In deze blog wil ik het hebben over familie en de af en toe strubbelingen die kunnen plaatsvinden binnen een gezin. Misschien herken jij jezelf of je relatie tot een broer of zus erin, weet dan dat je niet de enige bent die soms met misschien wel frustraties rondloopt.
Ik wil vooropstellen dat ik een goede band heb met mijn broers en zussen, maar ook ik loop soms tegen dingen aan waar ik eigenlijk pas sinds een jaar of 4 last van heb. Mijn familie is er in nood en op de leuke momenten, maar soms kunnen er momenten zijn die nog altijd een beetje sluimeren in mijn gedachten door uitspraken die gedaan zijn in het verleden of dat ik heb gemerkt dat je op sommige vlakken niet helemaal wordt begrepen. En dààr zit die tekortkoming. Dit betekend wel dat er nog werk zit voor mij, maar waarschijnlijk na het schrijven van mijn verhaal kan ik het loslaten zodat het blijft waar het hoort en dat is in het verleden 😉 Wat ik hier ga schrijven is daarom geweest en zijn voorbeelden om aan te geven wat mij kon en eigenlijk nog wel kan triggeren. Let’s go!
Familie – Wat betekend familie voor jou?
Familie heb je in allerlei soorten en maten. Daarmee wil ik zeggen dat er geen “standaard” families zijn. Een familie kan bestaan uit vaders en moeders, broers, zussen, ooms, tantes, opa’s & oma’s, nichten, neven, half, heel of helemaal geen bloedverwanten etc.
Voor mij kunnen vrienden ook als familie aanvoelen, zo kan ik er een aantal opnoemen. Ik heb vrienden die er waren op de leuke momenten in mijn leven, maar diezelfde vrienden waren ook op de momenten dat het even niet zo goed ging. Die vrienden zie ik als familie. Daar hou je gewoon van. Zij kennen mij door en door waar een bloedverwant familielid mij soms niet op die manier kent al denken ze misschien van wel.
Hoe ouder ik word, hoe meer ik van die besef momentjes krijg. Bij wie voel ik me nou het meest op m’n gemak? Bij wie krijg ik die erkenning dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Herkennen jullie dat?
Dan kan je zeggen dat ik ook heb geroepen maling te hebben aan de mening van een ander, dus waarom zou je dan die erkenning nodig hebben…, klopt! Maar soms gebeuren er onverwachts van die dingen waar je niet op gerekend hebt, dus weer even aan het werk gezet wordt om jezelf terug in je kracht te krijgen.
Mijn familie:
Ik ben de op één na jongste van ons gezin. Boven mij zit nog een zus en broer aan mijn vaders kant, en een zus en broer aan mijn moeders kant. Onder mij heb ik nog een jongere broer die net als ik van dezelfde vader en moeder afkomstig is.
Ik ben over het algemeen opgegroeid met de oudere zus en broer aan mijn moeders kant die 10 en 7 jaar ouder zijn, waardoor er altijd een hechte band is geweest, omdat ik in eerste instantie ben opgegroeid met het idee dat zij net als ik dezelfde vader hadden. Op mijn negende vertelde mijn zus mij in een brasserie in Purmerend ik kan het me nog goed voor de geest halen dat zij en mijn broer een andere vader hadden/hebben. Waarom ik dat niet van mijn ouders te horen heb gekregen zou ik niet weten en ik denk dat zij dat zelf ook niet eens meer weten.
Door de jaren heen groei je op met overtuigingen die over het algemeen overgebracht worden door of je ouders of je broers en zussen. Ik merk alleen heel sterk dat nu ik ouder wordt, ik heel anders in het leven sta dan zij. Niet op alle vlakken, maar een hoop resoneert niet meer met mijn denkwijze en dat is helemaal oké. Hierdoor merk ik dat ik mijn eigen persoon ben en waarschijnlijk zal iedereen dat binnen een gezin ervaren met broers en zussen.
Wat er bij mij alleen speelt, en dààr vraag ik me af wie daar ook last van hebben, is dat ik sterk het gevoel heb dat mijn mening en/of ideeën niet serieus genomen worden. Doordat ik er steeds meer achter kom wie ik ben en wat ik nou eigenlijk zélf leuk vind, merk ik dat het niet matcht met waar bijvoorbeeld mijn zus van houdt. Dat is ook niet zo gek, omdat we twee individuen zijn. Maar wat nou als jij kan begrijpen dat je niet overal hetzelfde over hoeft te denken, dus iemand in zijn waarde laat, en andersom heb je sterk het gevoel het niet terug te krijgen… Wat het nóg lastiger maakt, is dat wanneer je jouw mening wilt delen, je voorzichtig wilt zijn, omdat je een ruzie wilt voorkomen.
Dat zal misschien in meer gezinnen voorkomen, maar ik vind dat erg lastig mee te dealen. Ik word dit jaar 40, ben moeder van 4 kinderen, verdiep me in mijn studie en doe vreselijk mijn best aan zelfontplooiing, maar toch voel ik af en toe de wijze van handelen naar mij alsof ik even keihard gezegd want zo voelt het nou eenmaal voor mij en is misschien totaal niet zo bedoeld een “snotneus” ben. Dingen die voor mij belangrijk zijn wordt amper naar gevraagd of erkent, andersom doe ik naar mijn gevoel altijd mijn best om alle ontwikkelingen aan te horen. Ik probeer dan te accepteren dat ik het niet terugkrijg, maar het echt een plek geven is lastig. Zeker als je gewoon met je familie omgaat. Ja er wordt tussen neus en lippen door weleens een opmerking gemaakt, maar échte interesse tonen… Ik ben waarschijnlijk en dit is een aanname maar gewoon een moeder die niet gewend is om hard te werken, want dat is het belangrijkste in het leven, kunnen zeggen dat je zo hard gewerkt hebt je hele leven lang. Alsof het opvoeden van kinderen geen keihard werken is. Grappig als je van buitenstaanders soms ongevraagd die erkenning wél krijgt. Het jammere is dat ik me zo laat leiden door die mening/gedachte. En dan kun je weer de vraag stellen, waarom heb ik die erkenning zo hard nodig om me goed genoeg te voelen?
