Auteur: LINDA (Pagina 5 van 7)

In deze blog wil ik het hebben over familie en de af en toe strubbelingen die kunnen plaatsvinden binnen een gezin. Misschien herken jij jezelf of je relatie tot een broer of zus erin, weet dan dat je niet de enige bent die soms met misschien wel frustraties rondloopt.

Ik wil vooropstellen dat ik een goede band heb met mijn broers en zussen, maar ook ik loop soms tegen dingen aan waar ik eigenlijk pas sinds een jaar of 4 last van heb. Mijn familie is er in nood en op de leuke momenten, maar soms kunnen er momenten zijn die nog altijd een beetje sluimeren in mijn gedachten door uitspraken die gedaan zijn in het verleden of dat ik heb gemerkt dat je op sommige vlakken niet helemaal wordt begrepen. En dààr zit die tekortkoming. Dit betekend wel dat er nog werk zit voor mij, maar waarschijnlijk na het schrijven van mijn verhaal kan ik het loslaten zodat het blijft waar het hoort en dat is in het verleden 😉 Wat ik hier ga schrijven is daarom geweest en zijn voorbeelden om aan te geven wat mij kon en eigenlijk nog wel kan triggeren. Let’s go!

Familie – Wat betekend familie voor jou? 

Familie heb je in allerlei soorten en maten. Daarmee wil ik zeggen dat er geen “standaard” families zijn. Een familie kan bestaan uit vaders en moeders, broers, zussen, ooms, tantes, opa’s & oma’s, nichten, neven, half, heel of helemaal geen bloedverwanten etc.

Voor mij kunnen vrienden ook als familie aanvoelen, zo kan ik er een aantal opnoemen. Ik heb vrienden die er waren op de leuke momenten in mijn leven, maar diezelfde vrienden waren ook op de momenten dat het even niet zo goed ging. Die vrienden zie ik als familie. Daar hou je gewoon van. Zij kennen mij door en door waar een bloedverwant familielid mij soms niet op die manier kent al denken ze misschien van wel. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik van die besef momentjes krijg. Bij wie voel ik me nou het meest op m’n gemak? Bij wie krijg ik die erkenning dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Herkennen jullie dat? 

Dan kan je zeggen dat ik ook heb geroepen maling te hebben aan de mening van een ander, dus waarom zou je dan die erkenning nodig hebben…, klopt! Maar soms gebeuren er onverwachts van die dingen waar je niet op gerekend hebt, dus weer even aan het werk gezet wordt om jezelf terug in je kracht te krijgen. 

Mijn familie:

Ik ben de op één na jongste van ons gezin. Boven mij zit nog een zus en broer aan mijn vaders kant, en een zus en broer aan mijn moeders kant. Onder mij heb ik nog een jongere broer die net als ik van dezelfde vader en moeder afkomstig is. 

Ik ben over het algemeen opgegroeid met de oudere zus en broer aan mijn moeders kant die 10 en 7 jaar ouder zijn, waardoor er altijd een hechte band is geweest, omdat ik in eerste instantie ben opgegroeid met het idee dat zij net als ik dezelfde vader hadden. Op mijn negende vertelde mijn zus mij in een brasserie in Purmerend ik kan het me nog goed voor de geest halen dat zij en mijn broer een andere vader hadden/hebben. Waarom ik dat niet van mijn ouders te horen heb gekregen zou ik niet weten en ik denk dat zij dat zelf ook niet eens meer weten. 

Door de jaren heen groei je op met overtuigingen die over het algemeen overgebracht worden door of je ouders of je broers en zussen. Ik merk alleen heel sterk dat nu ik ouder wordt, ik heel anders in het leven sta dan zij. Niet op alle vlakken, maar een hoop resoneert niet meer met mijn denkwijze en dat is helemaal oké. Hierdoor merk ik dat ik mijn eigen persoon ben en waarschijnlijk zal iedereen dat binnen een gezin ervaren met broers en zussen. 

Wat er bij mij alleen speelt, en dààr vraag ik me af wie daar ook last van hebben, is dat ik sterk het gevoel heb dat mijn mening en/of ideeën niet serieus genomen worden. Doordat ik er steeds meer achter kom wie ik ben en wat ik nou eigenlijk zélf leuk vind, merk ik dat het niet matcht met waar bijvoorbeeld mijn zus van houdt. Dat is ook niet zo gek, omdat we twee individuen zijn. Maar wat nou als jij kan begrijpen dat je niet overal hetzelfde over hoeft te denken, dus iemand in zijn waarde laat, en andersom heb je sterk het gevoel het niet terug te krijgen… Wat het nóg lastiger maakt, is dat wanneer je jouw mening wilt delen, je voorzichtig wilt zijn, omdat je een ruzie wilt voorkomen.

Dat zal misschien in meer gezinnen voorkomen, maar ik vind dat erg lastig mee te dealen. Ik word dit jaar 40, ben moeder van 4 kinderen, verdiep me in mijn studie en doe vreselijk mijn best aan zelfontplooiing, maar toch voel ik af en toe de wijze van handelen naar mij alsof ik even keihard gezegd want zo voelt het nou eenmaal voor mij en is misschien totaal niet zo bedoeld een “snotneus” ben. Dingen die voor mij belangrijk zijn wordt amper naar gevraagd of erkent, andersom doe ik naar mijn gevoel altijd mijn best om alle ontwikkelingen aan te horen. Ik probeer dan te accepteren dat ik het niet terugkrijg, maar het echt een plek geven is lastig. Zeker als je gewoon met je familie omgaat. Ja er wordt tussen neus en lippen door weleens een opmerking gemaakt, maar échte interesse tonen… Ik ben waarschijnlijk en dit is een aanname maar gewoon een moeder die niet gewend is om hard te werken, want dat is het belangrijkste in het leven, kunnen zeggen dat je zo hard gewerkt hebt je hele leven lang. Alsof het opvoeden van kinderen geen keihard werken is. Grappig als je van buitenstaanders soms ongevraagd die erkenning wél krijgt. Het jammere is dat ik me zo laat leiden door die mening/gedachte. En dan kun je weer de vraag stellen, waarom heb ik die erkenning zo hard nodig om me goed genoeg te voelen? 

Dat is een steengoede vraag. 

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dát je omgaat met je familie, misschien hebben ze geen raakvlakken met wat je doet, dus automatisch geen interesse.

Om een voorbeeld te noemen werkte ik 5 jaar geleden in een kledingwinkel waar ik het enorm naar mijn zin had. Ik kreeg vaste dagen aangeboden, maar op dat moment had ik net besloten te verhuizen naar Amsterdam. Ik had daar heel veel moeite mee, omdat ik het zo enorm naar mijn zin had en ik mij volledig op mijn plek voelde. Ik kan me een gesprek herinneren met mijn zus die ik daarover sprak, die het overigens goed bedoelde, maar tegen mij zei :”joh zo’n baantje vind je hier zo weer.”

Op dat moment heeft zij totaal niet door gehad hoe onbelangrijk zij mijn baan maakte in één ogenblik. 

Of op het moment dat ik mijn grens aangaf, omdat ik nadat ik gestopt was bij die kledingwinkel niet bereid was om in het weekend dat ik mijn kinderen had weggebracht naar hun vader in verband met onze omgangsregeling waarin de kinderen om het weekend naar hem toegingen, 2 hele dagen in haar restaurant te komen werken, en te horen kreeg dat ik niet gewend was om hard te werken. Die dagen had ik nodig om op te laden en kon ik bijkomen van elke twee weken zorg voor mijn kinderen zodat ze op zondag weer een frisse moeder voor hun neus hadden staan. Ik zat op dat moment middenin mijn scheiding, ik was zoekende naar mezelf, en zorgde op dat moment in mijn eentje voor die drie kids.

Een stukje wat ik tegenkwam op internet.

Bron: Online onderzoek Psychologie Magazine

‘We praten voortdurend langs elkaar heen. Zij benadert de dingen praktisch, ik gevoelsmatig. Wat ook meespeelt: bij haar lijkt alles van een leien dakje te gaan, terwijl ik veel nare dingen meemaak. Daar gaat zij, vind ik, heel ongevoelig mee om. Ze kwetst me met haar reacties.’

Nou slaat niet alles van dit stukje op hoe ik mij soms voel, maar het zinnetje waar zij dingen praktisch benadert en die ander gevoelsmatig, klopt naar mijn gevoel aardig, èn waar wordt geschreven over de ongevoelige manier van omgaan.

