Auteur: LINDA (Pagina 1 van 7)

Begin gewoon, “begin gewoon met schrijven”. Iets wat ik normaal gesproken zeg tegen mezelf als ik begin aan een blog.
Ik merk alleen dat ik niet weet hoe te beginnen deze keer. Ik voel een soort schuldgevoel de kop opsteken. Waarom? Omdat wij een onbezorgd leventje leiden. Alsof het me niet raakt wat er zich nu afspeelt in de wereld. Iets wat ik mezelf kwalijk neem en niet door een ander gedacht of gezegd wordt.
Ik vind het vreselijk, daarom wil ik er niet teveel over horen of zien. Het is niet mijn kop in het zand steken, maar ervoor zorgen dat ik mezelf bescherm en goed blijf gaan. Dit gaat namelijk in mijn systeem zitten, berichten waar ik over hoor of beelden die we zien op tv…Het zijn beelden en verhalen die terugkomen in mijn gedachten en slaap. Ik voel me schuldig door zo te denken, omdat “zij” er middenin zitten en niet zomaar kunnen denken er niets over te willen horen. Ik had graag gewild dat het anders was.

Ik kan me alleen maar dankbaar voelen dat wij hier niet mee te maken hebben. Dat wij s’ochtends opstaan met onze eigen zorgen en dingetjes. Waarschijnlijk dingen waar “zij” zich op dit moment alleen maar zorgen over zouden willen maken.

Ik ga er vanuit dat jullie weten waar ik het over heb.

Op dit moment staat er een pan met aardappelen en boerenkool op de kookplaat, Kiki kijkt naar een film over een rode hond om even lekker tot rust te komen, Rowen ligt met een maatje op zijn kamer te chillen, Aeden staat lekker onder een warme douche nadat hij van school is gekomen en een paar uurtjes heeft geholpen bij opa in de garage, Faye die vanmorgen naar school is geweest, vanmiddag meeging Kiki ophalen van school zich daarna toevoegde bij Paul om te werken bij de bowling. Allemaal zorgeloos, heerlijk aan het ontdekken en leven.

Ik ben dankbaar voor wat wij hebben. Als ik dit schrijf word ik er bijna emotioneel van. Vanmiddag appte ik even met mijn vriendin Monique waar we allebei hetzelfde verhaal deelden. Waar het op neer kwam is dat we het allemaal zo druk hebben. Zo hebben we ons eigen leven, veel aan het werk, en de tijd die daarnaast overblijft is gewoon te weinig om met iedereen af te kunnen spreken. Iets wat we graag zouden willen, maar niet realistisch is. Je maakt daardoor keuzes die goed zijn voor jezelf maar misschien egoïstisch over kunnen komen bij een ander. Wat ik naar Monique schreef is dat we zoveel waarde hechten aan onze vrije tijd, omdat die zo schaars is op het moment, dat we goed na willen denken hoe die vrije tijd in te vullen. Zolang we er maar voor zorgen dat we onszelf niet voorbij gaan.

Hier lopen met mij natuurlijk heel veel anderen tegenaan.

Ik merk gewoon heel sterk aan mezelf dat ik me gelukkig voel met alle stappen die ik samen met Paul onderneem of heb ondernomen in het verleden. We hadden het goed waar we zaten, denk even terug aan onze tijd in Oostzaan, maar nu valt alles steeds meer op zijn plek. Ik maak keuzes voor mezelf zonder te denken wat een ander daarvan vindt. Ik overleg met Paul en/of de kids, maar wat voelt het goed om erachter te komen waar wij gelukkig van worden.

Zo heb ik onlangs mijn geliefde mini verkocht en daar een prachtige fiets voor teruggekocht. En nee, geen elektrische 😉
Ik ben gewoon old skool, laat mij me maar kapot fietsen, dan weet ik tenminste dat ik gewerkt heb. Nee hoor, ik heb ook getwijfeld om een elektrische fiets aan te schaffen, maar toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik wilde dat, ik wilde die auto weg hebben. Nu kan je denken, maar dan doe je ‘m toch gewoon weg?? Voor mij was dat een hele grote stap. Je levert toch een stukje onafhankelijkheid in, maar wat bij mij ook speelde was dat die auto een stukje uit mijn verleden was. Iets wat mij nog “daar” hield. Voor diegene die het niet weten, die mini heb ik weggedaan in 2018, toen ging hij naar m’n broer, vervolgens kreeg ik begin dit jaar het aanbod hem weer over te nemen en aangezien ik geen auto had, leek het me een geweldig idee mijn autootje weer terug in mijn bezit te nemen. Dit klinkt misschien heel raar voor iemand die niks met auto’s heeft, maar het was mijn auto niet meer. Ik heb er nog een aantal maanden met veel plezier in gereden, maar het voelde niet hetzelfde. Alsof we terug in de tijd gingen. Dus, de beste beslissing was er afstand van te doen. Ik kon weer door..