Dat is een steengoede vraag.
Ik denk dat het te maken heeft met het feit dát je omgaat met je familie, misschien hebben ze geen raakvlakken met wat je doet, dus automatisch geen interesse.
Om een voorbeeld te noemen werkte ik 5 jaar geleden in een kledingwinkel waar ik het enorm naar mijn zin had. Ik kreeg vaste dagen aangeboden, maar op dat moment had ik net besloten te verhuizen naar Amsterdam. Ik had daar heel veel moeite mee, omdat ik het zo enorm naar mijn zin had en ik mij volledig op mijn plek voelde. Ik kan me een gesprek herinneren met mijn zus die ik daarover sprak, die het overigens goed bedoelde, maar tegen mij zei :”joh zo’n baantje vind je hier zo weer.”
Op dat moment heeft zij totaal niet door gehad hoe onbelangrijk zij mijn baan maakte in één ogenblik.
Of op het moment dat ik mijn grens aangaf, omdat ik nadat ik gestopt was bij die kledingwinkel niet bereid was om in het weekend dat ik mijn kinderen had weggebracht naar hun vader in verband met onze omgangsregeling waarin de kinderen om het weekend naar hem toegingen, 2 hele dagen in haar restaurant te komen werken, en te horen kreeg dat ik niet gewend was om hard te werken. Die dagen had ik nodig om op te laden en kon ik bijkomen van elke twee weken zorg voor mijn kinderen zodat ze op zondag weer een frisse moeder voor hun neus hadden staan. Ik zat op dat moment middenin mijn scheiding, ik was zoekende naar mezelf, en zorgde op dat moment in mijn eentje voor die drie kids.
Een stukje wat ik tegenkwam op internet.
Bron: Online onderzoek Psychologie Magazine
‘We praten voortdurend langs elkaar heen. Zij benadert de dingen praktisch, ik gevoelsmatig. Wat ook meespeelt: bij haar lijkt alles van een leien dakje te gaan, terwijl ik veel nare dingen meemaak. Daar gaat zij, vind ik, heel ongevoelig mee om. Ze kwetst me met haar reacties.’
Nou slaat niet alles van dit stukje op hoe ik mij soms voel, maar het zinnetje waar zij dingen praktisch benadert en die ander gevoelsmatig, klopt naar mijn gevoel aardig, èn waar wordt geschreven over de ongevoelige manier van omgaan.
Ik heb namelijk weleens iets willen vertellen, maar bij de eerste zin werd ik dan al afgekapt met “Ja? En?” Of je bent ergens enthousiast over en wilt het delen zodat de ander er ook iets aan heeft, maar je merkt aan de reacties op je verhaal dat er amper op gereageerd wordt en er nog overheen gesproken wordt ook. De vreugde die je dan even voelt wordt direct gecrusht. Het leert je om bepaalde dingen voor je te houden, het remt je af en daardoor kun je dus nooit volledig jezelf zijn, waar je dat bij je vrienden wel kunt zijn. Je geeft je dus niet volledig bloot, omdat je geen zin meer hebt om je te laten afremmen of betuttelen. Met andere woorden, je behoedt jezelf voor een rotgevoel.
Het meeste zal niet eens bewust gaan dus zal niet bedoelt zijn zoals het hier nu overkomt. Dit zijn dingen waar ikzelf aan moet werken. Het kan alleen soms wel vermoeiend zijn, omdat ik geen knop op mijn gevoel heb zitten.
Uiteindelijk heb je je vrienden voor het uitkiezen, je familie niet.
Afgelopen zaterdag hadden wij de begrafenis van mijn oom wat een emotionele dag is geweest. Ondanks het verdriet heeft het er ook voor gezorgd dat wij als familie, bijna alle nichten en neven elkaar na jaren weer eens konden zien en spreken. Ik wilde er voor ze zijn ondanks dat het contact met de kinderen van mijn oom er eigenlijk al jaren niet is geweest, toch voel je de bloedband en dat zal altijd zo blijven!
Zondag stapten we vroeg in de auto om gezellig een dagje naar Texel te gaan. Faye ging s’middags parachute springen met haar vriendin Ilse, wat een ervaring was dat! Ze hadden fantastisch weer en ik moet zeggen dat ik helemaal weg was van het eiland. Je zit uiteindelijk maar kort op de boot, maar hebt toch het idee dat je er even tussenuit bent.
Vanavond gaan Paul en ik eindelijk weer eens op date, dus mijn weekend kan niet beter beginnen! 😉
Ik ga even opschieten, omdat ik de kinderen straks weer moet wegbrengen voor een weekendje bij hun vader. Dit weekend is het vaderdag, dus bij deze wens alle papa’s onder ons een hele fijne dag!
Mocht je nou vragen hebben over bovenstaand stuk, stel ze gerust, ik beantwoord ze graag! Dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend en tot volgende week!
Liefs LINDA
Geef een reactie