Er staat weer een nieuw, fresh weekend voor de deur! Vorige week was ik het weekend alleen met Kiki. Vrijdagnacht lag ik echt een beetje met spanning in bed. Ik probeerde mezelf af te leiden met het scrollen door mijn telefoon en dat hielp de tijd te doden. Om 00:00 uur zou de bedenktijd voorbij zijn van onze kopers en zou het huis officieel verkocht zijn onder voorbehoud. Toch weet je ergens wel dat er om 23:55 geen bericht gaat komen, maar ze hebben in principe tot 00:00 uur om zich te bedenken. Wat kon ik gerust ademhalen toen ik 00:06 op de tijd zag staan. Ik kon mijn telefoon aan de kant leggen en heerlijk slapen!
Ik wil toch ook even benoemen dat ik het zo grappig vind dat er de wildste verhalen zich rondom de verkoop van ons huis voordoen. Ik had al het een en ander gehoord, maar gister kreeg ik weer de bevestiging dat er inderdaad verhalen rondgaan wat dan afkomstig is van mensen die wij totaal niet kennen, maar die dan natuurlijk bij mij terecht komen door mensen die ik wél ken. Ik heb niet eens aan die persoon gevraagd wat er dan gezegd is. Waarom hebben over het algemeen mensen toch altijd zo de behoefte om verzinsels rond te verspreiden over een ander. Ik begrijp gewoon niet waarom anderen vrij onaardig kunnen spreken over je terwijl ze niks van je weten. Heel bijzonder en zegt echt alles over die persoon of personen. Natuurlijk hou je dit soort praktijken overal, want ook waar wij naartoe teruggaan gebeurde dit soort dingen, maar ben ik nu zover dat het me niet uitmaakt wat iemand van mij denkt of vind, omdat het meer zegt over die ander dan over mijzelf én omdat het belangrijkste in mijzelf aanwezig is. Ik hou van de mensen dicht om mij heen die weten hoe ik ben, wie ik ben en waar ik voor sta. Voor de rest kan ik alleen maar hopen dat zij die liefde voor zichzelf ook kunnen vinden. Goed, dit moest ik even kwijt, en door!
Kiki’s 3e verjaardag zat eraan te komen en merkte ondanks dat ik positief probeerde te blijven aangezien Paul er niet zou zijn in verband met zijn werk, ik toch een vervelend onderbuik gevoel had. Ik weet even niet hoe ik het anders kan omschrijven. Het kan een keer voorkomen dat niet iedereen aanwezig is van je gezin op een verjaardag, maar misschien kan ik het gevoel wat ik had het beste omschrijven met een teleurstellend gevoel. Ondanks dat gevoel wist ik natuurlijk dat mijn ouders gezellig zouden komen, Paul zijn ouders en diegene die graag wílde komen. Uiteindelijk waren dat er toch nog een hoop en kom je erachter dat je alleen al met familie je huis weer vol gezelligheid hebt!
De grootste verrassing was toch wel dat ik op een gegeven moment naar buiten keek en iemand in een zwart shirt zag aankomen lopen met wat leek op het logo van Number 1, Paul zijn werkgever! Paul was tussen de bedrijven door even vanuit België op en neer gereden om tóch op de verjaardag van zijn kleine meissie aanwezig te zijn. Dat was een rit van 2,5 uur wat hij even later weer terug moest rijden om vervolgens tot in de kleine uurtjes door te werken op een festival. Hoe lief en bijzonder! Mijn oudste kids stonden om 15:15 uur voor de deur, dus we waren bijna helemaal compleet op Faye na. Zij bleef in Veenendaal omdat het deze afgelopen week haar moment daar was, maar ze heeft nog even geface-timed. Fijn die technologie op zulke momenten! 😉 Ik ben het dan gewoon nog niet gewend dat we incompleet zijn op een verjaardag binnen mijn gezin. Die kids worden nu natuurlijk ook steeds ouder en voornamelijk bij Faye merk ik dan dat het bij het proces loslaten hoort. Het was een hartstikke gezellige middag en hoe jong Kiki ook is, je kon gewoon merken dat ze zich helemaal jarig voelde.
Dit is ook hoe mijn lichaam werkt. Toen ik Paul namelijk aan zag komen lopen verdween dat gevoel van teleurstelling en ook gemis natuurlijk meteen uit mijn lijf. Wetende dat je kinderen onderweg zijn geeft ook een geruststellend gevoel, dus ik kon de hele wereld weer aan. Jantje huilt, Jantje lacht haha. Iedereen verschilt natuurlijk van persoon tot persoon, maar ik weet van mezelf dat ik een enorm gevoelsmens ben. Ik kan al huilen bij een reclamespotje! Ik voel het verdriet van een ander wat soms kan projecteren op mijn eigen gesteldheid, maar probeer daar wel wat meer voor te waken. Al voel ik ook de vreugde bij een ander als iemand goed nieuws heeft gekregen of gewoon helemaal goed in zijn vel zit, die vibe slaat ook over bij mij. Herken jij jezelf daar ook in?
Maandagmiddag was Paul in ieder geval weer lekker thuis met de gedachte dat hij de twee dagen die volgde vrij was. Zo kon hij erbij zijn toen Kiki woensdagochtend voor het eerst ging trakteren op haar schooltje de peuterspeelzaal.
