Ik wil iets delen met jullie met de intentie om papa’s en mama’s die struggelen tijdens een scheiding met kinderen handvatten te geven om hier doorheen te komen, want geloof mij, het komt goed! Ook al voelt dat op dit moment voor jou misschien niet zo.
Ik ben op het idee gekomen om dit verhaal te schrijven door een opmerking die ik afgelopen week van Rowen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Een opmerking waar ik uit op kan maken dat hij een echte dikke vette puber is en totaal niet weet wat hij zegt. Ik kan ‘t hem dus eigenlijk niet kwalijk nemen, maar hij kwam zeker binnen.
Ik wil jullie vertellen hoe ik het begin van mijn scheiding heb doorstaan, maar…
Voordat ik begin wil ik wel duidelijk maken dat ik nu kan zeggen dankbaar te zijn voor de shit die ik heb moeten meemaken. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik weer my old self kon worden in een verbeterde vorm en ik ben natuurlijk ook een stukje ouder geworden dus laten we zeggen wijzer 😉
Ik veroordeel de vader van mijn kinderen met ons verhaal hier ook niet (meer) mee, omdat mijn oogkleppen zijn afgegaan en ik nu zie hoeveel goeds dit heeft gebracht voor mij. Ik móest wel loskomen van onze relatie om zelf te kunnen groeien en een beter voorbeeld voor mijn kinderen te kunnen zijn. Voor mij is het duidelijk waarom de dingen voor ons gelopen zijn zoals ze zijn gegaan.
“Papa heeft tenminste een eigen bedrijf en een dikke Mercedes, jij werkt niet en hebt niet eens een auto!”
Het is een onderdeel van ons leven geworden en af en toe als ik denk dat ik een groot deel daarvan achter me heb kunnen laten, komt je oh zo lieve, knappe oudste tienerboy met zo’n fijne opmerking wat er voor zorgt dat die hele ellende waar je doorheen bent gegaan destijds, maar toen niet aan je kinderen probeerde te tonen, in een tijdsbestek van een raket weer omhoog schiet en in je hersenpan terecht komt waardoor er wat storing ontstaat bovenin.
“Papa heeft tenminste een eigen bedrijf en een dikke Mercedes, jij werkt niet en hebt niet eens een auto!”
Oef, storing!
Wàt zeg jij nou?
Laat ik nogmaals vooropstellen dat ik hiermee niet mijn ex partner in een kwaad daglicht wil zetten, dit is namelijk geweest en ik kijk er nu met een heel andere blik op terug. Niet in de slachtofferrol, maar met trots!
Op dit moment ga ik goed om met de vader van mijn kinderen en wil met ons verhaal laten zien dat hoe onmogelijk het nu kan lijken voor jou, alles goed kan komen als je daar helemaal voor open staat.
“IK BEN DANKBAAR VOOR MIJN SHIT!”
Toen ik er 5 jaar geleden met mijn oudste 3 kinderen alleen voor kwam te staan ben ik in eerste instantie op de automatische piloot stappen gaan ondernemen. Mijn wereld stond op zijn kop, maar ik wist dat ik door moest in verband met mijn kinderen. Zij waren mijn houvast en dankzij hen had ik een reden om door te pakken.
Ik verhuisde met mijn kinderen van Veenendaal naar Amsterdam en trokken for the time being in bij mijn oudste broer wat voor hem natuurlijk ook een behoorlijke keuze is geweest om even je jongste zus met haar 3 kinderen in huis te nemen.
Voordat we die stap hebben gezet moest ik eerst de scholen voor de kids regelen in Amsterdam vanuit Veenendaal. Faye ging voor het eerst naar de middelbare school en voor de jongens zocht ik een geschikte basisschool in de Pijp. Na verschillende scholen gebeld en bezocht te hebben, ook een dag samen met mijn vriendin Marieke, kon ik de jongens inschrijven op een achteraf super leuke basisschool genaamd De Springstok. Voor Faye hadden ze plek op het Hubertus & Berkhoff College tegenover de RAI. Ondertussen was ik bezig met de verkoop van ons huis en natuurlijk…de scheiding.