Ik heb namelijk weleens iets willen vertellen, maar bij de eerste zin werd ik dan al afgekapt met “Ja? En?” Of je bent ergens enthousiast over en wilt het delen zodat de ander er ook iets aan heeft, maar je merkt aan de reacties op je verhaal dat er amper op gereageerd wordt en er nog overheen gesproken wordt ook. De vreugde die je dan even voelt wordt direct gecrusht. Het leert je om bepaalde dingen voor je te houden, het remt je af en daardoor kun je dus nooit volledig jezelf zijn, waar je dat bij je vrienden wel kunt zijn. Je geeft je dus niet volledig bloot, omdat je geen zin meer hebt om je te laten afremmen of betuttelen. Met andere woorden, je behoedt jezelf voor een rotgevoel.

Het meeste zal niet eens bewust gaan dus zal niet bedoelt zijn zoals het hier nu overkomt. Dit zijn dingen waar ikzelf aan moet werken. Het kan alleen soms wel vermoeiend zijn, omdat ik geen knop op mijn gevoel heb zitten.

Uiteindelijk heb je je vrienden voor het uitkiezen, je familie niet.

Afgelopen zaterdag hadden wij de begrafenis van mijn oom wat een emotionele dag is geweest. Ondanks het verdriet heeft het er ook voor gezorgd dat wij als familie, bijna alle nichten en neven elkaar na jaren weer eens konden zien en spreken. Ik wilde er voor ze zijn ondanks dat het contact met de kinderen van mijn oom er eigenlijk al jaren niet is geweest, toch voel je de bloedband en dat zal altijd zo blijven!

Zondag stapten we vroeg in de auto om gezellig een dagje naar Texel te gaan. Faye ging s’middags parachute springen met haar vriendin Ilse, wat een ervaring was dat! Ze hadden fantastisch weer en ik moet zeggen dat ik helemaal weg was van het eiland. Je zit uiteindelijk maar kort op de boot, maar hebt toch het idee dat je er even tussenuit bent.

Vanavond gaan Paul en ik eindelijk weer eens op date, dus mijn weekend kan niet beter beginnen! 😉

Ik ga even opschieten, omdat ik de kinderen straks weer moet wegbrengen voor een weekendje bij hun vader. Dit weekend is het vaderdag, dus bij deze wens alle papa’s onder ons een hele fijne dag!

Mocht je nou vragen hebben over bovenstaand stuk, stel ze gerust, ik beantwoord ze graag! Dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Zo zitten we alweer op de helft van het jaar. Het is ongelooflijk snel gegaan zeg! In ieder geval voor ons dan. Dagen, weken, maanden vliegen ineens voorbij alsof het niks is.

We zijn druk bezig met de afronding van de verkoop van ons huis.
Ik moest het voorlopig koopcontract ondertekenen en vond dat toch wel een dingetje hoor. Ineens flitste alle herinneringen voorbij die ik heb van de keer dat ik zelf ging tekenen voor dit huis.

Hoe blij ik was een plek te hebben gevonden voor mezelf met mijn kinderen.
Dat het mij zo gegund werd door de verkoopster van het huis.
Dat we bij haar langs zijn gegaan om elkaar te ontmoeten.
Dat we met elkaar uit eten zijn geweest om te vieren dat we allebei verder konden. Niet alleen het feit dat ik een huis had gekocht, maar ook jij, die iets kon afsluiten en je nieuwe leven kon beginnen.
Bedankt daarvoor dat je mij hebt geholpen aan een nieuwe start. Ik zal dat de rest van mijn leven bij me dragen!

Zoveel mooie nieuwe herinneringen hebben we hier gecreëerd. Paul die bij ons introk, Kiki die hier geboren is. Stapje voor stapje hebben we er een gezellig huis van weten te maken.
Nu wordt het tijd om na te gaan denken over ons nieuwe huis in Veenendaal.
Vannacht om 00:00 uur zijn de 3 dagen bedenktijd om en dat betekend dat ons huis officieel verkocht zal zijn. Ik zit hier nu aan de tafel die ik zo gedraaid heb dat ik naar buiten kan kijken aan de straatkant. Het zonnetje schijnt en merk dat ik gewoon zit te genieten van dit plekje.

De laatste periode van de scholen gaat nu echt in. Alle voorbereidingen voor het einde van het jaar zijn in volle gang. Rowen die binnenkort zijn eindtoets week heeft, Aeden die met zijn musical bezig is en eind juni op kamp gaat met zijn klas en Faye die haar projecten moet inleveren. Voor ons is het nog een anderhalve maand Faye een weekje eerder dat de vakantie mag beginnen en gaan de oudste kids de eerste 3 weken daarvan naar hun vader. Dat wordt voor mij weer zoeken naar een manier om mijn tijd goed te besteden zonder me ellendig te voelen. Tot nu toe is het nog geen één keer gelukt, maar wie weet dat het me deze keer wèl lukt om die emoties even te parkeren en me te focussen op mijn eigen dingen en Kiki. Paul zal veel weg zijn in verband met zijn werk. We komen er wel doorheen, maar ik ken mezelf. Het blijft telkens weer zo’n vervelend gemis, terwijl die kinderen gewoon mega veel fun hebben! Hihi.

Anyway, moeten en mogen. Gister zag ik een filmpje voorbij komen waar ik me zo in kon vinden. Iets wat ik zelf standaard doe, maar met een kleine aanpassing alles een heel andere lading kan geven. Het woordje ‘moeten’ veranderen in ‘mogen’ of ‘kunnen’. We zijn snel geneigd om te roepen dat we nog van alles moeten doen. Bij mij was het de afgelopen week “ik moet mijn rijbewijs verlengen, ik moet het huis weer spik en span hebben voor de taxateur en de bouwtechnisch inspecteur die kwam met de kopers, ik moet met Kiki naar de huisarts, ik moet met Faye naar de bioscoop” and so on and so on. In die context voelt alles als bijna een straf. Alsof ik geen tijd kan vrijmaken voor ontspanning. Geen mogelijkheid om tussendoor te genieten van wat dan ook. Altijd maar doorgaan omdat het moet. Maar…van wie eigenlijk?

Ik zag het filmpje voorbij komen op Instagram waarin wordt gesproken over het aanpassen van dat ene woordje. Het veranderen van ‘moeten’ naar ‘mogen’. Dan wordt het dus, “ik mag mijn rijbewijs verlengen of ik mag weer zorgen voor een spik en span huis, ik mag met Kiki naar de huisarts en ik mag met Faye naar de bioscoop.” Ondanks dat de film pas om 00:00 uur begon, om 2:20 uur was afgelopen en de volgende dag het wekkertje gewoon weer vroeg ging voor ons allemaal. 😉 Ik moet Faye nageven dat ze zonder te mokken opstond aangezien we om 3:30 uur in bed lagen, ze sjeesde gewoon om 7:00 uur de deur uit.

Door die kleine aanpassing krijgt zo’n hele zin een hele andere vibe. Zoals Steve Harvey uitlegt in zijn filmpje, wrap je die opportunities in met stress, dus je pakt je kansen als een cadeautje in met stress. Je haalt al die stress er vanaf door het woordje mag of kan te gebruiken. Ergens weten we het allemaal, maar passen we het automatisch niet toe.

Mijn zwagertje die 10 koppen groter is dan ik 😉 zei het eigenlijk een paar weken geleden al eens tegen mij. Ik gebruikte toen het woordje ‘moet’ in een zin. Hij verbeterde mij en tóch blijf je het zeggen. Alles voelt ook al snel als een verplichting, maar ik ga mezelf vanaf nu echt proberen erin te trainen om die stress weg te houden door simpelweg dat woordje ‘moeten’ te vervangen. Eens kijken hoeveel verlichting dat in mijn dagelijkse routine zal geven. Het klinkt namelijk ook veel vriendelijker en dankbaarder. Het zorgt er ook voor dat je iets minder uitgaat van die vanzelfsprekendheid waardoor je misschien meer gaat beseffen hoeveel geluk je hebt dat je leeft! Oef dat klinkt misschien heel zwaar, maar kijk eens om je heen waar jij dankbaar voor mag zijn.

Is er iemand die daar ook moeite mee heeft of misschien dat woordje ‘moeten’ allang in zijn of haar vocabulaire heeft aangepast? Ik ben daar wel benieuwd naar. Stuur me dan even een berichtje en laat meteen even weten wat jouw gedachte hierover is voor jezelf. Dat mag hier op de site via een reactie, via een dm op Instagram of facebook. Let me know!

