#13 Smoesjes, smoesjes, smoesjes…

Het is alweer vrijdag. Absurd hoe snel die weken voorbij vliegen. We zijn de helft van maart al gepasseerd en zien in de verte april zich al willen aankondigen. Hou op hoor! 😉

Vorig weekend waren mijn oudste drie kinderen weer naar hun vader en hadden Paul en ik een gezellig feestje in de planning. Zaterdag zijn we eerst even naar Oss gereden, ik hou er altijd van om naar plekken te gaan waar we nog niet zijn geweest, hebben daar lekker geluncht en aan het einde van de middag brachten Paul en ik Kiki bij mijn zus Carmen voor een logeerpartijtje.
We hadden die avond een feestje in Veenendaal van een vriendin van mij Lianne die de week ervoor 50 is geworden.
Het was heel goed georganiseerd door haar man en twee zoons. Applausje voor jullie Erik, Tom en Julian! Ze heeft het totaal niet in de gaten gehad.

Ik heb Erik en Lianne leren kennen toen ik 10 jaar geleden mijn motorrijbewijs ging halen bij hun op de rijschool en ben ergens in die periode blijven plakken.
Zij hebben toentertijd het voetbal geïntroduceerd bij ons voor Rowen, die was destijds 4 jaar oud, en zo begon het balletje te rollen van de voetbalcarrières voor Rowen en Aeden. Zo zijn we meerdere keren met elkaar op wintersport geweest, Erik en Lianne met de kids gesupport tijdens meerdere hardloopwedstrijden, we gingen nadat ik mijn motorrijbewijs heb gehaald elke keer mee met de georganiseerde motorweekendjes etc. Ja, ik merk dat ik het aan het opsommen ben, maar dat komt gewoon puur omdat ik er nu aan terugdenk en me realiseer wat een hele leuke tijd we hebben gehad met deze lieve mensen. Ik kan nog zoveel bedenken, maar voor nu zal ik het hierbij laten…hihi.

Faye is zaterdagavond ook nog even door haar vader gebracht, zodat zij er ook bij kon zijn. Het was gewoon als vanouds gezellig met de oude (voetbal) squad in Veenendaal! Zondag moest ik gewoon bijkomen van een avondje uit. Ik ben even uit het ritme van alcohol in combinatie met laat naar bed en vroeg wakker worden.

Gister hebben Rowen, zijn vader en ik een gesprek gehad op Rowen’s school met zijn mentor en de afdelingsleider onderbouw om het even over zijn prestaties te hebben en zijn houding in de klas. We werden namelijk aanvankelijk uitgenodigd voor een gesprek om te bespreken waarom hij zo vaak uit de klas wordt gestuurd, maar uiteindelijk werd het hele plaatje besproken. Het verhaal is nu dat hij de komende twee maanden alles op alles zal moeten zetten om dit schooljaar te halen en dus op deze school te kunnen blijven. We geloven allemaal dat hij de kop ervoor heeft, maar de wil moet er ook zijn.

Oké, de smoesjes…

Door de dingen die gebeuren zoals hierboven beschreven, niet alleen wat Rowen betreft, maar wat ook m’n andere kinderen aangaat, zorgt bij mij voor onrust. Dit is wat er dan door mij heengaat:
“Ik moet, ik moet, ik moet, ik moet…”

Ik krijg het dan niet voor elkaar om me volledig te focussen op mijn eigen prioriteiten. Daar bedoel ik mee, mijn studie en mijn toekomstplannen. Ik schuif die voor me uit, omdat mijn gezin voorgaat.
Ik merk dat ik mezelf begin te betrappen op gesprekken met bijvoorbeeld mijn ouders, mijn schoonouders of iemand die dicht bij mij staat over hetgeen wat mij niet lukt. Ik hoor mezelf geregeld zeggen dat ik vier kinderen heb en niet weet hoe ik het voor elkaar krijg om mezelf zover te krijgen om het een onderdeel te laten zijn van mijn dagelijkse routine.

Ik leer veel van de boeken die ik lees, podcasts waar ik naar luister, en download regelmatig de les waar ik mee bezig moet zijn, zodat ik de stof in ieder geval beheers, maar iets uitvoeren, of dan op papier krijgen stel ik continu uit. Ja een groot gezin is een hoop werk. Het is wat dat betreft al een baan op zich en ik ben s’avonds echt moe van de activiteiten van de dag.
Ik weet van mezelf dat mijn huis opgeruimd moét zijn wil ik me op andere dingen kunnen focussen. Ik heb weleens geprobeerd de boel de boel te laten om vervolgens te starten aan een opdracht, maar ik moet rust om me heen creëren dus ook in de vorm van een opgeruimde omgeving. Is dat zelf sabotage? Ik vind het heel moeilijk.

