Tag: zelfliefde

#66 Terug in Balans

september 17, 2023 / LINDA / Geen reacties

“Je hoeft alleen maar vertrouwen te hebben dat alles met een reden gebeurt en dat alles zal uitpakken zoals het bedoeld is.”

Zo, ben ik even een tijdje weggeweest!!

In mijn laatste blog schreef ik dat ik op mijn eigen tijd wilde gaan schrijven, niet wetende dat ik er echt maanden overheen zou laten gaan.
Er zijn veel momenten geweest dat ik dacht oeh, dit zou leuk zijn voor een blog, maar als ik dan dacht aan de tijd die ik kwijt zou zijn aan het schrijven, haakte ik weer af.

Toch begint het nu wel echt te kriebelen dat mijn blog een beetje stil ligt te zijn. 😉

Ik heb het afgelopen half jaar zoveel gedaan, dat ik met 10 onderwerpen tegelijk zou kunnen beginnen, maar eerst lijkt het mij gewoon leuk weer even te laten weten dat we nog leven hihi.
Het zou kunnen dat ik van de hak op te tak spring, of gebeurtenissen niet helemaal in de juiste volgorde vertel, maááár ik ga mijn best doen jullie weer te vermaken met onze dagelijkse/wekelijkse happenings.

Zo ben ik natuurlijk begonnen bij mijn nieuwe werkgever Eijerkamp, nou ja…nieuw. Zo nieuw is het allemaal niet meer en de meeste van jullie weten inmiddels wel dat ik daar werkzaam ben, maar ik kan wel laten weten hoe het gaat en wat ik daar precies doe.
Ik werk 3 om 4 dagen op de 1e afdeling bij Montèl. Daar verkoop ik over het algemeen banken die je helemaal kan samenstellen naar eigen wens. Ik kijk met je mee welke stof en kleur er op de bank kan, welke vulling in de smaak valt, welke opstelling gewenst is etc. Veel mogelijkheden dus! Dat doe ik samen met hele leuke en lieve collega’s wat het werk ook zo ontzettend leuk maakt!

Heel eerlijk? De eerste maanden had ik het pittig. Ik kreeg veel trainingen, dus raakte behoorlijk volgepropt met info, moest daarnaast die informatie in praktijk brengen en bij thuiskomst ging het werk gewoon verder met m’n gezin en het huishouden. Natuurlijk doe je dat met z’n tweeën, maar Paul begon in dezelfde maand als ik met zijn nieuwe baan bij Olround Bowling, dus moesten we allebei even doorzetten. Soms kwam alles tegelijk, waardoor ik als ik voor mezelf mag spreken echt het gevoel had alle ballen hoog te moeten houden. Anyway…

We zijn nu een halfjaar verder en kan wel zeggen dat ik blij ben op dit punt te zijn.
Soms heb ik nog weleens het gevoel in de week dat ik 3 dagen werk, bij te moeten komen van die week ervoor dat ik 4 dagen heb gewerkt, maar ik weet ook dat ik het leuk vind meer in een flow te zitten in die lange week. Ik ga nog steeds voor interieuradviseur deels met verkoop, daar wordt aan gewerkt.

Ik begon deze blog met de tekst:

Je hoeft alleen maar vertrouwen te hebben dat alles met een reden gebeurt en dat alles zal uitpakken zoals het bedoeld is.

Zoals jullie weten was ik veel bezig met de wet van aantrekking, het universum en numerologie. Het laatste half jaar was ik dat een beetje kwijt. Ik nam er de tijd niet meer voor, omdat ik simpelweg te moe was om daar tijd voor te willen maken.
Dit vergt alleen een hoop herhaling wil je jezelf blijven motiveren en stimuleren.
Nu we een weg hebben gevonden in de combi gezin en werk kan ik langzaamaan de boel weer oppakken wat zo’n fijn gevoel geeft!

Het vertrouwen is er weer dat alles wat goed is voor mij gebeurt, ook al zijn dat vervelende dingen, er zal een reden voor zijn.
En zo kun je allerlei gebeurtenissen heel goed relativeren om vervolgens los te laten of actie op dat onderwerp te ondernemen. Je haalt jezelf sneller naar het nu waardoor je vaak positief kunt blijven.

Voor de rest gaan wij goed! We kregen wel het een en ander voor onze kiezen, Kiki die haar amandelen kon laten verwijderen, een week later haar onderbeen brak, Rowen die ook op zijn huidige school achter z’n broek aangezeten moet worden. We kregen een week voor de zomervakantie een telefoontje van zijn mentor en nu twee weken na de zomervakantie weer. Faye die 18 is geworden waar je het een en ander voor moet regelen, maar ze blijft uitstellen… Uiteindelijk komen we er wel uit, maar kost het je gewoon veel tijd en energie die je erin moet stoppen. Het zullen allemaal herkenbare dingen zijn waarschijnlijk. Dus, al met al gaan wij gewoon goed en ben ik dankbaar voor alles wat op ons pad komt!

Vandaag gaan we een keer lekker genieten van een vrije dag zonder afspraken wat ook weleens lekker kan zijn.

Ik drink nog steeds decaf of thee, ben weer begonnen met melkproducten te schrappen van ons boodschappenlijstje, we zijn begonnen zoveel mogelijk meatless te eten wat we af en toe al deden en sta nog steeds vroeg op! Waarom? Omdat ik hier goed op ga vanwege verschillende redenen.

Normaal gesproken vraag je dit aan het begin van het nieuwe jaar, maar hebben jullie nog goede voornemens? Wat doe jij waar jij je goed bij voelt? Qua voeding, milieu, gezondheid? Let me know! Heel benieuwd en misschien zet het ons wel aan het denken.

Be inspired!

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen en voor jullie tijd! Geniet vooral lekker van jullie zondag. Ben je aan het werk of heb je vandaag een wedstrijd, zet ‘m op!

Ik ga mijn best doen er weer vaker te zijn. Tot de volgende keer!

Liefs LINDA

#60 Een moment van reflectie

februari 10, 2023 / LINDA / Geen reacties

“Hoe bevalt het weer in Veenendaal?”

Een vraag die ik vaak te horen krijg. Logisch natuurlijk, aangezien we hier al eerder gewoond hebben, maar de ervaring anders zal zijn en dat is zeker het geval. Ten eerste wonen we nu in een heel ander deel van Veenendaal, ten tweede de gezinssamenstelling is anders dan toen. Ik zal in deze blog open vertellen over mijn bevindingen en waarnemingen met het oog op een fijne toekomst in ‘t Veen met mijn fantastische gezin.

Het is vandaag 10 februari, wat betekend dat we de sleutel van dit huis 2 maanden in ons bezit hebben. In die periode hebben we een hoop verricht qua klussen, maar zijn we nog niet klaar met de afwerking. Paul die na een periode van doorgaan geveld werd door een longontsteking beweegt zich nu met een gebroken voet door het huis. Daardoor blijven een aantal dingen liggen en zijn we toch een soort van vastgepind aan huis. Ik zeg een soort, omdat hij wel mee gaat naar die ene verjaardag, dus toch even buiten de deur komt, maar gewoon een dagje weg met het gezin doe je niet. Die voet moet zo min mogelijk belast worden, daarom doen we nu samen nog weinig aan het ontdekken van Veenendaal.

Nu wil ik niet klagen, als ik denk aan wat er op dit moment in Turkije en Syrië gebeurt; vreselijke beelden en ben dankbaar voor ons leven hier in Nederland, waar we in verhouding dan over hele pietluttige dingen kunnen discussiëren.

Een man die de uitgestoken hand van zijn overleden 15-jarige dochter vasthoudt die op een bed ligt bedolven onder puin.

Nogmaals vreselijk en hartverscheurend. Het verdriet waar deze slachtoffers mee te maken hebben gekregen en doorheen moeten, dan zouden toch alle problemen waar we zelf tegenaan lopen als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen.

Wij gaan goed, wij hebben een dak boven ons hoofd, brood op de plank, een warme douche, een heerlijk bed om in te slapen en elke dag schone kleren om aan te trekken.

Wij gaan goed.

Nu heb ik gisterochtend met mijn vriendin Marieke een heerlijk appeltaartje gegeten en een lekkere kop koffie gedronken bij Restaurant Mas Montagne in Amerongen wat voorheen ‘t Berghuis heette en op een bijzonder unieke plek gevestigd is midden in het bos. Zo leuk gestyled ook! Toen ik nog in Veenendaal woonde liep ik soms hard vanaf mijn oude huis naar dit restaurant en weer terug, dan had ik ongeveer 10 km gerend. Soms fietsten de jongens mee zodat ze tussendoor even in de speeltuin konden spelen en gingen we daarna weer richting huis.

Er komen natuurlijk steeds herinneringen naar boven wáár ik op dit moment ook kom in Veenendaal en omstreken. Ik merk dan aan mezelf hoe vervelend ik het ook vind, dat ik daar toch echt even doorheen moet. Je hebt het idee dat je alles verwerkt hebt, dus je wilt niet terugdenken aan een periode die mij niet gediend heeft.

Ik heb hele leuke herinneringen aan mijn vorige leven in Veenendaal, dat is zeker waar! Maar ik was niet de persoon die ik nu ben. Ik kan nu alles vanaf een afstand bekijken hoe ik toen in het leven stond en wat er hedendaags veranderd is. Ik zat gezellig met Marieke in dat restaurant en voelde tijdens ons gesprek ineens een intens gevoel van medelijden voor die jonge vrouw die ik was. Ik denk wat ik hiermee wil zeggen is, dat het op momenten confronterend is. Ik heb natuurlijk 5 jaar ergens anders een nieuw bestaan op kunnen bouwen op een plek waar ik nul herinneringen had liggen. Het eerste jaar in Amsterdam was meer overleven, ik wist dat ik daar weg zou gaan.