Straks kan ik Kiki weer uit school halen. Die is vanmorgen met mij even langs de huisarts gegaan in verband met haar gehoor. De logopedist wilde even uit laten sluiten dat de achterstand van haar spraak niets te maken heeft met het feit dat ze misschien niet goed hoort. Nou kwam daar vanmorgen niks uit en zag de huisarts geen aanleiding om het te laten onderzoeken door een KNO arts aangezien ze geen vocht achter haar oortjes heeft en wij eigenlijk niet vinden dat ze slechthorend overkomt. Ze ontwikkelt gewoon haar eigen taal en zal met hulp van een logopedist en ons leren alles op een juiste manier uit te spreken. Die kleine meid wordt aankomende zondag al weer 3 jaartjes jong! Helaas is papa het hele weekend in België dus hebben we besloten het feestje dit keer min of meer even over te slaan. Haar opa’s en oma’s komen in ieder geval even om het hoekje kijken, maar haar verjaardagscadeau heeft ze van ons dinsdag al gekregen, omdat ze het al in de schuur had gespot. Wetende dat iedereen papa, broers en zus weg zouden zijn op haar verjaardag, hebben we het maar even zo gedaan.

Verder zal het een lekker rustig weekendje worden samen met Kiki en Ivy. Dat kan ook weleens lekker zijn.

Voor nu wens ik iedereen weer een heel fijn weekend! Geniet van het lekkere weer wat eraan komt, behalve zondag geloof ik, en laat nog even een reactie achter over de kwestie ‘moeten’ en ‘mogen’ als je het leuk vindt. Ik ben echt benieuwd of iemand daar ook meer stress door ervaart en of je er net als ik iets aan hebt.

Heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Het is vandaag zaterdag en de eerste keer dat ik er niet de rust voor kon vinden om mijn blog op vrijdag klaar te krijgen. Wat helemaal niet erg is overigens, maar wil graag even toelichten waarom er gister dus niks op de site stond.

Het is namelijk zo dat wij gisteravond zijn teruggekomen van een paar nachtjes weg met familie.
Mijn schoonouders waren 2 jaar geleden 40 jaar getrouwd. Toen zouden we met de hele familie ook ooms, tantes en vrienden op een camping in Kraggenburg genaamd Netl Camping Kallumaan waar we nu dus waren, een heel weekend verblijven, maar door corona moest het steeds verplaatst worden. Een jaar later konden ze het nog steeds niet vieren, maar 2 jaar later was het dan eindelijk zover!

Woensdagavond kwamen wij aan en hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Donderdag was het feest voor vrienden, broers en zussen van mijn schoonouders en stonden er onwijs leuke activiteiten op de planning. Wat hebben we gelachen! Zo leuk om ook mijn kinderen zoveel fun te zien hebben met mensen die ze eigenlijk niet kennen. We werden namelijk allemaal verdeeld over een aantal groepjes, dus mijn kinderen zaten dan met ooms, tantes en/of vrienden van Paul zijn ouders in een team, maar ze deden het en werden goed opgevangen. Ik kreeg zelfs complimenten van een tante dat ik leuke kids heb en ook de interesse van anderen die zagen dat zij bij mij hoorde. Ik kan ook niet anders zeggen dat ik mega trots op ze ben, want ze hadden kunnen zeggen dat ze niet mee wilde doen. Het was een dag met zoveel activiteiten dat we het de volgende dag wel een beetje merkte. Het was in ieder geval een lekkere chilldag en hebben nog even de modderglijbaan gepakt. Die hebben we geloof ik 3 jaar geleden, of misschien al 4 jaar ook gedaan toen we op dat moment in de buurt zaten op een ander park.

Rowen en Faye die de modderglijbaan trotseren!

Mocht je nog eens met een hele groep of gewoon met je gezin naar een leuke camping in Nederland opzoek zijn, is dit echt een aanrader.

Zo, ondertussen even een nieuwe lading was in de wasmachine gegooid. Ik geloof dat ik met Kiki al door 3 setjes kleding heen was die eerste avond! Màààr ik was al wat gewend met Paul z’n familie van het vorige uitje, dus was goed voorbereid deze keer haha.

Die ups en downs, ja…
Ik moet toch weer even terugkomen op mijn lieve oudste zoon Rowen. We hebben vorige week best weer het een en ander mee moet maken. De telefoontjes van school kwamen ook wat regelmatiger. Als ik dacht, okè nu zal het de goede kant wel opgaan, was er toch weer iets voorgevallen, of zag ik weer nieuwe onvoldoendes voorbij komen.
Tegenwoordig kun je als ouder je kind goed in de gaten houden door middel van een App genaamd Magister. Alles van cijfers tot aan ongeoorloofd afwezigheid, huiswerk niet gemaakt of boeken vergeten staat erin vermeld, wat erg prettig is ondanks dat het natuurlijk niet leuk is om te lezen dat je zoon voor de zoveelste keer de klas uit is gestuurd.
Elke keer als er weer zo’n bericht komt probeer ik dat vervelende gevoel om te schakelen naar een iets positiever gevoel. Niet dat ik wil vergeten wat er heeft plaatsgevonden, nee, ik zorg ervoor zonder de emotie ’woede’ erover te kunnen praten met Rowen. Dat lukt af en toe, maar ik ben ook maar een mens, dus wanneer iets teveel achterelkaar gebeurd, is er een grens bereikt.
Daarna probeer ik mezelf echt te herpakken om hetgeen wat heeft plaatsgevonden te verwerken. Dat kan zijn dat er iets is waar ik hem voor gestraft heb, en dan doorvragen of hij iets tóch mag en ik dan ook nog eens merk dat ik van een bepaald persoon geen steun krijg. Dat maakt het erg lastig om Rowen dan tot inzichten te krijgen van zijn fouten. Ik heb een later moment gepakt om met Rowen te bespreken dat ik het hem niet eens kwalijk kan nemen dat hij gaat doorzeuren op het moment dat hij van de andere ouder ergens toestemming voor krijgt.

Enfin, ik krijg steeds meer de indruk dat er meer achter zijn “streken” en die lage cijfers zit. Dat gevoel is bevestigt door school. Ik begon zelf namelijk te denken dat Rowen eigenlijk geen begeleiding heeft gehad na de scheiding. Faye heeft eens met iemand gesproken en werd deels door mij en die persoon in de gaten gehouden. Uiteindelijk wilde Faye met niemand meer praten, maar heeft die kans ongeveer 2 jaar geleden toch nog gehad. Aeden heeft een jaar lang begeleiding gehad vanuit het GGD en kon uiteindelijk losgelaten worden, omdat hij heel simpel gezegd goed gaat.
Rowen daarentegen heeft met niemand gesproken, omdat wij dachten dat hij altijd steady ging.
School kwam met de conclusie dat ze vermoeden dat Rowen niet lekker in zijn vel zit en waarschijnlijk zit met onverwerkt verdriet. Ik heb nu afgesproken dat hij met een coach op school gaat praten en zij houden mij daarvan op de hoogte.

Ondanks dat Rowen het thuis ontzettend goed heeft aan beide kanten, geloof ik dat een kind na jaren nog verdriet kan voelen van de scheiding van zijn eigen vader en moeder. Even los van het feit of de keus die er gemaakt is door beide ouders nou goed is of slecht, een kind is al-tijd de dupe! Ieder kind zal er op een andere manier mee omgaan dat is ook weer zo, maar over het algemeen zit er een gevoel van gemis en ik kan dat stukje niet voor hem helen. Dat zal hij echt zelf moeten doen. Je wilt je kind beschermen voor zulke dingen, maar zij zullen voor the most part zichzelf moeten helpen, al ben ik er natuurlijk vanzelfsprekend voor
hem waar ik nodig kan zijn en dat zal altijd zo blijven.

Als ik even voor mijn eigen kinderen mag spreken en over wat ik bij ze zie…
Soms zijn er situaties waar het voor het kind gewoon zoveel beter is als de ouders wel uit elkaar gaan, maar ondanks dat kan een kind daar nog steeds last van hebben en misschien wel houden. Het kan natuurlijk problemen opleveren in de toekomst met relaties, verbintenissen, zelfbeeld etc.
Maar goed, àls je in een ongezonde relatie zit en je kinderen krijgen die beelden mee, kan het niet anders dan dat het in de toekomst ergens een pad bewandeld dat je voor kind niet wenst. Het zal sowieso ergens last van krijgen. Wij als ouders hebben de plicht daar goed op te letten en het daarbij goed te begeleiden. Dan kan het niet anders dan voor een groot deel goedkomen.
Als jullie denken dat het bij hem alleen gebleven is bij slechte cijfers halen, helaas heeft het ook te maken met stelen bij de supermarkt wat goed is afgelopen en een schorsing van 2 dagen.

Van die downs gingen we dus even een paar dagen naar die ups en kon ik tijdens die momenten genieten van een jongen die even geen zorgen aan z’n hoofd had en alleen maar plezier maakte. Hij probeerde zelfs nog even bij mij te checken of er toch een manier was dat hij kon blijven tot zondag net als de rest van de familie die daar nu dus nog gezellig zijn.
Ergens vond ik het jammer dat ik hem moest teleurstellen, maar het deed me goed om te horen dat hij het blijkbaar erg naar z’n zin had en dus bereid was daar alleen te blijven zonder Paul en mij.