Is het erg dat de studie bij mij iets langer duurt dan bij een ander die structureel opvang heeft voor de kinderen in de vorm van opa’s en oma’s die oppassen wat ik niet heb? Wat voor diegene super fijn is natuurlijk! Met Kiki om me heen voel ik me soms schuldig dat ik dan achter de laptop ga zitten, i.p.v. haar op de fiets zet en lekker naar een speeltuin ga, dus laat ik die laptop dicht. Of dat ik me weer stort in het huishouden, omdat het gewoon heel snel rommelig is met al die gasten in huis, hoe vaak ik ook roep dat ze hun eigen sh*t moeten opruimen zo zeg ik het dan niet. 😉 Ze gaan naar school en alles ligt weer klaar voor moeders om ervoor te zorgen dat het wordt opgeruimd. Ze vergeten het net zo hard als het ja zeggen op de vraag of ze me willen helpen.
Die twee ochtenden dat Kiki naar de peuterspeelzaal gaat, vliegen ook voorbij.
Overal valt iets over te zeggen of van te vinden. Mijn moeder zegt altijd, “Je leeft niet voor je huis, je huis is er voor jou.” Maar het lukt me niet om het zo te zien.

Ergens weet ik dat ik het zelf in stand hou door me te verschuilen achter mijn gezin, onze drukke agenda’s en ons huishouden. Ik hou mezelf op die manier klein. Ik weet dat er veel meer in mij zit dan IK er op dit moment laat uitkomen.
Ik besef mij nu dat ik veel plannen voor mij uitschuif en denk, het komt later wel als…. En dat zinnetje “het komt later wel” betekend voor mij dat ik mezelf saboteer. Ik hoor mezelf steeds met smoesjes komen. Het zijn wel waarheden, want ik heb nou eenmaal geen oppas voor Kiki, ik heb nou eenmaal een gezin met puberende kinderen die zelf weinig opruimen, maar als ik dit wil, zal ik een weg moeten vinden om mijn wensen uit te laten komen.
Ik moet stoppen met klagen, ik moet all-in gaan om hier beter in te worden, ik moet dingen uitproberen, ik moet fouten maken om te kunnen leren, ik moet DOEN! Dat is wat ‘ik moet’ En dat weet ik allemaal, maar ik saboteer mezelf.

Terwijl ik dit schrijf, voelt dit als een schop onder mijn eigen hol, maar voel ik ook meteen een angst. Het is eng om dingen te ondernemen die buiten je comfortzone vallen. Misschien ben ik ook wel bang om stappen te zetten, waarvan ik de zekerheid voor mijn gezin ontneem. Ik kijk nu even over het scherm heen naar ons memory board en wat zie ik daar notabene staan, geschreven in mijn eigen handschrift:

“Feel the fear and do it anyway”

En natuulijk laten we eerlijk zijn, als we financial wealth zouden ervaren had ik waarschijnlijk bepaalde dingen allang gedaan die ik nu uitstel naar de toekomst.
Ik blijf erin geloven en dus in mezelf.

Herken jij jezelf hierin? Zo ja, waar saboteer jij jezelf dan mee? Hoe ga jij hiermee om of wat heb je al gedaan om daarmee te stoppen?

Voor mezelf vind ik het al fijn dat ik het kan reflecteren. En ergens heb ik ook geleerd dat je altijd op het juiste moment bent op de juiste plek. Die geeft rust en daar hou ik me graag aan vast.
Het komt namelijk altijd goed zoals het voor jou behoort goed te komen.
Hiermee ga ik nu afronden en hoop dat ik met dit verhaal weer iemand tot bepaalde inzichten heb kunnen brengen.
Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes die werken voor hen, dus waar jij heel veel baat bij hebt hoeft niet per se te werken voor een ander. Daarom is het zo belangrijk dat je luistert naar je gevoel.

Goed, lieve allemaal! Ik ga straks Kiki weer ophalen van de peuterspeelzaal, Faye komt weer gezellig thuis na een week Veenendaal, de zon schijnt dus een betere start van het weekend kunnen we ons volgens mij niet wensen.

YOLO!!!!!
Maak er wat van.

Fijn weekend en heel veel liefs,

LINDA