Anyway, in Oostzaan deed niks me herinneren aan mijn leven daarvoor en kon ik samen met Paul iets moois opbouwen.

Nu we samen terug zijn zal ik daar blijkbaar toch weer een beetje doorheen moeten. Iets wat ik misschien ietsie pietsie onderschat heb. Ik denk alleen wel dat het goed is. Ik merk dat alles makkelijker wordt.

De jongens voetballen weer bij hun oude club GVVV, wat erg spannend was toen we er de eerste keer het terrein opliepen, maar nu ik er vaker ben geweest is het alweer normaal. Ik kan me heel groot en stoer houden, maar dit is de werkelijkheid. Het is spannend als je op plekken komt waar je 6 jaar geleden afscheid van moest nemen in een periode van pijn en verdriet, maar merk dat als je het eenmaal doet, veel dingen steeds makkelijker worden.

Het is je weg vinden op bekend terrein, máár, wel in een nieuw jasje.

Uiteindelijk komen we er wel en ben ik blij om terug te zijn. Ik kijk erg uit naar ons leven hier met Paul. Als hij straks weer naar buiten kan en we de natuur kunnen gaan ontdekken, en gewoon… het leven.

We zitten er nog maar zo kort, dus een antwoord geven kan ik eigenlijk nog niet echt op de vraag hoe het bevalt. Ja, het voelt vertrouwd en het is leuk om te zien hoe sommige dingen zich ontwikkelt hebben waar andere dingen hetzelfde gebleven zijn.

We hebben ontzettend lieve buren en kijk enorm uit naar het voorjaar, dat we weer lekker naar buiten gaan met z’n allen, dat de blaadjes weer aan de bomen groeien, dat de vogels weer gaan fluiten, net als vorige week. Het vriest een paar keer en je merkt meteen verschil, dag vogels.

Ik ben in ieder geval van plan mijn LOA Mastery weer op te pakken na het weekend nu ik weet dat iedereen onder de panne is. Faye die hockeyt, de jongens voetballen weer, dus dat loopt.

Nu zelf nog even m’n hardloopschoenen tevoorschijn halen. 😉

Wel een leuk weetje voor mezelf, ik heb goed nieuws kunnen ontvangen afgelopen week bij de opticien, het zicht van mijn ogen is verbeterd met 0,75! Voor het eerst in 30 jaar, oeh wat klinkt dat oud, zijn mijn waardes verbeterd.

En dat niet met één kwart, nee met drie keer een kwart! Ik mag niet klagen voor een 40-jarige haha. Het kan dus wel dat het zicht van je ogen kunnen verbeteren!

Wel fijn om een nieuwe bril aan te kunnen schaffen met de reden dat de sterkte van mijn bril te hoog is in plaats van te laag! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Stiekem voelt het als een manifestatie. Als je dagelijks hebt opgestaan met o.a. de affirmatie “bedankt voor het helen van mijn zicht”. Ik las namelijk in het boek “The Secret” dat er verhalen zijn van artsen die hebben meegemaakt dat het zicht weer terugkwam bij patiënten. Het kan geen kwaad hetzelfde uit te willen proberen.

Ik heb gister ook weer een film teruggekeken die ik als tip aan mijn moeder en zus heb gegeven, wat blijft dat toch een heerlijke film. Hij duurt 2 uur en je raakt er zo van geïnspireerd.

Het is een film van Wayne Dyer die je kunt vinden op YouTube. De film heet “The Shift”.

Als je hem gaat kijken, laat dan even weten wat je ervan vond. Ik ben heel benieuwd naar je mening.

Oké, nu weten jullie in het kort over onze begintijd in Veenendaal, wat voor gevoel ik erbij heb en dat ik weet dat het goedkomt. Kom je toch weer terug op die emoties. Die dingen die er gewoon zijn. We wandelen er ook gewoon weer doorheen! Goed, tijd voor het weekend.

We hebben weer veel gezelligheid in de planning staan. Morgen vieren we de verjaardag van mijn madre en zondag hebben we een kraamfeestje van mijn kersverse achterneefje Freddie!

Vanmiddag is het Kiki haar dag, even wat leuks doen met mijn kleine meid en de jongens voegen zich dit weekend weer toe bij hun zus Faye die afgelopen week al bij haar/hun vader was.

Lieve allemaal, maak er weer een mooi weekend van en tot volgende week!

Liefs LINDA

#59 Langzaam maar zeker komen we verder

februari 3, 2023 / LINDA / Geen reacties

Wat een week hebben we weer achter de rug. Ik werd vanmorgen wakker met het geluid van vogels op de achtergrond. Dat valt toch op en dacht meteen aan de lente. Het klonk zo vrolijk waardoor je meteen met een fijn gevoel aan de dag begint; wetende dat we op tijd bij de poli moesten zijn voor Paul zijn voet en ik meteen om 8:30 uur wilde bellen voor een autoverzekering nadat ik gister het een en ander vergeleken heb. Een autoverzekering? Yes! Ik heb mijn oude Mini Clubman weer terug die altijd in de familie gebleven is nadat mijn broer hem 5 jaar geleden van me overnam.

Vorige week is Paul op zijn werk met zijn voet in een pijnlijke situatie belandt, hij kwam vast te zitten onder een rolcontainer.

Hij liep voor de rolcontainer op een stuk wat afliep, zo kon hij de container tegenhouden, maar zijn voet bleef ergens aan plakken waardoor hij een “bijna valbeweging”maakte, maar de rolcontainer doorrolde over zijn voet; die zat klem, dus bewoog niet mee met de rest van zijn lichaam.

Vorig weekend belandde we bij de huisartsenpost die ons uiteindelijk naar huis stuurde met het bericht dat het zwaar gekneusd was, maar niet gebroken.

De dagen erna was er nauwelijks verbetering op de zwelling na die wel had afgenomen, er was alleen nu wél sprake van bloeduitstortingen op bepaalde plekken. Paul liet het dinsdag aan me zien en woensdagochtend werd hij al vroeg gebeld door het ziekenhuis dat er toch wel een breuk te zien was op de foto’s. Hij mocht zijn voet NIET belasten, ben je vanaf zaterdag naar huis gestuurd met het idee dat het gekneusd was…

Afspraak gemaakt bij de poli voor nieuwe foto’s om te kijken of er in de tussentijd iets veranderd was, ja…en dan zou hij toch in het gips moeten.

Vanmorgen was het zover, foto’s gemaakt, bekeken en het bericht in ontvangst nemen dat zijn voet inderdaad 4 weken in het gips moet. Wat een pech kan een persoon hebben. Waarom het niet meteen duidelijk was? Joost mag het weten.

s’Middags heb ik samen met m’n buuf zijn auto opgehaald die al de hele week in de RAI geparkeerd stond. Super dat je wilde helpen Geke, blij met jou!

Verder heb ik woensdag mijn oude Mini weer op kunnen halen en combineerde dat met de post die nog in Oostzaan was aangekomen. Faye en Kiki waren mee en hebben nog even kunnen zien wat ze van ons oude huis gemaakt hebben. Ze hebben er echt hun eigen touch aan gegeven. Schouw eruit gehaald wat een hoop ruimte scheelt, de vloer zag er mooi uit, de gordijnen hadden ze weggehaald, ik vond het erg leuk om te zien hoe zij het eigen hadden gemaakt.

Daarna hebben we Faye haar vriendin Ilse opgehaald, die ging gezellig met ons mee naar mijn zus waar we hebben gewacht op de “go” om de mini op te halen. Wat hebben we gelachen toen we nadat mijn zus naar een klant was vertrokken naar de Mac reden met een auto vol chickies! Je moet je voorstellen dat je naast de MacDonalds woont, er zich een mega storm opzette, dus de auto pakken echt een must was haha.

Het was zo’n regenbui waardoor je na een paar stappen al doorweekt bent.

Bij thuiskomst werd zo goed als alles op tafel gegooid, de film die we aan het kijken waren stond nog steeds aan, in de hectiek van de tocht naar de Mac totaal vergeten die op pauze te zetten, maar het maakte allemaal niet uit. Uiteindelijk kwam het telefoontje dat de Mini klaar was en kon ik hem vanuit Purmerend in Zwaag ophalen. Ik ben in de Lynk gesprongen die ik al die tijd van mijn broer mocht lenen en heb de switch gemaakt.

2023 vs…

…een lange tijd geleden. Rowen en Aeden 9 en 6 jaar oud.

Na een periode zonder auto en een periode met een fantastische leenauto, nu weer mijn eigen waggie!

Aeden heeft deze week zijn comeback gemaakt bij zijn eerste voetbalvereniging GVVV. Ontzettend leuk om hem daar weer te zien voetballen en het ontvangst was zo warm! We hebben daar wat jaartjes rondgelopen en gehangen hihi. Erg leuke tijden meegemaakt.

Meetrainen bij GVVV met de 13-1

Rowen begint maandag met proeftrainen, blij dat ze weer lekker in dat ritme komen.

Zo komen we steeds een stapje verder. De gordijnen zijn woensdag deels binnengekomen, dus de woonkamer oogt ook heel anders nu.

De slaapkamers komen nog aan de beurt, maar als er gezegd wordt dat het 8 weken kan duren voordat de gordijnen binnen zijn, ben ik allang blij dat deze na twee weken al opgehaald konden worden.

