“Leef je leven. Geen spijt hebben. Je kan altijd opnieuw beginnen. Je leven leiden op jouw manier.”
Heerlijk als je geïnspireerd wordt door een serie op Netflix. De titel van deze week komt uit de mond van Oprah Winfrey die een rol speelt in deze serie en deze ook heeft mede geproduceert. Ik kreeg de tip Greenleaf te gaan kijken en inderdaad! Goeie tip! Het brengt mij op het volgende waar ik gister aan moest denken. Ken je dat? Dat gevoel dat je door moet gaan en je jezelf afvraagt voor wie?
Vorige week schreef ik dat wij dat weekend met de voetjes van de vloer zouden gaan, omdat wij een feestje hadden zaterdagavond. Kiki zou een nachtje naar mijn ouders gaan samen met Ivy, maar toen…
Vrijdagnacht werd ik om de haverklap wakker en voelde ik dat mijn lichaam warm aanvoelde, warmer dan ik gewend ben van mezelf. Ik weet nog dat ik mezelf afvroeg of de verwarming misschien nog aanstond. Nee dat wist ik eigenlijk wel zeker van niet. Ik deed mijn smartwatch om zodat ik mijn temperatuur kon meten en al gauw gaf hij 38 graden aan.
De volgende ochtend werd ik echt beroerd wakker. Last van mijn keel, vermoeid en ja, eigenlijk hoe je je voelt wanneer je koorts hebt. Dit kon alleen niet! Niet vandaag! Ik zou gezellig naar mijn ouders gaan om Kiki daar af te leveren en mijn moeder nog specifiek had gevraagd of ik Ivy ook wilde meenemen voor Kiki. Paul ging s’ochtends vroeg naar zijn werk en zei nog iets in de trant van dat hij hoopte ik me straks wat beter zou voelen, waarop ik antwoordde mijn best te doen.
Ik dacht ineens het zal toch geen Corona zijn? Om het uit te sluiten deed ik een test en dacht, ik neem gewoon genoeg aspirines en rust nog even goed, dan kunnen we vanavond naar die verjaardag en kan ik iedereen geruststellen dat het geen Corona is mocht het iemand opvallen dat ik niet fit ben. Tot mijn verbazing twee dikke strepen op dat ding. Oké, wel corona dus en bye weekend. Iedereen afgebeld en uitzieken.
De rest van de week raakte iedereen zo’n beetje besmet behalve Rowen en Aeden.
Gelukkig bleef het bij 1 nacht koorts voor Faye en mij, Kiki een ochtend, Paul is nu niet lekker en vanmorgen bleek toch Rowen het ook te hebben. Aeden heeft 2 uurtjes sportdag vandaag en zou een test doen op school. Voorlopig hoor ik niks, dus zal hij negatief zijn. Ik ben vanmorgen in ieder geval weer lekker buiten geweest en hoop snel mijn hardloopschoenen weer aan te trekken.
Ik ben begonnen met het uitzoeken van onze spullen in verband met de verhuizing en dacht woensdag, laat ik eens gaan beginnen met de kleding van de kids. Faye deed haar kleding, ik hielp de jongens. Alle kasten leeggehaald en alles uitgezocht. Daarna kleding wat weg kon in zakken gestopt en de overgebleven kleding opnieuw opgevouwen en teruggelegd. Ik merkte de volgende dag dat ik moe was, toch over mijn grens gegaan.
Dan ga ik denken, maar dat is ook niet zo gek dat ik me nu zo voel. Vervolgens gaat er door mijn hoofd dat ik gewoon door moet gaan, aangezien ik Rowen zijn kleding nog wil opvouwen en ineens krijg ik het gevoel dat ik mezelf wil afremmen. Ik wordt geïrriteerd op mezelf. Ik loop maar te roepen dat ik me niks moet aantrekken van een ander zijn of haar mening, maar dat is moeilijk?!! Op sommige vlakken kan ik het steeds beter, maar op dit gebied, dat je je rust moet pakken? Daar ben ik super slecht in. Ik voel me schuldig, ik wil niet gezien worden als een luiwammes en baal enorm van mezelf.
Paul denkt misschien wanneer hij dit leest, maar je hebt gisterochtend lekker kunnen netflixen, dus je neemt toch je rust? Aanname van mij.
Ja dat heb ik gedaan, maar ondertussen ziet niemand hoeveel moeite ik ermee heb om me daadwerkelijk te ontspannen en achteraf niet te balen van mezelf dat ik de ochtend zo voorbij heb laten gaan door een beetje nutteloos een serie te gaan kijken op Netflix. Rowen z’n kleding ligt ondertussen nog steeds op de grond in plaats van opgevouwen in zijn kast. En ja, natuurlijk merk ik wel dat die rust die ik gepakt heb gister vandaag zijn vruchten afwerpt. Ik voel me een stuk fitter!
Ik gun mezelf eigenlijk pas echt rust als ik op vakantie ben. Dan mag het. Thuis ben ik altijd aan het werk. Waar die overtuiging vandaan komt weet ik eigenlijk niet. Ergens zal het komen door ervaring op werkgebied dat ik heb aangeleerd via de horeca en detailhandel bijvoorbeeld, dat je nooit gaat stilstaan. Je moet altijd bezig zijn. Er is namelijk áltijd werk. Zijn er geen klanten, dan toon je initiatief, dan ging ik de glazen of bestek poleren, na de afwas vlekvrij afdrogen. Dat is wat ik thuis ook doe. Zodra ik het thuis op orde heb, kijk ik wat er verder nog gedaan kan worden want, er is áltijd werk. Op die manier gun ik mezelf die rust niet of zodra ik het wel doe, voel ik me schuldig.
Toch als ik mezelf zo voel weet ik dat het niet nodig is. Al zou ik dagen in mn badjas willen rondlopen, het is mijn leven en zou mijn leven mogen leiden zoals ik dat wil. Nou is dit misschien niet zo’n heel goed voorbeeld, omdat je er nou niet bepaald happy van wordt de hele dag in je badjas te lopen misschien 😉 maar je snapt vast waar ik naartoe wil.
In dit geval ben ik gewoon niet fit en was ik afgelopen weekend echt ziek. Ik merk daardoor dat mijn energielevel gedaald is en mag gewoon een stap terugdoen. Ik doe heel erg mijn best die vastgeroeste overtuigingen uit mijn systeem te krijgen. Ik ben nu 40 jaar oud, wil ik nog zo leven de komende 40 misschien wel 50 jaar? Misschien wel 60? 😉
Altijd maar rekening houden met? Pfff… ik snap waarom ik zo vermoeid ben haha.
Toen ik hoorde wat Oprah zei in haar serie: “Treinen vertrekken elke dag van het station, je moet er alleen instappen.” Toen dacht ik ja! We zijn zo kort op aarde, waarom zou je je leven zo willen aanpassen dat je leeft op de manier van een ander?
Houdt een ander rekening met jou? Vraagt iemand anders aan jou hoe jij zou willen dat zij leven? Nee natuurlijk niet! Waarom doe ik dat dan wel? Omdat het er ingebakken zit.
Als jij jezelf hierin herkent weet je dat er werk aan de winkel is. Dit moet echt stoppen. Ik probeer het woordje ‘moeten’ uit mijn vocabulaire te krijgen, maar hier komt hij heel goed van pas.
Die trein kan ik pakken wanneer ik wil!
Wij gaan goed en hoef me aan niemand te verantwoorden hoe wij leven dus jij ook niet. Hoe fijn is dat? Al zou iemand een oordeel hebben over jouw leefstijl, dan zegt dat meer iets over die persoon dan over jou. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, in uiterste gevallen zou je willen dat de desbetreffende omgeving ingrijpt.
Over het algemeen kan ik me losmaken van meningen van anderen, nu alleen nog even die laatste overtuigingen verbannen uit mijn gedachten. Ik weet dat het gaat lukken, met de tijd kom ik daar. Uiteindelijk ben ik al op verschillende treinen gestapt en ook weer uitgestapt, zo is het leven. We gaan komen waar we naartoe willen met een beetje geloof in onszelf.
Nu eerst maar eens die kast van Rowen afmaken haha.
Ik wens jullie een heel fijn weekend en tot volgende week!
Liefs LINDA
