Auteur: LINDA (Pagina 6 van 7)

Vrijdag 22 april, 2022
Op dit moment probeer ik deze blog te schrijven met een klein meisje naast me die af en toe om aandacht vraagt. Ze is al bijna een week niet helemaal lekker. Het begon met koorts en is nu voornamelijk verkouden. Haar stem klinkt inmiddels weer normaal aangezien die begon te lijken op die van een oud vrouwtje met een enorme rokersstem 😉 Faye ligt nu ook ziek op bed, die kwam eergisterochtend om 5:00 uur aan mijn bed melden dat ze zich erg beroerd voelde. Temperatuur gemeten, koorts. Aeden klaagt al een paar dagen over vermoeidheid, dat hij zo vaak z’n neus moet snuiten en nu werd ik vanochtend ook wakker met een zere keel, dus ja…zo vallen we hier bij bosjes om. We hebben zelftesten gedaan die allemaal een negatieve uitslag gaven, dus no corona. Rowen is net als al die vorige keren weer de last man standing hihi… Die zit lekker met zijn ass in Walibi. Fijn dat al die uitjes weer door kunnen gaan.

Ik hoop gewoon dat we ons allemaal snel beter gaan voelen aangezien we volgende week een verjaardag moeten vieren van mijn boy Aeden die 29 april 12 jaar zal worden en van Paul die de 28e 38 kaarsjes mag uitblazen! Nou gaan de oudste kids vanavond naar Veenendaal en komen ze de 28e in de avond weer terug en Paul moet werken op Koningsdag en zijn verjaardag dus zullen Kiki en ik het samen gezellig moeten maken. Komt helemaal goed! We hebben een lekkere dripcake bestelt bij de Hema voor Koningsdag die we gezellig samen gaan halen en verder zullen er genoeg dingen te doen zijn in de stad.

Vorig weekend was het Pasen. Op Goede Vrijdag ging Aeden met een aantal vriendjes naar Duinrell die daar de tijd van hun leven hadden. Op zaterdag zouden we wat leuks gaan doen, maar die dag werd Kiki wakker met 39 graden koorts. De volgende dag was het 1e Paasdag en zaten we om 8:00 uur aan de ontbijttafel. Paul en Faye moesten die dag werken, dus om toch nog even gezellig met elkaar te kunnen ontbijten voor Pasen moesten we er iets vroeger uit dan we normaal zouden doen 😉 We hebben die dagen gewoon lekker gechillt en kwam mijn neefje Ewan nog een nachtje logeren. Hoe gezellig het ook was voor de jongens dat hij er was, voornamelijk voor Rowen, het bracht ook wel wat zorgen met zich mee. Rowen en Ewan zijn twee jongens in de puberteit die elkaar ook nog eens versterken. Nu zijn er in 1 week tijd even een paar dingen teveel gebeurd waardoor Rowen nu een week lang elke dag de tafel mag dekken, afruimen en de keuken mag opruimen na het eten. Iets wat ze normaal gesproken met z’n drieën doen. Althans, meestal kook ik of Paul het eten en dekken we meteen de tafel en ruimen de oudste de tafel af en ruimen de keuken op.

Wat er gebeurd is heeft vooral te maken met niet luisteren en liegen. Iets wat ik mijn kinderen graag wil meegeven dat ik wil dat ze te allen tijde eerlijk tegen me zijn zodat ik ze kan vertrouwen en beschermen. Wat het ook is, wees gewoon eerlijk. Dan krijg ik als antwoord, “ja maar als ik vertel wat er gebeurd is wordt je boos”, waarop ik dan antwoord “nee, ik word pas boos als er tegen me gelogen wordt.” Ik zie het meteen aan zijn gezicht, maar hij blijft zijn verhaal vaak volhouden.

Anyway, ik blijf herhalen dat eerlijkheid het langst duurt en blijf met ze communiceren in de hoop dat het kwartje gaat vallen en ze weten dat ze echt alles tegen me kunnen en durven zeggen. Nu zei ik zoiets een keer tijdens een gesprek met de mentor van Rowen die weer tegen mij zei dat ze niet alles hoeven te zeggen, maar ik bedoel het ook niet in die context. Ik bedoel dat als er een bepaalde situatie zich voordoet waar Rowen ergens van beschuldigd wordt of hij is gewond geraakt zoals vorige week bij een ruzie op een station en thuiskomt met een blauw oog, dan hoor ik graag hoe iets daadwerkelijk verlopen is. Hij vertelde mij dat hij van zijn fiets gevallen was en precies met zijn oog op een steentje belandde. Ik geloofde er helemaal niks van, maar krijg de waarheid maar eens boven tafel als ook zijn neefje meegaat in dat verhaal. Uiteindelijk kon ik aan zijn telefoon zien dat hij tegen me loog en kon hij niet anders als vertellen wat er gebeurd was. Twee jongens vroegen steeds aan hem waar hij woonde en wat hij daar op het station deed. Nu is Rowen best bijdehand en maakte een opmerking over het uiterlijk van 1 van de jongens die hem vervolgens een klap verkocht. Zo ontstond er een gevecht en moest ik vervolgens aanhoren dat hij van z’n fiets gevallen was. Ik wil mijn kinderen kunnen vertrouwen en beschermen. Wie wil dat nou niet?? Hoe erg de situatie ook kan zijn, ik wil dat mijn kinderen weten dat ze bij hun moeder terecht kunnen. No matter what. Ik heb aan Rowen uitgelegd dat hij zich gewoon aan bepaalde regels moet houden voor zijn eigen veiligheid. Als ik van hem vraag of hij gewoon even op het schoolplein wil blijven, omdat zijn neef elk moment opgehaald kan worden en ze duiken toch samen Het Twiske in, dan weet ik niet waar ik ze zou moeten zoeken als mijn broer zijn zoon mee naar huis wilt nemen. Dit is maar een klein voorbeeld, maar de jongens worden groter, dus de streken ook.
Maar goed, uiteindelijk werden ze vriendelijk door de politie thuisgebracht en kon moeders aanhoren dat er verschillende meldingen waren geweest van een paar jongens met een mogelijk wapen! Ze hadden een oude aansteker van Paul in de vorm van een pistool meegenomen naar buiten. Dat pistool zagen buitenstaanders aan voor een echt wapen. Daar mág je niet mee naar buiten, dus kwam de politie daarop af. Vervolgens zitten wij gezellig thuis te kletsen met mijn broer en zien we twee motoragenten aankomen. Wij zaten nog te grappen dat ze voor mijn broer z’n auto kwamen die een meter van de stoep geparkeerd stond. Ja…echt a mother’s joy om twee agenten binnen te moeten laten i.v.m. je minderjarige zoon en neefje.

Ik vergeet haast nog te vertellen dat ze daarvoor gespot waren in de berm bij Het Twiske door de moeder van Ewan die daar toevallig met mijn andere neefje een middagje naartoe was gegaan en ze zag lurken aan een e sigaret. Ik werd vervolgens gebeld door mijn broer met dit verhaal, dus ik kon m’n lol op toen de mannen thuiskwamen. Ook daar werd natuurlijk weer een fantastisch sprookje van gemaakt, dus al met al was het een top Pasen!

Ik heb nu in ieder geval Rowen aangemeld op ‘zoek mijn Iphone’ en gezegd dat ik pas akkoord geef om dat te verwijderen zodra hij 21 is!

Kinderen hebben regels nodig om zich veilig te voelen. Zo zien zij het waarschijnlijk niet, maar het biedt geborgenheid en ze leren daarmee een geweten te creëren doordat ze geleerd wordt wat goed is en/of fout.

Voor nu is voor ons de mei vakantie aangebroken en kunnen de kids even lekker bijkomen. Ik merk vooral aan Aeden dat hij best moe is van de cito’s van afgelopen week. Hij ligt nu lekker in de tuin. Man, wat ga ik ze deze week missen. Ja, even rust in de tent kan lekker zijn, maar dan vind ik een weekend lang genoeg. Een week weg of langer is helemaal niet leuk. Dan mis ik de ergernissen zelfs! Ik hou van die reuring om me heen. De 28e komen ze in de avond weer terug zodat Aeden op zijn verjaardag wakker gezongen kan worden door di mama! Dan heb ik nog lekker een weekje met ze hier.

Nou lieve allemaal, ik hoop dat jullie ook een heel fijn Paasweekend hebben gehad 😉 en wens jullie voor diegene die nu ook vakantie hebben een hele fijne vakantie toe en blog jullie volgende week weer!

Heel veel liefs LINDA

Er is weer een klein beetje rust gekeerd in ons thuisje.
Wat moesten we ineens in sneltreinvaart van alles aanleveren. Waar we eerder nog met de normale dagelijkse dingen bezig waren, hadden we nu binnen no time een huis gekocht. Wt…?!! Is this really happening??

Ja, dus ook het regelen van de verkoop van onze eigen woning. Documenten, documenten, documenten… er moest van alles aangeleverd worden. Zowel voor de hypotheek als voor de makelaar. Nu dat allemaal geregeld is kan de stress weer een niveau zakken en ben ik nu bezig het huis klaar te krijgen voor de fotograaf die over 2 weken komt. Ik ben alvast wat oude rommeltjes aan het wegdoen en aan het bedenken hoe ik alles een beetje leuk ga stylen voor de verkoop. Gister bij Jysk super leuke abstracte schilderijtjes gescoord ook weer leuk te gebruiken in ons nieuwe huis.

Zondag was Paul vrij, Faye is een extra weekend gebleven zodat ze die zaterdag haar hockeywedstrijd kon spelen, dus zijn we zondag met z’n viertjes gezellig wezen lunchen in Haarlem. Terwijl we daar zaten had ik het idee om Haarlem heel even in te gaan, zodat ik misschien in een boekhandel het nieuwe Manifestatie Magazine kon scoren. Helaas hadden ze het blad niet en om nou 300 meter verder te lopen naar een Primera om 16:50 uur, ik dacht dat doe ik de rest maar niet aan. Toen hebben we bij Stach even zo’n super lekkere red velvet brownie met witte chocola gehaald. Oh my, wat zijn die lekker!! Wel een hele maaltijd, dus wees gewaarschuwd 😉

De volgende dag ging ik naar een vriendin in Bloemendaal. Ik heb Peggy ontmoet in de tijd dat Rowen nog op skateboard les zat in Noord samen met haar zoon.
Sindsdien de jongens zijn beide gestopt proberen we elkaar nog steeds op te zoeken.
Na die good talks stapten we even in haar auto richting Aerdenhout waar zij en haar man oké jullie zijn misschien niet getrouwd, maar het is toch jouw man bezig zijn met een prachtig project wat ze nu aan het opknappen zijn. Dat wordt me toch een paleis! Ik was helemaal onder de indruk Peggy 😉 Anyway, op de terugweg naar haar huis reden we langs een Primera. Ik dacht, ja! Daar hebben ze dat tijdschrift misschien. Zonder erover na te hoeven denken parkeerde Peggy haar auto en zei ze: “hij ligt daar!” Punt. Om een beetje in de taal van mijn straatje te spreken. We liepen de Primera naar binnen en ja hoor, ze hadden ‘m!
Hoe leuk als m’n vriendin hem dan óók meeneemt! Zij had ’m daar immers gemanifesteerd hihi.. Leuk als iemand die dichtbij je staat zich er ook in kan vinden.

Ik vertelde haar die ochtend ook dat ik in mijn vorige blog iets weggelaten heb, omdat ik er blijkbaar zelf een oordeel over had.
Ik ga het nu tóch benoemen, omdat ik het interessant vind en een fijne gedachte als dit bestaat. Ik zie mezelf als een realistisch en nuchter persoon, maar hou ook steeds meer van die spirituele kant. Niet omdat ik het gewoonweg leuk vind, maar omdat ik heb gemerkt dat het voor mij werkt zolang ik mezelf goed blijf voelen. Dat goed blijven voelen is soms nog weleens lastig, maar merk wel dat ik het steeds sneller kan om laten turnen naar positiviteit.

Waar ik het over wil hebben is numerologie!

Als je dat op google zoekt krijg je te lezen dat het een vorm van waarzeggerij is die zich bezighoudt met enerzijds esoterische, symbolische aspecten van getallen, en bla bla bla… Vertaald betekend numerologie ‘kennis der getallen’.

