“Hoe bevalt het weer in Veenendaal?”

Een vraag die ik vaak te horen krijg. Logisch natuurlijk, aangezien we hier al eerder gewoond hebben, maar de ervaring anders zal zijn en dat is zeker het geval. Ten eerste wonen we nu in een heel ander deel van Veenendaal, ten tweede de gezinssamenstelling is anders dan toen. Ik zal in deze blog open vertellen over mijn bevindingen en waarnemingen met het oog op een fijne toekomst in ‘t Veen met mijn fantastische gezin.


Het is vandaag 10 februari, wat betekend dat we de sleutel van dit huis 2 maanden in ons bezit hebben. In die periode hebben we een hoop verricht qua klussen, maar zijn we nog niet klaar met de afwerking. Paul die na een periode van doorgaan geveld werd door een longontsteking beweegt zich nu met een gebroken voet door het huis. Daardoor blijven een aantal dingen liggen en zijn we toch een soort van vastgepind aan huis. Ik zeg een soort, omdat hij wel mee gaat naar die ene verjaardag, dus toch even buiten de deur komt, maar gewoon een dagje weg met het gezin doe je niet. Die voet moet zo min mogelijk belast worden, daarom doen we nu samen nog weinig aan het ontdekken van Veenendaal. 

Nu wil ik niet klagen, als ik denk aan wat er op dit moment in Turkije en Syrië gebeurt; vreselijke beelden en ben dankbaar voor ons leven hier in Nederland, waar we in verhouding dan over hele pietluttige dingen kunnen discussiëren. 

Een man die de uitgestoken hand van zijn overleden 15-jarige dochter vasthoudt die op een bed ligt bedolven onder puin. 

Nogmaals vreselijk en hartverscheurend. Het verdriet waar deze slachtoffers mee te maken hebben gekregen en doorheen moeten, dan zouden toch alle problemen waar we zelf tegenaan lopen als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. 

Wij gaan goed, wij hebben een dak boven ons hoofd, brood op de plank, een warme douche, een heerlijk bed om in te slapen en elke dag schone kleren om aan te trekken. 

Wij gaan goed. 

Nu heb ik gisterochtend met mijn vriendin Marieke een heerlijk appeltaartje gegeten en een lekkere kop koffie gedronken bij Restaurant Mas Montagne in Amerongen wat voorheen ‘t Berghuis heette en op een bijzonder unieke plek gevestigd is midden in het bos. Zo leuk gestyled ook! Toen ik nog in Veenendaal woonde liep ik soms hard vanaf mijn oude huis naar dit restaurant en weer terug, dan had ik ongeveer 10 km gerend. Soms fietsten de jongens mee zodat ze tussendoor even in de speeltuin konden spelen en gingen we daarna weer richting huis. 

Er komen natuurlijk steeds herinneringen naar boven wáár ik op dit moment ook kom in Veenendaal en omstreken. Ik merk dan aan mezelf hoe vervelend ik het ook vind, dat ik daar toch echt even doorheen moet. Je hebt het idee dat je alles verwerkt hebt, dus je wilt niet terugdenken aan een periode die mij niet gediend heeft. 

Ik heb hele leuke herinneringen aan mijn vorige leven in Veenendaal, dat is zeker waar! Maar ik was niet de persoon die ik nu ben. Ik kan nu alles vanaf een afstand bekijken hoe ik toen in het leven stond en wat er hedendaags veranderd is. Ik zat gezellig met Marieke in dat restaurant en voelde tijdens ons gesprek ineens een intens gevoel van medelijden voor die jonge vrouw die ik was. Ik denk wat ik hiermee wil zeggen is, dat het op momenten confronterend is. Ik heb natuurlijk 5 jaar ergens anders een nieuw bestaan op kunnen bouwen op een plek waar ik nul herinneringen had liggen. Het eerste jaar in Amsterdam was meer overleven, ik wist dat ik daar weg zou gaan.

Anyway, in Oostzaan deed niks me herinneren aan mijn leven daarvoor en kon ik samen met Paul iets moois opbouwen. 