Nu wij teruggaan naar Veenendaal hoop ik Rowen daar ook een stukje mee te kunnen helpen. Misschien het gevoel alleen al dat zijn vader zo dichtbij zal zijn. Voor diegene die het niet hebben meegekregen, je kunt er over teruglezen in blog 16, wij maken de stap van Oostzaan terug naar Veenendaal waar mijn kinderen het grootste deel van hun leven hebben gewoond.

Ik probeer mezelf in ieder geval telkens een beter gevoel te geven door middel van positieve gedachten, te kijken wat wel goed gaat, dubbele cijfers die ik tegenkom altijd even checken die overigens elke keer weer kloppen qua gevoel dus het advies ook meteen ter harte neem en dankbaar te zijn. Ik wil met mijn hele gezin naar die ups! En het liefst daar blijven, ik geloof dat we samen al een heel eind kunnen komen.

Goed, m’n wasmachine is alweer klaar voor de volgende ronde, dus ik ga weer verder met een aantal klusjes in huis en stap dan even gezellig met Kiki en wie er mee wil Rowen of Faye 😉 een rondje op de fiets. Ondertussen ook 6 keer een plasje van Kiki op kunnen ruimen, die doet het super goed op het potje en de w.c.
Door middel van stickers die ze op kon plakken na elk plasje of poepje hebben we haar binnen een week zindelijk weten te krijgen. Ook s’nachts, even laten plassen op het moment dat wij naar bed gaan en zo vroeg mogelijk wanneer we weer wakker worden en ze houdt het droog.

Okè, nu ga ik echt even opschieten. Geniet van het weekend, de meeste hebben er donderdag misschien een extra vrije dag van kunnen maken, maar maak er nog even wat moois van!

Liefs LINDA

Wat een spannende ochtend was het vandaag. We verkochten ons huis op inschrijving die om 12 uur sloot. Alle kijkers mochten tot 12 uur een bod uitbrengen, maar lieve mensen ik kan jullie vertellen dat we de champagne kunnen opentrekken. Ons huis is verkocht!

Ik liep vanmorgen vroeg met Ivy langs de waterkant en alles was zo mooi in bloei. De bomen zo mooi groen, de zon die al lekker scheen. Ja…dat plaatje ga ik wel missen hoor. Maar goed, zoals ik op mijn stories van social media al aangaf, we krijgen er iets moois voor terug!

Ondertussen zie ik dat dit mijn 22e blog is wat natuurlijk dubbele cijfers zijn. Ik ben tegenwoordig dol op dubbele cijfers haha. Ze moedigen me aan om positief te zijn en vooral om in vertrouwen te blijven als ik me gestrest of gespannen voel.

Het helpt echt. Om een voorbeeld te noemen zag ik dinsdag toen we van huis moesten in verband met de bezichtigingen en wegreden van de parkeerplaats langs de A4, waar we even een toetje hadden gehaald op de terugweg naar huis vanaf een restaurantje in Noordwijk, op een kentekenplaat van een auto die voor ons wegreed de nummers 111 staan, dus zocht het meteen even op. De betekenis van 111 is onder andere dat je manifesteert waar je je aandacht op hebt gericht. Meteen voel ik me weer in vertrouwen.

Getal 22 is een getal van kracht en prestatie. Het draagt de energieën en kenmerken van het manifesteren van je hoogste idealen en verlangens.

Engelennummer 22 kan de meest ambitieuze dromen in realiteit brengen.
Engelennummer 22 vraagt je om het grotere geheel te zien to see the big picture en met díe gegevens werken die nodig zijn om dat plaatje compleet te maken. Je moet dus wel actie ondernemen 😉

Nummer 22 moedigt je aan om dingen tot bloei te brengen op het geestelijke en materiële gebied. Dit getal bezit de energieën van je grootste dromen en diepste verlangens.

Het betekend ook evenwicht en harmonie. Dingen die zijn invloed op je leven hebben zoals het creëren van verdeeldheid zullen uiteindelijk los gelaten worden.

Dit laatste is een hele mooie, omdat ik heb besloten voor mezelf, mij erbij neer te leggen dat het er dik in zit dat Rowen het dit schooljaar niet gaat halen en dus een niveau lager zal moeten gaan. Als hij wel doorgaat is het fantastisch, maar ik ben nu zover dat ik het ook prima vind voor hem als hij in het nieuwe schooljaar start op dezelfde school als Aeden. Ik merkte aan mezelf dat ik daar de voordelen van in begin te zien. Geen strijd meer in huis, hij kan gezellig met zijn broertje samen naar school fietsen, de druk is er dan vanaf. Op die manier hebben de jongens elkaar. We kunnen in ieder geval zeggen dat we er samen met school alles aan gedaan hebben om hem er doorheen te slepen.
Ik heb het los kunnen laten. Dus ja, van evenwicht en harmonie kan ik wel spreken. Dat geeft natuurlijk geen garantie dat hij volgend schooljaar nooit voor moeilijkheden zal zorgen ahum, maar we gaan het de komende tijd wel zien.

Een hoop dingen vallen op zijn plek. Ons huis wat verkocht is en dat voor een bedrag wat ik in mijn hoofd hield.
Het is er zelfs iets overheen gegaan, maar mijn minimale doel is bereikt. En dát door voornamelijk in vertrouwen te blijven.
Elke keer als ik me weer gespannen voelde op die dagen dat er bezichtigingen waren probeerde ik mezelf rustig te krijgen. Ik zag 3 of 4 keer dubbele cijfers en zocht ze dan meteen even op. Het was gewoon tè leuk om te lezen wat die kleine boodschapjes zijn.

Dit kan echt iedereen voor zichzelf creëren. Als je daar niet in gelooft doe je jezelf echt tekort. Dan ben je een soort dief van je eigen leven.

Zorg dat de gedachte die je hebt klopt met je gevoel, dan kun je alles manifesteren wat je wilt. Mits je natuurlijk daarbij ook die actie onderneemt. Het klinkt zo simpel en onwerkelijk tegelijk, maar dit is echt wat je nodig hebt. Een gedachte die kloppend is met je gevoel. Als je bijvoorbeeld geleerd hebt voor een toets de actie je probeert te DENKEN dat je wel een goed cijfer haalt, maar je GEVOEL zegt dat je toch wel weer een onvoldoende zal krijgen, dan is dát wat je aantrekt en zal je die voldoende niet krijgen. Je gedachten moet matchen met je gevoel.

Ze zeggen hier ook over dat je het kan vergelijken met een radiozender en frequenties. Als je de juiste zender vindt, krijg je muziek te horen. Als jouw gedachte op dezelfde frequentie zit als je gevoel, dan kun je de mooiste dingen manifesteren voor jezelf. Maar, dit geldt ook voor negatieve gedachten en gevoelens, dus zorg ervoor dat je gedachten positief zijn!

Je kan er nog veel meer uitgebreide informatie over vinden op het internet of uit boeken. Ik wil zelf nog zo graag het boek bestellen van Esther en Jerry Hicks genaamd De wet van aantrekking en een andere van T. Harv Eker genaamd Het miljonairsbrein ontrafeld.
Het kunnen niet anders dan life changing boeken zijn. Tips op financieel vlak, maar ook weer die tips hoe je eigen leven te creëren door middel van je denkwijze.

Ik kan hier inmiddels uit ervaring over mee praten en wil graag een ander helpen in te laten zien dat jij dat ook voor jezelf kan realiseren. Als je erg twijfelt, begin dan gewoon eens met iets kleins.
Probeer het maar uit voor jezelf en misschien is de beste tip die ik je kan geven om te beginnen met het lezen van het boek The Secret van Rhonda Byrne.

Goed, ik moet eerlijk zeggen dat deze dag me toch onbewust nog wat spanning heeft bezorgd, waardoor ik nu op de bank zit met hoofdpijn. Ik ga voor nu even mijn telefoon aan de kant leggen en over een uurtje Paul ophalen van zijn werk. Hopelijk is het dan een beetje weggezakt zodat we vanavond gezellig kunnen vieren dat ons huis verkocht is! De kids zitten weer in Veenendaal, dus wordt het een rustig weekendje samen met mijn meisje Kiki aangezien Paul het hele weekend moet werken.

Vanaf woensdag zitten wij met de hele familie van Paul in Netl om het verlate 40-jarig huwelijksfeest van mijn schoonouders te vieren wat eigenlijk 2 jaar geleden had plaats moeten vinden.
Wat in het vat zit verzuurt niet zullen we maar zeggen!

