Auteur: LINDA (Pagina 7 van 7)

Waar doe je nou goed aan? Een vraag die mij afgelopen week bezighield (wel vaker bezighoudt) i.v.m. een mail die ik vanuit de school van Rowen kreeg van zijn mentor.
Een mail met inhoud over zijn absentie.

Rowen heeft de kans gekregen om het eerste jaar van de HAVO nog eens over te doen, wat niet vanzelfsprekend is. Meestal gaan kinderen naar een lager niveau wat voor Rowen had betekend dat hij naar een andere school had gemoeten. Nu is het zo dat ze afgelopen jaar met veel punten rekening hebben gehouden waaronder de lockdown waar we mee te dealen kregen, online lessen volgen thuis wat we niet gewend waren, maar Rowen is over het algemeen natuurlijk ook gewoon een puber…

Er werd in dat eerste schooljaar veel heen en weer gemaild met zijn toenmalige mentor. Zij was bereid om Rowen over die streep te slepen.
Wat het lastig maakte was dat de hulp er was, z’n brains waren er ook, maar de wil/zin was er niet in te pompen. Ik weet het even niet anders te benoemen. Hij begon zo goed. Zo gemotiveerd, een kind met een missie. Al snel veranderde dat en sloop er steeds meer puberaal gedrag in wat zich uitte in een vorm van laksheid.

Ik besefte mij heel goed dat Rowen hier misschien zelf weinig aan kon doen, omdat zijn koppie nog niet zo ontwikkeld is dat hij snapt waarom het zo belangrijk was om goed zijn best te doen voor school. Het gamen lag op de loer en ja, de strijd om hem te laten doen wat van ‘m verwacht werd, werd alleen maar erger en erger. Dus ook de spanning in huis, de stress en de zorgen die ik om ‘m had. Wilde ik nog wel langer die strijd aangaan om hem op de HAVO te houden met een kind die er zelf de ernst niet van inzag? Ik moest hem vast inschrijven op die andere school, zodat die school een plekje kon reserveren voor hem, mocht hij het advies krijgen een niveau lager te moeten.

Zo zonde vond ik het. Hij deed in groep 8 zo z’n best om te laten zien dat hij een hele goede inzet kon tonen. Toen werd er namelijk tegen hem gezegd aan het begin van groep 8 dat hij de HAVO zeker aankon, maar niet met de werkhouding die hij op dat moment liet zien. Dan kon hij beter een niveau lager doen zodat hij die school kon doorlopen met twee vingers in de neus. Vanaf dat moment ging er een soort knop om bij Rowen. Hij deed ineens heel goed zijn best en voornamelijk wat er gewoon van hem verwacht werd. Wat dus ook resulteerde in een mooi definitief schooladvies en dat was HAVO.

Iedereen blij, we zijn toen ook lekker uit eten geweest om het te vieren. Waar ik eigenlijk nog het meest blij om was voor hem, was dat hij erkenning kreeg voor zijn kunnen.

Als dan blijkt in het eerste schooljaar van de HAVO dat hij eraan moet trekken… Wat moet je dan? Kun je het niet? Is het toch te hoog gegrepen voor je? Zijn antwoord: “nee ik kan het wel.”
Oké, gelukkig. Dan hoef je dus eigenlijk alleen maar je best te doen.
En dan doelde ik dus op het leren van toetsen én het maken van je huiswerk.

Uiteindelijk heb ik ook gedacht, wil ik nog 4 jaar lang zo achter Rowen aan moeten zitten? Ik heb de papieren van die andere school met pijn in mijn hart ingevuld en ingezonden. Het is zijn leven, hij zal met de consequenties moeten leren omgaan.

Het einde van dat eerste schooljaar kwam in zicht en het verlossende woord kwam op een zondagmiddag terwijl Rowen bij zijn vader was en ik met Paul, Kiki en Ivy op het strand liep. Rowen mocht het jaar overdoen dus hij kon blijven.

Wat was ik blij voor hem. Ik wist namelijk dat hij het verder ontzettend naar z’n zin had op deze school. Ik heb hem uitgelegd dat ze hem nog een tweede kans wilde geven, maar dat hij écht iets aan zijn werkhouding moest doen.

Het tweede eerste jaar ging van start. Het zal misschien voor andere vreemd overkomen aangezien het een vorm van omkoping is, en een vreemde beloning voor een jaar overdoen, maar ik wilde hem iets geven om naar uit te kijken en het jaar positief starten. Dus heb ik toen de afspraak gemaakt met Rowen dat hij voor elke 7,5 en daarboven een euro van mij zou krijgen. Nou de tikkies vlogen me om de oren.

Helaas merk ik dat de puberteit echt de overhand begint te krijgen. Hij is immers 14 jaar, een grote jongen voor zijn leeftijd, en heb door dat hij one of the cool guys is. Er komen geen tikkies meer binnen, waar hij natuurlijk een excuus voor heeft, hij zorgt ervoor dat leerkrachten tegen hem uitvallen en nu dus de mail over zijn absentie.

Vaak krijg je van die standaard mails die naar elke ouder gestuurd worden. Waar mijn hart een klopje bij overslaat is als ik die mails krijg waarvan ik aan het onderwerp van de mail al kan aflezen dat hij alleen voor mij bedoelt is. Zucht…daar gaan we weer.

Ik laat de mail zien aan Rowen. Ik vraag hoe dit nou kan? Een paar keer te laat, soms tussenuren niet aanwezig. Hoe kan dat nou? Ik weet dat ik hem een keer te laat naar school heb gebracht, omdat ik m’n autosleutel niet kon vinden, die was de dag ervoor uitgeleend, Rowen zijn band was lek, en ja stress in de ochtend. Maar goed ik dacht, hij redt zichzelf maar even en legt de situatie maar uit. Niet wetende dat hij wel vaker te laat komt! Voor die tussenuren had hij het excuus dat als ze online les volgen in de klas (omdat een leerkracht dan in quarentaine thuis zit) het voor is gekomen dat zijn batterij van z’n telefoon leeg was, waardoor hij mee moest kijken met een klasgenootje, maar dan vergat te melden dat hij erbij aanwezig was. Nou Row, je hebt vandaag tijdens mentoruur een gesprek hierover met je mentor. Ik hoor van hem wel hoe het is afgelopen.

Je blijft ‘m helpen en ondersteunen, maar als hij zelf niet alles inzet om dit schooljaar goed af te willen ronden is het toch echt zijn eigen verantwoordelijkheid. Zijn cijfers zien er op zich goed uit, maar als je werkhouding ruk is, sturen ze je gewoon van school, klaar. Daarom vind ik het zo jammer dat het lijkt alsof hij niet het besef heeft dat hij die tweede kans wel heeft gekregen. Ja kinderen uit zijn klas kijken tegen ‘m op, allemaal meisjes die hem berichtjes sturen. Leuk hoor, als je hier straks op kunt terugkijken met een VMBO-Kader diploma op zak! Nou dat is misschien een beetje overdreven.

Hij komt er wel, hier en daar let ik op en stuur ik aan, maar verder moet ik misschien die teugels zo laten vieren zoals ik al doe, anders worden de komende jaren erg pittig en ongezellig in huis. Daar doe ik dus goed aan.

Zijn folders worden vanmiddag weer gedropt, dan kan hij als hij terugkomt van zijn vader zijn wijkje weer lopen. Dat is toch iets wat hij zelf graag wilde, zich opgeven voor een krantenwijk zodat hij geld kan verdienen. Om vervolgens weer uit te geven in de Appie of bij de Mac. 😉

Ik ben mega trots op deze kanjer aan wie ik deze blog nu heb gewijd en kan om veel van zijn streken ook wel weer lachen. Gelukkig verteld hij mij van gebeurtenissen in zijn klas, dus voelt hij zich daarin vertrouwd naar mij toe. Zoals het incident dat zijn vriendje van een gat in de muur het witte gips schraapte en in een zakje deed, dat vervolgens naar Rowen gooide en wie was de sjaak??

Je hebt een gezonde dosis humor en al fikse triceps! Hahaha
Stoeien met je broertje Aeden verloopt bijna nooit vlekkeloos. En dat bedoel ik in letterlijke zin aangezien de bloedspatten vaak overal te vinden zijn (Aeden en zijn bloedneuzen), maar geniet van jullie broederschap en ook hoe Faye haar mannetje staat als het aankomt op een stoeipartijtje met haar broers. Hard tegen hard kan ik jullie vertellen!