Ik had zoveel aan mijn hoofd naast alle emoties die ik probeerde opzij te zetten, dat ik ook nog eens kilo’s was afgevallen en op een gegeven moment nog maar 50.0 kg woog.
Eenmaal bij mijn broer ingetrokken waren we ons hele ritme kwijt. Ik probeerde dat natuurlijk zo min mogelijk te laten merken, maar de structuur die we gewend waren was compleet verdwenen. Ik was gewend om mijn auto voor de deur te hebben staan, en bracht mijn kinderen daar voorheen ook vaak mee naar school.
Nú stond mijn auto 4 km verderop geparkeerd in een garage van mijn broer, omdat ik geen parkeervergunning had. Ik was dus genoodzaakt om mijn kinderen elke dag op de fiets door weer en wind naar school te brengen, wat overigens normaal gesproken geen ramp is, omdat er natuurlijk genoeg mensen zijn die hun kinderen op de fiets naar school brengen en ik ook weleens deed, maar ik herinner mij dat het die eerste maand elke dag regende en dat ik 3 keer een lekke band kreeg waarop de fietsenmaker een grapje maakte, omdat hij dacht dat ik het erom deed… Nou nee.
Anyway, ik was gewend een paar honderd meter van school te wonen en nu vlogen de fietsers en trams ons om de oren, dan is die 2,6 km fietsen door zo’n drukke stad en regen met twee jongens best heftig.
Zo zijn Rowen en Aeden een keer keihard aangereden door een fietser doordat ze allebei tegelijk op een kruispunt linksaf sloegen nadat een busje passeerde, maar wij de fietser die er met een racefiets aankwam over het hoofd zagen en die dus met een rotgang tegen Aeden aan klapte die vervolgens als een domino effect tegen Rowen aan knalde en bovenop elkaar belandde. Aeden begon keihard te schreeuwen, maar gelukkig zijn ze alledrie met alleen wat blauwe plekken er vanaf gekomen. Ik zal het nooit vergeten. Iedereen vanuit dat buurtje schoot te hulp. Er kwam zelfs iemand naar buiten om de jongens een glaasje water aan te bieden.
Rowen die een keer licht werd aangereden door een auto nadat ons stoplicht op groen sprong, hij begon te fietsen en die bestuurder nog even besloot door haar rode stoplicht te rijden, man man. Dit weten maar weinig, en misschien wel niemand eigenlijk, maar ik kan wel zeggen dat ik een licht trauma heb overgehouden aan die stad. Ik rij er zo naartoe en doorheen, maar helaas kom ik er gewoon niet graag meer en al helemaal niet in de binnenstad. Ik zou willen dat het anders was, maar dit is wat mijn gevoel zegt. Het is dat mijn broer er nog woont met zijn zoontjes, anders zou je mij daar denk niet snel meer treffen. Wie weet zal dat ooit nog slijten.
Na ongeveer een maand of 6/7 kocht ik ons huis in Oostzaan en vanaf dat moment was het elke dag, kinderen naar school brengen en door naar Oostzaan om te klussen. Ik had inmiddels een parkeervergunning voor mijn auto nog steeds een km verderop dus fietste dan eerst met de kids naar school, daarna door naar de straat waar mijn auto stond en zo op naar Oostzaan.
Dus, ondertussen nog steeds bezig met de zorg voor mijn kinderen, de (vecht)scheiding en inmiddels de verbouwing van ons toekomstige huis.
Als ik het heb over die scheiding en hetgeen wat ik toen moest regelen, waren dat de afspraken op kantoor bij mijn advocaat, stukken die ik moest aanleveren, gesprekken met verschillende coaches en 1 keer een mislukt gesprek met een psycholoog, ze wist niet waar ze moest beginnen om mij te helpen en moest daar zelf de komende twee weken over nadenken, dus dacht ik laat maar.