Lieve allemaal, ik wens jullie een gezellige avond en een heel fijn weekend!
Tot volgende week!

Liefs LINDA

Ik wil iets delen met jullie met de intentie om papa’s en mama’s die struggelen tijdens een scheiding met kinderen handvatten te geven om hier doorheen te komen, want geloof mij, het komt goed! Ook al voelt dat op dit moment voor jou misschien niet zo.

Ik ben op het idee gekomen om dit verhaal te schrijven door een opmerking die ik afgelopen week van Rowen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Een opmerking waar ik uit op kan maken dat hij een echte dikke vette puber is en totaal niet weet wat hij zegt. Ik kan ‘t hem dus eigenlijk niet kwalijk nemen, maar hij kwam zeker binnen.

Ik wil jullie vertellen hoe ik het begin van mijn scheiding heb doorstaan, maar…
Voordat ik begin wil ik wel duidelijk maken dat ik nu kan zeggen dankbaar te zijn voor de shit die ik heb moeten meemaken. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik weer my old self kon worden in een verbeterde vorm en ik ben natuurlijk ook een stukje ouder geworden dus laten we zeggen wijzer 😉


Ik veroordeel de vader van mijn kinderen met ons verhaal hier ook niet (meer) mee, omdat mijn oogkleppen zijn afgegaan en ik nu zie hoeveel goeds dit heeft gebracht voor mij. Ik móest wel loskomen van onze relatie om zelf te kunnen groeien en een beter voorbeeld voor mijn kinderen te kunnen zijn. Voor mij is het duidelijk waarom de dingen voor ons gelopen zijn zoals ze zijn gegaan.

“Papa heeft tenminste een eigen bedrijf en een dikke Mercedes, jij werkt niet en hebt niet eens een auto!”

Het is een onderdeel van ons leven geworden en af en toe als ik denk dat ik een groot deel daarvan achter me heb kunnen laten, komt je oh zo lieve, knappe oudste tienerboy met zo’n fijne opmerking wat er voor zorgt dat die hele ellende waar je doorheen bent gegaan destijds, maar toen niet aan je kinderen probeerde te tonen, in een tijdsbestek van een raket weer omhoog schiet en in je hersenpan terecht komt waardoor er wat storing ontstaat bovenin.

“Papa heeft tenminste een eigen bedrijf en een dikke Mercedes, jij werkt niet en hebt niet eens een auto!”

Oef, storing!
Wàt zeg jij nou?

Laat ik nogmaals vooropstellen dat ik hiermee niet mijn ex partner in een kwaad daglicht wil zetten, dit is namelijk geweest en ik kijk er nu met een heel andere blik op terug. Niet in de slachtofferrol, maar met trots!

Op dit moment ga ik goed om met de vader van mijn kinderen en wil met ons verhaal laten zien dat hoe onmogelijk het nu kan lijken voor jou, alles goed kan komen als je daar helemaal voor open staat.

“IK BEN DANKBAAR VOOR MIJN SHIT!”

Toen ik er 5 jaar geleden met mijn oudste 3 kinderen alleen voor kwam te staan ben ik in eerste instantie op de automatische piloot stappen gaan ondernemen. Mijn wereld stond op zijn kop, maar ik wist dat ik door moest in verband met mijn kinderen. Zij waren mijn houvast en dankzij hen had ik een reden om door te pakken.
Ik verhuisde met mijn kinderen van Veenendaal naar Amsterdam en trokken for the time being in bij mijn oudste broer wat voor hem natuurlijk ook een behoorlijke keuze is geweest om even je jongste zus met haar 3 kinderen in huis te nemen.
Voordat we die stap hebben gezet moest ik eerst de scholen voor de kids regelen in Amsterdam vanuit Veenendaal. Faye ging voor het eerst naar de middelbare school en voor de jongens zocht ik een geschikte basisschool in de Pijp. Na verschillende scholen gebeld en bezocht te hebben, ook een dag samen met mijn vriendin Marieke, kon ik de jongens inschrijven op een achteraf super leuke basisschool genaamd De Springstok. Voor Faye hadden ze plek op het Hubertus & Berkhoff College tegenover de RAI. Ondertussen was ik bezig met de verkoop van ons huis en natuurlijk…de scheiding.

Ik had zoveel aan mijn hoofd naast alle emoties die ik probeerde opzij te zetten, dat ik ook nog eens kilo’s was afgevallen en op een gegeven moment nog maar 50.0 kg woog.

Eenmaal bij mijn broer ingetrokken waren we ons hele ritme kwijt. Ik probeerde dat natuurlijk zo min mogelijk te laten merken, maar de structuur die we gewend waren was compleet verdwenen. Ik was gewend om mijn auto voor de deur te hebben staan, en bracht mijn kinderen daar voorheen ook vaak mee naar school.
Nú stond mijn auto 4 km verderop geparkeerd in een garage van mijn broer, omdat ik geen parkeervergunning had. Ik was dus genoodzaakt om mijn kinderen elke dag op de fiets door weer en wind naar school te brengen, wat overigens normaal gesproken geen ramp is, omdat er natuurlijk genoeg mensen zijn die hun kinderen op de fiets naar school brengen en ik ook weleens deed, maar ik herinner mij dat het die eerste maand elke dag regende en dat ik 3 keer een lekke band kreeg waarop de fietsenmaker een grapje maakte, omdat hij dacht dat ik het erom deed… Nou nee.
Anyway, ik was gewend een paar honderd meter van school te wonen en nu vlogen de fietsers en trams ons om de oren, dan is die 2,6 km fietsen door zo’n drukke stad en regen met twee jongens best heftig.

Zo zijn Rowen en Aeden een keer keihard aangereden door een fietser doordat ze allebei tegelijk op een kruispunt linksaf sloegen nadat een busje passeerde, maar wij de fietser die er met een racefiets aankwam over het hoofd zagen en die dus met een rotgang tegen Aeden aan klapte die vervolgens als een domino effect tegen Rowen aan knalde en bovenop elkaar belandde. Aeden begon keihard te schreeuwen, maar gelukkig zijn ze alledrie met alleen wat blauwe plekken er vanaf gekomen. Ik zal het nooit vergeten. Iedereen vanuit dat buurtje schoot te hulp. Er kwam zelfs iemand naar buiten om de jongens een glaasje water aan te bieden.

Rowen die een keer licht werd aangereden door een auto nadat ons stoplicht op groen sprong, hij begon te fietsen en die bestuurder nog even besloot door haar rode stoplicht te rijden, man man. Dit weten maar weinig, en misschien wel niemand eigenlijk, maar ik kan wel zeggen dat ik een licht trauma heb overgehouden aan die stad. Ik rij er zo naartoe en doorheen, maar helaas kom ik er gewoon niet graag meer en al helemaal niet in de binnenstad. Ik zou willen dat het anders was, maar dit is wat mijn gevoel zegt. Het is dat mijn broer er nog woont met zijn zoontjes, anders zou je mij daar denk niet snel meer treffen. Wie weet zal dat ooit nog slijten.

Na ongeveer een maand of 6/7 kocht ik ons huis in Oostzaan en vanaf dat moment was het elke dag, kinderen naar school brengen en door naar Oostzaan om te klussen. Ik had inmiddels een parkeervergunning voor mijn auto nog steeds een km verderop dus fietste dan eerst met de kids naar school, daarna door naar de straat waar mijn auto stond en zo op naar Oostzaan.
Dus, ondertussen nog steeds bezig met de zorg voor mijn kinderen, de (vecht)scheiding en inmiddels de verbouwing van ons toekomstige huis.

Als ik het heb over die scheiding en hetgeen wat ik toen moest regelen, waren dat de afspraken op kantoor bij mijn advocaat, stukken die ik moest aanleveren, gesprekken met verschillende coaches en 1 keer een mislukt gesprek met een psycholoog, ze wist niet waar ze moest beginnen om mij te helpen en moest daar zelf de komende twee weken over nadenken, dus dacht ik laat maar.

Gewoon dingen die je niemand toewenst. En zeker een alleenstaande moeder niet die op dat moment zoveel alleen moest doen. Natuurlijk was mijn broer er op de momenten dat hij er voor mij kon zijn, mijn zus die tijdens de verbouwing een aantal keer mijn kinderen onder haar hoede nam etc, maar het was absoluut geen pretje. Zij hadden natuurlijk ook hun eigen gezinnen om voor te zorgen. Ik hing regelmatig huilend aan de telefoon met mijn ouders om even mijn hart te kunnen luchten. Voor de verbouwing moest ik veel keuzes in mijn eentje maken, wat mij een erg eenzaam gevoel gaf, omdat ik anders gewend was. De keuken die ik in delen ophaalde bij Ikea. Mijn god, je had me moeten zien gaan. s’Avonds na het eten gauw nog naar de Ikea zodat die keuken in elkaar gezet kon worden, reed ik met een volgeladen auto, amper zicht…
Dat ik niet staande ben gehouden… Ik was zo blij toen ik aankwam bij het huis.