Uiteindelijk werken we hard voor alles wat we uit het leven willen halen, maar toch probeer ik zoveel mogelijk te kijken naar al het moois wat we al bezitten. Hetgeen echt belangrijk is, het welzijn van mijn gezin..

Ik wilde graag een hele comfortabele fiets waarbij Kiki makkelijk achterop kan en voorop een grote mand past waar ik van alles in kan stoppen. Die wens is uitgekomen! Ik word daar gewoon heel blij van, als ik weet dat Kiki graag bij mij achterop wilt als ik haar ophaal van school, me happy! Ik kan er weer jaren tegenaan. Goed, volgens mij spring ik nu echt voor jullie van de hak op de tak. Dat krijg je als je tussendoor van allerlei anderen dingen doet. Ondertussen ben ik naar de sportschool geweest om een lesje X-CO te volgen, vandaar.

Waar het mij voornamelijk om gaat is dat alles de laatste 7 maanden zo drastisch veranderd is voor ons; dan heb ik het niet alleen over onze banen, maar ook hoe we zijn gaan denken, dat ik het fijn vind om dagelijks even stil te staan bij alles wat we hebben. Qua leven moesten we het een en ander aanpassen natuurlijk, iets wat nu prima loopt, bijna als een geoliede machine, al kan ik me soms nog steeds mateloos irriteren aan de opstapeling wasgoed bij ons in huis, maar ook hoe we zijn gaan denken. Voor Paul is dat misschien minder het geval aangezien hij mr. Nuchter himself is, maar ik ben echt aan het leren, meer aandacht aan mezelf te besteden en mijn gezin. Iets wat ik heel fijn vind, maar een ander misschien anders ziet. Dat is oké.

Herken je dit bij jezelf?

En misschien komt het wel dat ik iets beter voor mezelf begin te zorgen, omdat ik de laatste tijd tot het bittere besef kwam dat de enige persoon waar je echt op kan bouwen jijzelf bent, én hooguit je partner en een aantal mensen om je heen die je echt dierbaar zijn. En voel je nou niet meteen aangesproken over het stukje bittere besef, daarvoor zeg ik het niet. Ik vind het alleen maar mooi dat we nooit klaar zijn om te leren. Ik ben nu 41 jaar en ben nog steeds aan het leren hoe om te gaan met bepaalde situaties. Ik merk alleen wel dat het me steeds iets makkelijker afgaat bij mezelf te denken wanneer er zich weer bepaalde situaties voordoen:

“I don’t give a sh*t”.

Het zegt meer over die ander dan over jou. Ik blijf het zeggen “wat goed is voor jou, gebeurt”. Je krijgt wat je aankan en zal er alleen maar sterker uitkomen.

“Ik hou van ons leven!”

En daar wil ik voor nu mee afsluiten. Morgen mag ik weer gezellig een dagje arbeiten met mijn onwijs lieve en leuke collega’s, zin in! Heb jij zin om een dagje te shoppen bij Eijerkamp morgen? Kom gezellig langs! Leuk om je te zien!! Voor nu klap ik de laptop dicht en duik ik m’n bed in.

Lieve allemaal, slaap lekker voor straks en voor morgen of vandaag als je ‘m de volgende dag aan het lezen bent, een hele fijne dag gewenst! Tot de volgende keer.

Liefs LINDA

Maandag 2 oktober, we zijn alweer 2 weken en een dag verder. Afgelopen week hebben we best een pittig weekje gehad waar ik een beetje (veel) tegenop zag. Het was een week van 4 dagen werken inclusief 2 avonden een Kick-Off. Eén van Montèl in Waalwijk en de ander van eijerkamp zelf.
Het zorgde ervoor dat ik echt m’n best moest doen om positief en in balans te blijven. Oef..

Ik merkte dat ik iets meer aan en om mezelf moest denken. Nou ben ik gister wezen shoppen voor en met Rowen en Aeden, dus toch weer een ander aan ’t pleasen 😉, maar dat was echt nodig. Mijn jongens groeien de pan uit waardoor ze een hoop kleding niet meer passen. Vooral Aeden is in een mum van tijd een boom van een kerel geworden voor een jongen van zijn leeftijd.
Vorig jaar zat hij nog in maat 164 soms XS, maar nu gaat hij gewoon naar heren maat M. Kanjer is het.

