Ik heb de kracht om de uitdagingen aan te gaan die voor mij liggen’ is wel een mantra die bij mij paste deze week.

Vorige week schreef ik dat Paul door zijn rug was gegaan en daar zitten wij nog middenin.

Donderdag heb ik Paul bij de fysio gebracht, vrijdagochtend zaten we bij de huisarts waar hij medicijnen kreeg voorgeschreven, maar hoe verder de dag vorderde hoe erger de pijn werd. Medicatie bleek niet te werken op een manier wat we hoopte voor Paul, dus hing ik einde van de ochtend weer aan de telefoon met de assistent van de huisarts die mij vertelde dat ze ging overleggen met de huisarts en ik na 14:00 uur teruggebeld zou worden. Als ik niks hoorde moest ik zelf even bellen. Om 14:20 uur belde ik terug, kreeg een andere assistente aan de lijn, legde het verhaal kort uit, alles staat natuurlijk in hun systeem en zij wist mij te vertellen niks te kunnen doen verder, daar kwam het eigenlijk op neer.

Om 16:50 uur belde ik nogmaals naar de huisarts, omdat ik zag dat Paul zo slecht ging dat ik instaat was naar het ziekenhuis te rijden. Dat kon natuurlijk niet, omdat Paul niet kon opstaan. Ik kreeg een bandje, ze waren niet meer bereikbaar. Huisartsenpost bellen, ik krijg wéér een bandje, pas bereikbaar buiten kantooruren; dus vanaf 17:00 uur!
“Oké schat, even volhouden ik kan over een paar minuten bellen!”
17:00 uur, BELLEN!
Gelukkig kreeg ik ze snel te pakken, verhaal uitgelegd door Paul zelf, trillend, hoog in zijn ademhaling, paniekerig, pijn, pijn, pijn.
We zouden teruggebeld worden door een arts vanuit het BovenIJ.
Superfijn!
Bedankt voor de hulp van deze jongen die ons helaas ook niet verder kon helpen dan dit, maar ons wel het gevoel gaf er voor Paul te zijn en ons wilde helpen waar hij kon.

We zouden binnen een uur tot 2 uur teruggebeld worden.
Dat was uiteindelijk binnen een halfuur. Ze hoorde alles aan en schreef een medicijn voor die net een niveau lager zit dan morfine. Ze wilde eerst dat proberen. “Als het erger wordt moeten jullie weer bellen.”
“Helemaal prima, ik ga het halen! Bedankt!”

De volgende ochtend geen verschil in zijn toestand. Hij was iets rustiger, maar de pijn leek alleen maar erger te worden. Hij kon nog steeds niet opstaan.

“Je voelt je zo machteloos als je je man zo ziet en niks, maar dan ook niks voor hem kan doen.”

De rest van de dag probeerde ik de dingen op te vangen. Ik heb Kiki rondlopen, Aeden moest voetballen die kon gelukkig zelf op de fiets, want hij had een georganiseerde onderlinge wedstrijd tegen een ander team van zijn eigen cluppie, dus lekker thuis.
Faye bracht ik s’middags naar haar hockeyclub FIT, die speelde die dag even 2 wedstrijden achterelkaar, omdat het team van de tweede wedstrijd meiden tekort kwam.
“Faye, knap gedaan lieverd! Ondanks de pijn in je bovenbenen naderhand!”😅

Faye ophalen, Kiki in de auto, Rowen ging mee, die moest ik bij m’n broer afzetten in Amsterdam, omdat hij bij z’n neef(je😉) wilde logeren.

-Tussendoor:
Telefoon! BovenIJ: “De id-kaart van uw dochter is hier gevonden.”

Crap! Die is natuurlijk uit Paul z’n paspoort gevallen toen ik ‘m wilde laten zien aan de assistent van de apotheek.

“Ja! Ik kom eraan!”

Hup, eerst Faye ophalen, door naar het BovenIJ, gelukkig is dat bij de hockey om de hoek.
“Ja achternaam van Veelen, Kiki Jennifer, dat is mijn dochter. Heel erg bedankt!”
Ze is erg vriendelijk en geeft me een lief lachje als ze mij Kiki’s id-kaart geeft. Dat snap ik wel als je de foto ziet die erop staat van een baby toen 4 weken oud. Ubercute natuurlijk!

Top! Spring weer in de auto, de ring op, op naar mijn broer.
Komen daar aan, ik moet PLASSEN! Rowen en ik eruit, aanbellen. Waarom doet m’n neefje nou niet open??
Bel bel, bonk bonk hè hè, er wordt opengedaan! (Ren naar de wc)

“Oké jongens, veel plezier ik zie jullie morgen. En Row, we houden contact!”