Dit was ook weer een week met fijne inzichten, in dit geval als het aankomt op Rowen, school en het communiceren met elkaar. Hij hoort mij aan en neemt ook aan op de momenten dat het echt ff nodig is. Daar ben ik blij om.

Voor diegene die met dezelfde struggles lopen, ik hoop dat dit heeft mogen helpen. Voel je altijd vrij om een reactie te geven.

Ik moet het nog even linken aan de website, maar je kunt mij ook vinden op Facebook onder mijn naam: Linda van Schajik, Oostzaan.

Of op Instagram onder: linnie0309

Straks kunnen we Kiki weer ophalen uit school en dat ( hoe leuk!) samen met opa en oma (mijn schoonouders komen even langs). Aankomende zondag vieren we de 70e verjaardag van mijn moeder! Die heeft deze bijzondere mijlpaal dinsdag 8 feb mogen halen, dus haal ik de jongens zondag iets eerder op van onze meetingsplaats in Breukelen zodat ze daar deels bij kunnen zijn. Faye blijft komende week weer bij haar vader, dus helaas zal zij er zondag niet bij kunnen zijn. Aanvankelijk zouden we het afgelopen zondag gevierd hebben, maar corona gooide roet in het eten.

Lieve mensen, lieve lezers, bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

Ik wens jullie een heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Ban alle twijfel uit, een kort zinnetje, maar hoe krachtig. Heel stom misschien, maar deze voel ik gewoon. Ik lees op dit moment het boek ‘De kracht van verandering’ geschreven door Dr. Wayne Dyer.

Het is maar een kleine aanpassing aan je handelen, maar met de grootste winsten. Is dat goed Nederlands? Je snapt wat ik bedoel. 😉 Winst in je eigen groei, winst in je doen en laten, winst in hoe je naar jezelf kijkt, winst in hoe anderen naar je kijken en met je omgaan etc.

Nou, ik ga er een eind aan breien en laten we straks gezellig beginnen aan het…..

WEEKEND!!!

Wij hebben als traditie (zoals waarschijnlijk zovelen) elke vrijdag als alle kinderen bij ons zijn, patatvrijdag!

Lieve allemaal, ik ben heel benieuwd naar jullie gedachten over mijn verhaal, dus stuur me gerust een reactie of een dm. Of nog leuker, laat me je eerste gedachte weten die in je opkwam nadat je mijn stuk gelezen hebt.

In ieder geval wil ik je bedanken voor je tijd en wens ik iedereen een heel fijn weekend!

Liefs LINDA

Ik heb de kracht om de uitdagingen aan te gaan die voor mij liggen’ is wel een mantra die bij mij paste deze week.

Vorige week schreef ik dat Paul door zijn rug was gegaan en daar zitten wij nog middenin.

Donderdag heb ik Paul bij de fysio gebracht, vrijdagochtend zaten we bij de huisarts waar hij medicijnen kreeg voorgeschreven, maar hoe verder de dag vorderde hoe erger de pijn werd. Medicatie bleek niet te werken op een manier wat we hoopte voor Paul, dus hing ik einde van de ochtend weer aan de telefoon met de assistent van de huisarts die mij vertelde dat ze ging overleggen met de huisarts en ik na 14:00 uur teruggebeld zou worden. Als ik niks hoorde moest ik zelf even bellen. Om 14:20 uur belde ik terug, kreeg een andere assistente aan de lijn, legde het verhaal kort uit, alles staat natuurlijk in hun systeem en zij wist mij te vertellen niks te kunnen doen verder, daar kwam het eigenlijk op neer.

Om 16:50 uur belde ik nogmaals naar de huisarts, omdat ik zag dat Paul zo slecht ging dat ik instaat was naar het ziekenhuis te rijden. Dat kon natuurlijk niet, omdat Paul niet kon opstaan. Ik kreeg een bandje, ze waren niet meer bereikbaar. Huisartsenpost bellen, ik krijg wéér een bandje, pas bereikbaar buiten kantooruren; dus vanaf 17:00 uur!
“Oké schat, even volhouden ik kan over een paar minuten bellen!”
17:00 uur, BELLEN!
Gelukkig kreeg ik ze snel te pakken, verhaal uitgelegd door Paul zelf, trillend, hoog in zijn ademhaling, paniekerig, pijn, pijn, pijn.
We zouden teruggebeld worden door een arts vanuit het BovenIJ.
Superfijn!
Bedankt voor de hulp van deze jongen die ons helaas ook niet verder kon helpen dan dit, maar ons wel het gevoel gaf er voor Paul te zijn en ons wilde helpen waar hij kon.

We zouden binnen een uur tot 2 uur teruggebeld worden.
Dat was uiteindelijk binnen een halfuur. Ze hoorde alles aan en schreef een medicijn voor die net een niveau lager zit dan morfine. Ze wilde eerst dat proberen. “Als het erger wordt moeten jullie weer bellen.”
“Helemaal prima, ik ga het halen! Bedankt!”

De volgende ochtend geen verschil in zijn toestand. Hij was iets rustiger, maar de pijn leek alleen maar erger te worden. Hij kon nog steeds niet opstaan.

“Je voelt je zo machteloos als je je man zo ziet en niks, maar dan ook niks voor hem kan doen.”

De rest van de dag probeerde ik de dingen op te vangen. Ik heb Kiki rondlopen, Aeden moest voetballen die kon gelukkig zelf op de fiets, want hij had een georganiseerde onderlinge wedstrijd tegen een ander team van zijn eigen cluppie, dus lekker thuis.
Faye bracht ik s’middags naar haar hockeyclub FIT, die speelde die dag even 2 wedstrijden achterelkaar, omdat het team van de tweede wedstrijd meiden tekort kwam.
“Faye, knap gedaan lieverd! Ondanks de pijn in je bovenbenen naderhand!”😅

Faye ophalen, Kiki in de auto, Rowen ging mee, die moest ik bij m’n broer afzetten in Amsterdam, omdat hij bij z’n neef(je😉) wilde logeren.

-Tussendoor:
Telefoon! BovenIJ: “De id-kaart van uw dochter is hier gevonden.”

Crap! Die is natuurlijk uit Paul z’n paspoort gevallen toen ik ‘m wilde laten zien aan de assistent van de apotheek.

“Ja! Ik kom eraan!”

Hup, eerst Faye ophalen, door naar het BovenIJ, gelukkig is dat bij de hockey om de hoek.
“Ja achternaam van Veelen, Kiki Jennifer, dat is mijn dochter. Heel erg bedankt!”
Ze is erg vriendelijk en geeft me een lief lachje als ze mij Kiki’s id-kaart geeft. Dat snap ik wel als je de foto ziet die erop staat van een baby toen 4 weken oud. Ubercute natuurlijk!

Top! Spring weer in de auto, de ring op, op naar mijn broer.
Komen daar aan, ik moet PLASSEN! Rowen en ik eruit, aanbellen. Waarom doet m’n neefje nou niet open??
Bel bel, bonk bonk hè hè, er wordt opengedaan! (Ren naar de wc)

“Oké jongens, veel plezier ik zie jullie morgen. En Row, we houden contact!”

Terug naar huis, pizza maken, eten, kids op bed hond uitlaten en dan…. Me-time….even in een warm bad, boek lezen en slapen. (Inmiddels 00:00 uur)

Zondagochtend huisartsenpost weer gebeld. Dan moet je aangeven met wie je wilt worden doorverbonden. In ons geval dus het BovenIJ. We mochten immers weer bellen als het nodig was, sterker nog, die arts gebruikte zelfs het woord “moeten”.
Wordt Paul teruggebeld door een nogal pinnige dame. Ik neem de telefoon over, want ik had door dat het niet de goede kant opging. Ze bleef stellig, wij konden NIET doorverbonden worden met het BovenIJ.

–“Maar vrijdag, NIET GISTER (wat zij beweerde) werden we heel goed geholpen en wél doorverbonden.”