In mei van het jaar 2018 trokken we na 9 maanden bij mijn broer te hebben gewoond in op ons nieuwe, eigen plekje in Oostzaan.
Die eerste nacht was er nog niks aangesloten, dus toen ik om 22:00 uur wegreed vanuit Amsterdam met mijn kinderen en wat spullen besloot ik om naar De Bilt te rijden en daar met ze in het appartement van Paul te gaan slapen die op dat moment een week in Kenia zat met zijn broer en tweelingzus. Hij had mij de sleutel gegeven zodat ik als het nodig mocht zijn daar naartoe kon.
Paul en ik hadden elkaar een halfjaar daarvoor leren kennen en probeerde ons in het beginsel 1 keer in de week op te zoeken wat daarna steeds iets vaker werd en te helpen met de verbouwing waar hij kon.

Die volgende ochtend ben ik alleen naar Oostzaan gereden om te kijken hoever ze waren met het aansluiten van de laatste dingen, heb ik de bedden klaargemaakt en liet ik Faye die op dat moment 12,5 jaar was op haar broertjes passen en mochten ze van mij daar even een lekker chill ochtendje houden. Dit is iets wat ik nu nooit zo zou doen, maar op dat moment zag ik geen andere uitweg en was er in Oostzaan niks te beleven voor ze. Ze kende de omgeving nog niet zoals nu, en hadden nog geen vriendjes. Op deze manier bood ik mijn kids de tijd van hun leven, en mocht er iets zijn wisten ze de weg naar de jongste broer van Paul die er vlakbij woonde.

Eenmaal wonend in Oostzaan bracht ik de laatste maanden van het schooljaar de jongens elke dag naar school in Amsterdam. Ik wilde dat ze daar het schooljaar konden afmaken en dat is gelukt. Faye reed soms mee, maar door haar wisselende tijden moest zij vanuit Oostzaan met de bus en tram naar school. Ook zij heeft haar eerste jaar toen daar afgemaakt. Ik was zo trots op haar en nog steeds! Die eerste rit hield ze mij aan de telefoon en begeleidde ik haar richting de juiste tram bij aankomst op Centraal. Wat deed ze dat goed!

De jongens gingen na dat schooljaar over op hun nieuwe school in Oostzaan en ik dacht er goed aan te doen om Faye lekker op t Hubertus & Berkhoff te houden zodat niet ook zij van school hoefde te wisselen en haar vriendinnen kon behouden toen ze een week voor de zomervakantie naar mij toekwam met de melding dat ik alleen maar met de jongens bezig was geweest. Ik had niks voor haar gedaan.
Ik was helemaal verbaast. Zij wilde ook net als Rowen en Aeden naar een andere school.
Ik ben meteen rond gaan bellen om te kijken waar ze plek hadden voor haar en kon ik haar in die laatste week nog gauw overplaatsen naar het Pascal Zuid in Zaandam.
Ons nieuwe leven kon nu echt beginnen.

Dit is natuurlijk het hele verhaal in een notendop. Er speelde zich in die periode zoveel af, maar dat zal ik jullie besparen, anders wordt dit een heel boek hi hi…

Misschien ben ik nog wel dingen vergeten te benoemen of personen die ergens bij waren, dat is niet mijn bedoeling! Ik kan alleen niet alles hier kwijt in dit verhaal.
Ik vertel dit om aan te geven wat er door mijn gedachte schiet als Rowen zo’n opmerking maakt. Hij weet dus niet dat ik al zóveel gegroeid ben sinds die tijd. Dat het feit dat ik nu even geen auto bezit dat daar ook een verhaal achter zit wat mij een heel goed gevoel gaf/geeft over mezelf. Hij ziet het dus als iets negatiefs terwijl ik mega trots ben op mezelf en mijn eigenwaarde en het dus zie als iets pósitiefs.

Alles wat er is gebeurd heeft mij genoeg geleerd. Ik had er alleen in die periode graag voor mezelf willen zijn. Nu weet ik hoe ik dat kan. Nu weet ik dat het niet afhangt van een ander om gelukkig te zijn.

Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb moeten doorstaan, omdat het mij zoveel sterker heeft gemaakt en ik merk dat ik weer mezelf ben geworden. Dat pakt niemand mij meer af.
Als ik anderen dan in dezelfde situatie zie belanden gaat er maar 1 ding door mij heen: Jij komt er wel, hoe lang het ook mag duren, alles komt op jouw tijd, maar jij gaat weer opstaan.

Voor mij is dit gebeurd, omdat het beter was voor mij persoonlijk en beter voor onze kinderen. Nu was er ruimte om Paul tegen te komen die mij heeft geholpen het beste in mezelf naar boven te brengen én daar komt bij dat ik me geen betere bonus vader had kunnen wensen voor mijn kinderen.

Als ik weer gelukkig kan worden na zoveel drama, kan jij dat ook!

Ik wil met deze blog iedereen bedanken die er destijds voor ons was.
Mijn familie die ons hielp met beide verhuizingen en mijn kinderen op veel momenten hebben opgevangen.
Carmen die meeging naar de rechtbank.
Renske die hielp met verhuizen. Samen scheurend op de scooter door Amsterdam, wat ben jij een steun geweest voor mij. Een huissleutel bij laten maken voor mij zodat ik in de weekenden dat mijn kinderen weg waren bij jou terecht kon.
Frank en Marieke die er voor ons waren.
Peter, Monique en haar dochter Britt die ons geholpen hebben met onder andere verhuizen van Amsterdam naar Oostzaan en kitwerk wat nog moest gebeuren in het huis.
Louise en René die toen we nog in Veenendaal woonde mij hebben gesteund en de kinderen opvingen op de momenten dat ik moest werken.
Desiree die ik leerde kennen in Amsterdam en mij op sleeptouw nam om er bovenop te komen en ook meeging als steun naar de rechtbank bij de eerste zitting.
Verschillende ouders van de school in Amsterdam die mij en de kinderen wilde helpen en ons overal bij wilde betrekken.
Ik kan wel zeggen dat het 1 van de meest bijzondere tijden in mijn leven is geweest en ook van de kinderen. Al zullen zij zich dat nu misschien nog niet zo beseffen.

Ik heb het geluk weer dubbel en dwars gevonden en heb de kans gekregen mijn leven opnieuw vorm te geven.

Voor diegene die het nodig hebben wil ik echt op het hart drukken:
Als mij dit lukt, dan weet jij dat er ook mogelijkheden zijn voor jou! Je hoeft ze alleen maar te zien en vooral, wees trots op jezelf!
Laat je door niemand van de wijs brengen, en hou je vast aan mensen die er oprecht voor je willen zijn. Zijn er mensen die vervelende opmerkingen maken naar je? Ene oor in, andere uit. Dat is allemaal dirt! En dirt is fertilizer voor het groeiproces!

Oké, ik moet het hier bij laten anders wordt het echt teveel. Ik hoop met mijn verhaal iemand te kunnen helpen, want dat is wat jij verdient. Houvast naar een betere toekomst.

Verder hebben Rowen en ik het uitgepraat en heb ik steun vanuit de kant van zijn vader gekregen, zodat Rowen kan zien dat zijn ouders op 1 lijn liggen.

Mocht je naar aanleiding van dit verhaal vragen hebben voor jezelf? Misschien weet je niet hoe je iets aan moet pakken of wil je gewoon even je hart luchten, stuur mij dan gerust een berichtje. Ik help je er graag doorheen met een positieve mindset!

Voor nu wens ik iedereen een heel fijn weekend en op naar volgende week. Dan hebben we 3 dagen bezichtigingen van ons huis gepland staan, dus heel spannend! Ik hou jullie op de hoogte daarvan.

Liefs LINDA

Lieve lezers! Het is weer vrijdag en wil toch even beginnen met een bedankje naar jullie toe. Ik hoop echt dat ik jullie vermaak met mijn verhalen en wie weet heb je ook nog iets aan de inhoud voor jezelf. Ik schrijf regelmatig op een reflecterende manier naar mezelf toe om jullie te laten zien dat ook ik nog weleens kamp met onzekerheden. Die mogen er namelijk zijn en geeft je iets om over na te denken. Het is in ieder geval tot nu toe steeds mijn doel geweest om iemand te kunnen helpen, op wat voor manier dan ook. Al is het er maar 1, ik schrijf graag voor jou!