Terug naar huis, pizza maken, eten, kids op bed hond uitlaten en dan…. Me-time….even in een warm bad, boek lezen en slapen. (Inmiddels 00:00 uur)

Zondagochtend huisartsenpost weer gebeld. Dan moet je aangeven met wie je wilt worden doorverbonden. In ons geval dus het BovenIJ. We mochten immers weer bellen als het nodig was, sterker nog, die arts gebruikte zelfs het woord “moeten”.
Wordt Paul teruggebeld door een nogal pinnige dame. Ik neem de telefoon over, want ik had door dat het niet de goede kant opging. Ze bleef stellig, wij konden NIET doorverbonden worden met het BovenIJ.


–“Maar vrijdag, NIET GISTER (wat zij beweerde) werden we heel goed geholpen en wél doorverbonden.”

– “Ja dat klopt, maar hij heeft daar al een standje voor gekregen, wij mogen jullie niet doorverbinden. Naar wie worden jullie doorverbonden bij jullie huisarts?”

– “Daar worden we niet doorverbonden, je krijgt een bandje te horen dat je alleen terecht kan voor levensbedreigende situaties, dat is dit niet. We mochten van het BovenIJ terugbellen als we weer hulp nodig hadden.”

– “Je wordt doorverbonden naar het Zaans!”

– “Dus dan kunnen we wéér ons hele verhaal doen, terwijl alles bij het BovenIJ al bekend is?!”

– “Ja, ik mag het gewoon niet doen.”

(Oké, weet je wat? Laat maar, zo komen we niet verder.)
-“Goed, ik bel het ziekenhuis zelf wel, dag mevrouw.” En druk haar weg.

TRUT! (Sorry, maar hoe hard kun je zijn als we achteraf van het Zaans horen dat ze helemaal niet zo streng zijn. Dan ben ik instaat om je terug te bellen, maar schiet er niks mee op.)

Én weer terug in mezelf komen. 😅

Uiteindelijk heb ik morfine kunnen halen bij het Zaans Medisch Centrum en dat hielp wat tegen de pijn. Nóg kon Paul niet opstaan.
s’Avonds heb ik Rowen opgehaald bij m’n broer, nog even gekletst en weer naar huis.

Maandag meteen contact opgenomen met onze eigen huisarts en extra medicijnen op kunnen halen. Donderdag had ze weer dienst en zou dan contact met Paul opnemen. Ik dacht nog, het zal tegen die tijd vast beter gaan.

Ondertussen liepen andere dingen gewoon door. Ik merkte dat ik een beetje overging op de automatische piloot. Begon dingen te vergeten, luisterde niet, vergat welke dag het was en er gebeurde vreemde dingen, bijvoorbeeld:
Gistermiddag (donderdag) moest Rowen terug naar de ortho. Er zat een slotje los. Krijg ik een appje:
“mama, ik heb een lekke band, hoe moet ik nu naar huis komen?”
Ik geef aan een fietspomp te brengen zodat hij ermee naar de fietsenmaker kan fietsen. (Hij loopt namelijk langzaam leeg.)
Kom ik aan, komt de volgende vraag, of ik hem niet ff bij de ortho kan brengen.
“Nou, oké schiet maar op.”
Ik rij weg zegt Rowen tegen me:”we moeten naar de ortho hoor!”
Reed ik de snelweg op richting huis! “Neee!!”
Ik kon ook niet snel even keren. Shit!
Oké rustig blijven, we hebben nog een kwartier, gewoon bij de volgende afslag eraf en rechtsomkeert.
Dat doe ik, pak ik vervolgens (ipv rechtdoor te rijden richting Zaandam) de afslag richting Amsterdam!! Dus wéér naar huis!
Shoot mij maar lek.
Nou, terug naar Oostzaan, om vervolgens terug te rijden naar Zaandam.
Rowen had om 15:15 uur zijn afspraak. Hoe laat zet ik hem af voor de deur? 15:15 uur! Hebben we dat even goed gemanifesteerd hé!
Na de ortho dacht Rowen lekker mee te kunnen rijden naar huis. Wat een illusie hahahaha! Ik heb ‘m weer op school afgezet zodat hij mooi naar de fietsenmaker kon fietsen om zijn band te laten plakken.

Maar even zonder gekheid, de vermoeidheid begon een beetje toe te slaan. Je wilt doorgaan, omdat dat nou eenmaal is wat je doet. Je runt nu even een heel gezin met 4 kids in je eentje, alleen nu inclusief partner. Die uitvoerige discussies en verzetten ook van die pubers, argghhh! Ik probeer niet te klagen, maar l’m tired. Note to self:

Ik besef dat de vermoeidheid er mag zijn. Dan maar een keer niet gestofzuigd, dan maar een dag geen was gedraaid, dan maar een keer wél m’n geduld verliezen en een keer goed tekeer gaan tegen zo’n draak, “uhm, heb ik dat laatste opgeschreven of…?” 😉 anyway wat wél lukt, dat heb ik maar even mooi gedaan.

Het zijn ook de kleine dingetjes die tussendoor komen die energie vreten.

De Open Dag voor Aeden waar we naartoe zouden gaan was donderdag. Krijg ik een appje van een moeder van een vriendje, “Heb jij ook een mail met link voor de Online Open Dag gekregen?”
“Nee, ik ga ze bellen.”