Gewoon dingen die je niemand toewenst. En zeker een alleenstaande moeder niet die op dat moment zoveel alleen moest doen. Natuurlijk was mijn broer er op de momenten dat hij er voor mij kon zijn, mijn zus die tijdens de verbouwing een aantal keer mijn kinderen onder haar hoede nam etc, maar het was absoluut geen pretje. Zij hadden natuurlijk ook hun eigen gezinnen om voor te zorgen. Ik hing regelmatig huilend aan de telefoon met mijn ouders om even mijn hart te kunnen luchten. Voor de verbouwing moest ik veel keuzes in mijn eentje maken, wat mij een erg eenzaam gevoel gaf, omdat ik anders gewend was. De keuken die ik in delen ophaalde bij Ikea. Mijn god, je had me moeten zien gaan. s’Avonds na het eten gauw nog naar de Ikea zodat die keuken in elkaar gezet kon worden, reed ik met een volgeladen auto, amper zicht…
Dat ik niet staande ben gehouden… Ik was zo blij toen ik aankwam bij het huis.
In mei van het jaar 2018 trokken we na 9 maanden bij mijn broer te hebben gewoond in op ons nieuwe, eigen plekje in Oostzaan.
Die eerste nacht was er nog niks aangesloten, dus toen ik om 22:00 uur wegreed vanuit Amsterdam met mijn kinderen en wat spullen besloot ik om naar De Bilt te rijden en daar met ze in het appartement van Paul te gaan slapen die op dat moment een week in Kenia zat met zijn broer en tweelingzus. Hij had mij de sleutel gegeven zodat ik als het nodig mocht zijn daar naartoe kon.
Paul en ik hadden elkaar een halfjaar daarvoor leren kennen en probeerde ons in het beginsel 1 keer in de week op te zoeken wat daarna steeds iets vaker werd en te helpen met de verbouwing waar hij kon.
Die volgende ochtend ben ik alleen naar Oostzaan gereden om te kijken hoever ze waren met het aansluiten van de laatste dingen, heb ik de bedden klaargemaakt en liet ik Faye die op dat moment 12,5 jaar was op haar broertjes passen en mochten ze van mij daar even een lekker chill ochtendje houden. Dit is iets wat ik nu nooit zo zou doen, maar op dat moment zag ik geen andere uitweg en was er in Oostzaan niks te beleven voor ze. Ze kende de omgeving nog niet zoals nu, en hadden nog geen vriendjes. Op deze manier bood ik mijn kids de tijd van hun leven, en mocht er iets zijn wisten ze de weg naar de jongste broer van Paul die er vlakbij woonde.
Eenmaal wonend in Oostzaan bracht ik de laatste maanden van het schooljaar de jongens elke dag naar school in Amsterdam. Ik wilde dat ze daar het schooljaar konden afmaken en dat is gelukt. Faye reed soms mee, maar door haar wisselende tijden moest zij vanuit Oostzaan met de bus en tram naar school. Ook zij heeft haar eerste jaar toen daar afgemaakt. Ik was zo trots op haar en nog steeds! Die eerste rit hield ze mij aan de telefoon en begeleidde ik haar richting de juiste tram bij aankomst op Centraal. Wat deed ze dat goed!
De jongens gingen na dat schooljaar over op hun nieuwe school in Oostzaan en ik dacht er goed aan te doen om Faye lekker op t Hubertus & Berkhoff te houden zodat niet ook zij van school hoefde te wisselen en haar vriendinnen kon behouden toen ze een week voor de zomervakantie naar mij toekwam met de melding dat ik alleen maar met de jongens bezig was geweest. Ik had niks voor haar gedaan.
Ik was helemaal verbaast. Zij wilde ook net als Rowen en Aeden naar een andere school.
Ik ben meteen rond gaan bellen om te kijken waar ze plek hadden voor haar en kon ik haar in die laatste week nog gauw overplaatsen naar het Pascal Zuid in Zaandam.
Ons nieuwe leven kon nu echt beginnen.
Dit is natuurlijk het hele verhaal in een notendop. Er speelde zich in die periode zoveel af, maar dat zal ik jullie besparen, anders wordt dit een heel boek hi hi…
Misschien ben ik nog wel dingen vergeten te benoemen of personen die ergens bij waren, dat is niet mijn bedoeling! Ik kan alleen niet alles hier kwijt in dit verhaal.
Ik vertel dit om aan te geven wat er door mijn gedachte schiet als Rowen zo’n opmerking maakt. Hij weet dus niet dat ik al zóveel gegroeid ben sinds die tijd. Dat het feit dat ik nu even geen auto bezit dat daar ook een verhaal achter zit wat mij een heel goed gevoel gaf/geeft over mezelf. Hij ziet het dus als iets negatiefs terwijl ik mega trots ben op mezelf en mijn eigenwaarde en het dus zie als iets pósitiefs.