– “Ja dat klopt, maar hij heeft daar al een standje voor gekregen, wij mogen jullie niet doorverbinden. Naar wie worden jullie doorverbonden bij jullie huisarts?”

– “Daar worden we niet doorverbonden, je krijgt een bandje te horen dat je alleen terecht kan voor levensbedreigende situaties, dat is dit niet. We mochten van het BovenIJ terugbellen als we weer hulp nodig hadden.”

– “Je wordt doorverbonden naar het Zaans!”

– “Dus dan kunnen we wéér ons hele verhaal doen, terwijl alles bij het BovenIJ al bekend is?!”

– “Ja, ik mag het gewoon niet doen.”

(Oké, weet je wat? Laat maar, zo komen we niet verder.)
-“Goed, ik bel het ziekenhuis zelf wel, dag mevrouw.” En druk haar weg.

TRUT! (Sorry, maar hoe hard kun je zijn als we achteraf van het Zaans horen dat ze helemaal niet zo streng zijn. Dan ben ik instaat om je terug te bellen, maar schiet er niks mee op.)

Én weer terug in mezelf komen. 😅

Uiteindelijk heb ik morfine kunnen halen bij het Zaans Medisch Centrum en dat hielp wat tegen de pijn. Nóg kon Paul niet opstaan.
s’Avonds heb ik Rowen opgehaald bij m’n broer, nog even gekletst en weer naar huis.

Maandag meteen contact opgenomen met onze eigen huisarts en extra medicijnen op kunnen halen. Donderdag had ze weer dienst en zou dan contact met Paul opnemen. Ik dacht nog, het zal tegen die tijd vast beter gaan.

Ondertussen liepen andere dingen gewoon door. Ik merkte dat ik een beetje overging op de automatische piloot. Begon dingen te vergeten, luisterde niet, vergat welke dag het was en er gebeurde vreemde dingen, bijvoorbeeld:
Gistermiddag (donderdag) moest Rowen terug naar de ortho. Er zat een slotje los. Krijg ik een appje:
“mama, ik heb een lekke band, hoe moet ik nu naar huis komen?”
Ik geef aan een fietspomp te brengen zodat hij ermee naar de fietsenmaker kan fietsen. (Hij loopt namelijk langzaam leeg.)
Kom ik aan, komt de volgende vraag, of ik hem niet ff bij de ortho kan brengen.
“Nou, oké schiet maar op.”
Ik rij weg zegt Rowen tegen me:”we moeten naar de ortho hoor!”
Reed ik de snelweg op richting huis! “Neee!!”
Ik kon ook niet snel even keren. Shit!
Oké rustig blijven, we hebben nog een kwartier, gewoon bij de volgende afslag eraf en rechtsomkeert.
Dat doe ik, pak ik vervolgens (ipv rechtdoor te rijden richting Zaandam) de afslag richting Amsterdam!! Dus wéér naar huis!
Shoot mij maar lek.
Nou, terug naar Oostzaan, om vervolgens terug te rijden naar Zaandam.
Rowen had om 15:15 uur zijn afspraak. Hoe laat zet ik hem af voor de deur? 15:15 uur! Hebben we dat even goed gemanifesteerd hé!
Na de ortho dacht Rowen lekker mee te kunnen rijden naar huis. Wat een illusie hahahaha! Ik heb ‘m weer op school afgezet zodat hij mooi naar de fietsenmaker kon fietsen om zijn band te laten plakken.

Maar even zonder gekheid, de vermoeidheid begon een beetje toe te slaan. Je wilt doorgaan, omdat dat nou eenmaal is wat je doet. Je runt nu even een heel gezin met 4 kids in je eentje, alleen nu inclusief partner. Die uitvoerige discussies en verzetten ook van die pubers, argghhh! Ik probeer niet te klagen, maar l’m tired. Note to self:

Ik besef dat de vermoeidheid er mag zijn. Dan maar een keer niet gestofzuigd, dan maar een dag geen was gedraaid, dan maar een keer wél m’n geduld verliezen en een keer goed tekeer gaan tegen zo’n draak, “uhm, heb ik dat laatste opgeschreven of…?” 😉 anyway wat wél lukt, dat heb ik maar even mooi gedaan.

Het zijn ook de kleine dingetjes die tussendoor komen die energie vreten.

De Open Dag voor Aeden waar we naartoe zouden gaan was donderdag. Krijg ik een appje van een moeder van een vriendje, “Heb jij ook een mail met link voor de Online Open Dag gekregen?”
“Nee, ik ga ze bellen.”

Aan de telefoon, als ik niks zou ontvangen moest ik de volgende dag even terugbellen. (Dit was woensdag trouwens)

Ik donderdagochtend terugbellen.
Gelukkig, ze hoort mijn naam en geeft meteen aan dat ze ervan af weet, dus ik hoef niet verder m’n verhaal uit te leggen.
Ze ging het doorgeven aan haar collega zodat wij die mail ook zouden krijgen.
Wordt ik gebeld, “vraagje over uw e-mailadres, ik denk dat ik het goed heb, maar mijn collega denkt andersom…”
Ik weet meteen waar ze op doelt. De ‘j’ en de ‘i’ in mijn achternaam. (Van Schajik)
Ik vertel haar dat zij het inderdaad goed heeft en ze het goed heeft overgenomen. Die collega dacht dat het een ‘ij’ moest zijn. De reden waarom ik dus geen mailtjes binnenkreeg.

STORY OF MY LIFE!!!

Ze kon ons inplannen om 19:30 uur en ja, het was een leuk gesprek, maar heel erg jammer dat we de school niet hebben kunnen bezichtigen. Hoe moet Aeden nou een gevoel krijgen bij het leuke verhaal dat ze vertelde? Oké, er komt een mail na dit gesprek waar je je via de link kan inschrijven voor een lesdag.
Kijk! Daar hebben we wat aan! Leuk!!

Paul gaat nu langzaamaan vooruit. Hij is gister een paar keer beneden geweest, dus heel fijn voor hem dat hij van die kamer afkomt. Dan zit hij even in de stoel, maar merkt al snel dat hij weer moet gaan liggen. 

-Hij kreeg gister te horen dat het om een totale spierverkramping gaat. Dat kan heel veel pijn geven en wel 4 weken duren. 

Vanmiddag zouden de oudste drie naar hun vader gaan, maar kreeg net het bericht dat er daar in huis Corona heerst. Heel vervelend, maar dan moeten ze toch echt een weekend overslaan. En Faye zal de komende week ook hier moeten blijven. 
De ouders van Paul komen nog even langs. Zij gaan dit weekend weer lekker naar hun vakantiewoning.

Ze waren er al eerder deze week, toen vertelde ze ons dat de koop van het appartement niet doorgaat. Er zaten té veel regeltjes vast aan het ‘wonen’ daar in het complex, wat mijn schoonouders het gevoel gaf dat ze een afgeremd leven tegemoet zouden gaan en dus zichzelf niet kunnen zijn. “Je wilt daar voornamelijk wonen voor de rust.”

Nou, zover zijn ze nog lang niet! 😉

Goed, ik ga nog even mijn studie induiken en straks mijn kleine meid weer ophalen van de peuterspeelzaal.

Mocht je denken, poeh zoals jij je de afgelopen week hebt gevoelt, zo voel ik me dagelijks, elke maand of altijd, als je antwoord ‘altijd’ is zou ik zeker hulp inschakelen, want daar hoef je natuurlijk niet alleen doorheen te gaan, weet dan dat het helemaal niet erg is om je zo te voelen. Besef het, spreek het eventueel uit, weet dat het er mag zijn, maar herpak jezelf dan vervolgens. Laat dingen, activiteiten of misschien afspraken (mits dat kan natuurlijk) even voor wat ze zijn of verzet ze, en stel je prioriteiten bij, net zoals je je pagina van je beeldscherm op je laptop, computer of welk scherm dan ook refreshed. Het geeft gewoon aan dat je meer naar je intuïtie moet luisteren. Dat betekend letterlijk dat je luistert naar je ‘innerlijk weten’. Weet je nog? Om je goed te voelen, moet je dichtbij jezelf komen. Dat doe je door te luisteren naar je gevoel. Even heel zwart wit, voelt het goed, DOEN! Voelt het niet goed, KAP ERMEE! Laat je leiden door jezelf. That’s it, zo simpel.