Nu ga ik lekker genieten van het weekend wat weer voor de deur staat.

Ik ben begonnen met het luisteren naar de podcast “Omdenken” van Berthold Gunster. Een podcast over het omdenken van problemen, daar komt het eigenlijk op neer. Wat een heerlijke droge humor heeft die man, hij schijnt ook theater voorstellingen te doen en ben zeker van plan er één van bij te wonen. Heb je zin om met me mee te gaan?? Let me know! Hij heeft een agenda vol staan en zag nu in ieder geval één gepland staan in deze regio op 10 maart in Het Schaffelaar Theater in Barneveld.

Ik heb weer een hoop inzichten voor mezelf gekregen waarbij deze podcast ook geholpen heeft. Soms probeer je zo je best te doen om iets te laten werken, maar kom je toch tot het besef dat dat “iets laten werken” een illusie is; vergeefse moeite en verspilde energie. Het is menselijk dus neem het mezelf niet kwalijk, maar ben wel blij dat ik door middel van zelfhulp podcasten en gesprekken met personen die dichtbij mij staan tot die inzichten kom. Ik weet hoe het werkt, maar toch blijf je menselijk en gaat iedereen door bepaalde emoties heen. Het is een manier van je lichaam om je iets te vertellen.

Emoties zijn dingen die er gewoon zijn. Dat is iets wat ik nu begrijp en oké mee ben. Ik weet namelijk ook dat alles zich uiteindelijk oplost.

Goed, ik ga mij weer toevoegen bij de rest beneden. Mijn oudste kids zijn dit weekend gezellig hier, dus het is weer full house.

Ik vond het leuk om te lezen wat jullie op het programma hadden staan vorig weekend!

De één ging naar een voetbalwedstrijd of naar een verjaardag, een ander was ziek, zo zie je een beetje het verschil tussen gezinnen; al is het natuurlijk niet leuk om ziek te zijn!

Lieve allemaal, ik zou zeggen maak er weer een mooi weekend van en je weet het! Wil je mee naar een theatervoorstelling van Berthold Gunster? Laat het me weten! tot volgende week!

Liefs LINDA

#55 Burning desire

januari 6, 2023 / LINDA / Geen reacties

Hé, het is vrijdagochtend wat betekend dat ik weer tijd heb kunnen vinden om op vrijdag te schrijven! Ik had het ergens ook beloofd, dus wil die belofte dan ook nakomen. Het is de laatste vrije dag van de kerstvakantie en als ik uit het raam kijk, zie ik een triest beeld. Het is buiten grauw en vooral nat! Geen weer om lekker met Ivy te gaan wandelen of überhaupt andere buitenactiviteiten te gaan doen. Jammer, mijn vriendin Kirsten komt vanmiddag langs om ons huis te bekijken en hoop dat het dan iets opgeklaard is.

Heeft iedereen een goed oud & nieuw gehad? Hopelijk zijn jullie allemaal ongeschonden het nieuwe jaar ingegaan. Ik hoorde soms verhalen voorbij komen… Ik vind vuurwerk leuk om naar te kijken, maar hoef het niet persé zelf af te steken. Ben stiekem altijd weer blij als het afgelopen is en weet dat mijn kinderen niks hebben.

Wij hadden afgesproken met vrienden om gezellig bij ons te komen zitten, de oudste 3 van mij waren bij hun vader, maar Paul was nog ziek; dat mijn vriendin zei dat ze gewoon zouden komen, omdat ze ook niet wilde dat ik alleen op de bank zou zitten. Super lief en gezellig dat jullie er waren met de kids Louise en René! We hadden in ieder geval fantastisch beeld vanuit de woonkamer.

Beeld vanuit de voordeur.

Deze week is de vloer in de woonkamer en hal opnieuw in de olie gezet wat ons steeds dichterbij het afwerken brengt. Toch zijn we er nog niet, omdat de keuken nog geplaatst moet worden, het douchescherm nog niet staat, er twee kasten van de jongens in dozen staan die nog in elkaar gezet moeten worden, plinten gehaald moeten worden en nog zoveel dozen uitgepakt moeten worden.

De afgelopen week met Paul ziek, bleef alles liggen. Daar baalt hij van en ik waag me niet aan plinten plakken of een douchescherm plaatsen, dus ja… het zorgt in ieder geval bij mij voor onrust.

Ik kan nog even niks vinden, maar eigenlijk ook nog niks uitpakken, omdat de keuken nog niet staat dus ook geen kasten durf te halen om spullen te kunnen opbergen, omdat ik niet weet hoe de ruimte eruit komt te zien met dat eiland in de kamer. Dan moet je dus geduld hebben, wat ik op dit moment vrij lastig vind.

Ik kijk dan om mij heen en weet letterlijk niet meer waar ik moet beginnen. Ik vergeet van alles en voelt alsof ik rondloop als een kip zonder kop. Ik heb Kiki ook rondlopen en merk dat zij veel om aandacht vraagt wat logisch is, omdat die aandacht er nu even niet is zoals ze die gewend is.

Echt genieten van de kerstvakantie was er ook niet bij. Nu komt er een potje geklaag, maar ik kan er niks mooiers van maken. Ik wil transparant zijn, dus ja…dit is hoe het de afgelopen weken voor ons is geweest, maar weet ook dat er betere tijden aankomen!
We waren alleen maar aan het regelen, Paul werd ziek, kids waren de laatste week weg waarvan Faye gistermiddag bij mij bleef nadat zij en Aeden even meegingen naar de verjaardag van ons neefje Roan in Otterlo; dus ik hoop dat als Rowen en Aeden vanavond weer thuiskomen, de onrust in mijn lijf iets meer naar de achtergrond verdwijnt en de burning desire om alles snel achterelkaar af te maken en op orde te hebben ook plaats maakt voor geduld.

Je bent je structuur kwijt, je ritme en als je daarbovenop ook je leven nog in dozen hebt zitten, snak je op een gegeven moment naar orde.

Gisteravond heb ik mijn meiden en de bestie van Faye, Ilse mee uit eten genomen om even uit die onrust te zijn. De keuken is op dit moment namelijk geen plek waar je fijn staat te koken en de tafel hebben we gister verkocht, dus ergens aan zitten kon ook niet; maar wat hadden we het gezellig.

Vanmiddag komt Kirsten gezellig langs en vanavond ga ik met Renske naar de film.

Even een paar momenten om naar uit te kijken!

Dat merk ik wel, nu we weer in deze regio wonen. Het contact met m’n vriendinnen is nu al zoveel makkelijker!

Dinsdag had ik het gevoel dat ik er echt uit moest. Ik weet niet waar ik last van had, ja natuurlijk dat het met de verhuizing te maken had en vermoeidheid, maar je weet niet wat je met die gevoelens aan moet. Ik appte mijn vriendin Monique, omdat ik wist dat ze vrij was; “ben je druk?” Ze had tijd, dus heb haar opgehaald en zo zijn we samen met Kiki even naar de Ikea gegaan. Dat hielp, even weg uit de omgeving die me constant deed helpen herinneren aan wat er allemaal nog moet gebeuren en dus wat nog niet klaar is.

Ik weet dat alles goedkomt, dat we er nog maar twee weken zitten, dat alles tijd nodig heeft, maar ook ik ben maar een mens en probeer de gevoelens die in mij opkomen steeds te veranderen naar iets positiefs.

De hele verhuizing heeft tijd nodig en dat zal ik het geven. Weg met die burning desire om alles in rap tempo af te krijgen. Step by step zoals met zoveel dingen.

We zijn al zover gekomen en hebben een heerlijk huis waar we kunnen slapen, douchen, eten… er zijn ergere dingen. 😉

Paul moet eerst opknappen, de boys komen vandaag weer thuis en starten maandag op hun nieuwe school. Eerst dat maar eens in goede banen leiden.

We gaan er een mooi jaar van maken, back in onze oude vertrouwde stad! Inmiddels begint het zonnetje te schijnen en zie ik een blauwe lucht!

Hebben jullie nog nieuwe ontwikkelingen of dingen waar jullie tegenaan lopen? Laat het me weten. Ben heel erg benieuwd wat jullie kijk is op 2023 en wat jullie hopen dit jaar voor jullie zal brengen.

Iedereen bedankt voor alle lieve berichten! Het wordt enorm gewaardeerd en we hopen hier zeker ons geluk te vinden. Daar gaan we vanuit!

Fijn weekend allemaal en tot volgende week!

Liefs LINDA

#41 Een kijkje in mijn hoofd

september 30, 2022 / LINDA / Geen reacties

Zo, laptop open, kop thee voor m’n neus, kussen op de grond waar ik op kan zitten en lekker aan de salontafel met een kaarsje aan begin met schrijven. De jongens zijn net naar school vertrokken, echt bizar, die gasten beginnen elke vrijdag pas om 11:20 uur, Faye komt ergens vandaag weer terug en Kiki zit nog even op de peuterspeelzaal. Vandaag is mijn nichtje Lisa jarig, zo klein is ze alleen niet meer aangezien ze 18 jaar is geworden! Wat een mijlpaal meid! Je bent vanaf vandaag officieel volwassen! WOEHOEE!! Dat gaan we vanavond gezellig vieren met een feestje!!

