Ik heb weleens gehoord dat het ouderschap “ondankbaar werk” is.
Ik begrijp nu wat daarmee bedoeld wordt.

Het maakt niet uit welke leeftijd ze hebben. Ik heb een stel tieners in huis waarvan er één richting jongvolwassen gaat en een peuter van drie jaar. Nou ja peuter, ze wordt in juni vier, dus bijna een kleuter, maar bij beide leeftijdsgroepen loop ik tegen het gevoel aan ondankbaar bejegend te worden.

Hard werken vind ik het zeker. Ken je deze uitspraak? “Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen.” Ik heb ‘m al eens in een eerdere blog genoemd.
Als je denkt dat het hebben van kinderen alleen maar makkelijker zal worden als ze ouder worden? Think again…
Ik zal je even uit die illusie helpen.

Ze worden zelfstandiger, ja. Ze kunnen gezellig zijn, ja.

Uuuhm wat nog meer?

Zijn ze rommelig? Ja.
Zijn ze lui? Ja.
Zijn ze egoïstisch? Ja.
Zeuren ze de oren van je kop? Ja.
Zijn ze chaotisch? Ja.
Zijn ze onredelijk? Zeker!
Zijn ze ongevoelig? Ja.

Oké, ik laat het hierbij, you get the point denk ik wel.

Soms schiet het weleens door mijn gedachte waarom ik ook alweer een groot gezin wilde. Tot nu toe wat het me vaak oplevert? Stress, verdriet, vermoeidheid, woede, rimpels, grijze haren neh die vallen nog wel mee, als je je liefde uit krijg je niks terug en wat dacht je van die was? Mega veel wasgoed! Dat van die liefde uiten en niks terugkrijgen geldt niet voor allemaal trouwens.

Ik voel me soms gewoon een slaaf. Je vraagt honderdduizend keer of ze een bepaalde handeling in huis willen doen en dan doen ze het gewoon niet. Of het gaat een paar keer goed in verband met de sanctie die je eraan gehangen hebt, maar uiteindelijk vergeten ze weer wat er van ze gevraagd werd. Dat wil nog weleens voelen als het voeren van een strijd met opvoeden. My goodness…

Luister, ik hou natuurlijk zielsveel van die gasten. Ze zijn mijn kloppend hart en zou mijn leven voor ze geven als het moet. Dat neemt alleen niet weg dat het af en toe best een enorme emotionele achtbaan en taak kan zijn ze op te laten groeien met de normen en waarden die je ze wilt meegeven. Je doet álles voor je kids, maar hoe ouder ze worden hoe meer ze hun eigen weg willen gaan. Wat logisch is en ik laat dat beetje bij beetje ook gebeuren, maar daar komt behoorlijk wat egoïsme bij kijken; iets wat je kan verwachten bij een kind in de pubertijd, maar ik soms als pijnlijk ervaar.

Dan probeer ik mezelf weer toe te spreken door ook aan mezelf te denken en iets te doen waar ik blij van word.
Ik kan en mag niet verwachten dat ze denken aan mijn gevoelens, zo zitten pubers niet in elkaar; iets met een kwab in het voorste gedeelte van hun hersenpan die nog niet volledig ontwikkeld is tot een bepaalde leeftijd. Er is dus nog hoop! Haha.

Wat ik zeg, ik weet dat het erbij hoort, maar het maakt het soms niet makkelijk. Als ze klein zijn voel je nog zoveel liefde stromen. Ze knuffelen graag met je, ze willen tijd met je doorbrengen en eigenlijk kan je nog niet eens even naar de wc, omdát ze zo graag bij je zijn. Dat veranderd op een gegeven moment vrij snel, dan moet je beginnen met loslaten wat je ook doet, je houdt rekening met hun gevoelens, maar wat krijg ik terug behalve grote monden; gebekvecht wie het meeste gedaan heeft of geruzie wie de hond het meest heeft uitgelaten; vieze tandpasta vlekken in de spoelbak terwijl ik ‘m zelf net schoon heb achtergelaten; vaat wat niet opgeruimd word; wasgoed wat nooit eens op tijd bij de was gegooid word; als ze thuis zijn elk uur gezeur om vreten…etc.

Soms maak ik weleens een grapje dat ik een keer in het vliegtuig stap en een maand naar een warm eiland vertrek om bij te komen van alles. Het is natuurlijk een grapje, maar tegelijkertijd een wens die ik ooit nog eens voor mezelf zie uitkomen; niet persé alleen, maar samen met Paul. Maak je geen zorgen babe, we’re good!