Oké, we duiken weer het weekend in, dus veel plezier met whatever je gaat doen en bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Hopelijk heb je er wat inspiratie uit kunnen halen! Zoja, laat me vooral weten waarmee. Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die tegen dezelfde soort dingen aan hebben gelopen, lekker chaotisch kunnen zijn en hoe jullie daarmee omgaan.

Als het goed is kan je een reactie onderaan deze blog achterlaten of via ‘reactie’ bovenaan de blog, óf laat een berichtje achter op mijn Facebook pagina, daar kun je me vinden onder mijn naam Linda van Schajik (Oostzaan) of op mijn Instagram account linnie0309.

Lieve allemaal, tot volgende week!

Liefs LINDA

1. 

   Dankjewel!! Hoop je snel te zien 😘

2. 

   Wat fijn dat het is gelukt voor de kerst, nu lekker genieten in jullie nieuwe huis! Liefs, Yvette

3. 

   Dankjewel toppertje, voor je lieve woorden en ook voor jouw hulp! Dat deed je toch maar even naast je busy…

4. 

   Hey lieverd, het gaat vast allemaal goedkomen, deze dingen horen ook gewoon bij verhuizen zoals je zelf al zegt. Als…

5. 

   Dankjewel voor je lieve en opbouwende bericht zus! We gaan er gewoon doorheen💪🏻😉 Liefs voor jou💋

1. 

   Dankjewel!! Hoop je snel te zien 😘

2. 

   Wat fijn dat het is gelukt voor de kerst, nu lekker genieten in jullie nieuwe huis! Liefs, Yvette

3. 

   Dankjewel toppertje, voor je lieve woorden en ook voor jouw hulp! Dat deed je toch maar even naast je busy…

4. 

   Hey lieverd, het gaat vast allemaal goedkomen, deze dingen horen ook gewoon bij verhuizen zoals je zelf al zegt. Als…

5. 

   Dankjewel voor je lieve en opbouwende bericht zus! We gaan er gewoon doorheen💪🏻😉 Liefs voor jou💋

Mijn stappen zijn weer gezet m.b.t. een oogonderzoek ondergaan, het boeken van de zomervakantie (jeej!) en mijn volgende les die ik heb ingezonden van mijn cursus. Dat voelt ook weer lekker!

Ik ben deze week weer wat wijzer geworden op het vlak van opvoeding (onderwerp van de les die ik heb ingezonden), ik weet nu dat ik in aanmerking kom voor een lensimplantaat en welk financieel plaatje daaraan hangt (en dat het eigenlijk mijn enige optie is op het verwezenlijken van mijn zicht), én we hebben onze vakantie geboekt voor de zomer!

HOE fantastisch is het, en hoe bevoorrecht kun je je voelen als je met een groot gezin zoals dat van ons twee heerlijke weken op vakantie kunt! WOEHOE!!! Daar sta ik echt even bij stil. Dat “voor nu even laten voor wat het is” heb ik trouwens ook lang vol weten te houden. 😉

“Toch wil ik kort even benadrukken dat ik ook de andere kant van de medaille heb gekend. (Een klein stukje terug in de tijd om jullie kennis te laten nemen van waar wij vandaan komen en hoe onze toenmalige overtuigingen zijn verandert in het goede.)

Ik weet eigenlijk niet of ik dit spreekwoord hierbij kan gebruiken, omdat het voelt als de omgekeerde wereld, maar in dit geval bedoel ik dat mijn oudste drie kinderen en ik in ons ‘vorige’ leven makkelijk in de zomer op vakantie konden en ook gingen.

Op naar Kos 2017

We gingen regelmatig een weekendje weg en we waren ook niet vies van wintersport.

Eerste foto: Faye (11), Aeden (6), Rowen (9) tweede foto: Faye en Aeden in actie. Rowen had tijdens deze vakantie zijn pols gebroken op de 2e dag. (Val Thorens 2017) Laatste foto: Rowen (5) in Gerlos 2013. In de bus onderweg naar de gondel.

Als die mogelijkheden dan abrupt wegvallen, word je wel een stuk dankbaarder. Dankbaar voor alles wat we hebben kunnen doen, dankbaar dat we de herinneringen nog hebben en kunnen koesteren, en dankbaar voor alles wat we in het heden kunnen doen.

Ik zie dat mijn kinderen waar ze eerder alle drie hun eigen I-pad hadden, nu veel sneller tevreden zijn met de kleine dingen. En natuurlijk blijven het puber kinderen en vragen ze nog steeds naar de bekende weg 🙂

Daar zitten ze onder de tafel met ieder hun eigen IPad.

Je zal mij niet snel meer horen klagen, omdat ik meer begin in te zien wat we wél kunnen en ik zit niet stil, met andere woorden: ik werk aan een mooie toekomst zodat we straks wat zekerder kunnen worden van meer “vrijheid.”

Ik heb me er even een paar dagen (ik neem daar goed de tijd voor, waar een ander misschien zo klaar is hihi) goed ingebeten om de juiste vakantie te boeken en zoals ik al in een eerder blog schreef, zodat we ergens naartoe kunnen leven. Dankzij een goede tip van mijn vriendin Renske ben ik gaan zoeken op Airbnb. Ik kende het wel, maar soms moet je er even aan herinnert worden.

Het is zo leuk om te zien wat voor accommodaties daar worden aangeboden. Uiteindelijk is het eerst een week Tsjechië geworden en daarna een week Slovenië. De eerste accommodatie staat aangeschreven als een “Romantic little Castle” en de tweede als het “Gingerbread House – cosy cottage”. De eerste gastheer vond het wel prima volgens mij en mailde alleen: “tot dan!” Hij zei nog net geen “ajuuu!” Helemaal prima, we hebben er zin in! De tweede gastvrouw gaat een lijst voor ons in orde maken met dingen die voor ons leuk kunnen zijn om te doen. Fantastisch! (En ook leuk het persoonlijke contact).

Je voelt toch een rust over je heenkomen, omdat je iets hebt geregeld wat gaat zorgen voor ontspanning. Duuuuus… wat de komende 7 maanden ook op ons pad komt, die 2 weken zijn van ons! 😉

“Oef, ik zit even in mezelf te denken, 7 maanden?? Dan bedenk ik me dat ik bij terugkomst niet veel later 40 wordt! Nou schreef ik nog niet zo heel lang geleden bij iemand anders die 40 werd het bericht dat het een mooie leeftijd is en ik dit jaar ook aan de beurt ben. Dat we nog hartstikke jong zijn om onze dromen na te jagen, en die mooie toekomst kunnen creëren en dat meen ik echt. Daarom vind ik het ook helemaal geen big deal die 40. Bring it on!” 🎈

Vorig weekend nadat ik de kids in Breukelen had afgezet, hebben Paul, ik en Kiki lekker take-out besteld, serie erbij opgezet en zo gingen wij het weekend in.

Zaterdag hadden we s’middags de verjaardag van het dochtertje van 1 van Paul z’n closest friends (Dennis) op de agenda staan. Zij was eerder die week 5 jaar geworden. Het was een gezellige boel! We werden goed verwend door de moeder van Dennis. Alles mag en niks is te gek. Zo’n mentaliteit hangt daar in ‘Huisje De Zoete Inval’. Ik voel me elke keer zo op m’n gemak als we daar zijn. Je voelt de warmte en liefde die zij iedereen gunt.

Zondag begon heerlijk relaxed, voor zover dat lukt met een peuter. Nee hoor, wij mogen echt niet klagen!! En trouwens, ik loop alweer met Ivy buiten in de ochtend, dus dat ochtendritme zit er weer in! Om 16:00 uur stapten we in de auto richting Veenendaal om Rowen en Aeden op te halen bij hun vader (het was Faye haar week bij hem, dus zij bleef daar) om vervolgens door te rijden naar m’n vriendin Renske die de verjaardag van haar zoon Mika vierde die afgelopen woensdag 12 jaar mocht worden!

Vrienden vanaf het moment dat Aeden werd geboren.😉 Mika was 3 maanden oud toen hij op kraamvisite kwam met z’n mama. Ik zie dat moment nog voor me.

We hebben daar gezellig met elkaar gegeten en reden rond 20:15 uur naar huis.