Ik zit terug te denken wat we afgelopen week allemaal gedaan hebben en kom tot de conclusie dat ik heel hard moet nadenken. Ik twijfel namelijk of dingen die in mij opkomen deze week hebben plaatsgevonden of alweer de week ervoor. De tijd gaat blijkbaar erg snel, maar we zijn ook wel heel druk geweest met de plannen voor het nieuwe huis, de kinderen, verjaardagen, sporten, scholen pfff…. plannen, plannen, plannen. Ik moet mezelf soms even tot een halt roepen om niet al teveel op me te nemen. Ik ben namelijk snel geneigd om overal ja op te zeggen als mijn kinderen iets van me willen of mezelf aan te bieden terwijl ik er op dat moment helemaal geen tijd voor heb. Dat is toch nog dat stukje pleasen wat erin zit 😉 Ik duik nu iets sneller Het Twiske in om mijn hoofd te legen en weer energie op te doen voor wat er allemaal in die laatste maandjes dat wij hier nog wonen komen gaat. Dan doel ik op de verjaardag van Rowen in november waar ik langzaamaan rekening mee begin te houden, Sinterklaas, Kerst en natuurlijk de grootste klapper; de verhuizing. En dan heb ik het nog niet eens over de rest. Schoolfeesten, familie, wedstrijden van de kids, afspraken bij de tandarts etc. etc. you name it. Jullie herkennen het misschien vast!

We laten het lekker over ons heenkomen en als iets niet kan, so be it. We doen altijd ons best alleen misschien iets te hard. Ik merk het gewoon aan mijn lichaam. Kwaaltjes die de kop opsteken, ik weet van mezelf dat ik dan een grens over aan het gaan ben. Daarom probeer ik echt op tijd naar bed te gaan om m’n rust te pakken wat misschien overkomt als een oud wijf, maar ik luister graag naar mijn lichaam en wil daar goed voor zorgen. Ik ben altijd vroeg wakker, het maakt niet uit hoe laat ik ga slapen, standaard 06:15/06:30 uur boem, wakker! Mijn telefoon gaat s’avonds automatisch op stil vanaf 22:00 uur en probeer zo het liefst wishful thinking nog 7 à 8 uurtjes het zijn er 9 van de 10 keer maar 6 slaap te pakken zodat ik de volgende dag uitgerust wakker kan worden en er de rest van de dag goed tegenaan kan. Nou lig ik niet persé om 22:00 uur in bed, maar probeer ernaar te streven, ik houd hoop! Haha.
Anyway, zo heb ik al een tijdje last van mijn rechterooglid die geïrriteerd is, maar tussendoor iets aan het verbeteren was naarmate ik alles iets beter ging plannen voor mezelf, maar nu toch weer begint te ontsteken en ja, dan weet ik gewoon waar het aan ligt. Ik ken mijn eigen lichaam, mijn immuunsysteem, dus weet wanneer ik iets gas terug moet nemen.
Weten jullie dat ook van jezelf? Zo ja, luister je daar dan naar? Of ben jij het type die altijd over die grens heengaat? Ik ben wel benieuwd hoe jullie daarmee omgaan.

Soms kan je gewoon niet anders met afspraken, omdat je nou eenmaal ook met anderen te maken hebt, maar zoals ik kijk naar mijn geïrriteerde oog, dan weet ik gewoon dat als ik kijk naar hoe ik mij de afgelopen tijd gevoeld heb, ja dan klopt het met hoe dat zich lichamelijk heeft geuit.

Tussendoor probeer ik steeds momentjes te pakken om weer een stukje uit het boek te lezen die ik voor mijn verjaardag heb gekregen van mijn lieve buurvrouw Mirella: “Je bent zoals je denkt” van Michael Pilarczyk. Iets wat ik best jammer vind van mezelf, dat ik niet de rust kan vinden om zo’n boek nou eens aan één stuk door, uit te kunnen lezen. Ik wil het heel graag, maar zodra ik een hoofdstuk gelezen heb die in dit boek letterlijk bestaan uit 3 bladzijdes, kan ik het niet opbrengen om verder te lezen. Ik kijk naar de klok, zie dat het richting de 23:30/00:00 uur gaat ben eigenlijk al te laat begonnen en wil dan gewoon mijn rust pakken. Dan weet ik dat ik ook tevreden mag zijn met de bladzijdes die ik gelezen heb, maar wil zo graag de inhoud van dat boek in m’n hoofd hebben en daar komt bij dat ik nog een heel goed boek heb gekregen van mijn lieve schoonzus Esther: “De kracht van keuze” van Kelly Weekers die daardoor langer op zich laat wachten.

Waar ik in de vakantie dat boek van Anita Moorjani binnen een week uit had, merk ik thuis de ‘alles eromheen’. Nee, ik zal nooit de rust vinden om een boek te gaan lezen als ik weet dat er thuis nog van alles opgeruimd moet worden of die was die zich maar aan het opstapelen is laten liggen, in dit huis bevindt zich namelijk een wasserette. Ik heb het geprobeerd, maar dan krijg ik echt last van onrust. Ik vind het enorm knap van mensen die dat wel kunnen. Die ongestoord de boel de boel kunnen laten en het geen moer kan schelen wat een ander ervan vindt als ze onverwachts bezoek krijgen en er ligt van alles rond te slingeren. De “Paul” mentaliteit hahaha. Zo kreeg ik laatst op een avond waar ik die mentaliteit eens uit wilde proberen dus ONVERWACHTS bezoek! Ik hield het niet meer. Ik merkte dat ik eigenlijk baalde van mezelf. Dat die persoon die er voor het eerst was nu kon zien dat er geleefd werd in dit huis 😉 Nee echt, het aanrecht lag vol met rommeltjes, de tafel, wasmand in het zicht. Waarom ik uitgerekend die avond besloot om eens de boel de boel te laten?? Ik had er meteen van geleerd! Ik had ook meteen zo”n gevoel van, dit ben ik ook niet. Ik ben altijd netjes en opgeruimd, ik probeerde iemand te zijn die ik niet ben. Dus voortaan, ook met 4 kids in huis, is alles bij mij zo goed als strak aan kant! En jij die het wel kan, laten slingeren en tegelijkertijd de rust in je hoofd kunnen bewaren, wees trots op jezelf!

Inmiddels Kiki opgehaald van school, weer een nieuwe kop thee gepakt en lekker achter de laptop gekropen. Kiki zit haar broodje te eten met mijn telefoon erbij en de filmpjes van Bing. Lekker chill zo’n vrijdagmiddag.

Even terug naar dat boek van Michael Pilarczyk. De laatste bladzij die ik gelezen heb wil ik graag even met jullie delen. Dat luid als volgt:

“De manier waarop je iets doet is het resultaat van de manier waarop je denkt. Je moet het vermogen krijgen om te denken zoals je wilt denken, voordat je kan handelen zoals je wilt handelen. Het begint bij je gedachten.

Het kost energie om je gedachten te sturen. Als je niet goed in je vel zit, ben je sneller afgeleid door de waan van de dag. Vooral in (financieel) zware tijden is het lastig om overvloed te zien. Het is dan makkelijk om je gedachten door je perceptie te laten bepalen. Je richt je aandacht op het idee dat je arm bent en dat er te weinig is. Dat zegt iets over de conditionering en je zienswijze. Om in harmonie met de waarheid te denken, ongeacht de schijn, is zwaar. Het vraagt je om open te staan en niet te oordelen.

Wees je bewust van waar je jezelf mee inlaat. Een verschijning in de zichtbare wereld heeft de neiging eenzelfde vorm te produceren in je geest. En andersom, elke verschijning in je gedachtewereld heeft de neiging zichzelf te uiten in de zichtbare wereld. Laat je niet leiden door de waan van de dag. Houd de zuivere waarheid voor ogen, door je gedachten te richten op overvloed.

Door te kijken naar tekort en gebrek ontstaat er een soortgelijke vorm in je eigen gedachten. Door te kijken naar de verschijning van ziekte ontstaat een vorm van ziekte in je eigen geest. Dit kan uiteindelijk doorwerken in je lichaam. Door te denken aan armoede ontstaat een vorm van tekort in je mind. Dit werkt door in je portemonnee. Iets waar je veelvuldig aan denkt, groeit. En wanneer iemand overheersend negatieve en zorgelijke gedachten heeft en die gedachten ook nog eens richt op een mogelijk ziektebeeld, dan zal die gedachte zich in het leven van die persoon kunnen uiten. Het is niet eenvoudig om overvloed te zien als je omgeven bent door armoede. Maar áls je de kracht vindt om dat wel te doen, zal je een meester worden in levenskunst. Dan kan je het noodlot verslaan en krijgen wat je wilt, zijn wie je wilt en leven hoe je wilt. Blijf jezelf eraan herinneren dat je een kracht in je hebt die groter is dan elke voorwaarde of omstandigheid die je tegenkomt. En vergeet nooit hoe krachtig en werkelijk prachtig je bent.”

Hier kan ik mij zo in vinden. Er achteraan kwam een quote van Wayne Dyer:

Als je erin gelooft zie je de kansen, doet je dat niet, dan zie je obstakels.

Dit is iets wat ik jullie graag wil meegeven, je hoeft er absoluut niet hetzelfde over te denken, het enige wat ik wens voor iedereen is een gelukkig leven en dat alles wat je wenst uit mag komen. Het is iets waar ik me dagelijks mee bezig hou en merk nu dat wanneer ik iemand spreek, ik op een andere manier luister naar het gesprek wat er gevoerd wordt. Zodra het teveel negativiteit bevat luister ik ernaar, maar probeer het gesprek wel een positieve wending te geven.

