Begin gewoon, “begin gewoon met schrijven”. Iets wat ik normaal gesproken zeg tegen mezelf als ik begin aan een blog.
Ik merk alleen dat ik niet weet hoe te beginnen deze keer. Ik voel een soort schuldgevoel de kop opsteken. Waarom? Omdat wij een onbezorgd leventje leiden. Alsof het me niet raakt wat er zich nu afspeelt in de wereld. Iets wat ik mezelf kwalijk neem en niet door een ander gedacht of gezegd wordt.
Ik vind het vreselijk, daarom wil ik er niet teveel over horen of zien. Het is niet mijn kop in het zand steken, maar ervoor zorgen dat ik mezelf bescherm en goed blijf gaan. Dit gaat namelijk in mijn systeem zitten, berichten waar ik over hoor of beelden die we zien op tv…Het zijn beelden en verhalen die terugkomen in mijn gedachten en slaap. Ik voel me schuldig door zo te denken, omdat “zij” er middenin zitten en niet zomaar kunnen denken er niets over te willen horen. Ik had graag gewild dat het anders was.

Ik kan me alleen maar dankbaar voelen dat wij hier niet mee te maken hebben. Dat wij s’ochtends opstaan met onze eigen zorgen en dingetjes. Waarschijnlijk dingen waar “zij” zich op dit moment alleen maar zorgen over zouden willen maken.

Ik ga er vanuit dat jullie weten waar ik het over heb.

Op dit moment staat er een pan met aardappelen en boerenkool op de kookplaat, Kiki kijkt naar een film over een rode hond om even lekker tot rust te komen, Rowen ligt met een maatje op zijn kamer te chillen, Aeden staat lekker onder een warme douche nadat hij van school is gekomen en een paar uurtjes heeft geholpen bij opa in de garage, Faye die vanmorgen naar school is geweest, vanmiddag meeging Kiki ophalen van school zich daarna toevoegde bij Paul om te werken bij de bowling. Allemaal zorgeloos, heerlijk aan het ontdekken en leven.

Ik ben dankbaar voor wat wij hebben. Als ik dit schrijf word ik er bijna emotioneel van. Vanmiddag appte ik even met mijn vriendin Monique waar we allebei hetzelfde verhaal deelden. Waar het op neer kwam is dat we het allemaal zo druk hebben. Zo hebben we ons eigen leven, veel aan het werk, en de tijd die daarnaast overblijft is gewoon te weinig om met iedereen af te kunnen spreken. Iets wat we graag zouden willen, maar niet realistisch is. Je maakt daardoor keuzes die goed zijn voor jezelf maar misschien egoïstisch over kunnen komen bij een ander. Wat ik naar Monique schreef is dat we zoveel waarde hechten aan onze vrije tijd, omdat die zo schaars is op het moment, dat we goed na willen denken hoe die vrije tijd in te vullen. Zolang we er maar voor zorgen dat we onszelf niet voorbij gaan.

Hier lopen met mij natuurlijk heel veel anderen tegenaan.

Ik merk gewoon heel sterk aan mezelf dat ik me gelukkig voel met alle stappen die ik samen met Paul onderneem of heb ondernomen in het verleden. We hadden het goed waar we zaten, denk even terug aan onze tijd in Oostzaan, maar nu valt alles steeds meer op zijn plek. Ik maak keuzes voor mezelf zonder te denken wat een ander daarvan vindt. Ik overleg met Paul en/of de kids, maar wat voelt het goed om erachter te komen waar wij gelukkig van worden.

