#9 Gelukkig zijn

Zo’n ontzettend euforisch geluksgevoel wat me ineens bekroop.

Ik denk dat dat betekend dat ik steeds meer in mijn eigen kracht begin te staan.

Ik kreeg een huiswerkopdracht terug met een super mooi compliment wat me deed realiseren DAT IK VERDOMME NIET ZO MOET TWIJFELEN AAN MEZELF!;)

De tv stond aan en de reclames over vakanties boeken kwamen elk reclameblok voorbij. Dan krijg ik die heerlijke gedachte dat wij dat al lekker geregeld hebben.
Zo’n fijn idee dat we over ongeveer 5,5 maand in de auto zitten richting Tsjechië! WHAAAA!! Ik vind het zo tof dat m’n kinderen nu op een leeftijd zijn dat ze misschien ook een beetje de culturen willen gaan snuiven in anderen landen en dat kunnen waarderen. Kiki is nog te klein, die moet nog maar even lekker genieten van de dierentuin die in de buurt van die vakantiewoning is en kijken of ze een gesprek met de aapjes kan voeren daar, aangezien ze inmiddels hier en daar ook Engelse en Chinese woordjes spreekt. Bedankt Cocomelon. 😉

Aeden heeft deze week zijn definitieve advies gekregen voor het voortgezet onderwijs waar we voor hem heel blij mee zijn, VMBO-Kader. Ze vinden dat hij heel erg gegroeid is, dus als hij zou willen zij hem wel zien doorgroeien naar een niveau hoger. Aan de andere kant is Aeden een doener en denk ik niet dat je hem teveel theorie moet voorleggen en hij lekker zo veel mogelijk in praktijk moet brengen.

Gister kreeg ik bezoek van Marieke, een hele goede vriendin van mij met wie ik lekker heb kunnen bijkletsen.
Je kent dat gezegde toch wel? Dat je familie niet kunt uitkiezen, vrienden wel?
Marieke en haar gezin zijn daar ook weer een heel goed voorbeeld van. Ik heb ze leren kennen in de tijd dat Faye op de peuterspeelzaal zat. Dat is inmiddels al weer 14 jaar geleden.
We woonde bij elkaar in de straat, Faye zat na de peuterspeelzaal ook weer met hun oudste dochter op dezelfde basisschool, in hetzelfde hockeyteam, Marieke en ik waren tegelijk zwanger, zij van haar tweede kindje, ik van Aeden (de derde), dus ja… We hebben veel met elkaar opgetrokken en meegemaakt, dan sluit je personen in je hart.

Faye stond vanmorgen al vroeg voor m’n neus, die was weer de hele week bij haar vader geweest, die had ik nog niet verwacht. Dat zijn van die leuke verrassingen!

Alles loopt gewoon lekker.

Nou ja lekker… Ik heb er echt even mee gestruggeld of ik dit moet gaan schrijven, maar het hoort nu eenmaal bij de gebeurtenissen van afgelopen week.

De verjaardag van mijn moeder is niet doorgegaan, omdat mijn vader ziek is geworden. Het heeft voornamelijk te maken met zijn ‘suiker’. Mijn vader is diabetespatiënt, maar met hulp van de juiste medicijnen en mijn moeder kan hij daar goed mee leven. Hij is immers ook op een mooie leeftijd van 83 jaar.
Nou werd er aanvankelijk gedacht dat hij corona had, maar het bleek te maken te hebben met zijn bloedsuikerwaarden.

Doordat de thuiszorg elke twee uur moest langskomen om zijn suiker te checken was het gewoon noodzaak dat mijn vader in het ziekenhuis opgenomen zou worden. Daar aangekomen bleek hij inmiddels uitgedroogd en was zijn bloedsuikerspiegel nog niet onder controle.
Hij is vanmorgen van de spoedafdeling verplaatst naar een “gewone” kamer.

Al met al genoeg om je zorgen om te maken, maar ik weet dat hij nu in goede handen is met 24 uurs zorg.

Ik sprak hem vanmorgen per ongeluk even, omdat hij dacht dat hij mijn moeder belde en reageerde in eerste instantie blij om hem even aan de lijn te krijgen, totdat ik hoorde hoe hij eraan toe was. Hij kon moeizaam uit zijn woorden komen, vanwege uitslag in zijn mond i.v.m. de antibiotica die hij heeft moeten innemen.

Als je je vader zo hoort…, ik kon geen woord verstaan, alleen “mama” toen ik vroeg of hij dacht mijn moeder aan de lijn te hebben. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen weer in mijn ogen.
Het komt allemaal goed, alleen nu is die afstand wel heel vervelend. Hij ligt in Leeuwarden, dat is niet echt om de hoek.

Nou, nu heb ik er toch nog over geschreven en weet eigenlijk niet eens meer waarom ik het niet wilde doen. Misschien omdat ik deze blog wilde wijden aan geluk. Dit is natuurlijk een treurig onderwerp, maar weet ook dat daar geluksmomentjes uit te halen zijn, zoals dat hij nu de juiste zorg krijgt, dat hij vanuit hier alleen maar beter kan worden, dat ik hem vanmorgen even aan de telefoon had, en misschien heeft hier ook wel uit moeten komen dat het belangrijk is dat mijn ouders een andere huisarts gaan zoeken. Iemand die niet fout op fout maakt.

Een foto van mijn vader die mijn moeder mij vanmorgen doorstuurde.

Vanmiddag en vanavond zal er een zware storm genaamd Eunice over ons land razen, dus zet je schrap. Zoals ik erover lees zal dit waarschijnlijk de zwaarste storm van de 21 eeuw worden. Laten we hopen dat het iets mee zal vallen.
Vanavond dus lekker luisteren naar het fluiten van de wind, kaarsjes aan, filmpje opzetten met een bak popcorn en lekker het weekend ingaan. Het is natuurlijk weer vrijdag, dat betekend voor ons patat patat patat.

Hopelijk kunnen we morgen even langs mijn moeder, mijn vader zal lastig worden aangezien er maar 1 bezoeker per dag mag langskomen.

Daar ga ik dus ook maar niet vanuit, maar ik wil wel mijn moeder steunen. Ze doet het toch maar even allemaal in haar eentje daar in het hoge noorden. Gelukkig heeft ze daar goede kennissen die voor haar klaarstaan, want al haar kinderen wonen allemaal op bijna zo’n 2 uur afstand. We slepen je er wel doorheen mam!

Wat ik hier heb gedeeld waren een greep geluksmomentjes van afgelopen week. Ik kan er natuurlijk nog legio noemen.

Ik zou het heel leuk vinden als jij jouw geluksmomentjes wilt delen met mij. Dat mag hier d.m.v. een reactie of stuur me een berichtje via mijn socials. Die zijn inmiddels te vinden op een eigen pagina op deze site. Check it out bovenaan de site bij “socials” of onder de 3 streepjes links bovenaan op je scherm.

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen, bedankt voor jullie tijd! Als je nog de weg op moet, rij voorzichtig en dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend!

Liefs LINDA