Dat betekend niet dat ik het allemaal niet wil aanhoren, maar ik merk dat het mij niet dient. Je gaat mee in die lagere vibratie en dat is juist wat ik niet wil voor mezelf. Dat kan misschien egoïstisch overkomen, maar zo bedoel ik het totaal niet! Iedereen wil zich het liefst te allen tijde goed voelen toch? Dat is het meer. Ik weet dat wanneer je je goed voelt er meer van je wensen/doelen naar je toe kunnen stromen, omdat je jezelf ervoor openstelt. Je haalt die weerstand weg. Zodra je jezelf daar niet bevindt, in die good vibe laat ik het zo even noemen, blokkeer je de boel. Daarom probeer ik zoveel mogelijk negativiteit te mijden. Nu zullen velen die mij kennen waarschijnlijk geen gesprek meer met mij durven aanknopen haha, maar daarvoor vertel ik dit natuurlijk niet. En helemaal de negativiteit uit gesprekken mijden is ook onmogelijk als je bijvoorbeeld net te horen krijgt dat iemand ernstig ziek is. Daar kan je moeilijk meteen een positieve wending aan geven. Als ik heel eerlijk ben over mezelf kon ik ook behoorlijk negatief uit de hoek komen op sommige momenten. Ik heb alleen een doel voor mezelf gesteld, mijzelf zoveel mogelijk in die positieve vibe willen bevinden en dat werkt heel goed voor mij persoonlijk en daar probeer ik mijn gezin ook in te begeleiden en wie weet, jou ook!

Hopelijk heb ik de inhoud van mijn gedachten goed weten over te brengen, maar kan ik je zeggen dat dit nog niet eens een tiende is van wat er allemaal rondspookt daarboven in mijn hoofd.

Ik ga er alleen wel een eind aan breien.

Het voelt een beetje alsof ik nu van de hak op de tak spring, dat is ook zo, wat ook wel weer passend is bij de titel van deze blog. Ik zit namelijk alweer te denken aan iets heel anders wat ik nog wil vertellen en dat is dat Faye zich heeft ingeschreven bij haar oude hockey vereniging in Veenendaal en tot haar grote grote geluk is terechtgekomen bij haar oude teamgenoten die zij 5 jaar geleden heeft achtergelaten met het idee er niet meer terug te komen. Ze is zo blij en ik ook voor haar.

Verder ga ik morgen nadat de wedstrijden van de boys hebben plaatsgevonden gezellig met mijn vriendin Renske een hapje eten in Hilversum en daarna naar zo’n lekkere zwijmelfilm met Julia Roberts en George Clooney, zin an! Maar dat is nog niet alles, zondag staat er namelijk een gezellige lunch in de planning met mijn schoonfamilie en een broer van mijn schoonvader met zijn gezin, dus dat kan niet anders dan één gezellige boel worden! Nu mag ik nog gaan opschieten ook! No stress!! 😉

Lieve lezers, ik wens jullie een heel fijn weekend en deel vooral jouw gedachten via een reactie op deze site of via mijn socials en/of app, als je mijn nummer hebt! Ik ben heel benieuwd naar jullie feedback.

Tot volgende week!

Liefs LINDA

#40 Je kalmte verliezen mag, zolang je je verantwoordelijkheid neemt

september 23, 2022 / LINDA / Geen reacties

Mijn 40e blog! De leeftijd die ik deze maand heb mogen behalen.

Toch wel een bijzonder momentje en nee, ik kan er niet aan wennen. Ik voel me totaal geen 40, maar eerder 35. Nooit gedacht van mezelf dat ik me er niet mee kan verenigen haha.

Wat hebben we afgelopen week weer bijzondere inzichten gehad. Met we bedoel ik mezelf en mijn kinderen. Ik ben weer lekker de pan uitgevlogen naar ze en zij hebben zich weer heerlijk puberaal gedragen. Op dat moment zoooo niet tof, maar achteraf kan ik het weer snel relativeren en accepteren dat het nou eenmaal zo gaat.

Dinsdag is er het een en ander gezegd en verweten, maar de volgende dag na een goede nacht slaap kon ik mezelf weer herpakken. Podcast aan en ja hoor, daar kwam de uitleg en het besef van wat er zich had plaatsgevonden die middag en de “aaaaaah” van bewustwording.

We gaan even terug naar maandag.

Toen zijn Paul en ik met Kiki naar Veenendaal gegaan, omdat we een afspraak hadden op een basisschool wat de nieuwe school van Kiki zal worden. Voor diegene die het niet weten, wij verhuizen eind december van Oostzaan terug naar Veenendaal.

We zijn daarna nog even langs ons nieuwe huis gegaan waar we nog een keer mochten kijken van de huidige bewoner. Zo leuk om het weer te zien en te voelen dat dat plekje straks ons nieuwe thuis zal zijn.

Nou wilde ik afgelopen week gaan kijken hoe het zit met een peuterspeelzaal voor Kiki in Veenendaal aangezien ze nog een half jaar, 2 dagdelen naar zo’n schooltje zou kunnen. Terwijl ik een beetje aan het zoeken was op internet, zag ik ook wat je weer moet aanleveren en bekroop mij een gevoel van stress. Ik begon te denken aan wat er allemaal nog geregeld moet worden en schoof het even van mij af. Bah, ik had het “ik heb er nu gewoon geen zin in” syndroom. Ik trommelde de kids op en wilde Kiki een paar uurtjes laten spelen bij een binnenspeelplaats. Faye en Rowen gingen mee, omdat zij het gek genoeg leuk vonden om daar met Kiki te klimmen en klauteren.

Eenmaal binnen vroeg Faye iets aan mij wat bij mij niet goed aankwam. Het hele verhaal doet er verder niet toe, omdat het veel dieper ging dan wat er daar eigenlijk gebeurde. Alles stapelde zich bij mij op. Ik verweet haar dingen, zij beschuldigde mij van dingen etc.

Uiteindelijk was ik bij thuiskomst zo klaar met alles, dat ik me wanhopig voelde om van dat gevoel van verdriet af te komen, maar ik wist niet hoe en dacht dat mijn kinderen konden helpen.

Paul kwam in ieder geval thuis in een super gezellige sfeer, waar hij overigens heel goed mee om weet te gaan en s’avonds zaten we alweer met z’n allen te eten om de tafel. Als ouder van een puber herken je het misschien.

De volgende dag luisterde ik naar een podcast, iets wat ik elke ochtend doe, maar deze leek wel speciaal voor die ochtend opgenomen te zijn. Ik besefte mij namelijk een aantal dingen waardoor ik reageerde zoals ik de dag ervoor deed.

Door die hele verhuizing die eraan zit te komen, drong ineens tot mij door wat ik in mijn eentje heb gedaan toen ik van Veenendaal naar Amsterdam verhuisde. Dan bedoel ik hetgeen wat geregeld moest worden waar niemand mij bij kon helpen, zoals andere scholen voor de kids regelen, verzekeringen, tandarts en huisarts zoeken, dat soort dingen. Als ik nu bij het zoeken naar een peuterspeelzaal een lichtelijke stress voelde terwijl ik er nu niet alleen voor sta, hoe heb ik het dan toen gered in mijn eentje??

Ik stond er zeker niet helemaal alleen voor qua fysieke hulp, maar mentaal was er niemand meer met wie ik die overstap deelde in de zin van een partner. Ik probeerde me continu groot te houden voor mijn kinderen, dus dat stukje weten ze eigenlijk niet van mij.

Deze aankomende verhuizing heeft toch iets getriggerd bij mij. Ik had ineens door dat waar ik destijds doorheen ben gegaan een traumatische ervaring is geweest. Ik ging maar door en deed wat ik moest doen. Het vrat wel aan me en was enorm afgevallen. Gelukkig zijn wij mensen veerkrachtig en kunnen we zelf herstellen van een dergelijke ervaring met de tijd.

Het maakte het alleen afgelopen dinsdag allemaal wat lastiger, omdat ik qua gevoel terugging naar die tijd, waardoor elke zucht die ik kreeg van Rowen of Faye dubbel zo hard aankwam. Zij gedroegen zich niet anders dan ze normaal ook zouden doen, nee, IK zat niet lekker in mijn vel waardoor ik heftiger reageerde dan ik normaal zou doen. Het had te maken met mijn eigen pijn. Iets waar mijn kids niks aan kunnen doen.

Die dag had ik totaal geen besef van wat er nou eigenlijk gebeurde. Tot ik de volgende dag die podcast beluisterde en misschien die nacht rust had gehad waardoor ik weer helder kon nadenken.

Met dit verhaal wil ik geen oude wonden openhalen of medelijden opwekken. Absoluut niet! Ik ben juist dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, daardoor weet ik dat ik wel tegen een stootje kan en ik geloof dat ik dit moest meemaken om te kunnen groeien. Ik had alleen zoals ik al zei nooit verwacht dat alles weer boven zou drijven van de vorige verhuizing die op een bepaald vlak ook weer anders was.

Bij die totale verhuizing stond mijn familie natuurlijk daar en vrienden die mij of mijn kinderen opvingen waar nodig. Ik had toen alleen ook te maken met een gebroken hart. Die combinatie samen maakte die situatie behoorlijk heftig.

Oef, wat zag ik er op sommige momenten uit als een geknakt twijgje, maar op andere momenten weer als een doorzetter, alleen wel met een masker op. Ik weet nog precies hoe ik me op dat moment voelde, maar zie nu dus ook de groei die ik heb gemaakt. Ik vind het totaal niet erg meer. Als ik die periode niet op mijn pad had gekregen was ik niet de persoon geworden die ik al ben. Ik kan nu dus wel zeggen dat ik mega trots ben op mezelf!

