Zo, kids zijn weer de deur uit.
Kiki zit al even op school, Faye is al vroeg vertrokken met Paul om te werken en elke vrijdag beginnen Rowen en Aeden om 11:20 uur met hun eerste les van de dag, dat noem je ook wel “De Leven”. In ieder geval is er voor even een stilte in huis gevallen, dus tijd voor de blog van deze week.

Als jullie de vorige blog hebben gelezen weten jullie dat Faye en ik vorig weekend jarig waren, maar het die week ervoor al hadden gevierd. Dat zorgde ervoor dat het voelde alsof we de hele week feest aan het vieren waren, omdat we na ons feestje eigenlijk toeleefde naar onze echte verjaardagen en ik tussendoor nog werd meegenomen voor een verjaardaglunch door mijn vriendin Renske die grappig genoeg vandaag zelf jarig is en ik vanavond naartoe ga. Ondanks dat we niets gepland hadden hebben we toch nog een fijn weekend gehad doordat mijn broer ons uitnodigde om zaterdagavond een hapje te gaan eten.
Uiteindelijk werden we verrast met niet alleen mijn broer die ons mee wilde nemen, maar ook de rest van ons gezin en mijn oom en tante waarvan ik het heel bijzonder vind dat zij toch proberen naar de meeste verjaardagen van hun neven en nichten te gaan terwijl ze zelf ook 3 volwassen kinderen hebben en een druk bestaan. Dit etentje was echt een cadeautje!

Dit zijn van die momenten dat je je dankbaar voelt en wat geldt voor mij dat ik inzie hoe leuk wij het kunnen hebben als we als gezin samen zijn. Dat gebeurt namelijk niet vaak meer. Ik zie dat wij allemaal onze eigen levens leiden, onze eigen overtuigingen krijgen of misschien wel ik, maar uiteindelijk komen we uit hetzelfde metaforische nest. Meestal zien wij elkaar op verjaardagen met anderen erbij of apart van elkaar. Die keren dat we echt samen zijn als broers en zussen gebeurt niet veel en dat zullen velen van jullie misschien herkennen, omdat je je eigen leven hebt met daarin je eigen agenda.

Wat mij begint op te vallen is dat ik bezig ben mezelf te leren kennen. Ik kwam tot die conclusie toen iemand onlangs tegen mij zei dat ik moet oppassen mezelf niet te isoleren. Dat maakte die persoon op uit het feit dat ikzelf geen auto heb.
Ik was achteraf een beetje verrast door die veronderstelling, omdat ik mezelf totaal niet zo zie: geïsoleerd.
Het is mooi hoe een conversatie met een ander jezelf tot bepaalde realisaties kan brengen. In eerste instantie sta je met je mond vol tanden, omdat je niet verwacht dat een ander jou zo ziet, maar al gauw besefte ik mij dat ik mezelf totaal niet geïsoleerd voel, dat ik geniet van die momenten dat ik thuis ben. Die 4 muren waar ik me tussen bevindt is namelijk mijn Home.

“Home is where the heart is.“

Ik realiseerde mij dat die ander daar dus een heel ander beeld over heeft. Ik geniet van mijn gezin, ik geniet van de warmte die mijn thuis biedt, ik voel me heerlijk als ik thuis ben, omdat ik me hier geborgen voel en volledig mezelf kan zijn.
Ik hoef niet continu op pad te gaan of onder mensen te zijn. Ja natuurlijk hou ik ook van uitstapjes, afspreken met vriendinnen en ontdekken! Ik zou liegen als ik nu overkom alsof ik een echte huismus ben, maar uiteindelijk vind ik het heerlijk om te gaan naar die plek waar ik thuiskom, waar mijn kinderen zijn, de plek die ik samen deel met mijn partner van wie ik heel veel hou, waar mijn persoonlijke spullen staan. Het is toch fijn om zo’n plek te kunnen delen met anderen. Dit is hoe ik erover denk en niet zozeer alleen denk, maar ook voel. Ook als ik thuis zou komen en het hele huis is leeg. Ik kan mij prima vermaken met mezelf. Ik kan ook zeggen ‘in mijn eentje’, maar ik bedoel echt met mijzelf. De persoon die ik ben.

Mijn gevoel zegt mij dat alles klopt. Mijn gevoel zegt mij dat ik gelukkig ben. In de tijd dat ik alleen ben, bijvoorbeeld wanneer Kiki op bed ligt, Paul aan het werk is, de kids naar vrienden zijn of bij hun vader, vind ik het heerlijk om te lezen of ergens naar te kijken waar ik iets van kan opsteken. Je hebt series genoeg op Netflix waar ik inspiratie uit haal. Ik merk dat ik ervan groei en steeds dichterbij mezelf kom. Dàt vind ik leuk. Leren van het leven. Erachter komen wie ik werkelijk ben. Klinkt lekker zweverig, maar daar hou ik dus van. Ik ben continu bezig met zelfontplooiing op de momenten dat ik tijd heb voor mezelf. Een podcast, een boek, een documentaire, een goed gesprek, ik trek overal lering uit. En hetgeen wat ik leer probeer ik uit te voeren en over te brengen op mijn kinderen. Soms hebben ze geen zin in wat ik ze te vertellen heb, ik kan alleen maar hopen dat ze sommige dingen toch oppikken of later denken: “ohja, hier had mijn moeder het altijd over” en dat ze inzien dat ik ze probeerde te beschermen en te leren hoe het leven werkt. Al weet ik ook dat zij uiteindelijk hun eigen pad gaan bewandelen. Ik geloof er alleen in dat je dat pad zelf kunt creëren in positieve zin, en dat wil ik ze zo graag meegeven.