Maandag had ik het onderzoek voor mijn ogen om te kijken of ik in aanmerking kwam voor een laserbehandeling, maar dat gaat voor mijn ogen niet op. Met mijn hoge sterkte en voornamelijk ook de hoge cilindersterkte die ik heb, is het laseren niet mogelijk. Ik kan wel lensimplantaten nemen, maar daar zit een behoorlijk kostenplaatje aan vast. Het wordt helaas niet vergoed door de verzekering, omdat het word gezien als een cosmetische behandeling, dus dat is nu een plan voor de toekomst. Ik ben in ieder geval blij om te horen dat er iets aan gedaan kan worden én ik ben toch door die week oplopen met een bril over m’n onzekerheid heengekomen. 😉

Dinsdag hebben we kennis gemaakt met de nieuwe pup van m’n jongere broer. Een oudduitse herder van bijna 10 weken genaamd Wolf.
Hij is nu al even groot als Ivy hahaha… Hij en zijn zoontje hebben er in ieder geval een vriend bij voor de rest van hun leven, zoals ik tegen m’n broer zei maar natuurlijk bedoelde, Wolf z’n leven. 🤪

Ik moet bekennen dat ik eerst ietwat sceptisch was toen ik ervan hoorde, aangezien ik weet hoeveel werk je hebt aan een pup en weet in welke situatie hij verkeerd. Totdat ik m’n broer zag en met eigen ogen kon zien hoe oprecht blij hij werd van deze pup (ondanks dat hij lekker in huis pieste en vervolgens op m’n mat kakte). Én broertjelief, hoe jij zo lekker kon oordelen over “babystemmetjes” naar een hond toe, ik zal je de volgende keer ff filmen zodat je jezelf kan terugzien in de omgang met Wolfje.😂

Je hebt een hartstikke leuke vriend in huis gehaald en geloof dat jij dit gaat redden met de opvoeding. Trouwens, wat doet mijn mening ertoe??? Niks, noppes, nada! 😉

Woensdag is Paul door zijn rug gegaan wat hem behoorlijk beperkt in het dagelijks leven. Ik heb hem nog niet eerder zo’n last zien hebben. Ook niet toen hij (terwijl hij achteruit liep) door een gat viel met 1 been en zijn stuitje had gescheurd. Ja, ik kan je nu niet anders dan bestempelen als een pechvogel mop. Wel mijn pechvogel dan. 😉 Donderdag zijn we langs de Fysio gegaan, zodat de pijn in ieder geval iets verlicht kon worden, maar s’avonds toch de conclusie getrokken dat we de volgende ochtend een belletje moeten plegen naar de huisarts.

Er is één dingetje wat ik even tussendoor wil vertellen. Donderdagochtend ligt Aeden op de bank en wil mij iets vragen. Daarbij zei hij dat ik even moest wachten, want hij wilde even heeeeel hard geloven dat ik met ‘ja’ zou antwoorden op zijn vraag, want ja “mama, jij zegt altijd als we iets heel graag willen, we erin moeten geloven dat het komt, en we ons moeten inbeelden hoe we het krijgen” (visualiseren, jep). Óf dát ze het al in hun bezit hebben. Ik vul hem nog aan, “inderdaad je moet ook geen enkele twijfel voelen en je moet het idee vervolgens loslaten” (onthechten) etc. Ja, ik geloof in de wet van aantrekking. De vraag was of hij alsjeblieft ‘GTA’ mocht hebben. Voor de mensen die niet weten wat dat is. Het is een computerspel voor 18+ Afkorting van “Grand Theft Auto”. Nou, je kan waarschijnlijk raden wat mijn antwoord was. 😉

Vervolgens kwam er een andere vraag. Of hij thuis mocht blijven, omdat hij ééécht geen zin had in school. Volgens mij had ik nog niet eens antwoord gegeven of ik hoor hem kort daarop zeggen:

“WE HEBBEN GEEN SCHOOL!!”. 😳

De juf had zich s’ochtends ziek gemeld, omdat ze (van wat ik begreep) van de trap is gevallen. Er was geen mogelijkheid om vervanging te regelen, dus alle kinderen van groep 8 waren vrij!

Hoe vervelend het is voor zijn juf, want dan ben je wel hard gevallen natuurlijk als je niet meer instaat bent om naar je werk te gaan, ik stond er wel even van te kijken en we hopen dat alles goed met haar gaat!

Mijn schoonouders hebben diezelfde ochtend een bod gedaan op een appartement in hun omgeving en hoe fijn voor hun, het bod is geaccepteerd!! Ze gaan samen een spannende tijd tegemoet, misschien ook op emotioneel vlak aangezien hun huidige woning grotendeels het ouderlijk huis is geweest voor hun kinderen, maar dit is een stap die goed is voor hun!

En misschien wel één van de beste keuzes ever die ze kunnen maken voor zichzelf op dit moment. Ze hebben daarnaast een heerlijke vakantiewoning met een grote tuin eromheen waar ze zich ten alle tijden kunnen terugtrekken. Deze stap, heel gedurfd en groot gelijk! “Follow your heart”

Vandaag komt Faye weer thuis na een week, dan zijn we weer compleet. Zin in meissie om jou weer om me heen te hebben.

Al met al is deze week er één geweest die mij voldoening heeft gegeven. Er zijn stappen gezet die goed voelde voor mij en natuurlijk sommige keuzes in goed overleg, maar dan nóg zet je een stap waar jij je uiteindelijk in kan vinden. Dat gepeopleplease is een keertje klaar nu! 😉

Elke stap die je zet is een keuze. Ga gewoon steeds na of die keuze jou dient of een ander. Als hij een ander dient moet je nagaan of je die keuze kan laten vallen of dat je datgene, wat het ook is, zal moeten ondergaan. We hebben namelijk allemaal weleens te maken met een verplichting naar iets of iemand toe, en dan zou ik het eerder zien als ‘geven’. Soms kom je ergens gewoon echt niet onderuit. Of het nou gaat om een afspraak bij de tandarts, of een verjaardag die nét valt op een dag dat het je enige vrije dag van de week is.
Als je iets aandacht geeft, groeit het. Dat weten we allemaal. Aan het einde van de dag zal je er iets positiefs voor terugkrijgen. Je krijgt namelijk terug wat je uitzendt. (Dat geldt trouwens ook voor negativiteit) Áls je ervoor kan zorgen dat het uiteindelijk goed voelt voor jou, kom je dichterbij jezelf en dán maak je een keus die dient voor jou…

Liefs LINDA

#stappenzetten #levenbylinda #jouwdoelennastreven #doelen #leven #mijnstappen #jouwgroei #moederschap #mamazijn #mijnleven #keuzesmaken #vakantieboeken #tsjechië #slovenië #airbnb #persoonlijkegroei #persoonlijkblog #levenbylindablog

1. 

   Dankjewel!! Hoop je snel te zien 😘

2. 

   Wat fijn dat het is gelukt voor de kerst, nu lekker genieten in jullie nieuwe huis! Liefs, Yvette

3. 

   Dankjewel toppertje, voor je lieve woorden en ook voor jouw hulp! Dat deed je toch maar even naast je busy…

4. 

   Hey lieverd, het gaat vast allemaal goedkomen, deze dingen horen ook gewoon bij verhuizen zoals je zelf al zegt. Als…

5. 

   Dankjewel voor je lieve en opbouwende bericht zus! We gaan er gewoon doorheen💪🏻😉 Liefs voor jou💋

Deze afgelopen week stond vooral in het teken van mezelf willen zijn. Gewoon dat. Hoe simpel kan het zijn? Mezelf zijn. 

Oef, ik heb er begin van de week wat moeite mee gehad. Ik moest echt mijn best doen uitlatingen of meningen die eerder gemaakt werden door anderen, mij niet alsnog te laten raken. 

Een opmerking als: “ik snap niet waarom mensen hun hele leven willen delen op het net” bijvoorbeeld (aangezien diegene weet dat ik dat doe) kan ik eerst nog luchtig op reageren, maar hij kwam toch terug op het moment dat er een volgend scenario zich aanbood. En een volgende en een volgende. (Die “volgende” staan verder los van deze situatie.)