Nou, dit kan overkomen als dikke vette onzin. Ikzelf vind de gedachte erbij als het klopt wat ik lees als ik weer eens dubbele cijfers heb gezien erg leuk. Het voelt bijna een beetje magisch en zie ik het als leuke boodschappen van buitenaf. Wie wil daar nou niet in geloven, dat we beschermengelen hebben?!

Wat ik weghield uit de vorige blog is dat nadat het allemaal een beetje begon te spelen het idee terug te verhuizen naar Veenendaal ik op een avond in bed lag, op mijn telefoon zat, naar de tijd keek en zag dat het 21:21 uur was. Nu had ik al eens gehoord van iemand dat dubbele cijfers een betekenis hebben. Daar heb ik al eerder iets over genoemd i.v.m. het tijdschrift Manifestatie Magazine wat 13,13 euro kost. Ik ging voor de leuk eens kijken wat 21:21 voor betekenis heeft. Tot mijn verbazing stond er geschreven op google:

“Het nummer 2121 is een indicatie dat je verzoeken zijn erkend en dat je op de goede weg bent om je volledige potentieel als schepper te realiseren. Na een lange tijd van gemis ben je eindelijk in staat om verder te gaan met je ideeën, aangezien ze zich als zaadjes hebben verspreid.”

“Je onderbewustzijn neemt de tijd om te communiceren met je bewuste geest. Dit heeft het voor u mogelijk gemaakt om een teken te ontvangen van uw beschermengel, van een spirituele gids, of van een entiteit. Het uur 21:21 draagt een belangrijke boodschap van de engelen! Als je aan een belangrijk project werkt verteld dit dubbele uur je dat het een succes zal worden. Je hebt je geduld bewezen en je zult eindelijk worden terugbetaald.”

Nou, na dit soort berichtgevingen kreeg ik echt het idee dat ik het idee van Veenendaal door moest zetten. Alles viel als puzzelstukjes in elkaar. Het feit dat we het huis zo makkelijk hebben kunnen bemachtigen, nou ja “makkelijk”, ik bedoel in verhouding met de overspannen markt en de andere keren dat we hebben geprobeerd een bod uit te brengen en niet is gelukt zegt denk ik ook iets.

Ik ging ons toekomstig huisnummer nog even opzoeken en die heeft als betekenis het volgende, nummer 11:

“Het staat voor balans, dualiteit, wijsheid en verlichting. Via het nummer 11 willen de beschermengelen dat je je perspectief op het leven deelt met anderen om je heen. De betekenis van het hoofdnummer 11 is dat velen van je kunnen leren omdat je wijs bent. Je moet opstaan en het leiderschap tonen dat in jou zit.” Als dat geen motiverende tekst is om te komen waar ik naartoe wil…?! 😉

Het helpt me toch minder te twijfelen aan keuzes die gemaakt moesten en moeten worden en zie het als belangrijke instructies die gegeven worden voor de toekomst. Sindsdien zoek ik ze elke keer op als ik dubbele cijfers zie en kijk dan of ik iets kan met de betekenis ervan. Zo ben ik daarna de getallen 22:55 tegengekomen en 1:11 op de timer van onze wasmachine.

“22:55 Resoneert met positief denken en optimisme. Als je dit nummer herkent en accepteert als een deel van je leven, zul je leren hoe je positief kunt denken, zelfs in moeilijke periodes waarin er veel problemen in je leven zijn.” Dit is natuurlijk lang niet alles wat er over dit getal wordt geschreven. Het hele getal wordt nog los van elkaar uitgelegd, maar dat is teveel om hier over te nemen.

“De betekenis van 111 (1:11 zoals ik het zag) is dat je manifesteert waar je je aandacht op hebt gericht. Of je gedachten, gevoelens en acties uit het verleden positief of negatief waren, je hebt jezelf op een plek geplaatst om dingen mensen en situaties aan te trekken die passen bij je energetische vibratie. Dit is de wet van aantrekking. Nummer 111 symboliseert de beginselen van spiritueel ontwaken en verlichting, hoge energie, inspiratie, intuïtie, zelfexpressie en gevoeligheid. Het wordt vaak geassocieerd met een nieuw begin en veelbelovende starts in de liefde.” Dat laatste heb ik al in the pocket natuurlijk of niet schatje hihi...

“Dit getal is een sybolische boodschap voor je spirituele groei. Nummer 111 is een krachtig nummer voor manifesteren en manifestatie, het draagt de gecombineerde kenmerken en de energieën van nummer 1 en het Karmische Meestergetal 11. Sommige thermen zijn voor mij ook nog abracadabra, maar google is mijn grote vriend. Die legt alles aan mij uit ongeacht de tijd.

Nummer 1 resoneert met assertiviteit, onafhankelijkheid en uniciteit, motivatie, nieuw begin en vooruitgang, inzicht, zelfleiderschap en inspiratie, positiviteit en succes. Nummer 11 vertelt ons te verbinden met ons hogere zelf zodat we onze zielsmissie en levensdoel leren kennen en leven.”

Of je er nou niet in gelooft of wel, alleen al de gedachte geeft je toch genoeg positiviteit om naar te handelen? Ik zie alles nu heel anders dan voorheen. Veel lichter, oordeel veel minder, relativeer makkelijker dus sta veel relaxter in het leven. Wat mij ook opvalt is dat ik al een aantal maanden geen hoofdpijn meer heb gehad. Ik kwam op een punt dat ik echt wekelijks last had van migraine, pijn in m’n nek en schouders wat natuurlijk leidde tot die hoofdpijnen en nu? Het zit er niet meer. Ja als ik last krijg van stress merk ik nog steeds dat ik dodelijk vermoeid raak, maar ook daar moet ik dan zelf iets aan veranderen. Ik lees veel inspiratie, luister veel naar inspiratie via podcast kanalen, maar voer dat ook uit in het dagelijks leven. Ik blijf het herhalen, want het gebeurt natuurlijk weleens dat ik mezelf laat meeslepen in irritaties en frustraties. I’m only human 😉

Numerologie geeft je bijna het gevoel dat je er niet alleen voor staat als je je bedenkt dat er iets is wat jou via dubbele cijfers probeert te bereiken om je een teken te geven. Hoe bijzonder is dat. Toch wilde ik dit stukje achterwege laten in mijn vorige blog. Er zat dus nog een stukje wat ik van mezelf veroordeelde, maar nee, dit is waar ik me mee bezig hou. Waarom zou ik dat niet vertellen? Ik wil mezelf toch zoveel mogelijk openstellen zodat de lezers van mijn blog zich daarin kunnen vinden, zich kunnen resoneren aan mijn verhalen?? Dus bij deze dat ik er deze keer een blog aan heb gewijd.

Ik ben benieuwd naar jullie bevindingen en laat het me weten of jullie dubbele cijfers hebben gezien of hou me op de hoogte als jullie ze na mijn verhaal te hebben gelezen zien. Stuur me dan alsnog dat berichtje. Ik hoop in ieder geval dat ik jullie heb kunnen inspireren iets meer met getallen te doen 😉

Hoe abnormaal snel gaat de tijd, de Paasdagen staan alweer voor de deur. Aeden is gezellig met zijn vrienden naar Duinrell die worden om 16:30 uur opgehaald door Paul vanuit de Kuip, Rowen ligt heerlijk te chillen op de bank, Faye komt om 15:30 uur thuis en Kiki loopt met Ivy te ravotten in de tuin.

Lieve allemaal, ik wens jullie hele fijne Paasdagen, prop je lekker vol tijdens de brunch en geniet vooral van de lieve mensen om je heen en onthoud deze: Je bent altijd op de juiste plek op het juiste moment, én: Wat goed is voor jou, gebeurt. Twee overtuigingen waar ik graag in geloof.

Tot volgende week!

Liefs LINDA

Dit zou weleens een hele lange blog kunnen worden. Wat ik jullie wil vertellen is geen uitleg waarom, maar een verhaal over wat het luisteren naar mijn gevoel mij heeft gebracht. Vorige week schreef ik over wat er gebeurt als je trouw bent aan jezelf. In deze blog ga ik daar dieper op in, en hoe het trouw zijn aan mezelf me heeft gebracht op dit punt in mijn leven en natuurlijk het leven van mijn gezin.

Voor de mensen die het nog niet weten zal ik vertellen waar ik het over heb.
Paul en ik hebben dinsdag getekend voor onze nieuwe woning in tromgeroffel….. tadadadadadadada…. Veenendaal!
Zelfs bij het schrijven ervan krijg ik opnieuw een warm gevoel, een blij gevoel, een ‘ik kan niet wachten!’-gevoel.

In mijn ogen klopt het verhaal precies zoals het heeft moeten lopen voor mij, waar het voor een ander waarschijnlijk moeilijk te rijmen valt met hetgeen wij eerder hebben geroepen ons leven in Oostzaan verder op te bouwen. Dat klopt ook!
Ik zal bij het begin beginnen.

Zoals sommige van mij weten snuffel ik graag op funda met het idee dat áls ik iets voorbij zie komen op een plek wat in mijn ogen de moeite waard is, we altijd een kijkje kunnen gaan nemen. Wie weet waar ‘t ons brengt.
Nou keek ik dagelijks naar het woningaanbod in Zaandam. Waarom Zaandam? Omdat Aeden daar straks naar de middelbare school gaat, Rowen daar al op school zit en het voor ons makkelijker zou zijn qua faciliteiten. Ik vind het idee om alles makkelijk op de fiets te kunnen bereiken wel erg fijn, dus dat waren mijn gedachten erachter.

Het was zover, ik vond een woning op funda waarvan ik dacht, dit zou een leuk huis kunnen zijn op een top plekje. Uitzicht over het water, vraagprijs binnen de marge, half vrijstaand, 5 slaapkamers, aardige voor-en achtertuin, al met al leuk!
Dinsdag 15 maart belde ik naar het makelaarskantoor om te vragen of ik een afspraak kon maken voor een bezichtiging. De afspraak werd ingepland op dinsdag 22 maart.
Vrijdag 18 maart kreeg ik telefoon van de makelaar dat hij me moest teleurstellen. De verkopers hadden een bod gekregen wat ze niet af konden slaan. Ik antwoordde verbaasd, hoe weten ze nou dat wij niet een bod hadden gedaan die ze niet konden afslaan? Ja, zei de makelaar, dat had hij ze ook verteld, maar ze wilde hiermee verder. Oké antwoordde ik, geen probleem, dan is het ons huis niet en wens ik de anderen succes met de verkoop en veel plezier met de koop.
Na dat gesprek kon ik het vrijwel makkelijk relativeren. Dan moest er dus een ander huis op ons pad komen.

Die dagen erna zei Paul tegen mij dat een vriend van hem aankoopmakelaar die in de tijd dat wij opzoek waren naar een woning in de omgeving van Amersfoort nog steeds woningen doorstuurde. Paul heeft nooit aan hem doorgegeven dat we dat idee uit ons hoofd hadden gezet. Blijkbaar was ik daarin de enige 😉
Toen ik vroeg aan Paul waarom hij hem die woningen bleef door laten sturen was zijn antwoord dat ik toch ook op funda kijk?!
Ja, alleen ik kijk in Zaandam.
Paul zijn argument was dat er misschien een keer een pareltje tussen kon zitten.


Nu hebben we ongeveer in 1 week tijd, 2 verjaardagen in Veenendaal gehad. We waren daar op zaterdag 12 maart en op maandag 21 maart, wat mij na die 2e verjaardag aan het denken heeft gezet.
Als Paul het idee van Amersfoort nog niet uit zijn hoofd had gehaald, dan was hij dus nog steeds bereid om ergens anders helemaal opnieuw te beginnen. En mijn gedachte werd toen, maar als we dát gaan doen, zo’n stap zetten, dán gaan we gewoon terug naar Veenendaal. Ik ben alle voor-en nadelen op een rijtje gaan zetten en het idee alleen al gaf me een gevoel van rust.
Ik heb al vaker geroepen terug te willen, maar uiteindelijk gedacht dat ik door moest zetten in Oostzaan. Ik móest gewoon volhouden dan zou het vanzelf goedkomen en zou dat gevoel vast slijten.