Ik bedoel trouwens met meer aan mezelf denken dat ik moet doen wat ik aankan. Je herkent het misschien wel bij jezelf dat je vaak doorgaat terwijl je eigenlijk snakt naar tijd voor JOU. Dat kan soms ook betekenen dat je gewoon tijd met je eigen gezin wil doorbrengen, wat ik dus ervaar op dit moment. Mijn kinderen komen nu echt op een leeftijd dat ze hun eigen tijd gaan invullen met werk of met vrienden naast school en sport. Op het moment dat ze er dan wel zijn wil ik de kans grijpen om even quality time te hebben.

Ik heb het al vaker genoemd in eerdere blogs, maar mijn moeder zei altijd te luisteren naar m’n lichaam. Misschien dat ik dan op die drukke momenten haar stem op de achtergrond hoor en op tijd op de rem trap als ik merk dat het me teveel begint te worden.

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar hebben we ook veel gedaan waardoor het dus ook niet zo gek is dat ik me zo onrustig kan voelen op z’n tijd. De verkoop van ons huis, de verhuizing naar Veenendaal, een nieuwe baan voor allebei, het regelen van de kinderopvang voor Kiki wat ook wel spannend was aangezien alles zo goed als vol zat. Het hele ritme wat we hadden opgebouwd in Oostzaan moesten we opnieuw zien terug te vinden of creëren.
Anyway…
Wat er óók voor zorgde dat er een gevoel van tekortkoming door mij heen stroomde is dat ik sinds we hier wonen, en nu ben ik even heel open en eerlijk, weer gevoed werd met een soort hebzucht. In ieder geval stak er een gevoel de kop op meer te willen hebben. Ik begon na te denken over ons leven in Oostzaan en merkte dat ik het leven daar stiekem meer begon te waarderen. We hadden daar een levenswijze van enorme dankbaarheid. Ik was daar zo tevreden met wat we hadden. Ik heb zelfs een periode gehad dat ik geen auto in mijn bezit had, echt kon genieten van de kleine dingen.

Daar wil ik weer naartoe terug!

En misschien komt het ook wel doordat we meer te besteden hebben door het simpele feit dat ik erbij ben gaan werken, maar dat gevoel…het gevoel van tevredenheid, vrijheid je niet druk maken om wat een ander denkt of vindt.
Daar wil ik weer naartoe terug.
Het hoeft niet allemaal perfect. En het is niet zo dat ik nu zeg dat ik niks meer hoef of wil! Nee, we hebben allemaal zo onze wensen, maar het moet wel in balans zijn.
Dat materialistische stukje mag wel iets minder naar mijn idee. Nu spreek ik voor mezelf! We hebben het hartstikke goed en ben mega dankbaar voor alles wat we tot nu toe hebben bereikt.

Daar komt ie weer…

“Happy with where you are and eager for more.”

Goed, ik ga afronden. Kiki komt om 14:30u uit school en daarna kunnen we door naar Aeden z’n mentor voor een oudergesprek. Heel benieuwd wat we te horen gaan krijgen.

Lieve allemaal, ik wens jullie een hele fijne week en wil jullie bedanken voor jullie tijd. Misschien herkennen jullie dingetjes uit mijn verhaal, maar weet dat dit puur gericht is naar mezelf, zelfreflectie.

Tot de volgende blog!

Liefs LINDA

Zoals jullie hebben gemerkt was er afgelopen vrijdag geen blog. Of er aankomende vrijdag één komt, ik beloof niks aangezien ik er nu één plaats en er best wat tijd in gaat zitten. Tijd die ik de afgelopen periode steeds vaker op een andere manier wil benutten, dat is het meer. Vorige week kwam er veel op me af en stond er al veel gepland waardoor ik steeds meer tegen het schrijven aan begon te hikken. Ik stelde het maar uit en toen werd ik zondag ook nog ziek waardoor het echt een “ding” begon te worden. Ik ben gaan nadenken over een oplossing hoe hiermee om te gaan, omdat ik steeds meer begon te twijfelen of ik dit er nog wel bij wil doen als ik straks ga werken. Ik schrijf elke vrijdag een blog wat vanaf april een werkdag word voor mij, maarja.. stoppen is ook geen optie; ik vind het veel te leuk!

Wat heb ik nu bedacht? Ik ga niet meer elke week een blog schrijven, maar gewoon wanneer het uitkomt. Dan blijft het leuk en wie weet wordt de content nog intrigerender muwhaha!

Ja…wat kwam er dan op me af vorige week? Rowen ging op maandagavond naar zijn voetbaltraining die eindigde in het verhaal dat zijn fiets gestolen is. Dat zorgde ervoor dat je hoofd er vol van is en je van alles probeert te doen erachter te komen wie die fiets gestolen heeft. Het raakt je, je bent teleurgesteld, je hebt het probleem dat je kind geen fiets meer heeft, de politie die de volgende dag na je aangifte al aangeeft het onderzoek gestopt te hebben ik vraag me af of ze uberhaupt iets gedaan hebben, maar ondertussen lopen alle andere dingen ook gewoon door. Helaas door die gestolen fiets en de rompslomp eromheen merk je dat hele leuke dingen, zoals Faye die haar eerste rijles kreeg vrijdagochtend, bijna die hele pret wegneemt. Je probeert het maar los te laten, alleen vind ik dat moeilijk als je vervolgens steeds op marktplaats zit te zoeken naar een nieuwe fiets voor Rowen wat dus confronterend is, hij zal immers vervanging moeten krijgen. Het verhaal is ook nog niet afgerond.

Vrijdagmiddag had ik met Faye een gesprek op haar school, omdat ze er door haar stage achter is gekomen dat ze de zorg/verpleging niet in wilt. Ze bleef maar doorgaan, maar uiteindelijk kwamen we er via school achter dat Faye niet meer dezelfde inzet toonde die ze in het begin liet zien. Ons werd verteld dat het volkomen normaal is, omdat veel studenten afhaken zodra ze stage gaan lopen. Maarja…wat nu??
Gelukkig bood haar studiebegeleider aan haar op te geven voor een traject die ze de rest van het jaar gewoon op school kan volgen naast de hoofdvakken die ze kan afmaken om erachter te komen welke studie dan wél geschikt is voor haar. Een hele opluchting voor Faye en ons om alsnog gemotiveerd naar school te kunnen blijven gaan!

Verder was ik nog bezig de opvang voor Kiki af te ronden, dat is nu zo goed als geregeld. Ik had maandag alleen een afspraak staan bij de opvang om het een en ander uitgelegd te krijgen wat niet door kon gaan in verband met ziekte. Het zal vast goedkomen voor 1 april.

Anyway…


Ik zou vrijdag vertellen over het volgen van je gevoel en nieuwe kansen aanpakken.
Zoals jullie weten begin ik vanaf 1 april bij mijn nieuwe werkgever waar ik heel veel zin in heb, maar ook best spannend vind énnnn…. hebben wij nog een nieuwtje.
Naast de verhuizing van Oostzaan naar Veenendaal, ik die een baan aanpak op de manier zoals het allemaal gegaan is, heeft Paul ook niet geheel stilgezeten!

Hij begint vanaf 1 april als bedrijfsleider bij Olround Bowling in Veenendaal!!

Hoe leuk is dat!
Allebei lekker in de buurt en kan niet anders zeggen dan dat ik ontzettend blij voor hem ben dat dit op zijn pad terecht is gekomen. Hoe leuk hij het ook al die jaren heeft gehad bij zijn vorige werkgever, het evenementenleven begon fysiek zwaar te worden.
Een nieuw huis in een andere woonplaats, allebei een nieuwe baan, mega spannend!


Er was een tijd dat ik rekening hield met anderen, dat ik voornamelijk keek wat een ander zou vinden van de keuzes die ik maakte. Zodra ik daarmee stopte, hier en daar iemand in vertrouwen nam om het één en ander helder te krijgen voor mezelf, deed wat mijn gevoel zei te willen doen, begon het te stromen. Of het nou ging om een ander huis, de plek waar dat huis moest staan, de werkzaamheden die ik ga verrichten, daar tien keer in wijzig van richting ja of nee. Dit is waar het op neerkomt: Of een ander het nou eens is of niet met de keuzes die ik maak, in alles wat ik doe, daar kan ik me echt niet meer druk om maken nu ik weet dat wanneer ik mijn eigen pad bewandel, dat paadje van mijn eigen leven heel duidelijk zichtbaar wordt. En wat een bevrijdend gevoel geeft dat! Ik wens iedereen datzelfde gevoel toe! Iemand die het niet eens is met de keuzes die je maakt, jammer dat zij het niet kunnen opbrengen jou je eigen geluk te zien nastreven.


Paul is iemand die zich zijn hele leven lang niet druk kan maken om de mening van een ander, natuurlijk in het verleden wel die van zijn ouders en nu die van zijn gezin misschien, maar verder? Bla bla bla.
Het is fijn om zo iemand naast je te hebben, oké soms ook best irritant, maar hij geeft je van alles om over na te denken. Ook die kledingkastdeur die ik negen van de tien keer dicht moet schuiven haha. Grapje babe! Het is wel zo gna gna zo flauw


Goed, dit was ‘m weer. Ik ga voor nu mijn lijstje verder afwerken en dan vanavond verder luisteren naar het boek van Dai Carter. Zo lief! Vorige week kreeg ik onverwachts een pakketje aan de deur. Ik dacht nog, ben ik iets vergeten? Ik ben toch niet jarig?? Ja soms ben ik de laatste tijd zo verstrooid, het had zo gekund. Nee, ik maakte het pakketje open, zat er een kaart in met een cadeautje. Het was een cadeautje van iemand die mij door de tijd heen heel dierbaar is geworden. Zij is aannemer en ken je dat? Dat je een hele bijzondere klik hebt met iemand dat het voelt alsof je elkaar al jaren kent? Zij werkt voor mijn broer, op die manier heb ik haar leren kennen, ruim 5 jaar geleden voor het eerst toen ze mij en de kids verhuisde van Amsterdam naar Oostzaan en nu heeft ze geholpen aan de verbouwing van de garage waardoor we elkaar weer wat vaker zagen. Ze was naar een signeersessie geweest van Dai Carter voor haar zwager, maar nam ook een boek voor mij mee. Die momentjes uit onverwachte hoek, goud! Super lief Daan en zit nu door jou vol in de verhalen van Dai. Jij gaf aan gezegd te hebben tegen Dai dat hij een bijzonder mens is. Wat dacht je van jezelf?! Jij bent een bijzonder mens!


Lieve allemaal, ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik ook heb aangegeven bij deze niet meer elke week een blog te lanceren. Wie weet worden het er wel meer! Ik wil gewoon gaan schrijven wanneer het uitkomt en ik me geïnspireerd voel. Dat komt helemaal goed. Jullie zijn in ieder geval nog niet van mij af!

Wil je weten wanneer er een nieuwe blog op de site staat, raad ik je aan mijn stories in de gaten te houden op Insta of Facebook en anders gewoon af en toe de site te checken.

Voor nu wens ik jullie alvast een hele fijne avond toe. Tot de volgende keer!



Liefs LINDA

Ik heb weleens gehoord dat het ouderschap “ondankbaar werk” is.
Ik begrijp nu wat daarmee bedoeld wordt.

Het maakt niet uit welke leeftijd ze hebben. Ik heb een stel tieners in huis waarvan er één richting jongvolwassen gaat en een peuter van drie jaar. Nou ja peuter, ze wordt in juni vier, dus bijna een kleuter, maar bij beide leeftijdsgroepen loop ik tegen het gevoel aan ondankbaar bejegend te worden.

Hard werken vind ik het zeker. Ken je deze uitspraak? “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.” Ik heb ‘m al eens in een eerdere blog genoemd.
Als je denkt dat het hebben van kinderen alleen maar makkelijker zal worden als ze ouder worden? Think again…
Ik zal je even uit die illusie helpen.

Ze worden zelfstandiger, ja. Ze kunnen gezellig zijn, ja.

Uuuhm wat nog meer?

Zijn ze rommelig? Ja.
Zijn ze lui? Ja.
Zijn ze egoïstisch? Ja.
Zeuren ze de oren van je kop? Ja.
Zijn ze chaotisch? Ja.
Zijn ze onredelijk? Zeker!
Zijn ze ongevoelig? Ja.

Oké, ik laat het hierbij, you get the point denk ik wel.

Soms schiet het weleens door mijn gedachte waarom ik ook alweer een groot gezin wilde. Tot nu toe wat het me vaak oplevert? Stress, verdriet, vermoeidheid, woede, rimpels, grijze haren neh die vallen nog wel mee, als je je liefde uit krijg je niks terug en wat dacht je van die was? Mega veel wasgoed! Dat van die liefde uiten en niks terugkrijgen geldt niet voor allemaal trouwens.

Ik voel me soms gewoon een slaaf. Je vraagt honderdduizend keer of ze een bepaalde handeling in huis willen doen en dan doen ze het gewoon niet. Of het gaat een paar keer goed in verband met de sanctie die je eraan gehangen hebt, maar uiteindelijk vergeten ze weer wat er van ze gevraagd werd. Dat wil nog weleens voelen als het voeren van een strijd met opvoeden. My goodness…

Luister, ik hou natuurlijk zielsveel van die gasten. Ze zijn mijn kloppend hart en zou mijn leven voor ze geven als het moet. Dat neemt alleen niet weg dat het af en toe best een enorme emotionele achtbaan en taak kan zijn ze op te laten groeien met de normen en waarden die je ze wilt meegeven. Je doet álles voor je kids, maar hoe ouder ze worden hoe meer ze hun eigen weg willen gaan. Wat logisch is en ik laat dat beetje bij beetje ook gebeuren, maar daar komt behoorlijk wat egoïsme bij kijken; iets wat je kan verwachten bij een kind in de pubertijd, maar ik soms als pijnlijk ervaar.

Dan probeer ik mezelf weer toe te spreken door ook aan mezelf te denken en iets te doen waar ik blij van word.
Ik kan en mag niet verwachten dat ze denken aan mijn gevoelens, zo zitten pubers niet in elkaar; iets met een kwab in het voorste gedeelte van hun hersenpan die nog niet volledig ontwikkeld is tot een bepaalde leeftijd. Er is dus nog hoop! Haha.

Wat ik zeg, ik weet dat het erbij hoort, maar het maakt het soms niet makkelijk. Als ze klein zijn voel je nog zoveel liefde stromen. Ze knuffelen graag met je, ze willen tijd met je doorbrengen en eigenlijk kan je nog niet eens even naar de wc, omdát ze zo graag bij je zijn. Dat veranderd op een gegeven moment vrij snel, dan moet je beginnen met loslaten wat je ook doet, je houdt rekening met hun gevoelens, maar wat krijg ik terug behalve grote monden; gebekvecht wie het meeste gedaan heeft of geruzie wie de hond het meest heeft uitgelaten; vieze tandpasta vlekken in de spoelbak terwijl ik ‘m zelf net schoon heb achtergelaten; vaat wat niet opgeruimd word; wasgoed wat nooit eens op tijd bij de was gegooid word; als ze thuis zijn elk uur gezeur om vreten…etc.

Soms maak ik weleens een grapje dat ik een keer in het vliegtuig stap en een maand naar een warm eiland vertrek om bij te komen van alles. Het is natuurlijk een grapje, maar tegelijkertijd een wens die ik ooit nog eens voor mezelf zie uitkomen; niet persé alleen, maar samen met Paul. Maak je geen zorgen babe, we’re good!

Ik had gewoon nooit verwacht dat het puberbrein zo heftig kan zijn in zijn ontwikkeling wat die opvoeding best een pittige klus maakt.
Ik droomde van jongs af aan al van een groot gezin. Ik wilde altijd al moeder worden en zag mijn gezin uitgroeien tot die gezellige bende die thuis zouden komen met vrienden en kan nog steeds blij worden van die gedachte.

Waar ik nooit aan dacht is het feit dat je kinderen een bepaald karakter kunnen hebben die totaal niet matcht met jouw verwachting. Ik had totaal niet gedacht dat ik die moeder zou worden waar je kind zich voor schaamt, of die moeder waar ze niks mee willen doen. Ik zit nu in de fase waarin ik hun moeder ben en kan opdraven wanneer zij dat willen. Als ze een lift nodig hebben, of geld, maar verder?

Ik zie de transformatie per kind gewoon voor m’n neus plaatsvinden. Bij de oudste is het allemaal nieuw, snap je niks van die onredelijkheid en probeer je van alles uit om de band met je kind goed te houden, bij de volgende hoop je dat die strijd uit zal blijven, maar merk je dat het geen zin heeft je vast te klampen aan valse hoop en de daaropvolgende mag het ontgelden met dreigementen dat hij moet beloven niet dezelfde kant op te gaan als zijn voorgangers wat natuurlijk loze dreigementen zijn en rest mij nu alleen nog maar te leren omgaan met die pubers en hun frontale kwabjes, omdat ik er nog twee heb rondlopen waarvan ik weet dat ik het zal gaan meemaken. Gelukkig zitten er nog best wat jaartjes tussen de jongste en die daarboven, dus kan ik een soort van pauze inlassen.

Eigenlijk is het best bijzonder om het van zo dichtbij mee te maken. Je ziet je kinderen gewoon veranderen in van die lieve persoontjes naar bijna buitenaardse wezens waarin je je kind niet meer herkent. Waar je eerst altijd kon zeggen dat je je hand in het vuur durfde te steken en kon zeggen “dat doet mijn kind niet” kan je dat maar beter niet meer zeggen, want tegenwoordig zou je je je hand branden.

Ze krijgen een attitude. Ja…het heeft er mede voor gezorgd dat ik meer aan mezelf wil denken. Ik ben altijd thuis geweest voor de kinderen en ga nu voor mezelf iets moois opbouwen. Daar zullen die kids natuurlijk ook weer van mee profiteren, aangezien er meteen geroepen werd toen ik vertelde de baan bij Eijerkamp te hebben gekregen: “Waaajoooow, dan mag ik een nieuwe Nike Tech toch?!”

Ik denk dat ze alleen maar zelfstandiger zullen worden aangezien ze mij echt letterlijk voor elk dingetje kunnen roepen of bellen met de vraag waar iets ligt en wat uiteindelijk in handbereik blijkt te liggen.
Nu zullen ze wel moeten. Ik kan straks niet meer voor elk wissewasje gebeld of geAppt worden als ze me nodig hebben, dus dit zal goed voor ze zijn.

Nou, ik denk dat ik voor nu wel even genoeg geklaagd heb, we maken natuurlijk ook een hoop leuke en lachwekkende dingen mee en niet alleen dat, ze kunnen echt wel op z’n tijd behulpzaam zijn of uit het niets iets doen waar je hart van smelt. Ik ben hartstikke trots op al mijn kinderen en weet zeker dat ze goed terecht zullen komen en dat onredelijke, ja.. Dat nemen we nu maar even voor lief net als die peuterbuien van Kiki. Het is een fase waar ze inzitten en ook weer uit gaan komen zodra die kwab volledig ontwikkeld is. Anders, je weet, ik stap het vliegtuig in! 😉

Dit weekend zijn mijn oudste kinders weer een weekendje bij hun paps en neem ik mijn lieve vriendin Monique vanavond gezellig ergens mee naartoe voor haar verjaardag. Eerst gezellig een hapje eten en dan…?? Dat is nog een verrassing voor haar. Leuk wordt het zeker! Ik vertelde jullie vorige week dat ik in deze blog misschien met een ander leuk nieuwtje zou komen, maar dat moet ik nog 1 weekje doorschuiven. To be continued..

Lieve mensen!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend en tot volgende week. Dan uitgebreid een leuk verhaal over het volgen van je gevoel en nieuwe kansen aanpakken!

Liefs LINDA

Waar ik aan denk?
Aan hoe gelukkig ik ben. Klinkt saai hé?! Haha.

Ik denk aan hoe alles de afgelopen jaren goed voor mij en mijn gezin heeft uitgepakt. Hoe slechte gebeurtenissen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Kleine of grote dingen.
Hoe het loslaten van weerstand ervoor kan zorgen dat je mindset veranderd, waardoor blijkbaar veel goeds je leven in kan stromen.
Ik hoor je denken “Ja hoor Linda, het zal allemaal wel, jij met je gezever.” Of je denkt misschien “Ja! Echt fijn hoe je het voorelkaar gekregen hebt door middel van je gevoel te volgen je dromen hebt na weten te streven en ze stapsgewijs hebt weten uit te laten komen. Ik wil dat ook!”

Ik kan je niet overtuigen dezelfde dingen te gaan implementeren om het geluk te vinden, daar moet je voor open staan. Nou ja, voor open staan? Je moet in de juiste stemming zijn. Ik heb sommige dingen die ik nu doe in het verleden ook al gedaan of gehoord, maar toen was ik nog niet in de juiste stemming om ze ook daadwerkelijk uit te voeren of het echt te begrijpen. Nu wel.
Ik lees veel boeken, inmiddels wel via Storytel anders kom ik er niet doorheen en ik wil gewoon graag de inhoud van een boek leren, en doe er mijn voordeel mee. Alles wat ik de afgelopen jaren heb toegepast heeft me zoveel gebracht. Misschien raak je hier nu geïrriteerd van, omdat ik het zo simpel laat lijken of je denkt dat alles niet zo makkelijk gaat bij jou. Ik vind het allemaal prima. Wat ik zeg, je moet in de juiste stemming zijn om het te willen begrijpen; alleen dan zal je succesverhalen behalen en weet je wat? Dit kan jij net zo goed als ik.

Waar denk je aan?
Aan de toekomst. Mijn nieuwe baan waar ik straks met veel plezier zal gaan beginnen. Aan Kiki die gezellig met andere kindjes kan gaan spelen, iets wat ze in Oostzaan fantastisch vond. Ze baalde als een stekker toen bleek dat ze hier in Veenendaal niet naar “sjol” ging. Huilen! Ik vond het heel vervelend voor haar en probeerde het een beetje te compenseren door naar binnenspeelplaats Ballorig te gaan. Enige is dat ze daar weer liever met mij de klimrekken induikt dan te spelen met andere onbekende kindjes. Ik vind het fijn dat ik nu toch iets voor haar kan regelen vanaf 1 april en ben heel benieuwd hoe zij zich zal ontplooien; ook sprekenderwijs, niet spelenderwijs maar sprekenderwijs. Het zal natuurlijk goed bijdragen aan haar spraak.

Waar denk je aan?
Aan hoe fijn het leven kan zijn, zelfs achteraf na die momenten die je hebt gehad wanneer je het even niet meer ziet zitten. Nu zie ik in dat die momenten er mogen zijn, omdat ze ook weer overgaan. Er komt altijd een oplossing, je moet ze alleen zien en aanpakken.

De afgelopen week ben ik bezig geweest met het zoeken naar een opvangplekje voor Kiki. Ik kreeg van alle kanten te horen dat dat heel lastig zou worden en er zaten zelfs succeswensen tussen. Ik heb er alle vertrouwen in gehad dat dat stukje opgelost zou worden en altijd vertrouwen gehouden dat het goedkomt. Dinsdagochtend krijg ik een rondleiding bij een Kinderdagopvang waar ze dus plek hebben voor Kiki, daarmee wil ik niet zeggen dat ze ongelijk hadden, want ik weet dat ik erg veel geluk heb dát ze Kiki kunnen hebben. Ik ben alleen blij dat ik niet gestrest raakte door al die opmerkingen en dat ik voor ogen hield dat ik de opvang geregeld krijg.

Waar denk je aan?
Aan mijn gezin die stuk voor stuk goed gaan. We hadden deze week vakantie waarvan de oudste drie de eerste helft bij hun vader waren. Faye kwam maandagavond al thuis, omdat we dinsdagochtend om 9:00u in Zaandam moesten zijn voor haar ortho afspraak, waarna we doorreden naar Sugar City in Amsterdam zodat we nog even konden shoppen, gewoon gezellig met z’n tweetjes. Paul zijn gips kon er woensdag af, die is weer aan het werk al moet hij nog wel even rustig aan doen en Kiki is nu ziek. Helaas kunnen we daardoor niets buiten de deur doen, maar gaan we vanavond bijvoorbeeld gezellig een movie night houden. Paul en Faye zijn aan het werk dus dat wordt een filmpje met mijn boys.

Ik ga mijn miracle morning na het weekend weer oppakken als de vakantie voorbij is, omdat ik merk dat het geen succes is in een vakantie en een meisje die ons ernstig wakker heeft gehouden de afgelopen dagen. Al ging het vannacht beter! Ik begin wel te snappen waarom het zo lekker is om zo vroeg op te staan; je haalt het meeste uit je dag en je krijgt er nog energie van ook. Heerlijk die ochtendjes tijd voor jezelf en alles op een rustig tempo doen. Zover ben ik wel, dat ik begrijp waarom dit zo goed voor je kan werken. Ik kan het je echt aanraden al kan Hal Elrod dat misschien nog beter. Ik herhaal het gewoon nog een keer.
Zijn boek Miracle Morning – 6 Gewoontes om je leven succesvoller te maken voor 08:00 uur is een dikke aanrader.

Oké, inmiddels is het half acht in de avond en ga ik de boys er maar bij roepen. Volgende week heb ik misschien een leuke verrassing voor jullie, maar daar zal nog even op gewacht moeten worden.

Nu wil ik jou natuurlijk een vraag stellen die je mag beantwoorden via deze site, via een dm op mijn socials of via de app, waar jij je het prettigst bij voelt of gewoon het makkelijkst vindt en die vraag luidt:

• Waar denk jij aan?

Ik ben benieuwd naar de dingen die jou bezighouden en of je die wilt delen met mij. Misschien inspireer je me wel, who knows!

Voor nu ga ik op de bank ploffen met een bak popcorn en m&m’s samen met mijn mannen en slapende Kiki lekker tegen mij aan. Lieve allemaal, ik wens jullie een heel fijn weekend!

Liefs LINDA