Verder zijn er weer nieuwe ontwikkelingen omtrent Faye en haar opleiding. Waar ik onlangs nog schreef dat Faye zo goed gaat en het zo naar haar zin heeft op haar school in Utrecht, kreeg ik dinsdagavond een telefoontje van haar met een idee…. Ik dacht bij mezelf wat gaan we nu weer krijgen. Het zweet begon me al uit te breken! Faye komt namelijk nog weleens met ideeën op de proppen waar je dan van in de lach kan schieten of zou willen huilen. Zo heeft ze er bijvoorbeeld samen met haar vriendin aankomend weekend voor gezorgd uit een vliegtuig te springen en wij moeten dan als ouders allemaal mee. Dit is wel iets wat ze al heel lang wilde doen, en eindelijk is het dan zover, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat als zij met een idee aankomt, je van alles kan verwachten. Van wie zou ze dat hebben?? 😉
Oké, dat idee. Nou dacht ik eigenlijk dat het weer zoiets zou zijn….Misschien wilde ze een weekend naar Parijs met haar vriendin en wilde ze dat ik en de moeder van die vriendin mee zouden gaan, dat is namelijk ook al een keer voorgesteld, maar nee! Faye kwam met het onverwachte verhaal dat ze wil stoppen met haar opleiding en iets anders wil gaan doen. Ze heeft het helemaal niet naar haar zin en wil graag een andere opleiding doen. Nu had ze een beroepentest gedaan en daar kwam tandartsassistente uit. Ze wilde graag met mij naar de Open dag op het ROC in Utrecht en vroeg of ze zich meteen mocht aanmelden voordat alle plekken bezet waren. Ik was op dat moment nog even aan het verwerken dat ze wilde stoppen met haar huidige opleiding en het verhaal dat ze mij nooit heeft door laten schemeren de opleiding niet meer leuk te vinden. Natuurlijk kan het zijn dat je ergens aan begint en het uiteindelijk niet naar je zin hebt en dus voor een andere weg wilt kiezen.
Zelf heb ik me destijds ingeschreven op de Hotelschool in Groningen en heb daar op de eerste schooldag geen voetstap gezet. Uiteindelijk ging ik naar de IVA in Driebergen omdat ik mijn toekomst zag liggen bij de verkoop van auto’s. Iets wat waarschijnlijk nu niemand van mij verwacht, maar ik ben ondanks dat ik me er misschien niet over uit, een groot liefhebber van auto’s en dan gaat mijn liefde vooral uit naar de classy Volvo XC90. Ik ben dol op autorijden en wilde al van kleins af aan mijn rijbewijs hebben. Ik zat als kind regelmatig in de auto van mijn ouders op de oprit achter het stuur te fantaseren hoe ik naar mijn werk reed etc. Ik heb nog eens in een ver verleden gewerkt voor een Renault dealer, maar mijn leven is uiteindelijk gelopen zoals het mocht lopen. 😉
Ik wil graag dat mijn dochter en dat geld voor al mijn kinderen doen en uitproberen waar ZIJ zich goed bij voelen. Die fout heb ik in mijn leven wel gemaakt, door te doen wat er van mij verwacht werd en teveel luisterde naar meningen van anderen. Dat is een verwijt naar mijzelf, omdat ik zelf de keus heb gemaakt op die manier mijn leven te leiden. Maar als Faye nu aangeeft te willen stoppen met haar opleiding Ruimtelijke Vormgeving en wil kijken of Tandartsassistent iets voor haar is, dan zal ik haar daarbij steunen net zo lang tot zij de opleiding vindt die zij bij haarzelf vind passen. Ook al worden het 10 verschillende opleidingen. Zij mag er zelf achter komen waar haar hart sneller van gaat kloppen. Dan weet ik tenminste zeker dat zij zal uitgroeien tot een zelfverzekerde, onafhankelijke vrouw die haar eigen keuzes durft te maken in de toekomst.
Hebben jullie nog geprobeerd het moeten te veranderen naar mogen? Ik ben er zelf in ieder geval vreselijk op aan het letten, want het is er natuurlijk zo ingebakken dat woordje “moeten”. Maar goed, dat even terzijde.
Naast het zoeken naar een nieuwe opleiding voor Faye heb ik er steeds meer vertrouwen in dat het met Rowen ook goed zal komen. Of hij nou op de Havo zit of een niveau lager mag gaan. Ik zal proberen hem zijn eigen weg te laten bewandelen en hem te steunen bij alle keuzes die hij maakt in zijn leventje. Uiteindelijk komen we er allemaal. Ik begin er steeds meer de voordelen voor Rowen van in te zien dat hij straks samen met zijn broer(tje) op dezelfde school zit. Zo hebben ze elkaar ook nog een beetje.
Morgen ga ik naar de begrafenis van een oom van mij die op vrij jonge leeftijd is komen te overlijden. Het is de oudste jongere broer van mijn moeder die op 69-jarige leeftijd naar zijn moeder is overgegaan, mijn oma, onze oma. Het is de het eerste overlijden binnen het gezin van mijn moeder. Zo waren ze met 5, nu nog met 4.
Naast wat ik verwacht morgen een verdrietige dag zal zijn gaan we zondag iets leuks doen. Dan gaan we kijken hoe twee stoere meiden uit een vliegtuig gaan springen. Heerlijke dare devils zijn jullie!! Zelf voor gewerkt en samen geregeld. Ik kan wel zeggen dat ik trots op jullie ben Faye en Ilse!
Ennuh jep, de kinderen zijn dit weekend hier, dat betekend patatvrijdag! Gelukkig is het zonnetje doorgebroken dus ga ik zo nog even een stukje fietsen met Kiki.
Hebben jullie nog bijzondere plannen voor het weekend? Laat het me weten via een reactie. Misschien breng je anderen die zich ongeïnspireerd voelen er wel mee op een idee! En laat even een reactie achter wat jouw mening is over hetgeen je kind de vrije keus te laten. Heel benieuwd!
Voor nu wens ik iedereen een fijn weekend en tot volgende week!
Liefs LINDA