Nu we samen terug zijn zal ik daar blijkbaar toch weer een beetje doorheen moeten. Iets wat ik misschien ietsie pietsie onderschat heb. Ik denk alleen wel dat het goed is. Ik merk dat alles makkelijker wordt. 

De jongens voetballen weer bij hun oude club GVVV, wat erg spannend was toen we er de eerste keer het terrein opliepen, maar nu ik er vaker ben geweest is het alweer normaal. Ik kan me heel groot en stoer houden, maar dit is de werkelijkheid. Het is spannend als je op plekken komt waar je 6 jaar geleden afscheid van moest nemen in een periode van pijn en verdriet, maar merk dat als je het eenmaal doet, veel dingen steeds makkelijker worden. 

Het is je weg vinden op bekend terrein, máár, wel in een nieuw jasje. 

Uiteindelijk komen we er wel en ben ik blij om terug te zijn. Ik kijk erg uit naar ons leven hier met Paul. Als hij straks weer naar buiten kan en we de natuur kunnen gaan ontdekken, en gewoon… het leven. 

We zitten er nog maar zo kort, dus een antwoord geven kan ik eigenlijk nog niet echt op de vraag hoe het bevalt. Ja, het voelt vertrouwd en het is leuk om te zien hoe sommige dingen zich ontwikkelt hebben waar andere dingen hetzelfde gebleven zijn. 

We hebben ontzettend lieve buren en kijk enorm uit naar het voorjaar, dat we weer lekker naar buiten gaan met z’n allen, dat de blaadjes weer aan de bomen groeien, dat de vogels weer gaan fluiten, net als vorige week. Het vriest een paar keer en je merkt meteen verschil, dag vogels.

Ik ben in ieder geval van plan mijn LOA Mastery weer op te pakken na het weekend nu ik weet dat iedereen onder de panne is. Faye die hockeyt, de jongens voetballen weer, dus dat loopt. 

Nu zelf nog even m’n hardloopschoenen tevoorschijn halen. 😉 

Wel een leuk weetje voor mezelf, ik heb goed nieuws kunnen ontvangen afgelopen week bij de opticien, het zicht van mijn ogen is verbeterd met 0,75! Voor het eerst in 30 jaar, oeh wat klinkt dat oud, zijn mijn waardes verbeterd. 

En dat niet met één kwart, nee met drie keer een kwart! Ik mag niet klagen voor een 40-jarige haha. Het kan dus wel dat het zicht van je ogen kunnen verbeteren! 

Wel fijn om een nieuwe bril aan te kunnen schaffen met de reden dat de sterkte van mijn bril te hoog is in plaats van te laag! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. 

Stiekem voelt het als een manifestatie. Als je dagelijks hebt opgestaan met o.a. de affirmatie “bedankt voor het helen van mijn zicht”. Ik las namelijk in het boek “The Secret” dat er verhalen zijn van artsen die hebben meegemaakt dat het zicht weer terugkwam bij patiënten. Het kan geen kwaad hetzelfde uit te willen proberen. 

Ik heb gister ook weer een film teruggekeken die ik als tip aan mijn moeder en zus heb gegeven, wat blijft dat toch een heerlijke film. Hij duurt 2 uur en je raakt er zo van geïnspireerd. 

Het is een film van Wayne Dyer die je kunt vinden op YouTube. De film heet “The Shift”. 

Als je hem gaat kijken, laat dan even weten wat je ervan vond. Ik ben heel benieuwd naar je mening. 

Oké, nu weten jullie in het kort over onze begintijd in Veenendaal, wat voor gevoel ik erbij heb en dat ik weet dat het goedkomt. Kom je toch weer terug op die emoties. Die dingen die er gewoon zijn. We wandelen er ook gewoon weer doorheen! Goed, tijd voor het weekend. 

We hebben weer veel gezelligheid in de planning staan. Morgen vieren we de verjaardag van mijn madre en zondag hebben we een kraamfeestje van mijn kersverse achterneefje Freddie! 

Vanmiddag is het Kiki haar dag, even wat leuks doen met mijn kleine meid en de jongens voegen zich dit weekend weer toe bij hun zus Faye die afgelopen week al bij haar/hun vader was. 

Lieve allemaal, maak er weer een mooi weekend van en tot volgende week! 


Liefs LINDA