Door wat er afgelopen dinsdag gebeurde kon ik het de volgende dag goed analyseren en uitleggen aan Faye en Rowen. Het verdiend zeker niet de schoonheidsprijs, maar daarna gaan we weer door. Mijn kinderen weten van mij dat ik mijn verantwoordelijkheid neem en dus, dat ik er niet voor wegloop al zullen ze dat nu misschien niet zo zien, damn puberteit!

Ik kan alleen maar hopen dat ze hun moeder kennen, dat ze weten dat ik er alles aan doe om mijn fouten te herstellen. Ik kan alleen maar hopen dat ze later als ze nog een stukje ouder zijn, trots op mij zullen zijn en mij kunnen vergeven voor wat ik in hun ogen niet goed heb gedaan. Dat ze open kunnen en willen zijn om daar met mij over te praten als ze daar behoefte aan hebben. Ik zal er zijn en zal ervoor open staan naar ze te luisteren.

Toevallig stuurde een vriendin van mij (Louise) deze foto vanmorgen door. Niet wetende dat ik over die periode schrijf. Dankbaar hoe vaak jullie mijn kinderen opvingen! Vriendschap!

Verder hebben we een prima week gehad! Faye heeft zich weer ingeschreven op haar oude hockey club in Veenendaal en kreeg te horen dat ze nog een plekje hadden binnen haar oude team! Hoe leuk is dat voor haar! Ze was zo blij, ze ging spontaan Ivy uitlaten haha.

Rowen heeft zijn weg gevonden in de sportschool. Die is dagelijks spierballen aan het kweken wat ook weer voor die hilarische momenten zorgt.

Al met al beginnen we ons voor te bereiden op de grote verhuizing. Ik ga proberen mijn kalmte te verzamelen, maar weet dat ik deze keer iemand naast me heb staan die mij daarin steunt, dus ergens weet ik dat ik me geen zorgen moet maken en hou ik me daaraan (aan hem 😉 ) vast!

Voor nu wil ik zeggen, geniet van dit aankomende weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

#36 Alles is zoals het moet zijn

augustus 28, 2022 / LINDA / Geen reacties

Zo, het is vandaag zondag en zoals je misschien merkt kom ik twee dagen later met mijn blog. Ik had hem eigenlijk gister al beloofd, maar het kwam er gewoon niet van. Nu lig ik dus ook even heel relaxed op mijn heerlijk, zachte bed die ik na onze vakantie nóg meer ben gaan waarderen haha. Op de achtergrond komt er een nummer van James Arthur voorbij die zo’n fantastische stem heeft waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het boxje waar hij uitkomt heb ik geleend van mijn nichtje, die waarschijnlijk baalt dat hij nu nog hier ligt, sorry Lies, hij komt snel weer jouw kant op, maar hij werkt echt top!

We hadden de box geleend omdat Faye en ik vrijdagavond onze verjaardagen hebben gevierd met een gezellig feestje. Aankomend weekend zijn we echt jarig, Faye vrijdag 2 september en ik de volgende dag op 3 september, maar dat weekend heeft Paul het heel druk met zijn werk, dus hebben we het een weekje vervroegd. Wat was het fijn om iedereen die er was om ons heen te hebben. Er waren ook afmeldingen en zo kwam ik eigenlijk op het onderwerp van deze week, dat zal ik zo toelichten.

Inmiddels zijn we morgen alweer een week thuis na onze vakantie en laatste week in Slovenië. We reden zondag eind van de middag rond 17:00 uur weg, omdat we erachter waren gekomen dat alle supermarkten dicht waren, dus geen eten konden halen wat ik nog wilde bereiden voordat we om 20:00 uur aan onze terugreis zouden beginnen. We besloten onderweg bij een Mac Donalds te stoppen en daar maar een hapje te eten. Wat vervelend! 😉

Ze zijn in Slovenië iets verder..

Zo gezegd zo gedaan en gingen uiteindelijk om 19:00 uur de lange terugreis aan! Maandagochtend kwamen we uit mijn hoofd rond 8:00 uur thuis en was er echt een eind gekomen aan ons avontuur. We konden ons gaan focussen op het feestje van Faye en mijzelf wat we vrijdagavond gingen vieren.

Alles is zoals het moet zijn.

Soms heb je van die tegenslagen waar ik tegenwoordig een trucje voor heb om het anders te bekijken en snel weer terug te komen in mijn positieve vibe. De gedachte ‘alles is zoals het moet zijn’ draagt daar heel erg aan bij. Ik zeg altijd tegen mezelf bij tegenslag: “wat goed is voor mij, gebeurt.” Op die manier kan ik iets snel relativeren en het van de positieve kant zien. Het helpt mij echt! Soms de ene keer iets sneller dan de andere keer, maar het helpt me!

Donderdag waren we al begonnen met de voorbereidingen om alles klaar te zetten voor ons feestje, zodat we vrijdag niet zo heel veel meer hoefde te doen. Ik had met mijn schoonouders afgesproken dat ze s’middags zouden komen en zo kwam Paul zijn jongere broer ook eerder. So, NO stress 😉 De rest verwachtte we vanaf een uurtje of 20:00 uur. Ik kreeg alleen ineens op vrijdag de één na de andere afmelding, dat maakte het voor mij bij de zoveelste afmelding ineens iets lastiger te verwerken dan ik verwachtte. Nu moeten diegene die dit lezen en hadden afgeappt dit ALSJEBLIEFT niet verkeerd opvatten, het gaat namelijk om hetgeen hoe hiermee om te gaan.

Op de dag zelf van zo’n feestje ben je normaal gesproken druk bezig met de voorbereiding om voor iedereen die je hebt uitgenodigd een leuk feest te organiseren en gaat er niet vanuit dat je dan nog best wat afmeldingen krijgt. Natuurlijk komt het voor dat er een paar afmeldingen zijn, maar ik merkte aan mezelf dat de moed een beetje in mijn schoenen begon te zakken, waardoor ik mezelf steeds weer opnieuw moest focussen om me daardoor niet te laten afleiden van iets wat een leuk feestje moest gaan worden. Ik vond het natuurlijk voornamelijk jammer dat je iemand niet ziet.

Waar ik me niet van wilde laten afleiden is het feit dat diegene die er wel waren, er wáren! En denk ik dan dat we misschien niet genoeg in huis hadden gehaald als diegene die hebben afgezegd er wel waren geweest, dat het er misschien voor gezorgd had dat het niet goed gepast had in huis of in onze tuin. Had misschien ook wel weer zijn charmes gehad en meer dansers op de gecreëerde dansvloer 😉 Uiteindelijk kon ik de positieve kant er wel van inzien en kon ik het die avond voor mezelf loslaten.

Maar goed, dit is dan één voorbeeld wat ik kan benoemen om het zinnetje wat ik tegen mezelf zeg toe te passen, maar zo doe ik dat bij alles wat er dagelijks gebeurt. Dat hoeven trouwens niet eens allemaal tegenslagen te zijn, ik kan het ook denken als er iets positiefs gebeurt. Het zinnetje zet alleen voor mij meer kracht bij als ik het tegen mijzelf zeg bij tegenslag. Het helpt me enorm om mijn negatieve gevoel om te turnen naar een positief gevoel en daar wil ik me bevinden.

Naar mijn idee zit er altijd een reden achter waarom iets gebeurt. Ik geloof niet in toeval. Daar hoef je het totaal niet mee eens te zijn, ik kan me voorstellen dat als iemand dit nu leest het er niet mee eens is misschien en zelfs geïrriteerd kan zijn over wat ik nu uit, maar dit is hoe ík het zie. Ik vind het ook een mooie gedachte, omdat ik op die manier mezelf niet meer in een slachtofferrol plaats en dus die weerstand weghaal.

Dus, voor mij geldt: “Wat goed is voor mij, gebeurt.”

Wie weet kan het ook iets zijn voor jou en ga je gebeurtenissen in jouw leven op een andere manier aan. En wat ik zei, het hoeft niet alleen toegepast te worden bij tegenslagen. Het is toch fijn om te mogen denken dat dingen gebeuren zoals het moet zijn? In het positieve geval: misschien valt iets net even beter uit dan je verwacht had of in het negatieve geval: heb je nog ergens werk te verrichten binnenin jezelf. Het is maar hoe je het voor jezelf bekijkt, ook aan jezelf werken is natuurlijk positief, ik hoop dat jullie begrijpen hoe ik het bedoel.

Het zal je uiteindelijk rust geven en vooral dat gevoel van weerstand wegnemen, en zodra dát gebeurt kunnen positieve ervaringen naar je toekomen. Daar geloof ik echt in.

Nou, ik ga eens kijken of er beneden nog iets gedaan kan worden aangezien we nog steeds aan het opruimen zijn van vrijdag haha. Al met al was het een super geslaagd feestje vrijdag en voelde Faye en ik ons onwijs geliefd en jarig! Nou hoop ik er aankomende zaterdag niks van te merken als ik daadwerkelijk 40 wordt hihi.

Morgen begint de week van mijn jongens in ieder geval al goed met een studiedag! Heb je net 6 weken vakantie gehad… Dinsdag boeken halen en verder introductie de eerste week. Faye gaat als het goed is morgen naar Veenendaal, dus zal haar eerste week op haar nieuwe school van daaruit beginnen. Mits het OV het toelaat in verband met stakingen deze week.

Oké lieve lezers! Ik hoop dat jullie verder ook nog een hele fijne zomer hebben gehad en als je het leuk vindt en je had het me nog niet verteld, vertel me er dan nu over, ik hoor graag waar je geweest bent of wat je gedaan hebt.

Geniet nog even van deze zondagavond en succes weer voor de komende week!

Liefs LINDA

#35 De weg naar meer Zelfliefde

augustus 19, 2022 / LINDA / Geen reacties

“Dober dan” op deze vrijdagmorgen vanuit Slovenië. Ik versprak me gister al bij de kassa in de supermarkt door terug te antwoorden met “dobry den” (het goedendag van vorige week), maar het lijkt ook wel erg op elkaar.

Ja…, we zijn nu toch op een plek! Dit huis heeft echt iets magisch. We zitten lekker hoog op een berg, helemaal afgelegen, maar hoe het er allemaal uitziet, net een huisje uit de Efteling. Ze hebben het zo goed voor elkaar gebracht en op elkaar afgesteld, alles klopt en is aanwezig, je kan het zo gek niet bedenken.

Het gevoel van in de watten gelegd worden is zeker aanwezig. Je stapt zo in een warm bad.

We moeten wel een stukje rijden als we ergens naartoe willen, maar als we weer terugkomen kunnen we het ontspannen weer verder oppakken. Deze gastvrouw wil gewoon dat het je aan niks ontbreekt, dat is wel duidelijk. Love it!

Deze vakantie is anders dan anders.

Even tussendoor, ik heb jullie vorige week uitgenodigd of iemand een leuk onderwerp wist om eventueel over te kunnen schrijven, dat mag te alle tijden doorgegeven worden. Zo niet, schrijf ik gewoon lekker door over hetgeen zelf in me opkomt en jullie daarmee kan vermaken, inspireren, verhelderen etc.

Goed, deze vakantie. Waarom is hij zo anders?

Oké, ik ga nu even heel open en eerlijk met jullie zijn. Ergens vind ik dat best spannend, omdat ik daarmee mezelf behoorlijk blootstel; nog meer dan anders denk ik. Dan kun je denken, dat hoef je toch niet te doen? Helemaal waar! Ik wil het alleen doen, omdat ik zoals ik vorige week schreef transparant wil zijn naar mijn lezers om zoveel mogelijk mijn echte “ik” te laten zien. Dat kan ik niet door halve waarheden te delen met jullie. Wie weet herken je jezelf in mijn verhaal en heb je er iets aan om ook die stappen te gaan zetten naar vrijheid, zelfliefde, groei of wat het voor jou ook mag zijn.

Goed, daar gaan we!

Ik weet niet wat er gebeurt deze zomer, positief hoor!, maar toen mijn oudste kids 3 weken weg waren kwam ik al tot hele fijne nieuwe inzichten voor mezelf en deze afgelopen weken gebeurde er iets wat ervoor zorgde dat mijn oogkleppen afgingen. Ik ben daarna gaan beseffen dat er iets meer binnenin mij speelt en sommige puzzelstukjes vielen weer op hun plek. Ik merk dat ik groei en mezelf steeds beter leer kennen en waarderen.

Zoals jullie inmiddels misschien weten ben ik altijd bezig met voeding. Ik probeer er een juiste weg in te vinden.

Ik kijk dan naar de verschillende manieren van de juiste diëten wat goed kan zijn voor je lichaam. Ik weet dat elke manier van het volgen van een dieet per persoon kan verschillen, dus wat voor jou goed werkt hoeft voor mij helemaal niet goed te zijn.

Nou was ik onlangs begonnen met het uitproberen van een koolhydraatarm dieet. Ik moet zeggen dat het wel wat met m’n lijf deed, ik zag het voornamelijk aan mijn huid. Daar zal ook meespelen dat ik minder vlees eet of alleen nog maar biologisch.

Om een lang verhaal iets korter te maken, slingerde Faye vorige week een opmerking naar mij die volkomen terecht was. Het voelde als een soort slap in the face, alsof ik wakker moest worden.

Ik maak me namelijk weleens druk om haar voeding. “Eet ze wel genoeg, – als ze zich maar niet druk maakt om haar figuurtje, want ze ziet er prachtig uit. – Als ze maar geniet van haar eten en geen lekkere dingen afslaat die ze aangeboden krijgt.”

We liepen in het fantastische Praag waar op elke hoek wel een winkeltje was waar je van die lekkere donut ice cream cones kon halen. Die vulden ze dan met ijs en slagroom of je kon hem met aardbeien laten vullen en aftoppen met slagroom. Heerlijk!

Wij haalden allemaal zo’n cone, maar Faye besloot binnen dat ze er toch geen wilde.

Ik dacht echt, dit meen je niet. Mama gooit al haar strenge regels overboord deze vakantie en jij gaat nu aan je lijn denken? Dit was echt iets waarvan ik dacht, dit wil Faye ook dolgraag proberen, maar nee…

Er gebeurde iets waarvoor ik eigenlijk wel dankbaar ben.

We kregen woorden op straat. Uiteindelijk riep Faye kwaad naar mij dat ik ermee moest ophouden! Haar woorden luidde ongeveer zo: “dat jij nou altijd met je gewicht bezig bent hoef je dat niet op mij te projecteren!”

Ik werd stil.

Ik werd stil, omdat ik wist dat ik niet boos kon worden. Ze had namelijk helemaal gelijk. Wat zij niet door heeft gehad, later wel omdat ik haar ervoor bedankte dat ze dit tegen me zei, is dat ik aan het denken werd gezet. Zij heeft mij m’n ogen doen openen. Ik was er ook meteen helemaal klaar mee. Na moeten denken over elke hap die je in je mond stopt.

Ik ben de terugweg naar ons vakantieappartement wat een uur rijden was gaan nadenken waarom ik zo bezig ben met voeding. Waarom ik nou écht zo bezig ben met al die diëten uitproberen. Ja voor m’n gezondheid en te kijken of m’n huid er enigszins van opknapt. De echte reden?

Ik heb jarenlang te horen gekregen dat ik niet goed genoeg ben.

Ik had een pens, ik had te dikke bovenbenen, ik kreeg een personal trainer om af te vallen vanwége mijn te dikke bovenbenen (ik had op dit moment al 3 kinderen op de wereld gezet en woog nog steeds onder de 60 kg), mijn borsten waren te klein (nogmaals, nadat ik 3 keer borstvoeding had gegeven), mijn haar was te kort, och man. Er scheelde van alles aan mijn uiterlijk.

Het werd me ineens heel duidelijk wat hier speelt. Ik wil niet dat mijn dochter óf mijn zoons denken dat ze niet goed genoeg zijn. Dat ze te dik zijn, dat al zouden ze een kilootje meer hebben, ze er niet uitzien. Ik wil niet dat ze walgen van zichzelf, en een laag zelfbeeld hebben. Dat is mijn angst…

Omdat mama dat al heeft gedaan. Ik heb dat verkeerde zelfbeeld al gecreëerd van mijzelf. Wat speelt hier? Te weinig zelfliefde.. en dát is waar Faye mij even voor wakker schudde op dat smalle straatje daar in Praag.

Ik heb meteen een e-book aangeschaft van Anita Moorjani – Ik moest doodgaan om mezelf te genezen, en ben er al bijna doorheen, een tip die ik al tig keer voorbij heb horen komen, maar blijkbaar nog niet het moment vond om dat boek te gaan lezen, ik ben gaan luisteren naar podcasten met betrekking tot zelfliefde, ik ben gaan beseffen waardoor ik een overtuiging heb gecreëerd dat ik pas goed genoeg ben op het moment dat ik maatje 34 heb. Ja oké, ik zit lekkerder in mijn vel als ik op mijn gewicht let, maar de reden erachter moet echt stoppen nu. Ik moet het puur voor mezelf willen en niet voor de buitenwereld.

Deze vakantie is gewoon een openbaring geweest voor mij. Ik zie deze week Slovenië ook echt als mijn reis. De reis waar ik heb besloten voor ‘the new me’ te gaan.

Ik word over een paar weken 40, dus vind het wel passend ook. Een nieuw kroonjaar, een nieuwe ik.

Weg met die oude overtuigingen. Dankjewel lieve Faye! Dit had ik nodig en ik denk dat JIJ die persoon moest zijn om het nieuws aan mij te brengen. Dat ik eens moet stoppen met al die diëten uit te proberen en gewoon normaal moet gaan eten.

Ik wil die food vrijheid, ik wil niet meer moeten kijken hoeveel koolhydraten ergens inzit en tellen hoeveel calorieën ik op een dag eet. Het neemt zoveel tijd in beslag en zorgt ervoor dat je de hele dag met eten bezig bent.

Dit betekent niet dat ik nu als een bezetene alles ga eten wat los en vast zit uhm… nope. Ik ga alleen eens proberen te leven en van mijn lichaam te houden zoals Zij is. Ze doet het namelijk onwijs goed, laat me eigenlijk nooit in de steek en ik ben haar maar aan het tarten met uitprobeersels. We gaan gewoon op gezonde voet verder, en dan bedoel ik ook gezond op die mentaal gezonde wijze.

Dankjewel Faye, voor het voorhouden van die spiegel! Ik zal me niet meer zo focussen op jouw voedingspatroon, maar op die van mezelf op weg naar nog meer zelfliefde!

Alles gebeurt op het juiste moment.

Liefs LINDA

#33 Je laten leiden door Verlangen ipv Angst

augustus 5, 2022 / LINDA / Geen reacties

Nog 1 nachtje verwijderd van mijn oudste 3 kinderen die ik 3 weken geleden een knuffel gaf in Breukelen waar wij altijd afspreken om van de ene ouder naar de ander te gaan. Deze keer voor een vakantie met…die andere ouder.
Jeetje, wat is de tijd omgevlogen! Dat betekend ook dat wij over een paar dagen zelf vertrekken naar onze vakantiebestemming. Iets wat ik in januari geboekt heb, en nu al zover is. Langzamerhand zien wij in de straat de één na de ander thuiskomen, toch wel lekker het idee dat wij het nog tegoed hebben.

Vorige week schreef ik over de vrijheid in JEZELF. Dat je daarnaar moet leven om meer het leven te creëren wat jij wilt. Ik heb de afgelopen weken echt die tijd voor mezelf gepakt. Natuurlijk samen met Kiki, maar terwijl ik haar om mij heen heb is er genoeg om over na te denken.

Doordat ik besloten heb mezelf niet meer zo hard aan te willen pakken, alles te doen op mijn eigen tempo zonder me druk te maken om wat een ander daarvan vindt, ik hoor er nooit iemand over hoor, het zijn puur mijn eigen overtuigingen kon ik die rust vinden om tot bepaalde inzichten voor mezelf te komen. Ik heb die tijdsdruk er vanaf gehaald en plots besluit ik weer in de studieboeken te duiken. Iets wat ik al even heb laten liggen, omdat ik mijn prioriteiten bij andere zaken hield, maar nu toch de afgelopen weken besefte dat ik er ook nog ben. Ik hoefde me even niet druk te maken om Rowen wat de laatste tijd steeds meer de kop op stak. Ik hoefde in het huishouden ook veel minder bij te houden, het scheelt wel even of je 4 kinderen in huis hebt, of 1. Die tijd die ik over had, kon ik nu steken in mij!
Misschien was ik wel een klein beetje toe aan 3 weken rust om me heen om tot die inzichten te komen. Ik weet in ieder geval 1 ding zeker, ik ben volledig opgeladen om die pubers van mij morgen weer te ontvangen en ga ze helemaal plat knuffelen!!

Terwijl ik aan het schrijven ben wordt ik tig keer gestoord door Kiki die van alles wil van mama, geen geduld heeft en dus op allerlei manieren aandacht probeert te vragen. Voordat ik deze blog online heb, is het waarschijnlijk weer middag, maar ook daarin accepteer ik dat niet alles perfect hoeft.

Ik heb afgelopen week even kunnen sparren met mijn hairstylist aan huis die inmiddels ook Plantaardige Coach is geworden. Mocht je daar meer over willen weten kun je haar vinden op Instagram onder de naam Kim Wals | Plantaardige Coach. Op één of andere manier kunnen wij gewoon lekker met elkaar babbelen als het aankomt op de Wet van Aantrekking en affirmeren wat mij na ons laatste gesprek weer heeft aangezet om niet te wachten mijn studieboek open te klappen. Er is namelijk nooit een goed moment om te starten. Wel om uit te stellen en jezelf te saborteren. Met de weet dat ik volgende week op vakantie ga, kon het me niet schelen toch lekker de boel weer op te pakken. Ook een opmerking die ik van mijn zus kreeg die ik over de telefoon sprak van de week deed mij doen sterken. “Leef gewoon je leven!”

Kijk, we weten waarschijnlijk allemaal hoe het moet, hoe het hoort en hoe je het wilt, maar daarnaar leven en reageren is best moeilijk als je jarenlange overtuigingen in je donder hebt zitten. Die moeten er gewoon met geweld uitgemept worden en dat door middel van die constante herhaling van affirmaties, podcasten luisteren, gesprekken met de juiste personen voeren en al die negatieve sh*t afweren.

Een zin die steeds in mijn achterhoofd dwaalt is: “Je weet áltijd wat je wilt, als je namelijk weet wat je niet wilt, weet je automatisch wat je wél wilt.”

Soms voel ik een angst, maar ik weet dat dat erbij hoort. Voorheen kon ik iets meteen afschrijven. Laat maar zitten, lekker in die comfortzone blijven zitten. Ik weet wat ik heb, maaaar ik moet wel zeggen dat die angst ook voortkomt uit het feit dat ik een gezin heb, dus keuzes die ik maak, hebben niet alleen hun werking op mij, maar ook op mijn gezin. Wat er is veranderd in mijn gedachte is dat ik nu weet dat die angst die ik zo af en toe voel erbij hoort om te groeien. Nieuwe dingen proberen is altijd spannend, dus ik weet dat ik moet doorzetten met af en toe die angstgevoelens om mijn plan uit te kunnen werken.

“Feel the fear and do it anyway.”

Ik heb genoten van deze afgelopen 3 weken omdat ik tot deze inzichten mocht komen en actie ben gaan ondernemen. Ik heb me verdiept in mijn nieuwe dieet en zo lekker de tijd gehad met Kiki.

Het volgende stukje wat ik met jullie wil delen is iets wat ik heb overgenomen uit een podcast van Kim Munnecom. Een goed stuk waarvan ik vind dat iedereen die zou moeten horen, ongeacht je mindset.

Ik ben een persoon die zich laat leiden door verlangen in plaats van angst en daarom ga ik nu door het oncomfortabele heen. Ik laat dit een reis zijn. Ik accepteer dat dit een reis is. Ik laat los dat het nú moet lukken, maar ik ga wél all-in, en van alles wat op mijn pad komt ga ik AAN. Op het moment dat het niet met ‘a’ lukt, ga ik voor ‘b’. Lukt het niet met ‘b’, ga ik voor ‘c’, maar IK ben een persoon met de mindset “niet lukken is geen optie!” Ik weet dus, omdat ik zo ben, dát mijn identiteit is, dat het dus ook gaat lukken.”

Als dit je niet motiveert meteen aan de slag te willen gaan…

Hell yeah!! Let’s go!!

Ga je leven leven, het is jouw leven. Ga leren dat het niet uitmaakt wat een ander van jouw leven vindt. Dat brengt me op een laatste punt.

Iets waar ikzelf onlangs ook mee te maken kreeg, maar ook iemand in mijn omgeving. Hoe ga je om met de teleurstelling als iemand een andere kijk heeft op vriendschap terwijl je er beide hetzelfde instaat. Snap je me nog? Het kan maar zo zijn dat jij iets heel belangrijk vindt, maar de ander dat net ff anders ziet. Wat doe je dan in zo’n geval? Ik zou zeggen, accepteren!

Waarom? Je kan iemand niet dwingen er hetzelfde in te staan, hooguit je teleurstelling laten blijken, maar wat ik inmiddels geleerd heb, is dat je iemand niet kan dwingen jou te pleasen of andersom. Al moet ik zeggen, dat ik sneller geneigd ben wel die ander te pleasen, maar zo zit ik nou eenmaal in elkaar. Ik bevind me weleens in situaties waarin ik me in allerlei bochten moet wringen, maar dat heb ik er dus ook voor over. Dat dat misschien andersom iets minder gebeurt, dat kan en dat vind ik op sommige momenten ook helemaal niet erg. Ja, niet altijd, want ook ik ben maar een mens en kan me ook teleurgesteld voelen, maar denk hier eens over na. Wat heb je liever? Bijvoorbeeld dat iemand zegt dat hij/zij niet kan omdat hij/zij een etentje heeft en jij er later achterkomt dat diegene helemaal geen etentje had, of dat iemand gewoon zijn/haar eerlijke mening geeft en dat kan dus betekenen dat iemand gewoon heel blunt zegt “ik heb geen zin”.

Oké, dan is dat wat het is. Het is tenminste eerlijk en je hoeft dus waarschijnlijk niet bang te zijn in de toekomst dat diegene je zal voorliegen.

Ik noem dit voorbeeld nu even, omdat diegene in mijn omgeving ongeveer zoiets onlangs meemaakte en mij aan het denken heeft gezet. Het is juist heel krachtig dat iemand voor zijn eerlijke mening uit durft te komen. Zoals Abraham Hicks altijd zo mooi vraagt, “is jouw geluk belangrijker dan die van een ander?” Dus eigenlijk kun je niet boos worden op iemand die voor zichzelf kiest. Nee, je bent hier namelijk niet op aarde gekomen om andere mensen gelukkig te maken. Althans ik sta hier helemaal achter en blijf toch wel gaan naar diegene voor wie ik mijzelf in allerlei bochten moet wringen 😉

Vriendschap is voor iedereen anders, als je maar blijft communiceren.

Goed, ik ben benieuwd wat jullie mening hierover is. Vind je het leuk om die te delen, stuur me dan een berichtje!

Ik ga nu eerst lunchen met Kiki en hoop nog even iets leuks te kunnen doen met haar. Helaas is het vandaag iets kouder dan gister, maar goed. Over het algemeen hebben we niks te klagen deze zomer volgens mij. Komende week gaan we naar de 30 graden en ja ook wij als we in Tsjechië zitten. Can’t wait!! Zo benieuwd naar Praag en de watervallen. Zin in!

Lieve allemaal, ik wens iedereen een fijn weekend en nog een hele fijne vakantie! Tot volgende week vanuit Tsjechië!!!

Liefs Lin

Tag: zelfliefde

#66 Terug in Balans

#60 Een moment van reflectie

#59 Langzaam maar zeker komen we verder

#55 Burning desire

#41 Een kijkje in mijn hoofd

#40 Je kalmte verliezen mag, zolang je je verantwoordelijkheid neemt

#36 Alles is zoals het moet zijn

#35 De weg naar meer Zelfliefde

#33 Je laten leiden door Verlangen ipv Angst

Recente verhalen

Recente berichten

Archieven

Be happy with what you have, while working for what you want.