Ik ben op dinsdag 22 maart gaan kijken naar woningen in Veenendaal en heb diezelfde dag het idee voorgelegd aan Paul. Die moest het laten bezinken, maar ook hij zag er al gauw de voordelen van in.
Dit ga je haast niet geloven, maar die woensdag, 23 maart belde ik naar een makelaar bij wie ik een huis had gevonden via funda om te vragen wat de status van de woning was.
Ze zei dat er tussen 12:30/13:00 nog een plek was. Dat was 5 min later!! Nou hebben wij geen vliegtuig, dus ik moest het huis laten gaan. Ik snapte het ook wel, omdat de woning er inmiddels een dikke week opstond, wat tegenwoordig betekend dat je over het algemeen al te laat bent om te bellen.

Het onvoorstelbare gebeurde.

Donderdag 24 maart werd ik teruggebeld door de makelaar. Ze kon een bezichtiging voor me inplannen. Het kon de volgende dag of de week erop. Ik Paul snel bellen, want we hadden schijnbaar nog een kans.
Al moet ik wel zeggen dat ik niet begreep dát ze me belde, omdat zij ons heeft ingeschreven als woningzoekende en wist wat onze max was/is. Dit huis zat er met €5000,- onder. Wij hadden dus nul komma nul ruimte om serieus te overbieden. Maar goed, dat wetende wist ik dat we dan misschien tóch een kansje maakte. Anders doet ze toch niet zoveel moeite? Wij konden namelijk niet de volgende dag en de week erop was Paul de hele week aan het werk. De enige optie was te bezichtigen op zaterdag. Ik vroeg haar of dat mogelijk was, zo niet begrepen we dat volkomen, dan moeten we gewoon verder zoeken. Belde ze terug met het bericht dat we zaterdag om 10 uur langs konden komen!! Dit begon steeds beter te voelen.

Zaterdag 26 maart reden we in de ochtend naar Veenendaal, het zonnetje scheen dus een fijne dag! We kwamen aan in de straat en ik was gewoon zenuwachtig! Ik ken de woningen, dus het voelde al vertrouwd. Faye heeft een vriendin in Veenendaal die tot een paar jaar geleden in zo’n zelfde woning woonde maar dan in een andere straat, en jaren geleden was mijn ex man bevriend met iemand die zelfs in déze straat in zo’n zelfde woning woonde.

We werden rondgeleid en voelde van binnen dat ik dit huis wilde. Ik wilde alleen niet té enthousiast worden i.v.m. teleurstelling.
Bij het afronden van de bezichtiging gaf de makelaar aan dat er ruimte is om te onderhandelen. Bij deze woning ging het nog op de ouderwetse manier, dus wie het eerst komt…

Ik kon het bijna niet geloven, maar mijn gevoel zei dat dit hét huis weleens kon worden.
Alles wees er voor mij op dat dit de juiste keuze was. Ik was begonnen mijn gevoel te volgen en dan gebeurt dit?? Alsof het universum mij bij het willen bezichtigen van een woning in Zaandam met de zweep op mijn vingers sloeg om aan te geven dat het nou eens afgelopen moest zijn met die huizen zoeken buiten Veenendaal en daarom de makelaar in Zaandam mij al afbelde nog voor de bezichtiging had plaatsgevonden!! Hahaha..

Anyway, die maandag hebben we een bod gedaan met hulp van Paul zijn vriend en na een lange stressvolle dag voor mij dan kwam Paul uiteindelijk thuis uit zijn werk met het bericht dat het huis van ons was als we diezelfde avond nog akkoord gingen met onze max, anders gingen ze die week erop verder met nieuwe bezichtigingen. We kregen ook nog het bericht dat de verkopers positief getest waren allebei, dus werd het nog duidelijker dat we zoveel geluk hebben gehad op zaterdag langs te zijn geweest dat ik zei “DOEN!”

Later die avond had onze bevriende aankoopmakelaar dankjewel Sjouke 😉 Er zelfs nog iets af weten te snoepen, dus hebben we de woning in principe voor de vraagprijs!
Ongelooflijk, in deze markt waar de woningprijzen de pan uitstijgen, er met geen pijl op het overbieden te trekken valt, dit is toch gemanifesteerd?!!
Ik ben tussendoor ook constant tevreden gebleven met waar we nu wonen, dat is heel belangrijk, dat als je iets anders wilt voor jezelf, je altijd tevreden blijft met de huidige situatie.

“Happy with where you are, eager for more”

– Abraham Hicks

Ik wilde zo graag een woning kunnen kopen zonder dik te moeten overbieden, zodat we dat geld in de woning konden steken of iets konden vinden wat binnen onze marge valt. Ik wilde het liefst een ruimere woning met een grote tuin inclusief oprit, een garage, vrij uitzicht, geen inkijk in de tuin, dit huis heeft alles wat op dat wensenlijstje staat én Paul en ik waren beide evenveel enthousiast!

Het eerste beste huis wat we hebben bezichtigd nadat we de keus hebben gemaakt om in Veenendaal te gaan wonen is het ook daadwerkelijk geworden! Dit heeft zo moeten zijn en voel me er zo goed bij.
Het voelt voor mij als uitzicht naar “going home.”

De passeerdatum zal wel pas plaatsvinden op 12 december, maar eigenlijk is dat voor ons alleen maar gunstig i.v.m. Paul zijn werk.
Allemaal pluspunten! Elke keer werden we tegengewerkt na het bezichtigen van een woning, Zaandam heeft niet eens plaatsgevonden, en dan gaat ‘t in Veenendaal op deze manier dat niks ons in de weg staat? Ik ben zo dankbaar.

De afgelopen jaren waren an amazing ride met mooie ervaringen en inzichten.
Je hoort mij ook absoluut niet zeggen dat ik spijt heb van bepaalde keuzes. Als ik die keuzes niet had gemaakt was ik niet tot deze inzichten gekomen. We hebben in de tussentijd zoveel geleerd. Niks is geforceerd gegaan, Paul en ik hebben altijd goed gecommuniceerd en het vertrouwen gehad in elkaar.

Misschien had ik deze tijd wel nodig om op betere voet te komen met de vader van mijn kinderen. Die storm is gaan liggen, waardoor ik de laatste tijd zonder spanningen naar Veenendaal kon komen. Ik vind het mooi om te zien hoe tijd alles heelt, maar dat heeft ook te maken met de verandering in mij. Ik ben het vooral bij mezelf gaan zoeken, dus mijn eigen verantwoordelijkheid gaan nemen. Dat heeft me zoveel rust gebracht doordat ik bepaalde weerstanden kon loslaten dat veel situaties me niet meer raken.
Ik merk doordat ik die weerstand niet meer zo snel voel, dingen sneller op mijn pad komen. Ja, ik kan iedereen aanraden om keuzes te maken gebaseerd op je gevoel.

Als iemand dan vraagt waarom je een bepaalde keus hebt gemaakt, kun je dus gewoon antwoorden: “omdat het goed voelt.”
That’s it!
Dat is eigenlijk het enige wat telt en waar je je niet schuldig over hoeft te voelen. Jouw gevoel is je intuïtie, en wanneer je daarop vertrouwd, vertrouw je op jezelf.
Only thing that matters. Uit ervaring kan ik je vertellen dat het je ook een stuk zekerder maakt.

De afgelopen week stond vooral in het teken van de juiste makelaar zoeken voor de verkoop van onze woning. Ook daarin ben ik gaan kijken naar wat mijn gevoel zei en natuurlijk door me goed in te lezen. Er zijn 4 makelaars langsgekomen om een waardebepaling te doen. Nadat de 2e makelaar geweest was had ik al een gunfactor. Er moesten natuurlijk nog 2 komen, en uiteindelijk twijfelde ik tussen de 2e en de laatste, de 4e.
Ze lagen zo dichtbij elkaar, maar m’n gevoel bleef maar neigen naar nummer 2. Die andere 3 waren ook goed, maar ik kan mijn gevoel gewoon niet negeren en Paul vindt alles prima hahaha, lekker makkelijk. Nee, hij staat achter mijn keus nadat ik heb uitgelegd waarom ik voor nummer 2 wil gaan. Uuuuhm we moeten iedereen alleen nog even inlichten…. 🙈

Afgelopen dinsdag hebben we getekend voor ons fantastische nieuwe huis, en zie ons daar de komende jaren lekker zitten. Het is in ieder geval een huis waar we niet meer weg zouden hoeven.
Ik merk wel dat er een hoop bij komt kijken naast de dagelijkse dingen. Dat stukje is natuurlijk allemaal maar tijdelijk, maar het vinden van de juiste makelaar en het aanvragen van de hypotheek bezorgde mij wel een klein beetje stress. Inmiddels heb ik dankzij Paul en mezelf mij er weer van weten te overtuigen dat alles goedkomt en door het kijken naar wat m’n gevoel zegt heb ik toch makkelijk de keus qua makelaar kunnen maken. Al dat denken kost ook een hoop energie! 😉

Verder begint Aeden straks in Zaandam op de middelbare school en zullen hij en Rowen na de kerstvakantie starten in Veenendaal.

Ze zijn erg blij met het nieuws weer terug te gaan naar hun geboorteplaats (oké, dat is eigenlijk Ede) en voornamelijk dat ze natuurlijk lekker dichtbij papa gaan wonen. Wat een reis is dit geweest. Eerst bijna een jaar in Amsterdam met de 3 oudste, daarna ons plekje hier gevonden in Oostzaan, maar het is mooi geweest en zoals ik al eerder zei…

“We are going home.”

Lieve allemaal!Bedankt voor het lezen van mijn blog! Bedankt voor jullie tijd en interesse. Het doet me telkens zoveel als ik hoor dat hij gelezen wordt.🙏🏻
Ik hoop alleen maar dat je er voor jezelf iets van waarde uit kunt halen, of misschien vind je het gewoon leuk om te lezen hoe het er bij ons aan toe gaat.
Het is alweer vrijdag en dat betekend dat het weekend weer voor de deur staat.

Daarom wens ik iedereen alvast een heel fijn weekend en zeg ik tot volgende week!

Liefs LINDA

Oké, ik val maar meteen met de deur in huis. Zoals jullie weten, voor diegene die mij volgen, probeer ik op een andere manier in het leven te staan. Op een manier welke mij veel positiviteit brengt. Voor de één komt het misschien zweverig over en heeft er niks mee, maar een ander kan zich er misschien in vinden. Ik kan je vertellen dat ik nu al zin heb in de blog van volgende week! Waarom? Ja daar zal je nog even op moeten wachten, ik wil alleen wel vast beginnen met een soort van onderbouwing voor die blog.

Ik ben inmiddels al een tijdje bezig met de wet van aantrekking. Ik begon het boek ‘Think and Grow Rich’ te lezen van Napoleon Hill waarin ik me helemaal kon verliezen.
Ik merkte aan mezelf dat ik het leuk vond de opdrachtjes uit te voeren die werden gegeven in het boek en heb daaropvolgend ‘The Secret’ gelezen van Rhonda Byrne waardoor ik me er steeds meer in ging verdiepen. Zo stuitte ik op de film ‘The Secret: Dare To Dream’ wat een vervolg is op de roman van Rhonda Byrne. Hoe meer ik me erin verdiepte hoe verslavender het werd om uit te zoeken hoe het allemaal precies voor je kan werken. Wat trouwens ook een leuke aanrader is qua film: The Shift van Wayne Dyer. Dat is een 2 uur durende film op YouTube waar hij zelf een rol in speelt.


Bepaalde dingetjes gaan je opvallen, puzzelstukjes vallen in elkaar.
Ik kan je zeggen dat ik er een stuk gelukkiger van geworden ben. Dan bedoel ik dat ik gelukkiger ben in het omgaan met bepaalde situaties. Of dat nou te maken had met m’n kinderen die mij als slaaf gebruiken 😉 of dealen met onzekerheid, of mijn verleden, doordat ik veel dingen kon loskoppelen van woede of irritatie (dus weerstand) en de boodschap ergens van probeerde in te zien, merkte ik dat veel dingen juist gaan op de manier zoals ik het graag zag of wilde. Ik geloof niet meer in toeval. Daarmee wil ik niet zeggen dat toeval niet bestaat voor een ander, maar ik geloof er nu heilig in dat alles gebeurt met een reden. Wat ook weer te maken heeft met je goed voelen, waar die zelfliefde weer om de hoek komt kijken om dingen naar je toe te trekken. Je creëert je eigen leven. Als jij tevreden bent met jezelf en kan houden van de persoon die jij bent dan krijg je uiteindelijk wat goed is voor jou.

Ik weet dat er steeds meer bekend over is geworden, dat er steeds meer kenbaar wordt gemaakt op dit vlak door coaches. Je hebt tegenwoordig zelfs een tijdschrift die om het kwartaal uitkomt wat gaat over de wet van aantrekking en manifesteren.
Ik denk ook dat je er klaar voor moet zijn om er echt open voor te staan. Ik kan mezelf heel goed als voorbeeld nemen. Toen ik dit had opgepakt en op zoek was naar bepaalde boeken, kwam ik erachter dat er minstens 3 van die boeken al in mijn bezit waren. Waarvan er uit 1 gelezen is, maar blijkbaar kwam de inhoud van dat boek op dat moment nog niet binnen zoals het de bedoeling was. Ik heb het nu over 5/6 jaar geleden ongeveer.

Doordat ik ben gaan kijken naar mezelf is er al zoveel veranderd in het positieve. Ik zou het ‘t liefst over willen brengen op iedereen die struggled met zichzelf of in vervelende situaties zijn beland en er maar niet uitkomen. Stap uit die slachtofferrol! Serieus, dat gaat jou helpen. Ook al ís je van alles aangedaan. Wordt nu maar even boos op mij, maar ik heb dit allemaal meegemaakt, dus spreek uit ervaring.

Ik weet dat het totááál geen zin heeft om een ander over te halen hetzelfde te doen, maar ik wil zo graag dat een ander hetzelfde gevoel krijgt na een periode van ellende. Dat gelukzalig makende gevoel, omdat je weet hoe beter jij in je vel zit, hoe meer jouw leven zich uitvouwt op de manier zoals je het voor jezelf wenst.

Wat ik al eerder schreef is dat dat natuurlijk net zo hard geldt voor negativiteit. Dat kun je ook aantrekken. Als jij er de hele tijd van uitgaat dat iets niet lukt, en dat ook zo voelt, dan gaat het ook zeker niet lukken. Het is dus ook een gevoel wat je moet hebben, niet alleen de gedachte.
Probeer maar eens terug te kijken op jezelf. Hoe bepaalde situaties zich hebben ontwikkeld voor jou. Ik kan er zo voor mezelf wel een aantal opnoemen waarover ik nu het besef heb dat ik dat zelf gecreëerd heb.

Ga uit van het goede, en als iets niet meteen lukt dan is dat ook oké. Dan komt het op een ander moment wanneer je er wél klaar voor bent. Je bent altijd op de juiste plek op het juiste moment. Er zal altijd een reden zijn waarom iets jou overkomt. Daar hoef je het totaal niet mee eens te zijn, maar voor mij is dit mijn nieuwe waarheid en brengt het mij waar ik naartoe wil.

Doordat ik de afgelopen maanden heel trouw ben gebleven aan mezelf, dus echt begon te luisteren naar mijn gevoel in plaats van wat mijn verstand ervan vond of wat iemand anders ervan zou denken, ben ik mezelf veel beter gaan leren kennen. Ik vind het hele proces ook onwijs leuk! Ik maak me minder druk om wat iemand anders van mijn keuzes vindt of van wat ik doe of over hoe ik me gedraag en dat voelt zo bevrijdend dat ik mezelf steeds minder afrem in de keuzes die ik wil maken. Als iets goed voelt, ga ik daar op af! Heel simpel.

Er zijn de afgelopen week dingen op mijn pad gekomen waarvan ik geloof dat het de juiste keuzes zijn. Waarom? Omdat ik me heb laten leiden door mezelf.

Volgende week zal ik toelichten waarom ik dit schrijf. Ik heb er zo’n zin in en ben zo benieuwd naar de reacties. Dit is iets wat ik gemanifesteerd heb voor mijn gezin samen met Paul. Ook al moet hij wederom lachen om mijn theorie. I don’t care hihi..

Faye kan elk moment thuiskomen en gaan dan even iets leuks doen met Kiki.
Morgen hebben we weer voetbalwedstrijden voor de boeg en zondag de verjaardag van onze zwager Timon.

Onbegrijpelijk dat we vorig weekend heerlijk zaten te genieten van de zon op een terrasje in Otterlo met Paul zijn tweelingzus en haar zoon, en nu buiten sneeuwballen kunnen gooien. April doet wat hij wil zullen we maar zeggen.

Goed, lieve allemaal! Voor nu wens ik iedereen een heel goed weekend en tot volgende week!!


Liefs LINDA

Voor de verandering schrijf ik deze blog op donderdagavond, maar ik plaats hem wel gewoon op vrijdag dus vandaag. Hopelijk zie je dat niet op een vervelende manier terug in mijn schrijven. Paul is nu in Maarssen met zijn dartteam, dus zet ‘m op handsome! Even gezellig uit met je matties.

Morgenochtend (dus zometeen) breng ik eerst Kiki naar school, daarna komt er iemand een tafel ophalen die ik gratis op marktplaats had geplaatst het is nog een oude legertafel waar wij niks meer mee doen en fiets dáarna richting het Ziekenhuis BovenIJ, omdat ik daar om 10:45 uur een afspraak heb op de afdeling gynaecologie.

Voor de dames onder ons weten we dat we er verstandig aan doen om vanaf je 30e levensjaar om de 5 jaar een uitstrijkje te laten maken. Daar krijg je oproepen voor.
Op die manier ben je er op tijd bij als blijkt dat je in een voorstadium van baarmoederhalskanker zit. Het duurt namelijk zo’n 15 jaar voordat het zich daadwerkelijk ontwikkelt tot baarmoederhalskanker.

Nou heb ik mijn eerste oproep voorbij laten gaan (dat kan ik niemand aanraden) maar ik wilde het niet. Ik wilde gewoon niet naar mijn toenmalige huisarts om daar even plat gezegd met mijn benen wijd te moeten gaan liggen en daar komt bij dat ik vreselijk opzag tegen die eendenbek.
Heel vreemd eigenlijk als je nagaat dat ik tegen die tijd al 3 kinderen op de wereld had gezet, dus daar beneden al het één en ander gebeurd was.
Na de geboorte van Kiki kwam dat allemaal ter sprake, ik weet even niet meer of dat bij de nacontrole was bij de verloskundige of bij de huisarts, maar werd het voor mij duidelijk dat ik dat uitstrijkje moest laten maken.

Morgen sorry, dus vandaag 😉 wordt het de derde keer in anderhalf jaar tijd dat ik een uitstrijkje moet laten doen. Dat betekend dat ik een verkeerde uitslag had toen ik hem dus voor het eerst liet maken.
Mijn uitslag gaf aan: pap 3b.
Ik zat dus in het voorstadium, wat inhoudt dat het nog geen kanker is! Laat dat duidelijk zijn. Het is heel goed te behandelen, ik moest alleen terugkomen om de verkeerde cellen te laten verwijderen.
Daarna werd ik na een halfjaar weer opgeroepen voor controle en bleek mijn lichaam het HPV virus niet uit zichzelf opgeruimd te hebben, dus had het een handje hulp nodig bij het herstel.

Nou heb ik voor vandaag weer een oproep gekregen en ga ik ervan uit dat er niks meer aan de hand is.

Ondanks dat het zo goed geregeld is en ik goed onder controle ben, merk ik toch een lichte spanning. Ik heb er gewoon helemaal geen zin in! Maar het is voor mijn eigen bestwil en het is iets wat echt even moet gebeuren.
Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn dochter in heb laten enten tegen baarmoederhalskanker en ga dat in de toekomst ook zeker met Kiki doen. Als dat in mijn jeugd had gekund, had ik graag gewild dat mijn ouders er ook voor hadden kunnen zorgen. Helaas is het pas in 2010 opgenomen in het Rijksvaccinatieprogramma.

Dus ladies… Wacht niet te lang met die uitstrijkjes zoals ik heb gedaan, maar ga gewoon naar je huisarts zodra je een oproep krijgt. Zorg goed voor jezelf, ook dit is weer iets wat met zelfliefde te maken heeft. Ik moet er nu niet meer aan denken dat ik mezelf niet laat controleren. Hoe vervelend ik het ook vind.

Wees lief voor jezelf, ik benoem het nu ook tegen mijn kinderen. “Heb je al een keer tegen jezelf gezegd dat je van jezelf houdt?”

Ja, het voelt misschien een beetje onwennig in het begin, maar wat het met je doet…?! Probeer het maar eens. Kijk jezelf aan in de spiegel en spreek het maar eens uit. Hardop of in jezelf, waar jij je het prettigst bij voelt. Doe dit serieus elke dag en je gaat merken dat mensen om je heen anders op je reageren. Op een positieve manier bedoel ik dan natuurlijk hè 😉
Je gaat iets uitstralen waar je omgeving niet omheen kan en dus met vriendelijkheid op jou reageren.
Wat je uitzendt krijg je terug.

Mam ik ga je even als voorbeeld gebruiken, omdat dit afgelopen week ter sprake kwam, maar mijn vader is vorige week vrijdag weer opgenomen geweest. Hij had vocht achter z’n longen wat met hulp van drainage afgevoerd moest worden. Gelukkig knapte hij daarna snel meer op.

Mijn moeder heeft behoorlijk moeten vechten voor de juiste zorg voor mijn vader. Ik kan het niet anders omschrijven. Ze kreeg daar uiteindelijk ook te horen dat ze een tijger was die opkwam voor haar man.
Ik ga daar niet te diep op in, maar er werden weer fouten gemaakt waar mijn moeder bovenop zat. Ze werd op een gegeven moment zelfs een paar keer gekleineerd. Knap hoor ma hoe je jezelf rustig hebt weten te houden.

Anyway, even terug naar m’n verhaal over het uitzenden. Ik had mijn moeder aan de telefoon en ze vertelde me over het één en ander wat zich vooraf had afgespeeld. Ze zou die middag weer naar mijn vader toegaan, maar zat er op dat moment al over in wat ze nu weer zou aantreffen met die verpleegsters van dat ziekenhuis. Mijn reactie was dat je eigenlijk niet op die manier richting het ziekenhuis moet gaan. Ergens roep je het dan op jezelf af. Als jij ervan uit gaat dat er vast weer van alles fout zal gaan, dan gaan er ook dingen fout.

Op het moment dat ik dat tegen je zei werd je een beetje geprikkeld, want ja, dat wist je wel. Ik merkte doordat je lichtelijk geïrriteerd raakte, ik jou iets vertelde waarvan je wist dat je het eigenlijk níet deed, maar het niet kon of wilde horen van mij. Dat vond ik helemaal niet erg, je hebt al genoeg aan je hoofd gehad.
Je weet ook wel dat je met een positieve gedachte ergens in moet stappen, alleen was er denk ik al zoveel verkeerd gegaan dat je het even niet meer kon voelen.

Het gaat erom dat je terugkrijgt wat je uitzendt.
Het is toch ook heel simpel eigenlijk. Als ik ergens kom met een chagrijnige blik op mijn gezicht, dan denk ik niet dat mijn omgeving heel vriendelijk zal reageren. Dat kan wel gebeuren als ik ergens binnenkom met een big smile natuurlijk. Nou is dat misschien een beetje overdreven, maar je zal geheid iemand aansteken met je grote glimlach haha..

Zolang jij je goed voelt en die vibratie uitzendt ga je mensen om je heen aantrekken die daar energie van krijgen. Zij krijgen energie van jou! Dat is toch een mooi compliment 😜

Tuurlijk zal er altijd wel een keer iemand tussenzitten die niet positief reageert op jou, maar dat ligt dan zeker niet aan jou. Dat zegt meer iets over die ander. Wees je daar bewust van.

Het klinkt misschien, nou ja misschien…Het klinkt vrij zweverig allemaal, totdat je het probeert. Paul moet ook veel om mij lachen merk ik de laatste tijd 🤔
Dan kan ik eigenlijk alleen maar denken, lach jij maar vriend hihi. Voorlopig ben ik van heel wat pijntjes af door alleen al m’n mindset positief te veranderen. Ik ben echt wel nuchter en realistisch, maar geloof ook dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof dat er een bepaalde vibratie is die je kunt meten. Ik geloof in entiteiten. Het is heel interessant, en dus vind ik het leuk om me daarin te verdiepen. Voornamelijk omdat het mij zoveel positiviteit heeft gebracht.

Ook de keuzes die ik de afgelopen tijd heb gemaakt, puur gebaseerd op het volgen van mijn eigen gevoel. Hoe beter kun je jezelf leren kennen door die tactiek toe te passen. Zo kun je er nog een sport van maken ook.

Mijn vader is vandaag gister weer thuisgekomen en gaat nu vanuit huis herstellen. Ik ben echt blij met jullie sterke genen pa en ma! Dit wil ik toch nog even benoemen, omdat dit ook laat zien hoe sterk je bent. Op de dag van opname vorige week ben je naast het vocht wat je in je longen had, in de ochtend ook nog eens voorover gevallen op de harde tegels van jullie badkamer. Een ander zou zijn of haar heup breken, maar jij niet! Ik ben trots op je pa, dat je zo vol blijft houden en je bent voor mij een voorbeeld voor mijn toekomst.

Oké lieve allemaal. Dit was ‘m weer voor deze week. Ik zie dat het al 00:40 uur is, dus ga nu gauw mijn telefoon aan de kant leggen. Ik heb nog niet eens alles benoemd van afgelopen week. Zoals bijvoorbeeld de verjaardagen van Rosalie en Sophie. De kids van onze vrienden Frank en Marieke waar ik het in een eerdere blog over heb gehad. We zijn op een maandag in Veenendaal geweest en was weer als vanouds gezellig!

Faye heeft morgenavond vanavond een feestje van een teamgenootje uit haar hockey team en blijft tot zaterdag einde van de middag bij ons, omdat ze om 17:15 uur een hockeywedstrijd heeft. Anders blijft haar vader heen en weer rijden. Het blijft een geregel allemaal.

Goed, voor nu wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn verhaal en laat het me weten als je ook op deze manier dus met de wet van aantrekking eigenlijk bezig bent. Slaap lekker en ik wens jullie een heel fijn weekend!

Heel veel liefs, LINDA

Het is alweer vrijdag. Absurd hoe snel die weken voorbij vliegen. We zijn de helft van maart al gepasseerd en zien in de verte april zich al willen aankondigen. Hou op hoor! 😉

Vorig weekend waren mijn oudste drie kinderen weer naar hun vader en hadden Paul en ik een gezellig feestje in de planning. Zaterdag zijn we eerst even naar Oss gereden, ik hou er altijd van om naar plekken te gaan waar we nog niet zijn geweest, hebben daar lekker geluncht en aan het einde van de middag brachten Paul en ik Kiki bij mijn zus Carmen voor een logeerpartijtje.
We hadden die avond een feestje in Veenendaal van een vriendin van mij Lianne die de week ervoor 50 is geworden.
Het was heel goed georganiseerd door haar man en twee zoons. Applausje voor jullie Erik, Tom en Julian! Ze heeft het totaal niet in de gaten gehad.

Ik heb Erik en Lianne leren kennen toen ik 10 jaar geleden mijn motorrijbewijs ging halen bij hun op de rijschool en ben ergens in die periode blijven plakken.
Zij hebben toentertijd het voetbal geïntroduceerd bij ons voor Rowen, die was destijds 4 jaar oud, en zo begon het balletje te rollen van de voetbalcarrières voor Rowen en Aeden. Zo zijn we meerdere keren met elkaar op wintersport geweest, Erik en Lianne met de kids gesupport tijdens meerdere hardloopwedstrijden, we gingen nadat ik mijn motorrijbewijs heb gehaald elke keer mee met de georganiseerde motorweekendjes etc. Ja, ik merk dat ik het aan het opsommen ben, maar dat komt gewoon puur omdat ik er nu aan terugdenk en me realiseer wat een hele leuke tijd we hebben gehad met deze lieve mensen. Ik kan nog zoveel bedenken, maar voor nu zal ik het hierbij laten…hihi.

Faye is zaterdagavond ook nog even door haar vader gebracht, zodat zij er ook bij kon zijn. Het was gewoon als vanouds gezellig met de oude (voetbal) squad in Veenendaal! Zondag moest ik gewoon bijkomen van een avondje uit. Ik ben even uit het ritme van alcohol in combinatie met laat naar bed en vroeg wakker worden.

Gister hebben Rowen, zijn vader en ik een gesprek gehad op Rowen’s school met zijn mentor en de afdelingsleider onderbouw om het even over zijn prestaties te hebben en zijn houding in de klas. We werden namelijk aanvankelijk uitgenodigd voor een gesprek om te bespreken waarom hij zo vaak uit de klas wordt gestuurd, maar uiteindelijk werd het hele plaatje besproken. Het verhaal is nu dat hij de komende twee maanden alles op alles zal moeten zetten om dit schooljaar te halen en dus op deze school te kunnen blijven. We geloven allemaal dat hij de kop ervoor heeft, maar de wil moet er ook zijn.

Oké, de smoesjes…

Door de dingen die gebeuren zoals hierboven beschreven, niet alleen wat Rowen betreft, maar wat ook m’n andere kinderen aangaat, zorgt bij mij voor onrust. Dit is wat er dan door mij heengaat:
“Ik moet, ik moet, ik moet, ik moet…”

Ik krijg het dan niet voor elkaar om me volledig te focussen op mijn eigen prioriteiten. Daar bedoel ik mee, mijn studie en mijn toekomstplannen. Ik schuif die voor me uit, omdat mijn gezin voorgaat.
Ik merk dat ik mezelf begin te betrappen op gesprekken met bijvoorbeeld mijn ouders, mijn schoonouders of iemand die dicht bij mij staat over hetgeen wat mij niet lukt. Ik hoor mezelf geregeld zeggen dat ik vier kinderen heb en niet weet hoe ik het voor elkaar krijg om mezelf zover te krijgen om het een onderdeel te laten zijn van mijn dagelijkse routine.

Ik leer veel van de boeken die ik lees, podcasts waar ik naar luister, en download regelmatig de les waar ik mee bezig moet zijn, zodat ik de stof in ieder geval beheers, maar iets uitvoeren, of dan op papier krijgen stel ik continu uit. Ja een groot gezin is een hoop werk. Het is wat dat betreft al een baan op zich en ik ben s’avonds echt moe van de activiteiten van de dag.
Ik weet van mezelf dat mijn huis opgeruimd moét zijn wil ik me op andere dingen kunnen focussen. Ik heb weleens geprobeerd de boel de boel te laten om vervolgens te starten aan een opdracht, maar ik moet rust om me heen creëren dus ook in de vorm van een opgeruimde omgeving. Is dat zelf sabotage? Ik vind het heel moeilijk.

Is het erg dat de studie bij mij iets langer duurt dan bij een ander die structureel opvang heeft voor de kinderen in de vorm van opa’s en oma’s die oppassen wat ik niet heb? Wat voor diegene super fijn is natuurlijk! Met Kiki om me heen voel ik me soms schuldig dat ik dan achter de laptop ga zitten, i.p.v. haar op de fiets zet en lekker naar een speeltuin ga, dus laat ik die laptop dicht. Of dat ik me weer stort in het huishouden, omdat het gewoon heel snel rommelig is met al die gasten in huis, hoe vaak ik ook roep dat ze hun eigen sh*t moeten opruimen zo zeg ik het dan niet. 😉 Ze gaan naar school en alles ligt weer klaar voor moeders om ervoor te zorgen dat het wordt opgeruimd. Ze vergeten het net zo hard als het ja zeggen op de vraag of ze me willen helpen.
Die twee ochtenden dat Kiki naar de peuterspeelzaal gaat, vliegen ook voorbij.
Overal valt iets over te zeggen of van te vinden. Mijn moeder zegt altijd, “Je leeft niet voor je huis, je huis is er voor jou.” Maar het lukt me niet om het zo te zien.

Ergens weet ik dat ik het zelf in stand hou door me te verschuilen achter mijn gezin, onze drukke agenda’s en ons huishouden. Ik hou mezelf op die manier klein. Ik weet dat er veel meer in mij zit dan IK er op dit moment laat uitkomen.
Ik besef mij nu dat ik veel plannen voor mij uitschuif en denk, het komt later wel als…. En dat zinnetje “het komt later wel” betekend voor mij dat ik mezelf saboteer. Ik hoor mezelf steeds met smoesjes komen. Het zijn wel waarheden, want ik heb nou eenmaal geen oppas voor Kiki, ik heb nou eenmaal een gezin met puberende kinderen die zelf weinig opruimen, maar als ik dit wil, zal ik een weg moeten vinden om mijn wensen uit te laten komen.
Ik moet stoppen met klagen, ik moet all-in gaan om hier beter in te worden, ik moet dingen uitproberen, ik moet fouten maken om te kunnen leren, ik moet DOEN! Dat is wat ‘ik moet’ En dat weet ik allemaal, maar ik saboteer mezelf.

Terwijl ik dit schrijf, voelt dit als een schop onder mijn eigen hol, maar voel ik ook meteen een angst. Het is eng om dingen te ondernemen die buiten je comfortzone vallen. Misschien ben ik ook wel bang om stappen te zetten, waarvan ik de zekerheid voor mijn gezin ontneem. Ik kijk nu even over het scherm heen naar ons memory board en wat zie ik daar notabene staan, geschreven in mijn eigen handschrift:

“Feel the fear and do it anyway”

En natuulijk laten we eerlijk zijn, als we financial wealth zouden ervaren had ik waarschijnlijk bepaalde dingen allang gedaan die ik nu uitstel naar de toekomst.
Ik blijf erin geloven en dus in mezelf.

Herken jij jezelf hierin? Zo ja, waar saboteer jij jezelf dan mee? Hoe ga jij hiermee om of wat heb je al gedaan om daarmee te stoppen?

Voor mezelf vind ik het al fijn dat ik het kan reflecteren. En ergens heb ik ook geleerd dat je altijd op het juiste moment bent op de juiste plek. Die geeft rust en daar hou ik me graag aan vast.
Het komt namelijk altijd goed zoals het voor jou behoort goed te komen.
Hiermee ga ik nu afronden en hoop dat ik met dit verhaal weer iemand tot bepaalde inzichten heb kunnen brengen.
Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes die werken voor hen, dus waar jij heel veel baat bij hebt hoeft niet per se te werken voor een ander. Daarom is het zo belangrijk dat je luistert naar je gevoel.

Goed, lieve allemaal! Ik ga straks Kiki weer ophalen van de peuterspeelzaal, Faye komt weer gezellig thuis na een week Veenendaal, de zon schijnt dus een betere start van het weekend kunnen we ons volgens mij niet wensen.

YOLO!!!!!
Maak er wat van.

Fijn weekend en heel veel liefs,

LINDA

Wauw, wat is deze week snel voorbij gegaan. Vorig weekend moesten Paul en Faye op zaterdag werken in De Kuip, voor diegene die totaal niet thuis zijn in voetbal, dat is het stadion van Feyenoord Rotterdam. Ze gingen rond 12:30 uur richting Rotterdam en kwamen Rond 01:30 uur weer thuis. Katsjing ik zie de euro tekens in de ogen van Faye verschijnen haha…
Faye werkt sinds kort ook bij Number1 samen met haar vriendin Ilse die ze kent van de middelbare school. Ze doen het beide hartstikke leuk, dus mocht je een keer naar een thuiswedstrijd gaan van Feyenoord dan bestaat er een grote kans dat je je frietje haalt bij die meiden. 😉

Zondag gingen we met z’n allen richting De Bilt, omdat we daar voor het eerst in twee jaar weer samen konden komen met Paul zijn familie bij zijn ouders thuis.
Zij hebben de traditie en het streven er komt namelijk weleens iets tussen waardoor het niet door kan gaan iedere eerste zondag van de maand met alle broers, zussen, aanhang en kids samen te komen bij hun ouders. Dan eten we gezellig met elkaar en deze keer had Paul zijn jongere broer Niels een heel tof spel meegenomen. Pijl en boog schieten was de bedoeling.
Eerst werden er containers neergezet met daarop een bal waarop iedereen een poging kon wagen op te richten, maar al snel begonnen de mannen op elkaar te schieten, wat de jongste kids natuurlijk helemaal fantastisch vonden. Nog even voor de duidelijkheid, op de punt van zo’n pijl zat een soort van rubberen bal. Niet dat je denkt dat iedereen doorboort kon worden als in één of andere western film. 😉

Woensdagochtend is mijn vader thuisgekomen van het revalidatiecentrum. Nou denk je misschien, als je het verhaal gevolgd hebt, hij zou daar toch minstens 3 weken moeten blijven? Dat klopt, alleen kreeg mijn moeder heel sterk het gevoel dat hij daar niet op zijn plek zat. Het was een afgesloten afdeling met voornamelijk dementerende patiënten. Hij moest ook bepaalde oefeningen doen waarvan mijn moeder haar twijfels had of dit nou echt nodig was. Hij moest bijvoorbeeld blokjes stapelen, en als de blokjes waren omgevallen moest hij ze weer opnieuw opstapelen. Wij zagen natuurlijk liever dat ze hem hielpen fysiek sterker te worden. Maar goed, zo speelde er meerdere factoren mee waardoor de keus uiteindelijk snel gemaakt kon worden hem daar weg te halen.

Mijn broer Jos kwam hem opzoeken en stelde voor hem thuis verder te laten revalideren met hulp van thuiszorg en een fysiotherapeut. Zo is het balletje gaan rollen en heeft m’n moeder alles in gang gezet. Ze stonden er van het revalidatiecentrum wel vreemd van te kijken en zeiden dat ze dit nog nooit eerder hadden meegemaakt. Ja, dat geloof ik als de rest die daar naartoe worden doorverwezen daar ook daadwerkelijk op hun plek zitten. Én voor alles is een eerste keer! 😉

Op de dag van thuiskomst zijn mijn zus Carmen met haar dochter Sterre, mijn jongste broer Alexander met zijn zoontje Robbie en ik naar m’n ouders gereden om de verlate cadeautjes voor mijn moeders 70e verjaardag nog te overhandigen. Dat is door de hele situatie natuurlijk volledig naar de achtergrond verdwenen, maar nu onze vader weer thuis is wilde we hem nog even zien en dit meteen combineren.

Pap, je bent lekker thuis en kan nu herstellen vanuit een fijne vertrouwde omgeving. Home…

Met Rowen heb ik ook nog wat te stellen gehad. Ik kreeg eerst een mailtje van zijn mentor met daarin een uitnodiging voor een gesprek.
Ja….die fijne mailtjes. Inhoud van de mail:

“Rowen is de laatste tijd veel uit de klas gestuurd.
Graag wil ik u uitnodigen voor een gesprek op school om hierover verder op in te gaan. Rowen zal bij dit gesprek ook aanwezig zijn.”

Nou vind dat gesprek pas maandag plaats, tenminste mits het doorgaat aangezien ik net telefoon kreeg van zijn vader dat hij verhinderd is, dus waarschijnlijk wordt het dan donderdag. Je zit toch een soort in spanning.
Ik heb wel gezien dat hij beter zijn best doet, naar huiswerkbegeleiding gaat om te leren zoals gister, in principe was hij vrij, omdat alle lessen waren vervallen, maar toch belde hij mij op ik was namelijk niet thuis dat hij naar school ging voor de begeleiding, dat begint namelijk om 15:30 uur en geven ze op dinsdag, woensdag en donderdag.
Ik hoop zo dat er bij Rowen definitief een knop is omgegaan en die knop in deze stand blijft.
Verder heeft hij ouderwets huisarrest tot einde van de maand maart, omdat er wat mij betreft een grens is bereikt en die druppel die de emmer deed overlopen was dat hij vrijdag totaal niet liet weten waar hij uit school naartoe ging en ik hem om 17:55 uur zelf moest bellen waar hij uithing ik ging er namelijk automatisch vanuit dat hij naar huiswerkbegeleiding was totdat ik tot het besef kwam dat het vrijdag was en hij nog bij zijn vriend bleek te zijn, dus een half uur te laat thuis kwam. Gewoon een potje sch*t hebben aan je moeder. Dat gedrag gaan we dus even lekker de kop indrukken.

Gistermiddag heb ik model gezeten voor mijn nichtje Lisa. Ik zeg nichtje, maar zij is inmiddels ook al een jongvolwassen vrouw van 17 met haar rijbewijs in de pocket.
Zij doet de kappersopleiding op het Horizon College in Purmerend en had gister een afzegging. Nu heb ik zelf een half jaar zo’n opleiding gevolgd en weet hoe vervelend het kan zijn als je model op het laatste moment afzegt, of erger nog wat ik weleens zag gebeuren van mede cursisten, gewoon niet komen opdagen.
Het was zo leuk om te zien hoe zij in de klas bezig is en vooral door mijn lieve, kleine nichtje hihi… geknipt te worden. Ik had een rechte bob en ging naar een schuine, ze moest dus gradatie knippen.
Ze kreeg me toch een complimenten om de oren. Ze had het heel goed gedaan en ik werd zelfs aan het einde van de les nog teruggevraagd de klas in te komen om haar werk te laten zien. Proud auntie!

Wat ik nog even wil vertellen is best wel grappig. Mijn broer zal het misschien iets minder waarderen, maar ga er gewoon vanuit dat hij dit niet leest 😉
Ik zag het bericht van Lisa dat ze een model nodig had, ik ging daar meteen achteraan, dus ik belde mijn broer Alexander woensdag om te vragen of hij mij de volgende dag om 13 uur bij haar school kon afzetten. Dat was geen probleem. Hartstikke fijn! Dezelfde avond toen we allemaal de auto instapte bij m’n ouders om naar huis te rijden roep ik nog naar hem, “ik zie je dan morgen om 12:30 uur goed?!” “Ja” zegt hij, “app me nog ff daarvoor.” Ik dacht hoezo? Dit hebben we vandaag afgesproken, ik herhaal het nog én het is al vrij vroeg in de middag dat je bij me moet zijn.
Dus hij maakt nog een grapje dat ik hem maar een mailtje moet sturen en zo reden we weer richting het westen.

Volgende dag, ik sta om 12:30 uur klaar met mijn jas aan, geen Xander. 12:40 Uur nog geen Xander, ik besluit om toch maar even te bellen.
Hij neemt heel nonchalant op en zegt: “Hey Lin, ik zit net aan jou te denken.”
Waarop ik vraag: “waar ben je??”
Hij: “thuis.”
Ik: “Je zou hier toch om 12:30 uur zijn om me naar Lisa te brengen?!!”
Hij: “Oh Fack!! Ik kom eraan!”

Ooooh echt heerlijk dit. Ik was uiteindelijk maar 8 minuten te laat, dus nog heel netjes gedaan Xan! Thanks.

Het was in ieder geval een hele fijne week, soms even een situatie waarmee we moesten dealen, maar dat loopt uiteindelijk weer door.

We houden ons net als waarschijnlijk ieder ander ook bezig met wat er in Oekraïne gebeurt, zo heeft mijn broer Jos 3 oekraïnse vrouwen met 5 kleine kinderen opgevangen en merk dat velen om ons heen spullen verzameld hebben voor deze mensen om de komende tijd mee door te komen.
Geweldig hoe hij dit heeft kunnen realiseren voor ze en hoop dat de plek waar ze mogen verblijven en de steun die ze krijgen de pijn een klein beetje kan verzachten. Deze situatie wens je niemand toe.

Mijn laatste stuk wil ik wijden aan de titel van deze blog. Respect hebben voor jezelf komt namelijk elke dag op je pad. Ook in het verhaal wat hierboven staat. Continu ben ik me ervan bewust dat ik respect wil hebben voor mezelf. Als ik namelijk lief ben voor mezelf, kan een ander dat ook zijn. Op dit moment las ik erover in mijn boek wat ik hier graag wil delen.

Een fragment uit het boek De Kracht van Verandering:

Tien manieren om je te leren ‘je intentie jezelf te allen tijde te respecteren’, te koesteren.

1. Kijk naar jezelf in de spiegel, maak oogcontact met jezelf en zeg “Ik hou van mezelf”. Doe dat elke dag zo vaak mogelijk. “Ik hou van mezelf”: door deze vier magische woorden hou je je zelfrespect in stand.
2. Schrijf de volgende erkenning op en zeg deze herhaaldelijk tegen jezelf: “Ik ben net zo heel en volmaakt als ik geschapen ben”. Draag deze gedachte overal met je mee.
3. Schenk meer respect aan anderen en aan alles wat leeft. Het grootste geheim van zelfrespect is misschien wel meer waardering te hebben voor anderen.
4. Bevestig voor jezelf en iedereen die je tegenkomt dat je erbij hoort. Het gevoel hebben erbij te horen is een van de hoogste kenmerken van Abraham Maslows piramide van zelfrealisatie. Het gevoel hebben er niet bij te horen of je op de verkeerde plek te bevinden kan komen door een gebrek aan zelfrespect.
5. Herinner jezelf eraan dat je nooit alleen bent.
6. Behandel je lichaam met respect!
7. Mediteer om bewust in contact te blijven met je bron (je innerlijke zelf), die altijd respect voor jou heeft.
8. Leg het bij met eventuele vijanden. Door het bij te leggen stuur je een boodschap van respect voor je vijanden het universum in. Door deze vergevingsgezinde energie uit te stralen, zul je dezelfde soort respectvolle positieve energie naar je toe trekken. Door zo nederig te zijn het bij te leggen en de energie van woede, bitterheid en spanning te vervangen door vriendelijkheid, ook al denk je nog steeds het bij het rechte eind te hebben, respecteer je jezelf veel meer dan voor je daad van vergevingsgezindheid.
9. Vergeet nooit het woordje zelf in zelfrespect. Hiervoor moet je erkennen dat de meningen van anderen over jou geen feiten zijn, alleen maar meningen.
10. Wees dankbaar. Heb waardering in plaats van afkeuring voor wat zich in je leven voordoet.

Nou heb ik de punten die in het boek staan in het kort overgenomen, dus als je de uitgebreide versie wilt lezen raad ik je aan het boek aan te schaffen. Het is soms vrij zware stof om doorheen te komen, maar veel wat er beschreven wordt komt duidelijk binnen. Daar heb je dan zeker iets aan. Maar goed, dat is mijn mening. Dat mediteren moet denk ik ook iets voor je zijn. Ik doe dat namelijk niet, ik heb het een tijdje geprobeerd voor het in slaap komen. Daar heb ik toen wel enorm veel aan gehad, maar nu ik weer makkelijk uit mezelf in slaap val, mediteer ik ook niet meer.

Anyway, om je zelfrespect vooral niet kwijt te raken moet je de mening van een ander niet belangrijker maken dan je eigen mening over jezelf.

Zoals Wayne Dyer zo mooi schrijft: Er zal nooit een tekort aan meningen over je zijn. Als je die meningen toestaat je zelfrespect te ondermijnen, vind je het respect van anderen belangrijker en laat je jezelf in de steek.

Zo! steek die maar in je zak.

Nou ik heb ondertussen mijn oudste kids weer in Breukelen afgezet bij hun vader en ga zo meteen lekker deze laptop dichtklappen en een half uurtje kijken naar één van mijn favoriete zenders 123 ID Investigation Discovery. Kiki is op de terugweg van Breukelen in slaap gevallen die heb ik nog even in bed gelegd, dus ik neem het er nog even van. 😉

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen van mijn verhaal, hopelijk heeft het iets kunnen betekenen voor iemand. Haal eruit wat voor jou van waarde is. Voor nu wens ik jullie een heel fijn weekend en een fijne (aankomende) week! Ga je nog iets leuks doen dit weekend? Laat het in een reactie weten. Ik ben heel benieuwd, misschien inspireert het wel!

Tot volgende week!

Liefs LINDA

Vanmorgen ging mijn wekker om 6:15 uur. Toen snoozde ik naar 6:30 uur, en toen nog eens naar 6:45 uur. Uiteindelijk ben ik er 5 min later uitgegaan en liep ik om 7:00 uur buiten met Ivy. Herkenbaar?? 😉
Al snel deed ze alles wat ze moest doen, wat mij verbaasde dus kon ik een iets korter rondje lopen dan ik normaal altijd doe. Dat scheelde vanmorgen in tijd, omdat ik Kiki naar de Peuterspeelzaal moest brengen.

Ik vind het altijd fijn om s’ochtends het hele stuk langs het water te lopen en dan weer terug. Dat uitzicht over Het Twiske met die opkomende zon over de velden is zo mooi. Ik vergeet nog te noemen het zonlicht wat tussen de takken van de treurwilgen schijnt die boven het water hangen.
Ja, net een schilderij.

Ik maakte voor mezelf een proteïne pannenkoek, maar dan zonder proteïne dat hebben we namelijk niet in huis daarvan in de plaats gebruikte ik tarwebloem, dat werkt net zo goed en tussendoor gaf Paul mij een kus die ging naar zijn werk. Hij had vanmorgen eerst een afspraak in de Kuip, dus moest hij eerder weg. Daarna heb ik Kiki aangekleed, ontbijt voor haar klaargezet en ben ik mezelf snel gaan aankleden. Ondertussen ben ik blij dat Rowen en Aeden zichzelf kunnen verzorgen.
Vaak smeer ik nog even het brood van Aeden voor school, omdat ik dat graag voor hem doe, maar als het niet uitkomt kan hij het ook zelf. Vandaag is het een korte dag, dus hoeft hij alleen een tussendoortje mee te nemen. Toen ik boven was hoorde ik de schuifdeur in de keuken opengaan waar alle tussendoortjes bewaard worden, dus besef ik dat Aeden zijn eigen tas aan het klaarmaken is. Top!

Iedereen gegeten, gedronken, haren gedaan, tanden gepoetst, tassen gepakt, kus gegeven en gaan!
Ik bracht Kiki snel naar schooltje, ik moest namelijk om 9:00 uur bij de mondhygiënist zijn, maar dat is hier in Oostzaan op loopafstand, dus heb meteen m’n ochtendwandelingetjes wel gehad. Alles zag er keurig uit en ze kon zien dat ik goed bezig ben. Tsjakka!! Hmm… kennen we dat woord überhaupt nog wel van Emiel Ratelband. Ik moet maar even in de leer bij m’n kids voor een refreshed vocabulair geloof ik…
Om 9:40 uur kwam ik weer thuis en mevrouw Faye lag nog heerlijk in haar bed te slapen. Ze kwam gisteravond thuis rond het avondeten vanuit Veenendaal en heeft nog vakantie. Haar school ligt in regio midden, dus onze vakantieperiodes lopen niet altijd gelijk op.

Snel even de boel een beetje aan kant, aanrecht opgeruimd, kleedjes van de bank opgevouwen en gaan zitten aan mijn nog steeds fantastische tafel, zo.. laptop open!

Gisteravond keken wij naar ‘Kamp van Koningsbrugge’. Bijna aan het eind van de aflevering kregen de (bijna) commando’s een opdracht. Ray die de opdracht gaf begon te vertellen. “Omgaan met onzekerheid” Ik dacht meteen: “hé, dat wordt de titel van mijn nieuwe blog.”

Niet zozeer om te vertellen over de momenten wanneer ik me onzeker voel, neeeee 😉 maar ook om die zin te verhelderen naar wat het nog meer kan betekenen. In dit geval betekend het natuurlijk de onzekerheid waar de commando’s mee te dealen krijgen wanneer ze ergens gedropt worden en niet weten wat ze te wachten staat. Ze moesten bijvoorbeeld een pop van 70 a 80 kilo dragen met ik geloof inmiddels 8 man waarvan 2 vrouwen, maar wisten niet hoeveel km ze moesten lopen. Het doel was de overleden “collega” naar huis te brengen, naar zijn familie, naar zijn vrouw, naar zijn kinderen. Er wordt natuurlijk een gevoel en beeld bij die pop geschetst. Uiteindelijk stopte de aflevering tijdens de tocht en wordt het de volgende aflevering hervat, maar ik dacht wel. Ja…dat is ook een vorm van onzekerheid natuurlijk.

De onzekerheid waar wij vaak mee kampen is de onzekerheid die onszelf betreft qua uiterlijk, wat andere van ons denken, je werk, je opvoeding skills, ik denk ook voornamelijk of we dingen wel goed doen en zo zijn er talloze onderwerpen waar we ons onzeker over kunnen voelen. Maar deze vond ik toch leuk om even te onthouden dat het hierbij ook ging over de onzekerheid waar ze mee geconfronteerd zouden worden. Of je wel kan bouwen op je collega’s, of de band zo sterk is geworden dat je elkaar zo goed mogelijk helpt etc.
Ik kijk ontzettend graag naar zulke programma’s, zo heb ik eerder ook gekeken naar ‘Special Forces Vips’ waarin je net als bij ‘Kamp van Koningsbrugge’ wordt getraind je te focussen op je mindset.
Het zit allemaal tussen je oren.

Op dit moment ben ik precies dáár mee bezig. Als je namelijk denkt dat iets niet lukt, dan lukt het ook niet. Nu ik dit schrijf schiet me te binnen dat ik gister op de verhaallijn van iemand die ik volg op instagram een storie voorbij zag komen die hier iets over deelde. Zij was aan het lezen uit het boek van Michael Pilarczyk. Ik kijk even of ik het terug kan vinden. Ja Kim (niet Munnecom) een stukje wijsheid wat jij hebt gedeeld, komt ie:


Als je denkt dat je verslagen bent, ben je dat.
Als je denkt dat je niet durft, dan durf je niet.
Als je graag wint, maar denkt dat je dat niet kunt, zul je vrijwel zeker niet winnen.
Als je denkt dat je verliest, ben je verloren, want in de buitenwereld ontdekken we dat succes begint met wilskracht.

Als je denkt dat een ander beter is, is dat ook zo.
Je moet groot denken om jezelf te overstijgen.
Je moet zeker jezelf zijn, voordat je ooit een prijs kunt winnen.
De overwinning in het leven gaat niet altijd naar de sterkste of de snelste.
Maar vroeg of laat is de winnaar degene die denkt dat hij het kan.

Dit is een stukje uit het boek ‘Think and Grow Rich’ van Walther D. Wintle.

Ik probeer mijzelf, mijn kinderen en soms ook mijn partner die heeft het alleen niet altijd nodig te leren dat je moet kijken naar hoe je iets wél wilt in plaats van hoe je het níet wilt.

Afgelopen week hadden wij een 10 minuten gesprek met de docent van Rowen. Ik zal er niet teveel over uitwijden, maar het kwam erop neer dat hij echt beter zijn best moet doen, maar zoals hij het de afgelopen 2/3 weken heeft gedaan, dát vast moet blijven houden als hij dit jaar wilt halen. Voor een jongen die dit jaar voor de tweede keer opnieuw doet zijn z’n cijfers wel teleurstellend. Het is niet dat hij het niet kan, dat gaf zijn docent ook aan, het komt er gewoon niet uit.

Ik probeer Rowen toch op een bepaalde manier te stimuleren om dit jaar gewoon simpelweg te halen. Ik weet dat ik heb gezegd dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is als hij naar een andere school moet, maar als ik zijn docent hoor zeggen dat hij het écht wel in zich heeft, dan vind ik het zo zonde en wil ik voor Rowen alleen maar dat hij trots op zichzelf kan zijn. Hij kan dit niveau aan.

Ik heb besloten om niet zozeer te beginnen over wat hij allemaal verkeerd doet. Je bent namelijk snel geneigd om de nadruk te leggen op die punten, maar wat ik eigenlijk wil is juist de punten belichten waar hij naartoe moet. In plaats van te roepen dat hij z’n huiswerk moet maken en moet leren, want dat weet hij natuurlijk zelf ook wel, te vragen wat hem helpt om dit jaar door te komen. Wat zou je daarvoor moeten doen?
Op die manier maak ik het helder voor hem en dringt het beter tot hem door. Hij moet zelf tot die conclusie komen. Ja ik weet ook dat hij 14 is en dus een enorme puber, maar ik geloof dat wanneer je die inzichten zelf tot je krijgt, voor iedere leeftijd cruciaal is.

Wat ik duidelijk wil maken is dat we echt moeten blijven proberen die positieve kanten te benadrukken. Waar willen we naartoe in plaats van wat gaat er fout.

Vorig weekend zat ik te zoeken naar het tijdschrift Manifestatie Magazine. Een tijdschrift waarin een interview komt te staan met Kim Munnecom. Zoals jullie misschien weten volg ik haar dagelijkse podcasten en wil ik dat interview dus ook niet missen. Nou schijnt dat een nieuw tijdschrift te zijn waarvan de eerste in september 2021 in de schappen lag en ik dus op internet zag dat deel 2 inmiddels ook uit is. Elk kwartaal komt er een nummer uit. Ik zat een beetje te kijken wat voor aanbieding ze hadden, maar oef… uhm één zo’n tijdschrift kost 13,13 euro. Je kon het eerste exemplaar ook nog bestellen in combi met een mooi boek erbij bla bla bla…

Ik liet het maar even.

Nou liepen wij vorig weekend in Bergen waar Paul een lot wilde inwisselen. We liepen zo’n tabakswinkel naar binnen en stonden in de rij. Toen ik mij omdraaide richting de tijdschriften zag ik in één opslag het tijdschrift in het schap liggen. Er lag er nog 1! Toen hoefde ik er geen seconde over na te denken, pakte het tijdschrift en betaalde die freak’n 13,13 euro voor een magazine. De verkoopster snapte zelf ook niet waarom er zo’n vreemd bedrag op stond. Die middag hebben we lekker geluncht op het strand van Bergen en zocht ik het nog even op de terugweg op, omdat ik het vermoeden had dat die dubbele cijfers een betekenis heeft.

1313 Suggereert dat het tijd is om jezelf te versterken door te vertrouwen op je intuïtie en innerlijke wijsheid en om de positieve energieën in dit universum voor je te laten werken. Ik snap die prijs uiteindelijk dus wel en weet ook dat als je iets hebben wilt, je het er wel voor over hebt. Ik smul van de verhalen die erin staan van anderen, omdat ze zo inspireren en je echt een boost geven. Half maart komt deel 3 uit en denk dat ik misschien toch wel voor dat abonnement ga. 😉

Lieve mensen het weekend staat weer voor de deur. Als het ons lukt sjees ik nog even met m’n meiden naar de action, nou ja sjees. Alles moet nu op de fiets wat wel even wennen is hihi..

Wat ik nog snel wil benoemen is dat mijn vader maandag overgeplaatst van het ziekenhuis naar een revalidatiecentrum, dus die gaat ook steeds beter. Wat ben ik daar dankbaar voor!

Oké, Faye wordt ongeduldig, ik ga afronden. Ik wil iedereen een heel fijn weekend wensen en geniet van het heerlijke zonnetje de komende dagen.

Tot volgende week!

Liefs LINDA

En zo is het weer vrijdag…

Poeh, wat een week. Vorige week schreef ik deels over mijn vader die was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kan je vertellen dat het best spannend was.
Ondanks dat mijn vader eind april 84 wordt, kan ik wel zeggen dat hij een vitale ouwe baas is. Hij rijdt nog overal naartoe en dan bedoel ik niet alleen naar de supermarkt om de hoek, maar dan heb ik het echt over ritjes van Holwerd naar Bodegraven, Zaandam, Woerden, De Bilt, Nijmegen etc. Dat soort ritjes.

Mijn moeder heeft zich behoorlijk dapper gehouden, aangezien ze echt altijd alles samen doen. Elke dag naar het ziekenhuis op en neer, iedereen op de hoogte houden. Hun 6 kinderen, zijn kant van de familie, haar kant van de familie en dan ook nog de zorg voor jezelf, zoals dat boodschapje wat gedaan moet worden bijvoorbeeld. Ze is nog hartstikke jong ;), maar met zulke dingen ook al weer 70.

Helaas wonen wij te ver bij elkaar vandaan om dagelijks even te komen checken of eventueel een nachtje bij haar te blijven slapen.
Dat maakt het goed lastig.
Zelf geeft ze aan dat ze genoeg hulp heeft van vrienden om haar heen, daar ben ik erg blij om. Ik heb met eigen ogen mogen zien hoe een vriendin langskomt om even te checken bij haar. Toch is het niet hetzelfde wanneer je kinderen er voor je kunnen zijn, maar ik weet dat mijn moeder het niet laat blijken.

Mam, je doet het hartstikke goed en ben mega trots op je!

Jeetje, ik merk dat ik het lastig vind om erover te schrijven.
Het was gewoon kantjeboord met m’n vader. Het bleek dat hij een zware longontsteking had naast zijn te hoge suikerwaarden. Daar is hij met medicatie nu van aan het herstellen. Elke dag gaat het iets beter, waardoor de arts met overleg heeft aangegeven dat hij dinsdag voor 3 weken naar een revalidatiecentrum kan in Dokkum. Dat is voor hun lekker dichtbij, dan hoeft m’n moeder niet meer dagelijks naar Leeuwarden te pendelen.
Hij wilde niet, maar dit is echt beter voor ‘m en zo kan mijn moeder straks een geheel herstelde man in haar armen sluiten. Tenminste, daar gaan we voor!