Vorig weekend hebben we de verjaardagen van Aeden en Paul gevierd. Donderdag was Paul jarig en vrijdag Aeden. Dat werd gezellig gevierd op zaterdag en ondanks dat we vrij veel afmeldingen hadden was ik nog verbaasd over het aantal genodigden wat wel is langsgekomen. Ik vond het vooral fijn voor Aeden. Het was natuurlijk middenin de meivakantie, zijn bestie kon er helaas niet bij zijn wat hij toch erg jammer vond, maar ik ging zelf de verjaardag in met het idee, hoe minder zielen, hoe meer vreugd zoals mijn tante zei 😉 Uiteindelijk zit je nog met een huis vol. Heerlijk! Ik hou ervan! Al probeer je altijd je best te doen iedereen even te spreken, wat bij het weggaan van visite uiteindelijk blijkt niet altijd gelukt te zijn.

Anyway, het was fijn om iedereen weer even te zien en een dikke smile op het gezicht van mijn kind te zien. Hij voelde zich echt jarig, missie geslaagd! De volgende dag konden we het huis opruimen en schoonmaken, omdat ze de daaropvolgende dag foto’s van het huis kwamen maken voor de verkoop. Het was alleen ook nog een vrije dag voor Paul, dus zijn we einde middag nog even richting zijn ouders gereden die een aantal dagen in Dirkshorn zaten. We spraken af bij een heel leuk tentje waar Rowen en Aeden zich super vermaakt hebben. Soms kan ik me daar ook over verbazen. Het ene moment zit Rowen ons aan de kop te zeuren om een biertje te mogen drinken wat ik nog absoluut niet oké vind en het andere moment kan hij zich nog zo lekker als een kind vermaken met zijn jongere broer op een kabelbaan boven het water. Dan merk je dus dat hij qua leeftijd ertussenin begint te hangen.

Maandagochtend kwam de fotograaf om 11 uur dus hadden we nog ruim de tijd om s’ochtends het huis even strak te trekken. Bedden opgemaakt, gestofzuigd, gedweild, ramen gewassen, etc. Met andere woorden, nog even de puntjes op de i.
Ik ben heel benieuwd hoe de foto’s zijn geworden. Geduld, geduld…

Nadat de fotograaf er weer vandoor ging zijn we even naar Bataviastad gereden om te kijken of we misschien nog wat leuks konden scoren. Ik moet zeggen dat ik eerlijk gezegd een beetje schrok van de prijzen. Dat noemt zich dan een Fashion Outlet. Het is meer een normaal winkelcentrum geworden als ik bijvoorbeeld spijkerbroekjes zag liggen van tumble ‘n dry voor €35,- maar goed. We waren er even uit en zijn niet helemaal met lege handen naar huis gegaan.

Dinsdag zijn Faye en ik met haar vriendin en haar moeder naar Haarlem gegaan voor een High Tea. We zouden altijd nog iets leuks doen met de meiden voor het behalen van hun diploma. Dat heeft even geduurd, maar eindelijk was het zover! Op de terugweg bedachten ze samen dat we s’avonds ook nog wel even naar de film konden gaan met z’n vieren. Zo gezegd zo gedaan. Ik kan alleen niet zeggen dat de film “The Twin” een aanrader is. Vreemde verhaallijn zit erin verwerkt, maar goed dat is mijn mening.

Verder zijn we gister op Bevrijdingsdag rustig wakker geworden en in de middag richting Haarlem gereden. Paul moest helaas werken in Zwolle en bleef daar vannacht ook slapen. Deze keer kon hij mij niet verrassen door s’nachts lekker naar huis te komen. We hebben wel lekker op de terugweg van het festival in Haarlem pizza’s gehaald bij Happy Italy in Amsterdam. Iets wat Paul nooit wil doen, omdat hij vindt dat je bij thuiskomst koude pizza’s zit te eten. Nou denk ik daar iets anders over, maar het zorgt er wel voor dat we dus nooit pizza’s halen bij Happy Italy, terwijl die juist zo lekker zijn!
Nou schat, ik kan je vertellen dat het reuze meevalt, dus dit was voor herhaling vatbaar voor zolang we hier nog wonen hi hi...

De oudste 3 gaan straks weer naar hun vader i.v.m. Moederdag een verkort weekendje. Ze komen zaterdagavond laat weer terug in plaats van zondagavond, zodat ze toch nog een lekker ontbijtje kunnen fiksen voor moeders 😉
Zo zag onze week vakantie er dus een beetje uit.

Gedachten zijn krachten

Van de week moest ik denken aan de universele wet “gedachten zijn krachten”.
Elke gedachte die in ons opkomt heeft een trilling. Elke gedachte is een boodschap met een lading energie. Dit is niet zweverig, dit is gewoon neurowetenschap. Verdiep je er maar eens in of misschien doe je dat al. Super interessant onderwerp. Het is natuurlijk niet zo zwart wit als het zinnetje doet overkomen. Dat als je iets denkt het ook meteen gebeurt uuh nee, dan zou je wel op een heel makkelijke manier je eigen leven kunnen creëren. Als jij een gedachte hebt en daarin een vibratie uitzendt met daarbij het geloof in die gedachte en je kan het voor jezelf visualiseren dán krijg je wat je uitzendt. Bijvoorbeeld als je denkt dat je toch niet gaat winnen, of iets wat altijd fout gaat bij jou. Dit zijn maar twee voorbeelden, zo zijn er natuurlijk voor iedereen weer andere overtuigingen.

Als jij een bepaalde gedachte wilt manifesteren hoe doe je dat dan? Nou zat ik pasgeleden een hele goede podcast te luisteren van Kim Munnecom waarin zij leert hoe simpel het eigenlijk is.

Je hoeft het namelijk alleen maar te verwachten en dan jezelf de vraag te stellen wat jij nodig hebt om dit 100% puur te kunnen verwachten. Zelfs al verwacht je 51%, het is meer dan voldoende om in ieder geval meer dan de helft in alignment te zijn dus je goed te voelen en in vertrouwen te zijn, maar hoe meer je in vertrouwen bent hoe sneller en groter de manifestatie zal zijn. Dus hoe meer je in vertrouwen bent hoe groter de vibratie zal zijn waardoor de manifestatie sneller tot je zal komen, omdat het vrij is van weerstand. Alles wat vrij is van weerstand moet snel tot je komen. Visualiseer het ook voor jezelf.

It doesn’t take time, it just takes alignment.

Abraham Hicks

Alignment is 100% die pure vibratie uitzenden zonder dat je je verlangen tegenspreekt. Je moet er dus wel in geloven, anders werkt het niet.

Wees ook dankbaar voor de situatie zoals hij nu is. Dat is ook een belangrijke!

Be happy with where you are, eager for more.

Abraham Hicks

Als je je leven deze positieve wending geeft, ga je ook anders om met bepaalde situaties. Je gaat bepaalde gebeurtenissen makkelijker relativeren.
Even een voorbeeld, gisteravond wilde ik mijn kinderen meenemen naar Happy Italy. Paul was aan het werk en ik wilde graag nog even iets leuks doen op de laatste avond van onze vakantie. Ergens liet het budget het toe, maar ook weer niet, ken je dat?? Toen we aankwamen werd gevraagd of we gereserveerd hadden. Dat was niet het geval, dus had ze geen plekje voor ons. Ja jammer, maar we konden wel afhalen. Prima, deden we dat.

Even later toen wij op onze pizza’s zaten te wachten kwam er een moeder binnen met haar zoon die wilde eten en niet gereserveerd hadden. Toen ook zij te horen kreeg dat ze volgeboekt waren en alleen nog maar op reservering open waren stelde de moeder voor dat ze snel aten. Tot Aeden’s verbazing kregen ze daardoor toch een tafel aangeboden. Mijn reactie daarop was, dat wij met z’n vijven waren en zij maar met twee, dus ik snapte het wel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik achteraf wel blij was dat het zo liep aangezien we een vrij dure maand achter de rug hebben gehad met al die verjaardagen en cadeaus die aangeschaft moesten worden. Aeden die na de vakantie nog moet trakteren en er nog een kinderfeestje georganiseerd moet worden, dus vond ik het wel prima dat het even alleen bij de pizza’s gebleven was, want als je uit eten gaat met een groot gezin ben je natuurlijk veel meer kwijt dan die 30,- euro die ik nu kwijt was. Wat goed voor jou is gebeurt, remember?

Ik kan me er dan op zo’n moment dus totaal niet meer druk om maken dat iemand anders wél een plekje zonder reservering krijgt aangewezen en wij niet. Terwijl wij ook zo weg waren geweest. Er komen nog genoeg momenten dat we wel gezellig uit eten gaan, maar dit was ook helemaal prima, en op deze manier konden we meteen testen of het haalbaar is om daar eten af te halen en het niet koud is bij thuiskomst. Win win!!

Goed ik hoop dat dit stukje iets meer duidelijkheid schept over het fenomeen manifesteren en dus gedachten zijn krachten. Het kan zoveel voor je leven doen wat bijna magisch is. Je kan echt letterlijk je eigen leven creëren. Dingen vallen op zijn plek en jij hebt allang bepaalde wensen het universum ingestuurd. Iedereen manifesteert of het nou bewust is of onbewust. Hoe leuk kan je het voor jezelf maken als het dan bewust gaat.

Oké, ik ga even opschieten en een paar pubers uit bed trekken! Die moeten straks weggebracht worden. Ongelooflijk, het is nu 11:15 uur en het is boven gewoon nog stil. Dat wordt wat als het wekkertje maandag weer om 06:30 uur gaat.

Voor alle mama’s, ik wil jullie aankomende zondag een hele fijne Moederdag wensen! Ik ben dankbaar en gezegend met 4 gezonde kinderen iets waar ik echt bij kan stilstaan dat dit mij gegund is. Ik zie en hoor om mij heen weleens dat het anders kan lopen. Count your blessings.

Lieve allemaal, ik wens jullie een heel fijn weekend en als je op vakantie bent, maar die aan het afronden bent, geniet dan nog even van die laatste momenten.

Tot volgende week!

Liefs LINDA

Happy birthday Aeden!

Wat een feestweek maken wij mee. Zo zijn er in de afgelopen tijd behoorlijk wat jarigen geweest binnen de familie. Zo vierden we 21 april de verjaardag van een nichtje van ons, 23 april is ons schoonzus(je) 😉 jarig, 28 april is mijn ongelooflijke schat Paul jarig, maar niet alleen Paul, ook zijn tweelingzus heeft iets te vieren, vandaag de 29e is mijn binkie jarig en morgen de 30e is mijn vader jarig.

We kunnen voortaan beter gewoon al die verjaardagen op een hoop gooien en een groot festival organiseren. In mei staan er namelijk ook weer genoeg jarigen op onze kalender haha…

Zo gaat het leven gewoon door. Elke verjaardag weer besef ik hoe snel de tijd gaat. Toen ze nog kleiner waren, regelde ik gewoon de verjaardagen zonder er heel erg over na te denken. Ik was voornamelijk bezig met nadenken hoe leuk ik het feestje voor alle kids wilde verzorgen. Zo huurde we weleens een springkussen, we gingen een keer naar het pannenkoekenrestaurant in Zeewolde Hans & Grietje waar we met de hele family gingen eten en alle kids konden spelen, we hebben zelfs een keer een boel pallets in de tuin gedropt zodat de kinderen tijdens de verjaardag een hut konden bouwen met hamers, spijkers en zagen. Die heeft er uiteindelijk nog even gestaan, zo leuk was hij geworden!

Hoe ouder ze worden, hoe meer ik me realiseer dat dat kleine er gewoon vanaf is. Het gaat echt heel snel nu. Tijdens die kinderjaren veranderd er wel iets. Je kan kijken qua speelgoed waar ze dan oud genoeg voor worden, maar hun gedrag blijft speels. Ze vinden alles geweldig. Nu? Zodra ze die puberjaren ingaan? Dat wordt een heel ander verhaal.

Bij Faye had ik er nog niet zoveel last van, omdat ik nog 2 jonge zoons onder haar heb die nog wel in die “kinder” fase zaten, maar Rowen begint nu toch ook echt per dag om te turnen in een jongen die ik er steeds aan moet helpen herinneren dat hij pas 14 is en nog geen 18!! En bij Aeden merk ik nu ook dat hij echt een jongvolwassenen begint te worden. Hij knuffelt nog graag met zijn mama, maar ik weet dat dat moment gaat komen dat ook hij dat minder gaat doen. Ze komen s’ochtends niet meer bij je in bed kruipen niet dat ik nu nog zit te wachten op zo’n grote lummel in bed al stinkend, ze willen je hand allang niet meer vasthouden, ze gaan steeds meer hun eigen weg. Nee, ik mis die kleine persoontjes die ze waren.

Natuurlijk vind ik de andere kant ook steeds leuker worden. Je kan tegenwoordig echt gesprekken met ze voeren, ik kan ze om hulp vragen als ik ergens kracht bij nodig heb of als ik ergens niet bij kan, oké dat laatste behalve aan Faye dan. 😉
We beginnen nu een beetje te zien hoe ze zich gaan ontwikkelen. Rowen was altijd dat magere scharminkel, maar zie dat hij steeds meer body begint te krijgen. Je ZIET ze gewoon veranderen. Grappig hoe dat werkt.

Ik zag van Faye een kort filmpje al dansend op Koningsdag en dacht toen ook even, ja meis. Wat ben je mooi…

Anyway…Aeden.
Mijn jongste boy is vandaag jarig! Hij is 12 jaar geworden, dus ja… Wat ik hierboven dus omschrijf voel ik nu even bij hem. Ik zie hem nog zo als dat kleine apie die overal op klom, en dan moest ik ‘m weer van de schutting afhalen. Altijd aan het spelen met van alles en nog wat. Wat kon hij zichzelf toch goed vermaken. Ik moest vaak om hem lachen, omdat hij zo klein als hij was al grappig kon zijn. Ik weet dat ik zelf op deze manier steeds meer ruimte krijg om mijn eigen leven iets meer vorm te gaan geven, maar het gevoel dat je hun moeder bent, maar ze jou steeds minder “nodig” hebben komt hoe voorbereid je er ook op bent, toch hard aan.

Ik vraag me dan af of ik de enige ben die zich zo melodramatisch voelt, of dat het komt omdat ik m’n kinderen de afgelopen 5 jaar heb moeten delen. Ik heb ze in die jaren maar de helft van de vakanties gehad. Die 6 weken waar een andere moeder over klaagt, zijn er voor mij maar 3 geweest. Dat wordt aankomende zomer natuurlijk weer hetzelfde verhaal. Ik ken geen zomervakanties meer waarin ik mijn oudste 3 kids 6 weken lang om mij heen heb. Herfstvakantie een paar dagen, kerstvakantie een week, meivakantie een week, jep alles door de helft. Daarin ben ik natuurlijk lang niet de enige, maar ik ben wel iemand die daar maar moeilijk aan kan wennen. Ik accepteer het, maar mijn gevoel schreeuwt nog steeds van alle kanten dat het een gemis is.

De afgelopen week zijn wij hier helemaal niet zo fit geweest. Paul is wel aan het werk gegaan, maar heb daar echt respect voor. Alle symptomen wijzen erop dat we allebei een voorhoofdsholteontsteking hebben, waardoor als ik voor mezelf spreek ik me duizelig voelde, moe en vooral verkouden. Knap hoe Paul toch doorzet. Hij is zelfs met Koningsdag s’nachts vanuit Groningen om 1 uur naar huis gereden zodat wij hem de volgende ochtend op zijn verjaardag konden zien. Hij zou daar eigenlijk blijven slapen. Hij moest daarna namelijk weer door naar Rotterdam om 11 uur en kwam pas om 2:00 uur vannacht weer thuis. Als hij was gebleven in Groningen had hij nog wat extra uurtjes slaap kunnen pakken, dus mop ik waardeer het enorm!
Dat was een leuke verrassing!

Ik merkte aan mezelf doordat ik me zo lamlendig voelde dat ik weinig behoefte had aan die hele positieve mindset waar ik me zo in verdiep. Ik ging gewoon door met de dingen die geregeld moeten worden, aangezien we morgen de verjaardag van Paul en Aeden vieren en we maandag foto’s laten maken van het huis.
Doordat ik aan mezelf merkte dat ik het minder voelde, baalde ik daar wel een beetje van. Nou zag ik gister op de klok 13:13 staan. Die wilde ik even onthouden en op een later moment kijken wat dat betekend. Ondertussen ging ik door met waar ik mee bezig was. Nu schoot het weer in mijn gedachten tijdens mijn ontbijt dat ik die cijfers nog moest opzoeken en werd meteen gerustgesteld. Hoe bizar…

Need I say more?? Toen ik dit las kon ik mezelf weer herpakken. Je mag dus van die momenten hebben waarin je het gevoel hebt dat het allemaal even niet loopt zoals je zou willen.

Goed, ik ga vandaag nog even my boy in de watten leggen en kijken of ik hier of daar nog wat kan doen ter voorbereiding van maandag als ze de foto’s van het huis komen maken. Volgens mij zijn velen van jullie lekker op vakantie of misschien ga je nog.

Heel veel plezier in ieder geval nog dit laatste weekje en ik spreek jullie volgende week weer!

Liefs LINDA