Ik had gewoon nooit verwacht dat het puberbrein zo heftig kan zijn in zijn ontwikkeling wat die opvoeding best een pittige klus maakt.
Ik droomde van jongs af aan al van een groot gezin. Ik wilde altijd al moeder worden en zag mijn gezin uitgroeien tot die gezellige bende die thuis zouden komen met vrienden en kan nog steeds blij worden van die gedachte.

Waar ik nooit aan dacht is het feit dat je kinderen een bepaald karakter kunnen hebben die totaal niet matcht met jouw verwachting. Ik had totaal niet gedacht dat ik die moeder zou worden waar je kind zich voor schaamt, of die moeder waar ze niks mee willen doen. Ik zit nu in de fase waarin ik hun moeder ben en kan opdraven wanneer zij dat willen. Als ze een lift nodig hebben, of geld, maar verder?

Ik zie de transformatie per kind gewoon voor m’n neus plaatsvinden. Bij de oudste is het allemaal nieuw, snap je niks van die onredelijkheid en probeer je van alles uit om de band met je kind goed te houden, bij de volgende hoop je dat die strijd uit zal blijven, maar merk je dat het geen zin heeft je vast te klampen aan valse hoop en de daaropvolgende mag het ontgelden met dreigementen dat hij moet beloven niet dezelfde kant op te gaan als zijn voorgangers wat natuurlijk loze dreigementen zijn en rest mij nu alleen nog maar te leren omgaan met die pubers en hun frontale kwabjes, omdat ik er nog twee heb rondlopen waarvan ik weet dat ik het zal gaan meemaken. Gelukkig zitten er nog best wat jaartjes tussen de jongste en die daarboven, dus kan ik een soort van pauze inlassen.

Eigenlijk is het best bijzonder om het van zo dichtbij mee te maken. Je ziet je kinderen gewoon veranderen in van die lieve persoontjes naar bijna buitenaardse wezens waarin je je kind niet meer herkent. Waar je eerst altijd kon zeggen dat je je hand in het vuur durfde te steken en kon zeggen “dat doet mijn kind niet” kan je dat maar beter niet meer zeggen, want tegenwoordig zou je je je hand branden.

Ze krijgen een attitude. Ja…het heeft er mede voor gezorgd dat ik meer aan mezelf wil denken. Ik ben altijd thuis geweest voor de kinderen en ga nu voor mezelf iets moois opbouwen. Daar zullen die kids natuurlijk ook weer van mee profiteren, aangezien er meteen geroepen werd toen ik vertelde de baan bij Eijerkamp te hebben gekregen: “Waaajoooow, dan mag ik een nieuwe Nike Tech toch?!”

Ik denk dat ze alleen maar zelfstandiger zullen worden aangezien ze mij echt letterlijk voor elk dingetje kunnen roepen of bellen met de vraag waar iets ligt en wat uiteindelijk in handbereik blijkt te liggen.
Nu zullen ze wel moeten. Ik kan straks niet meer voor elk wissewasje gebeld of geAppt worden als ze me nodig hebben, dus dit zal goed voor ze zijn.

Nou, ik denk dat ik voor nu wel even genoeg geklaagd heb, we maken natuurlijk ook een hoop leuke en lachwekkende dingen mee en niet alleen dat, ze kunnen echt wel op z’n tijd behulpzaam zijn of uit het niets iets doen waar je hart van smelt. Ik ben hartstikke trots op al mijn kinderen en weet zeker dat ze goed terecht zullen komen en dat onredelijke, ja.. Dat nemen we nu maar even voor lief net als die peuterbuien van Kiki. Het is een fase waar ze inzitten en ook weer uit gaan komen zodra die kwab volledig ontwikkeld is. Anders, je weet, ik stap het vliegtuig in! 😉

Dit weekend zijn mijn oudste kinders weer een weekendje bij hun paps en neem ik mijn lieve vriendin Monique vanavond gezellig ergens mee naartoe voor haar verjaardag. Eerst gezellig een hapje eten en dan…?? Dat is nog een verrassing voor haar. Leuk wordt het zeker! Ik vertelde jullie vorige week dat ik in deze blog misschien met een ander leuk nieuwtje zou komen, maar dat moet ik nog 1 weekje doorschuiven. To be continued..

Lieve mensen!

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend en tot volgende week. Dan uitgebreid een leuk verhaal over het volgen van je gevoel en nieuwe kansen aanpakken!

Liefs LINDA