Het idee dat we hem misschien wel bijna kwijt waren, pfff… daar moet ik niet aan denken. Er was ook nog zo’n issue over een bandje wat hij om z’n pols kreeg waar op aangegeven stond “niet reanimeren”.
Mijn moeder heeft 1 keer het bandje van zijn pols geknipt, maar binnen no-time stond er een arts in de kamer. Hij gaf notabene zelf aan dat hij wél gereanimeerd wilde worden als het zover zou komen.
Ik weet niet precies hoe het werkt met de wetten in Nederland op dat gebied, maar in dit ziekenhuis is het zo dat als je de leeftijd van 80 jaar hebt bereikt je niet gereanimeerd wordt, omdat ze niet weten hoe je eruit komt.

Gelukkig komt mijn vader er bovenop, zodat dat bandje niet meer aan de orde is en wij nog jaren van jou mogen genieten pa!

Waar ik normaal veel stories laat zien op mijn socials, had ik daar de afgelopen dagen nog weinig behoefte aan.
Je probeert afleiding te zoeken in andere dingen, heb mijn moeder dagelijks aan de telefoon en ondertussen probeer je het hier zo normaal mogelijk door te laten lopen. Meer kun je ook niet doen.

Het nieuws dat hij na dit weekend het ziekenhuis mag verlaten en geholpen gaat worden met zijn herstel klonk als muziek in mijn oren! Wat een opluchting!
Hij heeft wel een jasje uitgedaan, dus hopelijk kan hij de komende tijd goed aansterken, en wordt hij weer helemaal de oude.

En pa, je weet wat ik beloofd heb. Zodra je thuiskomt regelen we een lekker visje voor je of een lekker sappig biefstukje. Óf misschien wel allebei! Hihi..

Terwijl dit allemaal speelt probeerde ik de dagen vreselijk positief te blijven en dankbaar te zijn voor zijn herstel. Ik probeerde te visualiseren hoe hij lekker in zijn eigen stoel zit met zijn krant en een kop koffie.
Hij is hier nog niet klaar en wij nog niet met hem.
Je eigen vader is 97 jaar geworden, dus je hebt sterke genen in je donder pap! 😉

Toch hebben zulke ervaringen een mooie boodschap. Dat je elkaar vaker moet opzoeken, je weet dat iemand belangrijk voor je is, maar na zo’n gebeurtenis besef je het alleen maar meer.
Wat er bij mij gebeurde was dat ik ging nadenken over de dingen die belangrijk zijn voor mij.
Dat ik daar meer aandacht aan wil besteden en nóg meer moet werken aan het stukje ‘doen wat dient voor mij’ zodat ik nóg dichterbij mezelf kom en mezelf steeds beter leer kennen. Op die manier kan ik voor mezelf een super goed voorbeeld voor mijn kinderen worden en de leukste vrouw voor mijn lieverd. Begrijp me niet verkeerd, want we hebben het al hartstikke goed en vind dat wij een heel sterk team zijn met z’n zessen, maar er zijn nog dingen bij mezelf waarvan ik weet dat dat beter kan. Nou ja, beter…anders.

Ik vind het leuk om erachter te komen dat de manier hoe je bent opgevoed, hoe je bent gevormd door de jaren heen, nu ik zelf moeder ben en kinderen in een leeftijd begin te krijgen dat ze hun eigen pad beginnen te bewandelen, dat je daar dus te alle tijde je eigen manier aan kan geven door simpelweg te kijken en te luisteren naar wat jouw eigen gevoel zegt. Je bent een patroon gewend en als dat patroon jou dient is het oké, zo niet ben jij de enige persoon die daar iets aan kan veranderen.
Creëer je eigen leven.
Daarmee wil ik niet zeggen dat alle normen en waarden die je van je ouders hebt meegekregen niet goed zijn, of de keuzes die je zelf in het verleden gemaakt hebt niet de juiste waren, maar je leert jezelf te ontwikkelen naar de persoon die jíj wilt zijn.
Je ouders doen het altijd goed op hun manier, dat hoeft alleen niet per se jouw manier te worden. Of misschien wel. Misschien heb jij een fantastische jeugd gehad en resoneer je daar nu ook mee in de opvoeding naar je eigen kinderen toe. Zolang het maar goed voelt voor jou. Overal valt lering uit te trekken. Hoe mooi is dat!




En dan ineens besef ik me dat dit mijn 10e blog is.
Ik zit hier lekker voor het eerst te schrijven aan onze nieuwe tafel. Vorige week heb ik onze ronde glazen tafel op Marktplaats gezet en dat weekend is hij verkocht. Daardoor kon ik onze fijne tafel ophalen die ik zo graag wilde hebben voor in de ruimte waar hij nu staat. Hoe blij kan een mens zijn! Ik hou heel erg van scandinavisch design, de strakke lijnen, het hout en dat combineren met je persoonlijke spullen. Dat maakt je huis zo eigen.

Ik ga zo lekker de laptop dichtklappen en een boodschap doen met mijn kleinste meisje. Vanavond breng ik de oudste 3 kids weer naar hun vader, maar aangezien het later is dan normaal is het vanavond weer patatvrijdag. Deze keer maken we er zelfgemaakte kipnuggets bij. Receptje wat ik nog heb liggen van Hellofresh. Die zijn zo lekker! (Kan je terugvinden op google.)

Lieve lezer, lieve allemaal, bedankt voor het lezen. Voel je vrij om te reageren en voor diegene die dat steeds weer doen, dankjewel daarvoor. Ik waardeer het enorm!

Heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Zo’n ontzettend euforisch geluksgevoel wat me ineens bekroop.

Ik denk dat dat betekend dat ik steeds meer in mijn eigen kracht begin te staan.

Ik kreeg een huiswerkopdracht terug met een super mooi compliment wat me deed realiseren DAT IK VERDOMME NIET ZO MOET TWIJFELEN AAN MEZELF!;)

De tv stond aan en de reclames over vakanties boeken kwamen elk reclameblok voorbij. Dan krijg ik die heerlijke gedachte dat wij dat al lekker geregeld hebben.
Zo’n fijn idee dat we over ongeveer 5,5 maand in de auto zitten richting Tsjechië! WHAAAA!! Ik vind het zo tof dat m’n kinderen nu op een leeftijd zijn dat ze misschien ook een beetje de culturen willen gaan snuiven in anderen landen en dat kunnen waarderen. Kiki is nog te klein, die moet nog maar even lekker genieten van de dierentuin die in de buurt van die vakantiewoning is en kijken of ze een gesprek met de aapjes kan voeren daar, aangezien ze inmiddels hier en daar ook Engelse en Chinese woordjes spreekt. Bedankt Cocomelon. 😉

Aeden heeft deze week zijn definitieve advies gekregen voor het voortgezet onderwijs waar we voor hem heel blij mee zijn, VMBO-Kader. Ze vinden dat hij heel erg gegroeid is, dus als hij zou willen zij hem wel zien doorgroeien naar een niveau hoger. Aan de andere kant is Aeden een doener en denk ik niet dat je hem teveel theorie moet voorleggen en hij lekker zo veel mogelijk in praktijk moet brengen.

Gister kreeg ik bezoek van Marieke, een hele goede vriendin van mij met wie ik lekker heb kunnen bijkletsen.
Je kent dat gezegde toch wel? Dat je familie niet kunt uitkiezen, vrienden wel?
Marieke en haar gezin zijn daar ook weer een heel goed voorbeeld van. Ik heb ze leren kennen in de tijd dat Faye op de peuterspeelzaal zat. Dat is inmiddels al weer 14 jaar geleden.
We woonde bij elkaar in de straat, Faye zat na de peuterspeelzaal ook weer met hun oudste dochter op dezelfde basisschool, in hetzelfde hockeyteam, Marieke en ik waren tegelijk zwanger, zij van haar tweede kindje, ik van Aeden (de derde), dus ja… We hebben veel met elkaar opgetrokken en meegemaakt, dan sluit je personen in je hart.

Faye stond vanmorgen al vroeg voor m’n neus, die was weer de hele week bij haar vader geweest, die had ik nog niet verwacht. Dat zijn van die leuke verrassingen!

Alles loopt gewoon lekker.

Nou ja lekker… Ik heb er echt even mee gestruggeld of ik dit moet gaan schrijven, maar het hoort nu eenmaal bij de gebeurtenissen van afgelopen week.

De verjaardag van mijn moeder is niet doorgegaan, omdat mijn vader ziek is geworden. Het heeft voornamelijk te maken met zijn ‘suiker’. Mijn vader is diabetespatiënt, maar met hulp van de juiste medicijnen en mijn moeder kan hij daar goed mee leven. Hij is immers ook op een mooie leeftijd van 83 jaar.
Nou werd er aanvankelijk gedacht dat hij corona had, maar het bleek te maken te hebben met zijn bloedsuikerwaarden.

Doordat de thuiszorg elke twee uur moest langskomen om zijn suiker te checken was het gewoon noodzaak dat mijn vader in het ziekenhuis opgenomen zou worden. Daar aangekomen bleek hij inmiddels uitgedroogd en was zijn bloedsuikerspiegel nog niet onder controle.
Hij is vanmorgen van de spoedafdeling verplaatst naar een “gewone” kamer.

Al met al genoeg om je zorgen om te maken, maar ik weet dat hij nu in goede handen is met 24 uurs zorg.

Ik sprak hem vanmorgen per ongeluk even, omdat hij dacht dat hij mijn moeder belde en reageerde in eerste instantie blij om hem even aan de lijn te krijgen, totdat ik hoorde hoe hij eraan toe was. Hij kon moeizaam uit zijn woorden komen, vanwege uitslag in zijn mond i.v.m. de antibiotica die hij heeft moeten innemen.

Als je je vader zo hoort…, ik kon geen woord verstaan, alleen “mama” toen ik vroeg of hij dacht mijn moeder aan de lijn te hebben. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen weer in mijn ogen.
Het komt allemaal goed, alleen nu is die afstand wel heel vervelend. Hij ligt in Leeuwarden, dat is niet echt om de hoek.

Nou, nu heb ik er toch nog over geschreven en weet eigenlijk niet eens meer waarom ik het niet wilde doen. Misschien omdat ik deze blog wilde wijden aan geluk. Dit is natuurlijk een treurig onderwerp, maar weet ook dat daar geluksmomentjes uit te halen zijn, zoals dat hij nu de juiste zorg krijgt, dat hij vanuit hier alleen maar beter kan worden, dat ik hem vanmorgen even aan de telefoon had, en misschien heeft hier ook wel uit moeten komen dat het belangrijk is dat mijn ouders een andere huisarts gaan zoeken. Iemand die niet fout op fout maakt.

Een foto van mijn vader die mijn moeder mij vanmorgen doorstuurde.

Vanmiddag en vanavond zal er een zware storm genaamd Eunice over ons land razen, dus zet je schrap. Zoals ik erover lees zal dit waarschijnlijk de zwaarste storm van de 21 eeuw worden. Laten we hopen dat het iets mee zal vallen.
Vanavond dus lekker luisteren naar het fluiten van de wind, kaarsjes aan, filmpje opzetten met een bak popcorn en lekker het weekend ingaan. Het is natuurlijk weer vrijdag, dat betekend voor ons patat patat patat.

Hopelijk kunnen we morgen even langs mijn moeder, mijn vader zal lastig worden aangezien er maar 1 bezoeker per dag mag langskomen.

Daar ga ik dus ook maar niet vanuit, maar ik wil wel mijn moeder steunen. Ze doet het toch maar even allemaal in haar eentje daar in het hoge noorden. Gelukkig heeft ze daar goede kennissen die voor haar klaarstaan, want al haar kinderen wonen allemaal op bijna zo’n 2 uur afstand. We slepen je er wel doorheen mam!

Wat ik hier heb gedeeld waren een greep geluksmomentjes van afgelopen week. Ik kan er natuurlijk nog legio noemen.

Ik zou het heel leuk vinden als jij jouw geluksmomentjes wilt delen met mij. Dat mag hier d.m.v. een reactie of stuur me een berichtje via mijn socials. Die zijn inmiddels te vinden op een eigen pagina op deze site. Check it out bovenaan de site bij “socials” of onder de 3 streepjes links bovenaan op je scherm.

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen, bedankt voor jullie tijd! Als je nog de weg op moet, rij voorzichtig en dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend!

Liefs LINDA