Om terug te komen op dat gesprek wat ik voerde wat overigens uit bezorgdheid geuit werd, merkte ik dat ik heel even ging denken. Door dat denken ging ik mijn leven vergelijken met dat van die persoon en kwam ik dus weer heeeeeeeel even in de verleiding om de overtuiging van die ander over te nemen. Dat gevoel dat je een ander moet pleasen, omdat diegene misschien denkt dat het geluk zit in vele uitjes, of altijd onder de mensen te zijn, ik vul dit nu in voor diegene, dit zijn ook maar puur speculaties, maar goed, je gaat toch nadenken waarom iets tegen je gezegd wordt, totdat ik weer terugkwam in mijn eigen leven – als in mijzelf – mijn kern – de Bron.

Die vier muren waar ik me tussen bevindt, is mijn veilige haven. Daar kan ik doen wat ik wil. Ik kan mezelf ontplooien, ik hoef me niet anders voor te doen, ik zie mijn kinderen hier opgroeien, ik zie hoe zij zich thuis en geliefd voelen tussen deze vier muren. Ik probeer het te alle tijden gezellig te maken voor iedereen, ik bedoel eigenlijk te zeggen dat deze veilige haven ook is gecreëerd voor mijn kinderen, voor Paul en mijzelf. Een warme, liefdevolle plek waar iedereen zich veilig voelt en bovenal happy. Als iemand vindt dat geluk bestaat uit er veel op uitgaan, dan is dat ook prima. Dat werkt dan voor jou, maar ik hoef niet te vluchten. Zo voelt dat in ieder geval voor mij. Iedereen is anders en iedereen leeft zijn of haar leven op zijn eigen manier. Hoe mooi is dat?! Dat wij die vrijheid hebben om het zo te kunnen doen.

Op dit moment ligt mijn focus even op mijn kinderen. Eind dit jaar gaan we verhuizen naar een hele andere plaats. Een plaats wat voor ons bekend terrein is en voor Paul straks ook 😉 dus een plaats waar wij weer thuiskomen. In het thuis voelen maakt het daarin niet uit waar ons huis staat. Ik zal er in ieder geval weer een mooie plek van maken. Een plek waar je liefde voelt, waar je je thuis voelt als je binnenkomt, waar je je geborgen voelt, ik ga mijn kinderen nog één keer meenemen. Ik weet dat het goed gaat komen met ze. Ze hebben al best wat moeten doorstaan in hun leventje, maar er zijn altijd ergere dingen. Ik hou ze alleen nog even extra in de gaten, omdat ik wil dat ze hier in Oostzaan nog een paar leuke laatste maanden hebben en niet worden bestempeld als “ze gaan toch weg”.
Ik ben trots op ze en wil niets liever dan ze gelukkig zien. Ondertussen kijk ik ontzettend uit naar de momenten dat ik mijn vriendinnen weer wat vaker kan zien, maar voor nu, vind ik het helemaal prima en ben ik gelukkig met hoe de situatie nu is.

Happy with where you are and eager for more, remember?

De eerste echte schoolweek zit erop voor de oudste en merk dat ze het goed doen. Aeden is af en toe een beetje zenuwachtig, maar dat zal binnenkort ook wel over gaan. Het zijn gewoon de nieuwe dingen waar hij even aan moet wennen, al zal een ander het totaal niet aan hem merken. Faye doet haar ding zoals gewoonlijk. Ik vind het knap hoe zij overal zo makkelijk doorheen gaat en Rowen is alweer de casanova aan het uithangen. Ik weet niet wat die jongen doet waardoor meisjes zo voor hem vallen. Ik zag in een werkboek die openlag op zijn bureau in grote letters een meisjesnaam geschreven in wat haar handschrift zal zijn met een hartje op de ‘i’, hij zit net twee weken op deze school!!

Zucht.. Hopelijk focust hij zich deze keer op zijn schoolwerk, maar we gaan het zien.

Verder staat er niet veel gepland voor dit weekend. Paul moet werken en mijn oudste kids gaan naar Veenendaal. Dat betekend een lekker weekendje voor mezelf en Kiki. Ik wens jullie veel plezier met de plannen die jullie zelf hebben de komende dagen en bedankt voor jullie tijd! Fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA