Vrijdagavond, ik zit op de bank, eindelijk.. Stappen gezet vandaag? 17.549 – 11,6 km. Vandaag kreeg mijn clubmannetje een schoonheidsbehandeling en poeh, wat ziet hij er zélfs in het donker weer shiny uit! Het leer weer mat, alles schoon en als nieuw! Wat ben ik blij dat ik dit heb laten doen. Hij kan er weer een hele tijd tegenaan. Alsof hij zo uit de showroom komt. Peter’s Carclean Service, hij let op elk detail en dat heb ik gemerkt!
Inmiddels zaterdagochtend.
Zoals jullie hebben gemerkt had ik gister geen tijd om een blog te schrijven. Ik dacht steeds een moment te vinden, maar uiteindelijk kwam het er gewoon niet van.
Gisterochtend bracht ik eerst mijn auto al vroeg weg en bij thuiskomst besloot ik eerst het één en ander te regelen wat nog op mijn lijstje stond. Ik wilde bijvoorbeeld nog een afspraak regelen bij de ortho voor Aeden; die mag er ook aan geloven en krijgt dit jaar een beugel. De afspraak kon meteen gemaakt worden aangezien onze vorige tandarts in Oostzaan er al voor gezorgd had een doorverwijzing te regelen zodat we niet eerst nog langs de tandarts in Veenendaal hoeven te gaan en heb ik nog een aantal andere dingen gedaan.
Toen ik dat afgerond had was het opschieten, wachten tot Rowen uit school kwam, in de auto stappen en op naar Zaandam. Hij kon namelijk zijn nachtbeugel ophalen en Faye had het een en ander nodig, dus ging zij mee en combineerde we dat meteen door in Zaandam de stad in te gaan. De enige die niet meekon van de kids was Aeden, omdat hij nog op school zat op het moment dat Rowen zijn beugel moest halen, dus hij bleef gezellig uit school bij Paul.
Terwijl we in de Zara liepen rond 16:00u werd ik gebeld dat mijn auto klaar was en hem weer kon ophalen. Uitgelegd waar ik op dat moment was en afgesproken dat ik hem s’avonds om 20:00u zou ophalen. Zo liepen wij verder en aten we rond 17:30u onderweg een burger bij jawel, zoals Kiki het uitspreekt de Vac. Het duurde allemaal wat langer waardoor je toch hoopt dat het eten snel komt, want je zit met een deadline.
Goed, gegeten, in de auto gesprongen en onderweg op de Ring besloot ik de A1 op te gaan in plaats van de A2/A12 te kiezen. Dat had ik niet zo goed gedaan, want we kwamen dik in de file terecht. Ik zag de tijd al oplopen van aankomst 19:15 naar 19:30 naar 19:45 waarop Faye zei: “nou moet ik je toch maar brengen.”
Ik had eerst gevraagd of zij mij even op de fiets wilde afzetten, maar later bedacht ik me dat dat stuk lopen ook wel ff lekker kon zijn. Het was alleen een half uur lopen en we kwamen inderdaad om 19:45u thuis, dus stapte ik toch maar op Faye haar fiets met haar achterop richting Peter’s Carclean Service.
Na het één en ander besproken te hebben over de auto wat nog best lang duurde, naar huis gereden en geprobeerd een begin te maken aan mijn blog. Het ging alleen zo geforceerd dat ik besloot te gaan wandelen met Ivy en daarna lekker m’n bed indook.
Ik werd vanmorgen een aantal keer wakker maar kroop nog heerlijk onder mijn deken. Kiki die inmiddels lekker bij ons gekropen was en niemand die hoefde te voetballen vanmorgen, dus lekker een chill ochtendje voor ons. Toen ik op een gegeven moment op de klok van mijn telefoon keek hoe laat het was, stond er 09:09u, dubbele cijfers.
Ik ben het gaan opzoeken en wat er beschreven stond was verhelderend en kon ik mezelf in vinden. Een zin die erg bleef hangen is -“Je geeft veel aan mensen om je heen en het is volkomen normaal om je te heroriënteren.”
Het geeft zo’n apart gevoel als je opmerkt dat wanneer je dubbele cijfers ziet, de betekenis erachter opzoekt het dan overeenkomt met waar je op dat punt in je leven staat.
Ik zal het toelichten. Ik heb de afgelopen tijd erg geworsteld met mezelf. Het komt er gewoon op neer dat ik niet meer wist wat ik nou wilde met mijn leven. Het klinkt heel dramatisch, maar het gevoel van vastlopen terwijl je een heel levensplan had en niet meer weet of je dat pad nog moet volgen terwijl je daar heilig van overtuigd was, ís op zo’n moment voor de persoon in kwestie ook drama.
In eerste instantie bleef ik volhouden, omdat het misschien een fase was. Misschien heb ik even te veel hooi op m’n vork genomen, misschien als het straks iets rustiger is na de verhuizing kan ik weer landen en pak ik alles gewoon weer op. Ik moet doorzetten, want dat is toch waar ik voor sta! Hard zijn voor mezelf.
Toen ik vanmorgen las dat het normaal is om je te heroriënteren toen dacht ik HOLY piep! Dit is wat ik aan het doen ben op dit moment. Ik probeerde de laatste tijd alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Ik kreeg het gevoel van falen. Ik zal uitleggen waar ik het over heb.
Zoals jullie misschien weten begon ik een aantal jaar geleden met het idee Life Coach te willen worden. Ik begon met veel enthousiasme aan deze cursus en zag mezelf in de toekomst anderen helpen. Ik zag mezelf achter m’n bureau zitten in mijn eigen praktijk, ik had zelfs al een naam bedacht. Anyway, ik heb een aardig rugzakje en wilde er voor anderen kunnen zijn, maar dan wél op de juiste manier daarom besloot ik een cursus te volgen. Zo wilde ik het aanpakken, ik zeg hier niet mee dat dit dé manier is.
Eenmaal onderweg merkte ik dat ik met veel onderwerpen geen klik voelde. Budget coaching, relatie coaching, opvoed coach…nee ik maakte m’n opdrachten en haalde dikke voldoendes voor elke opdracht die ik instuurde en kreeg de feedback van mijn docent die je wilt horen. Het lag me.
Als je dat terugkrijgt ga je door en negeer je je gevoel.
Nadat ik al een tijd in mijn cursus zat merkte ik dat ik weleens in gesprek raakte met vrouwen die met narcisme te maken hadden gehad. Ik kreeg dan meteen een band met zo’n persoon, omdat ik er zelf ook mee te maken heb gehad. Dan raak je op een vertrouwde manier met elkaar in gesprek en voel je een soort van warmte, compassie misschien wel liefde voor die persoon. Je weet wat iemand heeft moeten doorstaan en dat zorgt voor die connectie.
Ik wist wat ik wilde, narcisme coach worden. Ik ging door met mijn cursus met het doel de kant van narcisme op te gaan. Ik ben een plan gaan maken en een business coach gaan volgen. Uiteindelijk een training bij haar aangeschaft om m’n doelen te kunnen en durven bereiken. Ik begon stappen te ondernemen en merkte dat ik daarin groeide. Ondertussen vond ik het erg spannend, omdat er iemand was die ik niet voor het hoofd wilde stoten, maar ik moest dit doen om anderen te helpen helen. Als ík uit die situatie kon komen dan wist ik dat een ander dat ook kan, maar handvatten nodig heeft. Ik wilde die handvatten uitreiken.
Ik voerde alleen constant een strijd met m’n verstand en m’n gevoel. M’n gevoel zei door te zetten. Dit kan jij, mensen zijn oprecht blij met de video’s die je plaatst op je social media account en je helpt anderen hun vragen te beantwoorden. Ik kwam zelfs tot het punt twee oefen cliënten te mogen coachen met hun instemming om erachter te komen waar ik goed in was om uiteindelijk uit te groeien tot narcisme coach.
Mijn verstand zei echter iets anders..
Gaandeweg merkte ik op dat hun verhalen bij mij mijn eigen gebeurtenissen weer deed oprakelen wat ervoor zorgde dat ik alles weer herbeleefde qua gevoel en emotie. Ik dacht eerst dat ik er doorheen moest, dit is waarschijnlijk normaal en het zal vast steeds makkelijker worden. Mijn gevoel begon mij alleen steeds vaker toe te spreken dat ik dit niet wilde voor mezelf.
De vraag “wil ik mezelf dit aandoen?” begon dagelijks de kop op te steken.
Op een geven moment had ik geen contact meer met deze personen, maar vroeg ik me wel af hoe het nu met ze ging. Ik hoop oprecht dat het goed met ze gaat en weet dat er ook voor hun een punt zal komen dat ze de cirkel doorbreken.
Ik besloot mijn video’s van het internet af te halen, maar ja, wat nu? De eerste stap was gezet en luchtte enorm op! Ik kreeg het gevoel nooit iets af te maken, maar dat gevoel kon ik al vrij snel omturnen. Ik zag het als iets negatiefs, maar weet nu dat ik dankzij die oefen cliënten erachter kwam dit pad niet te willen volgen. Ik ben veel te gevoelig en trek me een hoop aan. Het punt is alleen, als iemand dit tegen me gezegd had op het moment dat ik er nog in geloofde, zoals mijn moeder gister over de telefoon zei terwijl ik Ivy aan het uitlaten was, dan had ik het tegendeel willen bewijzen. Ik moest er voor mezelf achterkomen. Ik moest zelf tot deze conclusie komen dat dit het niet is voor mij. Als ik het niet geprobeerd had, had ik dit ook niet geweten. Dat negatieve gevoel van falen, kon ik dus al snel veranderen naar een positief gevoel van proberen. Ik heb het geprobeerd.
Ik ben inmiddels anderen stappen aan het ondernemen. Iets wat ik nog even voor me houd, maar wel kan zeggen me erg blij maakt en jullie waarschijnlijk gaan zeggen dat dat helemaal bij me past.
Dus ja, ‘wat wil ik met m’n leven’ heb ik denk ik wel beantwoord nu. Waar ik eerst rondliep met een wanhopig gevoel, loop ik nu rond met een gevoel van “zie je wel, alles komt op z’n pootjes terecht”.
Herken jij jezelf in mijn verhaal? Weet dan dat je altijd je weg vindt.
En misschien heb ik een tijdje terug tijdens mijn avond rondje met Ivy het universum wel gevraagd mij te helpen bij het maken van de juiste keuze, hieruit te komen. 😉
Ik kon me erg druk maken om wat een ander wel niet zal denken als ze horen dat ik ook hier weer mee gestopt ben. En weet je wat ik nu denk? Dan denken ze maar. Het is mijn leven.
Goed, het is nu 12:00u en ga lekker van het weekend genieten. Buiten regent het en waait het flink. Geen weer om buiten iets leuks te doen of om carnaval te gaan vieren hihi. Grapje! Faye gaat vanavond met haar vriendin Ilse het feest opzoeken, waarschijnlijk zal ik ze op moeten halen aangezien ze geen overnachting hebben geboekt en geen vervoer terug hebben. Ja, en ik kan het niet over m’n hart verkrijgen die meiden aan hun lot over te laten. Misschien te lief, maar ik wil gewoon dat ze veilig terugkomen.
Lieve allemaal, ik wens jullie een heel fijn weekend en als je carnaval gaat vieren, maak er een tof feestje van!! Veel plezier!
Liefs LINDA