Je krijgt een opstapeling van, dan moet ik mezelf weer herpakken en trainen om terug in vertrouwen te komen. Het gaat er dan in dit geval niet eens om dat ik mezelf zoveel laat zien op social media, maar meer om de persoon die er iets van vindt. 

Note to self:

“Ik leef mijn eigen leven.”

Dan was er nog de opmerking dat ik beschuldigd werd door iemand (die mij niet kent) van iets wat ik niet gedaan had, en zelf juist heel streng op ben, maar nu gewoon als een klein kind onterecht terechtgesteld werd. 

Ik hoefde niet boos te worden, het was geen verwijt. 

(Ik was lichtelijk geïrriteerd, omdat ik eerlijk en oprecht was, maar niet werd geloofd.)

“Niet boos? Het voelt natuurlijk niet goed als er wordt gesuggereerd dat je niet helemaal eerlijk bent, terwijl je je van geen kwaad bewust bent. Je voelt je gekwetst.”

Er is vast iets vervelends gebeurd waardoor die persoon zich even moest afgeven op mij. 

Note to self:

“Fuck de mening van een ander!”

Waar ik ook mee struggelde is het feitje dat ik deze week mijn lenzen niet mag dragen ivm een oogonderzoek wat aankomende maandag zal plaatsvinden. Daardoor ben ik genoodzaakt mijn bril te dragen waar ik me super oncomfortabel bij voel. Voelde, kan ik inmiddels beter zeggen. Ik wilde het liefst de hele week binnen blijven. Niemand mocht mij zien met die bril. 

Mensen zullen zich nu misschien afvragen hoe ik straks anderen wil gaan helpen als ik zelf met zulke issues loop 😂 maar geloof mij, geen enkele coach is van steen en heeft ook zijn of haar rugzak te verwerken. 

Wat ik duidelijk wil maken, is dat al die kleine dingetjes die zich opstapelen, uiteindelijk zorgen voor een disbalans. 

Waar ik me het afgelopen halfjaar o.a. in heb verdiept (sommige dingen mij al vaker zijn verteld door coaches of lieve mensen die dichtbij mij staan, maar voor jezelf moet herhalen) is dat ik moet onthouden dat je vaak een spiegel voorhoudt voor de ander. Je doet dingen die een ander misschien óók wel zou willen, maar niet durft. Of mensen snappen het niet en vinden dat je je gewoon lekker klein moet houden. Of iemand heeft een rotdag en ze willen graag (meestal onbewust) dat jij je ook rot voelt, zodat zij zich weer even goed kunnen voelen. Helaas werkt het zo. De enige persoon die ervoor kan zorgen dat je je goed voelt ben je uiteindelijk zelf!

Dus, in mijn geval: ik, ik, ik, ik, ik en nog eens IK! 

Een ander de schuld geven van jouw emotionele toestand heeft geen nut. Je geeft diegene alleen maar de power om controle te hebben over jouw humeur en uiteindelijk je dag, of avond of misschien wel je nachtrust.

Ook ik probeer mijn verantwoordelijkheid te nemen. En die verantwoordelijkheid nemen maakt jou tot de persoon die je wilt worden of misschien al bent! Als het dat laatste is, geef jezelf dan even een schouderklopje. Dan weet je waar ik over praat.

Ik weet inmiddels ook dat ik al die confrontaties aan moet gaan om me er beter over te voelen. Ook als ik merk dat situaties en patronen zijn gecreëerd vanuit mijn verleden. Sommigen zullen dat verwarren met “leven in het verleden”. Dat kan. Die kreeg ik namelijk op mijn bordje. Ook al werd die opmerking misschien niet zo bedoeld. Ik vind het helemaal niet erg als de dingen die ik benoem zo geïnterpreteerd worden, zolang ikzelf maar weet hoe het werkelijk zit en vertrouw op, daar komt ie… mezelf!

Note to self:

“Fuck de mening van een ander!”

Ik merk dat als ik bepaalde onzekerheden deel (laat ik het maar even die naam geven), anderen zich erin herkennen. Op die manier zie ik dat ik kan helpen die personen te laten inzien dat ze niet de enige zijn. En heel eerlijk? Ikzelf word er natuurlijk ook mee geholpen. Ik wil dat zetje geven, dat zetje die ik mezelf ook dagelijks geef. Wat het ook is waar je tegenaan loopt. Het delen van je onzekerheden is juist een hele sterke eigenschap. Zolang je er wat aan doet ben je op de juiste weg! Nou hoef je natuurlijk niet meteen alles te spuien, want je wilt niet overkomen als een labiel wrak!

Anyway, naarmate de week vorderde, merkte ik dat die disbalans minder werd. Ik wil me goed voelen, dus wat ik deed wanneer ik merkte teruggezogen te worden naar die ellendige opmerkingen en dus weer met een klote gevoel kwam te zitten, ik keek om mij heen naar objecten die mij een goed gevoel konden geven. 

Dit zal heel idioot klinken en ik heb het niet zelf verzonnen, maar ik keek naar een boom die prachtig verlicht was met kleine lampjes. Hoe je door die lampjes in het donker elke tak in zijn vorm zag. Gewoon een keer onderweg langs de A1. Telkens kijk je naar een volgend object wat in jouw ogen blijdschap brengt. Moet jij eens opletten hoe snel je die vervelende dingen hebt kunnen loslaten en dus hoe snel je weer goed in je vel zit en openstaat voor de leuke dingen!

– Conquer yourself and the whole universe is yours.

En zo is het alweer vrijdag.
Vorig weekend zijn we een dagje naar Antwerpen geweest. Niet eens zozeer omdat wij, ons landje in lockdown zitten, maar omdat het ‘t laatste weekend van de kerstvakantie was en we graag nog IETS wilde kunnen doen. Ik had Faye al een tijd beloofd met haar te gaan shoppen. Aangezien de jongens zo hard groeien, dus sneller nieuwe kleding nodig hebben, wordt zij een beetje vergeten. Sorry Faye, je hebt nou eenmaal mijn lengte dus je bent uitgegroeid hihi…

Het prachtige station van Antwerpen.

Ik moet zeggen dat het natuurlijk vreselijk krom is om daar nu gezellig een dagje door de winkelstraten te struinen, maar anderen zijn weer een hele week op wintersport geweest. Dus ja… wat vált er eigenlijk over te zeggen. We hebben ons verder netjes aan de regels gehouden en ondanks de non-stop regen voelde het een beetje als een ini mini vakantie.

Zondag is Paul een uurtje met zijn vader gaan golven en ben ik begin middag met de kids naar mijn ouders gereden. We kwamen daar rond 14:30 uur aan (ze wonen in Holwerd) en hebben daar eind van de middag lekker de frituurpan aangezet. Terwijl de culinaire kroketten en frikandellen geserveerd werden kwam mijn broer ook nog gezellig met z’n boys aanwaaien.

Maandag moest Aeden als enige weer naar school na 3 weken vakantie, Rowen had nog een studiedag en Faye had sowieso pas donderdag weer les. Wat een leven!

Was wel pittig hoor dat wekkertje weer zo vroeg! Bij mij moet het ritme er ook nog even inkomen. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om vroeg wakker te zijn, met Ivy naar buiten te gaan en te zien hoe langzaamaan de buurt wakker begint te worden.
Nou, ik snooze nu 3x tot 07:15 uur en moet mezelf dwingen om mijn warme, fluffy bed uit te stappen. Het komt vast wel weer terug, mijn ochtendritme. Voor nu ben ik erg blij dat Paul met Ivy in de ochtend naar buiten gaat hahaha…

Dit weekend gaan de oudste 3 weer naar hun vader, dus breng ik ze vanmiddag naar Breukelen.

Ohja, nog even dit. Ik heb toch een super toffe outfit besteld bij een oud-collega van mij. Zij heeft inmiddels haar eigen kledingwinkel “Charme van Steef” in Rhenen, en kan niet wachten om het setje te ontvangen! Ennuh, ze is zaterdag open!

Maar voor nu…

Vind je het leuk om te delen wat je gaat doen dit weekend? Laat het weten in een reactie. Of laat als je het leuk vindt een reactie achter mocht je iets herkennen in mijn verhaal. Ik ben naar beide heel benieuwd! Ik zal jullie volgende week vertellen wat onze plannen waren van dit weekend.