Alles wat er is gebeurd heeft mij genoeg geleerd. Ik had er alleen in die periode graag voor mezelf willen zijn. Nu weet ik hoe ik dat kan. Nu weet ik dat het niet afhangt van een ander om gelukkig te zijn.
Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb moeten doorstaan, omdat het mij zoveel sterker heeft gemaakt en ik merk dat ik weer mezelf ben geworden. Dat pakt niemand mij meer af.
Als ik anderen dan in dezelfde situatie zie belanden gaat er maar 1 ding door mij heen: Jij komt er wel, hoe lang het ook mag duren, alles komt op jouw tijd, maar jij gaat weer opstaan.
Voor mij is dit gebeurd, omdat het beter was voor mij persoonlijk en beter voor onze kinderen. Nu was er ruimte om Paul tegen te komen die mij heeft geholpen het beste in mezelf naar boven te brengen én daar komt bij dat ik me geen betere bonus vader had kunnen wensen voor mijn kinderen.
Als ik weer gelukkig kan worden na zoveel drama, kan jij dat ook!
Ik wil met deze blog iedereen bedanken die er destijds voor ons was.
Mijn familie die ons hielp met beide verhuizingen en mijn kinderen op veel momenten hebben opgevangen.
Carmen die meeging naar de rechtbank.
Renske die hielp met verhuizen. Samen scheurend op de scooter door Amsterdam, wat ben jij een steun geweest voor mij. Een huissleutel bij laten maken voor mij zodat ik in de weekenden dat mijn kinderen weg waren bij jou terecht kon.
Frank en Marieke die er voor ons waren.
Peter, Monique en haar dochter Britt die ons geholpen hebben met onder andere verhuizen van Amsterdam naar Oostzaan en kitwerk wat nog moest gebeuren in het huis.
Louise en René die toen we nog in Veenendaal woonde mij hebben gesteund en de kinderen opvingen op de momenten dat ik moest werken.
Desiree die ik leerde kennen in Amsterdam en mij op sleeptouw nam om er bovenop te komen en ook meeging als steun naar de rechtbank bij de eerste zitting.
Verschillende ouders van de school in Amsterdam die mij en de kinderen wilde helpen en ons overal bij wilde betrekken.
Ik kan wel zeggen dat het 1 van de meest bijzondere tijden in mijn leven is geweest en ook van de kinderen. Al zullen zij zich dat nu misschien nog niet zo beseffen.
Ik heb het geluk weer dubbel en dwars gevonden en heb de kans gekregen mijn leven opnieuw vorm te geven.
Voor diegene die het nodig hebben wil ik echt op het hart drukken:
Als mij dit lukt, dan weet jij dat er ook mogelijkheden zijn voor jou! Je hoeft ze alleen maar te zien en vooral, wees trots op jezelf!
Laat je door niemand van de wijs brengen, en hou je vast aan mensen die er oprecht voor je willen zijn. Zijn er mensen die vervelende opmerkingen maken naar je? Ene oor in, andere uit. Dat is allemaal dirt! En dirt is fertilizer voor het groeiproces!
Oké, ik moet het hier bij laten anders wordt het echt teveel. Ik hoop met mijn verhaal iemand te kunnen helpen, want dat is wat jij verdient. Houvast naar een betere toekomst.
Verder hebben Rowen en ik het uitgepraat en heb ik steun vanuit de kant van zijn vader gekregen, zodat Rowen kan zien dat zijn ouders op 1 lijn liggen.
Mocht je naar aanleiding van dit verhaal vragen hebben voor jezelf? Misschien weet je niet hoe je iets aan moet pakken of wil je gewoon even je hart luchten, stuur mij dan gerust een berichtje. Ik help je er graag doorheen met een positieve mindset!
Voor nu wens ik iedereen een heel fijn weekend en op naar volgende week. Dan hebben we 3 dagen bezichtigingen van ons huis gepland staan, dus heel spannend! Ik hou jullie op de hoogte daarvan.
Liefs LINDA
Geef een reactie