Zo heb ik onlangs mijn geliefde mini verkocht en daar een prachtige fiets voor teruggekocht. En nee, geen elektrische 😉
Ik ben gewoon old skool, laat mij me maar kapot fietsen, dan weet ik tenminste dat ik gewerkt heb. Nee hoor, ik heb ook getwijfeld om een elektrische fiets aan te schaffen, maar toch wel blij dat ik het niet gedaan heb. Ik wilde dat, ik wilde die auto weg hebben. Nu kan je denken, maar dan doe je ‘m toch gewoon weg?? Voor mij was dat een hele grote stap. Je levert toch een stukje onafhankelijkheid in, maar wat bij mij ook speelde was dat die auto een stukje uit mijn verleden was. Iets wat mij nog “daar” hield. Voor diegene die het niet weten, die mini heb ik weggedaan in 2018, toen ging hij naar m’n broer, vervolgens kreeg ik begin dit jaar het aanbod hem weer over te nemen en aangezien ik geen auto had, leek het me een geweldig idee mijn autootje weer terug in mijn bezit te nemen. Dit klinkt misschien heel raar voor iemand die niks met auto’s heeft, maar het was mijn auto niet meer. Ik heb er nog een aantal maanden met veel plezier in gereden, maar het voelde niet hetzelfde. Alsof we terug in de tijd gingen. Dus, de beste beslissing was er afstand van te doen. Ik kon weer door..

Uiteindelijk werken we hard voor alles wat we uit het leven willen halen, maar toch probeer ik zoveel mogelijk te kijken naar al het moois wat we al bezitten. Hetgeen echt belangrijk is, het welzijn van mijn gezin..

Ik wilde graag een hele comfortabele fiets waarbij Kiki makkelijk achterop kan en voorop een grote mand past waar ik van alles in kan stoppen. Die wens is uitgekomen! Ik word daar gewoon heel blij van, als ik weet dat Kiki graag bij mij achterop wilt als ik haar ophaal van school, me happy! Ik kan er weer jaren tegenaan. Goed, volgens mij spring ik nu echt voor jullie van de hak op de tak. Dat krijg je als je tussendoor van allerlei anderen dingen doet. Ondertussen ben ik naar de sportschool geweest om een lesje X-CO te volgen, vandaar.

Waar het mij voornamelijk om gaat is dat alles de laatste 7 maanden zo drastisch veranderd is voor ons; dan heb ik het niet alleen over onze banen, maar ook hoe we zijn gaan denken, dat ik het fijn vind om dagelijks even stil te staan bij alles wat we hebben. Qua leven moesten we het een en ander aanpassen natuurlijk, iets wat nu prima loopt, bijna als een geoliede machine, al kan ik me soms nog steeds mateloos irriteren aan de opstapeling wasgoed bij ons in huis, maar ook hoe we zijn gaan denken. Voor Paul is dat misschien minder het geval aangezien hij mr. Nuchter himself is, maar ik ben echt aan het leren, meer aandacht aan mezelf te besteden en mijn gezin. Iets wat ik heel fijn vind, maar een ander misschien anders ziet. Dat is oké.

Herken je dit bij jezelf?

En misschien komt het wel dat ik iets beter voor mezelf begin te zorgen, omdat ik de laatste tijd tot het bittere besef kwam dat de enige persoon waar je echt op kan bouwen jijzelf bent, én hooguit je partner en een aantal mensen om je heen die je echt dierbaar zijn. En voel je nou niet meteen aangesproken over het stukje bittere besef, daarvoor zeg ik het niet. Ik vind het alleen maar mooi dat we nooit klaar zijn om te leren. Ik ben nu 41 jaar en ben nog steeds aan het leren hoe om te gaan met bepaalde situaties. Ik merk alleen wel dat het me steeds iets makkelijker afgaat bij mezelf te denken wanneer er zich weer bepaalde situaties voordoen:

“I don’t give a sh*t”.

Het zegt meer over die ander dan over jou. Ik blijf het zeggen “wat goed is voor jou, gebeurt”. Je krijgt wat je aankan en zal er alleen maar sterker uitkomen.

“Ik hou van ons leven!”

En daar wil ik voor nu mee afsluiten. Morgen mag ik weer gezellig een dagje arbeiten met mijn onwijs lieve en leuke collega’s, zin in! Heb jij zin om een dagje te shoppen bij Eijerkamp morgen? Kom gezellig langs! Leuk om je te zien!! Voor nu klap ik de laptop dicht en duik ik m’n bed in.

Lieve allemaal, slaap lekker voor straks en voor morgen of vandaag als je ‘m de volgende dag aan het lezen bent, een hele fijne dag gewenst! Tot de volgende keer.

Liefs LINDA