Mijn 40e blog! De leeftijd die ik deze maand heb mogen behalen.
Toch wel een bijzonder momentje en nee, ik kan er niet aan wennen. Ik voel me totaal geen 40, maar eerder 35. Nooit gedacht van mezelf dat ik me er niet mee kan verenigen haha.
Wat hebben we afgelopen week weer bijzondere inzichten gehad. Met we bedoel ik mezelf en mijn kinderen. Ik ben weer lekker de pan uitgevlogen naar ze en zij hebben zich weer heerlijk puberaal gedragen. Op dat moment zoooo niet tof, maar achteraf kan ik het weer snel relativeren en accepteren dat het nou eenmaal zo gaat.
Dinsdag is er het een en ander gezegd en verweten, maar de volgende dag na een goede nacht slaap kon ik mezelf weer herpakken. Podcast aan en ja hoor, daar kwam de uitleg en het besef van wat er zich had plaatsgevonden die middag en de “aaaaaah” van bewustwording.
We gaan even terug naar maandag.
Toen zijn Paul en ik met Kiki naar Veenendaal gegaan, omdat we een afspraak hadden op een basisschool wat de nieuwe school van Kiki zal worden. Voor diegene die het niet weten, wij verhuizen eind december van Oostzaan terug naar Veenendaal.
We zijn daarna nog even langs ons nieuwe huis gegaan waar we nog een keer mochten kijken van de huidige bewoner. Zo leuk om het weer te zien en te voelen dat dat plekje straks ons nieuwe thuis zal zijn.
Nou wilde ik afgelopen week gaan kijken hoe het zit met een peuterspeelzaal voor Kiki in Veenendaal aangezien ze nog een half jaar, 2 dagdelen naar zo’n schooltje zou kunnen. Terwijl ik een beetje aan het zoeken was op internet, zag ik ook wat je weer moet aanleveren en bekroop mij een gevoel van stress. Ik begon te denken aan wat er allemaal nog geregeld moet worden en schoof het even van mij af. Bah, ik had het “ik heb er nu gewoon geen zin in” syndroom. Ik trommelde de kids op en wilde Kiki een paar uurtjes laten spelen bij een binnenspeelplaats. Faye en Rowen gingen mee, omdat zij het gek genoeg leuk vonden om daar met Kiki te klimmen en klauteren.
Eenmaal binnen vroeg Faye iets aan mij wat bij mij niet goed aankwam. Het hele verhaal doet er verder niet toe, omdat het veel dieper ging dan wat er daar eigenlijk gebeurde. Alles stapelde zich bij mij op. Ik verweet haar dingen, zij beschuldigde mij van dingen etc.
Uiteindelijk was ik bij thuiskomst zo klaar met alles, dat ik me wanhopig voelde om van dat gevoel van verdriet af te komen, maar ik wist niet hoe en dacht dat mijn kinderen konden helpen.
Paul kwam in ieder geval thuis in een super gezellige sfeer, waar hij overigens heel goed mee om weet te gaan en s’avonds zaten we alweer met z’n allen te eten om de tafel. Als ouder van een puber herken je het misschien.
De volgende dag luisterde ik naar een podcast, iets wat ik elke ochtend doe, maar deze leek wel speciaal voor die ochtend opgenomen te zijn. Ik besefte mij namelijk een aantal dingen waardoor ik reageerde zoals ik de dag ervoor deed.
Door die hele verhuizing die eraan zit te komen, drong ineens tot mij door wat ik in mijn eentje heb gedaan toen ik van Veenendaal naar Amsterdam verhuisde. Dan bedoel ik hetgeen wat geregeld moest worden waar niemand mij bij kon helpen, zoals andere scholen voor de kids regelen, verzekeringen, tandarts en huisarts zoeken, dat soort dingen. Als ik nu bij het zoeken naar een peuterspeelzaal een lichtelijke stress voelde terwijl ik er nu niet alleen voor sta, hoe heb ik het dan toen gered in mijn eentje??
Ik stond er zeker niet helemaal alleen voor qua fysieke hulp, maar mentaal was er niemand meer met wie ik die overstap deelde in de zin van een partner. Ik probeerde me continu groot te houden voor mijn kinderen, dus dat stukje weten ze eigenlijk niet van mij.