Aan de telefoon, als ik niks zou ontvangen moest ik de volgende dag even terugbellen. (Dit was woensdag trouwens)

Ik donderdagochtend terugbellen.
Gelukkig, ze hoort mijn naam en geeft meteen aan dat ze ervan af weet, dus ik hoef niet verder m’n verhaal uit te leggen.
Ze ging het doorgeven aan haar collega zodat wij die mail ook zouden krijgen.
Wordt ik gebeld, “vraagje over uw e-mailadres, ik denk dat ik het goed heb, maar mijn collega denkt andersom…”
Ik weet meteen waar ze op doelt. De ‘j’ en de ‘i’ in mijn achternaam. (Van Schajik)
Ik vertel haar dat zij het inderdaad goed heeft en ze het goed heeft overgenomen. Die collega dacht dat het een ‘ij’ moest zijn. De reden waarom ik dus geen mailtjes binnenkreeg.

STORY OF MY LIFE!!!

Ze kon ons inplannen om 19:30 uur en ja, het was een leuk gesprek, maar heel erg jammer dat we de school niet hebben kunnen bezichtigen. Hoe moet Aeden nou een gevoel krijgen bij het leuke verhaal dat ze vertelde? Oké, er komt een mail na dit gesprek waar je je via de link kan inschrijven voor een lesdag.
Kijk! Daar hebben we wat aan! Leuk!!


Paul gaat nu langzaamaan vooruit. Hij is gister een paar keer beneden geweest, dus heel fijn voor hem dat hij van die kamer afkomt. Dan zit hij even in de stoel, maar merkt al snel dat hij weer moet gaan liggen. 

-Hij kreeg gister te horen dat het om een totale spierverkramping gaat. Dat kan heel veel pijn geven en wel 4 weken duren. 

Fijn om toch weer even die lach te zien.. 😉


Soepel hoor 😉

Vanmiddag zouden de oudste drie naar hun vader gaan, maar kreeg net het bericht dat er daar in huis Corona heerst. Heel vervelend, maar dan moeten ze toch echt een weekend overslaan. En Faye zal de komende week ook hier moeten blijven. 
De ouders van Paul komen nog even langs. Zij gaan dit weekend weer lekker naar hun vakantiewoning.

Ze waren er al eerder deze week, toen vertelde ze ons dat de koop van het appartement niet doorgaat. Er zaten té veel regeltjes vast aan het ‘wonen’ daar in het complex, wat mijn schoonouders het gevoel gaf dat ze een afgeremd leven tegemoet zouden gaan en dus zichzelf niet kunnen zijn. “Je wilt daar voornamelijk wonen voor de rust.”

Nou, zover zijn ze nog lang niet! 😉

Goed, ik ga nog even mijn studie induiken en straks mijn kleine meid weer ophalen van de peuterspeelzaal.

Mocht je denken, poeh zoals jij je de afgelopen week hebt gevoelt, zo voel ik me dagelijks, elke maand of altijd, als je antwoord ‘altijd’ is zou ik zeker hulp inschakelen, want daar hoef je natuurlijk niet alleen doorheen te gaan, weet dan dat het helemaal niet erg is om je zo te voelen. Besef het, spreek het eventueel uit, weet dat het er mag zijn, maar herpak jezelf dan vervolgens. Laat dingen, activiteiten of misschien afspraken (mits dat kan natuurlijk) even voor wat ze zijn of verzet ze, en stel je prioriteiten bij, net zoals je je pagina van je beeldscherm op je laptop, computer of welk scherm dan ook refreshed. Het geeft gewoon aan dat je meer naar je intuïtie moet luisteren. Dat betekend letterlijk dat je luistert naar je ‘innerlijk weten’. Weet je nog? Om je goed te voelen, moet je dichtbij jezelf komen. Dat doe je door te luisteren naar je gevoel. Even heel zwart wit, voelt het goed, DOEN! Voelt het niet goed, KAP ERMEE! Laat je leiden door jezelf. That’s it, zo simpel.

Oké, we duiken weer het weekend in, dus veel plezier met whatever je gaat doen en bedankt voor het lezen van mijn verhaal. Hopelijk heb je er wat inspiratie uit kunnen halen! Zoja, laat me vooral weten waarmee. Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die tegen dezelfde soort dingen aan hebben gelopen, lekker chaotisch kunnen zijn en hoe jullie daarmee omgaan.

Als het goed is kan je een reactie onderaan deze blog achterlaten of via ‘reactie’ bovenaan de blog, óf laat een berichtje achter op mijn Facebook pagina, daar kun je me vinden onder mijn naam Linda van Schajik (Oostzaan) of op mijn Instagram account linnie0309.

Lieve allemaal, tot volgende week!

Liefs LINDA

  5. Dankjewel voor je lieve en opbouwende bericht zus! We gaan er gewoon doorheen💪🏻😉 Liefs voor jou💋

  5. Dankjewel voor je lieve en opbouwende bericht zus! We gaan er gewoon doorheen💪🏻😉 Liefs voor jou💋