je of een lekker sappig biefstukje. Óf misschien wel allebei! Hihi..
Terwijl dit allemaal speelt probeerde ik de dagen vreselijk positief te blijven en dankbaar te zijn voor zijn herstel. Ik probeerde te visualiseren hoe hij lekker in zijn eigen stoel zit met zijn krant en een kop koffie.
Hij is hier nog niet klaar en wij nog niet met hem.
Je eigen vader is 97 jaar geworden, dus je hebt sterke genen in je donder pap! 😉
Toch hebben zulke ervaringen een mooie boodschap. Dat je elkaar vaker moet opzoeken, je weet dat iemand belangrijk voor je is, maar na zo’n gebeurtenis besef je het alleen maar meer.
Wat er bij mij gebeurde was dat ik ging nadenken over de dingen die belangrijk zijn voor mij.
Dat ik daar meer aandacht aan wil besteden en nóg meer moet werken aan het stukje ‘doen wat dient voor mij’ zodat ik nóg dichterbij mezelf kom en mezelf steeds beter leer kennen. Op die manier kan ik voor mezelf een super goed voorbeeld voor mijn kinderen worden en de leukste vrouw voor mijn lieverd. Begrijp me niet verkeerd, want we hebben het al hartstikke goed en vind dat wij een heel sterk team zijn met z’n zessen, maar er zijn nog dingen bij mezelf waarvan ik weet dat dat beter kan. Nou ja, beter…anders.
Ik vind het leuk om erachter te komen dat de manier hoe je bent opgevoed, hoe je bent gevormd door de jaren heen, nu ik zelf moeder ben en kinderen in een leeftijd begin te krijgen dat ze hun eigen pad beginnen te bewandelen, dat je daar dus te alle tijde je eigen manier aan kan geven door simpelweg te kijken en te luisteren naar wat jouw eigen gevoel zegt. Je bent een patroon gewend en als dat patroon jou dient is het oké, zo niet ben jij de enige persoon die daar iets aan kan veranderen.
Creëer je eigen leven.
Daarmee wil ik niet zeggen dat alle normen en waarden die je van je ouders hebt meegekregen niet goed zijn, of de keuzes die je zelf in het verleden gemaakt hebt niet de juiste waren, maar je leert jezelf te ontwikkelen naar de persoon die jíj wilt zijn.
Je ouders doen het altijd goed op hun manier, dat hoeft alleen niet per se jouw manier te worden. Of misschien wel. Misschien heb jij een fantastische jeugd gehad en resoneer je daar nu ook mee in de opvoeding naar je eigen kinderen toe. Zolang het maar goed voelt voor jou. Overal valt lering uit te trekken. Hoe mooi is dat!
En dan ineens besef ik me dat dit mijn 10e blog is.
Ik zit hier lekker voor het eerst te schrijven aan onze nieuwe tafel. Vorige week heb ik onze ronde glazen tafel op Marktplaats gezet en dat weekend is hij verkocht. Daardoor kon ik onze fijne tafel ophalen die ik zo graag wilde hebben voor in de ruimte waar hij nu staat. Hoe blij kan een mens zijn! Ik hou heel erg van scandinavisch design, de strakke lijnen, het hout en dat combineren met je persoonlijke spullen. Dat maakt je huis zo eigen.
Ik ga zo lekker de laptop dichtklappen en een boodschap doen met mijn kleinste meisje. Vanavond breng ik de oudste 3 kids weer naar hun vader, maar aangezien het later is dan normaal is het vanavond weer patatvrijdag. Deze keer maken we er zelfgemaakte kipnuggets bij. Receptje wat ik nog heb liggen van Hellofresh. Die zijn zo lekker! (Kan je terugvinden op google.)
Lieve lezer, lieve allemaal, bedankt voor het lezen. Voel je vrij om te reageren en voor diegene die dat steeds weer doen, dankjewel daarvoor. Ik waardeer het enorm!
Heel fijn weekend en tot volgende week!
Liefs LINDA
Geef een reactie