Deze aankomende verhuizing heeft toch iets getriggerd bij mij. Ik had ineens door dat waar ik destijds doorheen ben gegaan een traumatische ervaring is geweest. Ik ging maar door en deed wat ik moest doen. Het vrat wel aan me en was enorm afgevallen. Gelukkig zijn wij mensen veerkrachtig en kunnen we zelf herstellen van een dergelijke ervaring met de tijd.
Het maakte het alleen afgelopen dinsdag allemaal wat lastiger, omdat ik qua gevoel terugging naar die tijd, waardoor elke zucht die ik kreeg van Rowen of Faye dubbel zo hard aankwam. Zij gedroegen zich niet anders dan ze normaal ook zouden doen, nee, IK zat niet lekker in mijn vel waardoor ik heftiger reageerde dan ik normaal zou doen. Het had te maken met mijn eigen pijn. Iets waar mijn kids niks aan kunnen doen.
Die dag had ik totaal geen besef van wat er nou eigenlijk gebeurde. Tot ik de volgende dag die podcast beluisterde en misschien die nacht rust had gehad waardoor ik weer helder kon nadenken.
Met dit verhaal wil ik geen oude wonden openhalen of medelijden opwekken. Absoluut niet! Ik ben juist dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, daardoor weet ik dat ik wel tegen een stootje kan en ik geloof dat ik dit moest meemaken om te kunnen groeien. Ik had alleen zoals ik al zei nooit verwacht dat alles weer boven zou drijven van de vorige verhuizing die op een bepaald vlak ook weer anders was.
Bij die totale verhuizing stond mijn familie natuurlijk daar en vrienden die mij of mijn kinderen opvingen waar nodig. Ik had toen alleen ook te maken met een gebroken hart. Die combinatie samen maakte die situatie behoorlijk heftig.
Oef, wat zag ik er op sommige momenten uit als een geknakt twijgje, maar op andere momenten weer als een doorzetter, alleen wel met een masker op. Ik weet nog precies hoe ik me op dat moment voelde, maar zie nu dus ook de groei die ik heb gemaakt. Ik vind het totaal niet erg meer. Als ik die periode niet op mijn pad had gekregen was ik niet de persoon geworden die ik al ben. Ik kan nu dus wel zeggen dat ik mega trots ben op mezelf!
Door wat er afgelopen dinsdag gebeurde kon ik het de volgende dag goed analyseren en uitleggen aan Faye en Rowen. Het verdiend zeker niet de schoonheidsprijs, maar daarna gaan we weer door. Mijn kinderen weten van mij dat ik mijn verantwoordelijkheid neem en dus, dat ik er niet voor wegloop al zullen ze dat nu misschien niet zo zien, damn puberteit!
Ik kan alleen maar hopen dat ze hun moeder kennen, dat ze weten dat ik er alles aan doe om mijn fouten te herstellen. Ik kan alleen maar hopen dat ze later als ze nog een stukje ouder zijn, trots op mij zullen zijn en mij kunnen vergeven voor wat ik in hun ogen niet goed heb gedaan. Dat ze open kunnen en willen zijn om daar met mij over te praten als ze daar behoefte aan hebben. Ik zal er zijn en zal ervoor open staan naar ze te luisteren.
Verder hebben we een prima week gehad! Faye heeft zich weer ingeschreven op haar oude hockey club in Veenendaal en kreeg te horen dat ze nog een plekje hadden binnen haar oude team! Hoe leuk is dat voor haar! Ze was zo blij, ze ging spontaan Ivy uitlaten haha.
Rowen heeft zijn weg gevonden in de sportschool. Die is dagelijks spierballen aan het kweken wat ook weer voor die hilarische momenten zorgt.
Al met al beginnen we ons voor te bereiden op de grote verhuizing. Ik ga proberen mijn kalmte te verzamelen, maar weet dat ik deze keer iemand naast me heb staan die mij daarin steunt, dus ergens weet ik dat ik me geen zorgen moet maken en hou ik me daaraan (aan hem 😉 ) vast!
Voor nu wil ik zeggen, geniet van dit aankomende weekend en tot volgende week!
Liefs LINDA