Oké, laten we ‘m er dan nog 1 keer ingooien, omdat ik zo van herhaling hou. Sorry ma! 😉

“Fuck de mening van een ander!”

Heel fijn weekend!

Liefs LINDA

#mezelfzijn #blog #levenbylinda #coaching #coachie #verantwoordelijkheid #zelfliefde #fuckdemeningvaneenander #leefmijneigenleven #leef #gezin #realityblog

Goede voornemens, ik heb ze toch wél.
Het gevoel van een frisse start. Het deze keer allemaal anders willen doen. Vooruit kijkend. Weet je, al hou je het niet vol. Dat eerste gevoel van het willen proberen. Het enthousiasme wat je voelt gieren door je lijf, dat is al een begin. Het is aan jou of je ervoor kiest door te pakken, of te laten. Het is toch een mooi moment ergens mee te starten zo aan het begin van het jaar.

-Ik heb een heel lijstje in mijn hoofd zitten die ontstond in de eerste week van de kerstvakantie.-

Als ik een keukenla opentrok en zag hoe rommelig het er allemaal bij lag, hoppa op het ‘to do’ lijstje.
Onze grote kast puilt inmiddels uit en is zo ongeorganiseerd, de poedersuiker kun je vinden naast de waterafstotende schoenen spray. Mijn kledingkast die zo lekker uitgezocht was… dat lees je goed “was”. Need I say more?
Ik ga, nu de jongens maandag lekker naar school kunnen beginnen met een grote aanpak! Een soort voorjaarsschoonmaak, maar dan in januari.

Verder ga ik lekker doorpakken met mijn persoonlijke groei en website, veel boeken lezen om zoveel mogelijk lering uit te trekken (klinkt vreselijk ouwetruttig, ‘I know, boring, maar het voelt zo goed!’) én is het de bedoeling dat ik mijn lessen dit jaar afrond zodat ik een mooi certificaat in handen krijg! Daar ligt op dit moment mijn grootste focus. Nou ja..’grootste’ dat is een beetje wishful thinking met een gezin waar altijd van alles tussendoor komt. En natuurlijk niet het enige wat mij en mijn gezin het komende jaar bezig zal houden.

De voornemens die wij met z’n allen aangaan

Aeden zit in groep 8, dus zijn wij opzoek naar de juiste school voor hem. Wordt het Zaandam of Amsterdam-Noord? Ik zal Rowen blijven steunen om zijn eerste schooljaar op de Havo met een mooi rapport af te ronden, zodat hij zijn 2e jaar “easy” zoals hij zelf zou zeggen kan instromen. En Faye wil ik laten zien dat haar moeder alle vertrouwen in haar heeft en er altijd voor haar is als ze mij nodig heeft. Ze doet het gelukkig hartstikke goed in haar eerste jaar op het Nimeto in Utrecht.
Het voelde zo vreemd in het begin, nu ze naar haar vervolgopleiding gaat en de verantwoordelijkheid bij haarzelf ligt. Het begint te wennen en merk dat ik er ook de voordelen van begin in te zien. Alsof je iets minder hoeft te stressen.😅

Verder hopen we aankomende zomer op vakantie te kunnen, mits we tegen die tijd natuurlijk niet te maken krijgen met weer een stijging van besmettingen. Hoe fijn zou het zijn als we even kunnen ontspannen in warme temperaturen, cultuur kunnen snuiven en kunnen bewonderen wat er nog meer is op ons aardbolletje dan ons eigen kikkerlandje. Waar overigens ook ontzettend mooie plekjes zijn! Een vakantie in Zeeland bijvoorbeeld kan ik zeker aanraden. Zoutelande, het o zo prachtige Domburg, Middelburg en Vlissingen. Goes zit een hele goeie bakker! Tsja.. wat moet je met die informatie denk je misschien, maar als je er komt is hij niet te missen. Mooie herinneringen en voetstappen liggen daar van ons.

Het zou toch leuk zijn als we naar een fijne vakantie kunnen toeleven. En als ik dan fantaseer over waar we naartoe zouden kunnen gaan, voelt het eigenlijk als een luxe probleem. Stom hè?! Dan wil ik het nog even laten voor wat het is, maaaaaar merk dan dat ik mezelf af en toe snuffelend betrap op een vakantie site.

Brussel 2017

We hebben lekker gechillt, filmpje gekeken en gezellig bijgekletst. Al merk je dan dat je eigenlijk veel te weinig tijd hebt, omdat ik nog veel meer had willen vragen.

s’Middags had Aeden twee vriendjes over de vloer en kwam er ineens de vraag of diezelfde vriendjes mochten blijven slapen. Tuurlijk, waarom niet. Ze waren helemaal verbaasd. “Echt??” Zo hebben we s’avonds lekker makkelijk shoarma broodjes gegeten en hebben ze er een gezellig logeerpartijtje van gemaakt. Ik kon om 00:30 uur nog een paar keer naar boven roepen dat ze moesten gaan slapen, maar ach, het is vakantie.
Camera shy…

Lieve lezers, bij deze willen wij jullie nog het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!

Maak er iets moois van of ga door met uitvoeren waar je al zo lekker mee bezig was. En onthou, jij bent de directeur over je eigen leven en dus ook over je gevoel. Own die!

PS,

Ik zou het ontzettend leuk vinden als je een reactie achterlaat. Die zijn overigens niet meteen zichtbaar! Laat er even bij weten of ik je reactie mag goedkeuren, alleen dan word je bericht gepubliceerd en zichtbaar voor anderen.

Alweer een week voorbij! Vorige week vrijdag was het de dag voor kerst. Was ik bezig met het opbouwen van deze website en ondertussen de jongens aan het aansporen op te schieten met de dingen die geklaard moesten worden voordat ik ze zou wegbrengen naar hun vader in Veenendaal. Faye zat daar al de hele week.

Even voor de opheldering, de vader van mijn oudste drie kids en ik hebben begin 2017 besloten na 13 jaar elk ons eigen weg te gaan. Eind 2017 kwam ik de papa van Kiki tegen op een ‘Latin Village’ feestje in I-Dock Amsterdam, waar ik eigenlijk niet naartoe wilde gaan, toch ging en Paul normaal gesproken aan het werk is, maar nu een avondje vrij was aangezien het in een restaurant werd gehouden die de catering zelf verzorgd. Gevalletje ‘toeval bestaat niet’.

• 

Ik noem het bewust geen overdracht, omdat ik dat vind klinken alsof je een pakketje overhandigd.

Oké, waar was ik. Vrijdag…Rowen moest zijn folders nog lopen en om 14:30 uur moesten we in de auto zitten richting Breukelen. Daar spreken we altijd af, zodat we beide tot de helft rijden en niet het hele stuk richting Veenendaal of Oostzaan hoeven te rijden. Dat scheelt gewoon een uur! Ik noem het bewust geen overdracht, omdat ik dat vind klinken alsof je een pakketje overhandigt. Met kerst waren ze beide dagen daar, en gisteravond heb ik ze weer bij Breukelen opgehaald zodat ze met oud&nieuw bij ons zijn, dus de 2e week van de kerstvakantie. Ondanks dat het allemaal goed verloopt vind ik dat stukje nog weleens confronterend. Je kinderen moeten delen. Altijd plannen, plannen, plannen… Zijn ze er wel of niet in een weekend dat er iemand jarig is, of als je iets leuks wilt doen etc. Anyway, Kerst:

Kerstavond aten we gezellig in De Bilt bij Paul zijn broer en zijn vriendin, waar ook zijn jongere broer zich toevoegde met zijn zoontje. Later op de avond zijn we nog even langs de ouders van Paul gelopen. Kiki hield het goed vol!

1e Kerstdag werd ik verwend met een luxe ontbijt! Eggs Benedict, zalm, croissantjes, carpaccio, macarons, you get the picture.. Ik was voor de rest van de dag verzadigd!

Om 12 uur zijn we langs Paul zijn oudste zus en haar man gereden. Weer terug naar Bilthoven, waarna we thuis onze hond Ivy ophaalde en doorscheurde naar mijn familie in Ilpendam/Purmerend. Daar hebben we gezellig met elkaar vertoeft en ons helemaal volge..eh..geten.

2e Kerstdag hebben we lekker voor onszelf gehouden. Een goeie film opgezet (die ik al zeker 10 keer heb gezien) ‘Rush’. Ik ben absoluut geen vaste kijker van F1. Evengoed zou deze film je anders kunnen doen vermoeden. De acteurs, zo goed gecast voor de vertolking van de èchte personages Niki Lauda en James Hunt. Oké ik draaf door..

Soms is het gewoon even nodig om helemaal niks te moeten. Lekker op te laden zodat je weer fresh kan beginnen aan je dagelijkse bezigheden en ideeën die je wilt laten ontpoppen tot een mooi plan.

Bye bye 2021, hello new 2022!

Vanavond is het dan zover. Het einde van 2021, maar een nieuw begin voor iedereen!

2022

Het afgelopen jaar kan ik je zeggen dat ik een enorme groei heb meegemaakt. Er kwamen dingen op mijn pad die mij deden realiseren wat belangrijk is voor mij.

Ik kreeg in juni een fantastisch boek van mijn zwager genaamd ‘De Fontein’ vind je plek geschreven door Els van Steijn. (Ik weet het nog zo goed, omdat Kiki die dag jarig was). Ik volgde al maanden een manifestatie queen op Instagram, Kim Munnecom, maar begon na het boek te hebben gelezen (van mijn zwager) pas eigenlijk met het beluisteren van haar podcasts. En ja, toen begon de shift in mij. Het ene na het andere boek ben ik aan het verslinden. Een enorme kracht haal ik eruit, maar dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik ervoor open sta. Natuurlijk hebben de verhuisplannen van een tijdje terug die we gecanceld hebben ook enorm geholpen tot hele fijne inzichten over onze huidige woonplaats, woning en contacten. Zo mooi hoe dat werkt, het universum! 😉 Ik geloof daar echt in.

Dit afgelopen jaar voelt voor mij ondanks corona als een topjaar. De groei die ik heb gemaakt met Faye, (wij konden namelijk nog weleens botsen) Rowen en Aeden gaan allebei goed op school, ze hebben alle drie ontzettend leuke vrienden. Gisteravond bijvoorbeeld nog, stond er een groepje de jongens in de straat al op te wachten en Faye kreeg meteen bezoek van haar vriendin nadat we terugkwamen vanuit Breukelen. Ik geniet daar zo van! Aeden die het ziet gebeuren en roept, “kijk mama, we zijn beroemd!” Voor hun een fijne thuiskomst en mijn hart weer gevuld met vreugde, omdat ik zie dat mijn kinderen het naar hun zin hebben. Oké, genoeg daarover.

Je kan zoveel meer leren door te lezen en te luisteren naar tegenwoordig die velen podcasts die er zijn. Ik pas het o.a. toe aan de opvoeding van mijn kinderen, maar ook de hele dag door aan mijn dag. Elke dag weer. Echt, ik heb veel meer geduld dan ik voorheen had. En dan overdrijf ik niet! Nee, ik ben nu niet zoals mijn moeder zou zeggen roomser dan de Paus, maar begin mijn dag met een podcast van Kim en eindig mijn dag met een boek. Op dit moment ‘Vraag en het wordt gegeven’ geschreven door Esther en Jerry Hicks. Hierna ligt er alweer een volgende klaar ‘De kracht van verandering’ geschreven door dr. Wayne Dyer. Ik hoor sommige denken: “huh? Linda? Alles oké?”

Wat ik hier mee wil zeggen is dat ik ondanks alle negatieve berichten van het afgelopen jaar rondom Corona ik ben gaan DOEN waar ik wél vat op had/heb. Zo was het voor mij, dus ik wil hier niet mee suggereren dat je hetzelfde moet doen. Het heeft mij alleen heel veel positiviteit gebracht. Ik ben trots op de stapjes die gezet worden, trots op mijn kinderen die soms moeten kampen met mama’s wispelturigheid en op dat vlak natuurlijk ook op Paul gnif gnif.. Een man die lang kon doen waar hij zin in had en zomaar stapt in een dikke vette relatie met aanhang. What the hell, mag die man even een applausje? Eigenlijk verdiend elke man of vrouw die in zo’n situatie stapt een groot applaus! Dus bij deze 👏🏻
Ik ben gewoon trots op hoe wij het doen met elkaar. En blij dat ik afgelopen jaar echt openstond voor de dingen waar ik (kwam ik achter) jaren eerder ook al mee bezig was. Dan krijg je een tip over een bepaald boek, ligt hij al in de kast! Is ook nog eens super handig. Kost je niks.

Ik heb zo’n zin in 2022!! Misschien wel more than ever!! Op de geboortejaren van mijn kinderen na, laten we eerlijk zijn.

Ik ben heel benieuwd hoe jullie het afgelopen jaar hebben ervaren. Ik wil jullie daarom 3 vragen stellen.

1. Wat waren jullie down’s?

2. (Maar vooral) Wat waren jullie up’s? En als laatste, zoals mijn thuiskapster mij net voor de lockdown vroeg. Ik gooi ‘m er toch in:

3. Hebben jullie een goed voornemen voor het nieuwe jaar?
Lekker cliché, maar blijft leuk. Wie weet inspireert het wel!

Het lijkt me leuk die volgende week in de blog te gooien. Uiteraard zal ik dat anoniem doen!

Voor nu wens ik iedereen een hele fijne oudejaarsdag, en daarna natuurlijk een fantastisch oudejaarsavond met veel gezelligheid lekker eten en wie weet vet veel vuurwerk!! Mag ik dat zeggen?? Aangezien het illegaal is? Volgende week vertel ik jullie hoe wij het nieuwe jaar zijn ingetuned. Doe voorzichtig en vooral geen dingen die een gezond, verstandig persoon dus niet zou doen. Muwhahahaha

Lieve mensen, maak er een mooi feestje van!

Wat leuk dat je er bent!

Welkom op mijn site waar ik jullie ga vertellen over van alles en nog wat, maar voornamelijk een kijkje geef binnen ons gezin. Ik wil jullie vermaken met een wekelijkse blog. 

Ik zal mezelf even voorstellen.

Zoals de titel van de site al weggeeft, mijn naam is Linda, ik ben 39 jaar, moeder van 4 fantastische kids en heb een relatie met een heerlijke down to earth man. We wonen in Oostzaan, een gezellig dorpje net buiten Amsterdam, in de Zaanstreek met het recreatiegebied Het Twiske in de achtertuin. Ohja, we hebben ook nog een schattig hondje waarvan velen vinden dat ze op een klein vosje lijkt. Klinkt allemaal een beetje to good to be true, maar ik kan alleen maar zeggen dat ik oprecht gezegend ben met alles en iedereen om mij heen. ♥️ 

Wat ik wil bereiken met mijn verhalen is dat ze inspireren, een glimlach op je gezicht toveren, soms misschien wel een ‘oeh’ of een ‘ah’ geven, het gras van anderen niet groener maakt dan bij jou, maar misschien wil ik hier wel mee bereiken dat je jezelf herkent in bepaalde opzichten en jij tot het besef komt dat je het nog helemaal zo slecht niet doet. 😉 

Ik ben een persoon die graag wilt motiveren, stimuleren, helpen jou tot een positieve mindset te brengen en nog zoveel meer! Natuurlijk ben ook ik niet altijd even goed gehumeurd, maar zodra ik dat besef heb, geef ik daar tegenwoordig meteen gehoor aan! 

Ik ben nog in de leer van mijn Life Coach studie wat ik hoop aankomend jaar af te kunnen ronden, en wil dit in de toekomst toepassen aan deze site, maar zie dit nu eerst als een ‘reality blog’ starring: moi, mijn partner en grootste steun Paul (37), mijn dochter Faye (16), mijn oudste zoon Rowen (14), mijn jongste zoon Aeden (11), ons kleinste, heerlijk eigenzinnige dochtertje Kiki (2,5) en natuurlijk niet te vergeten ons hondje Ivy (1,5). 

Ik zal proberen zoveel mogelijk te delen met jullie en lijkt het je nou leuk om een berichtje achter te laten? Of wil je me een vraag stellen? Super, doe dat dan vooral! Ik beantwoord ze graag!

Dan rest mij alleen nog maar te zeggen:

“Stap in en join the ride!”