Stap in en join the ride!

Maand: februari 2023

#62 Van miracle morning naar miracle life!

Vrijdagmiddag, ik kijk op de klok en zie 15:57u staan. Mijn gedachten gaan van links naar rechts. Waar zal ik beginnen? Zoveel te vertellen! Ik ben de hele ochtend druk bezig geweest met het regelen van iets, daar straks meer over. Tussendoor een heel fijn telefoongesprek gehad met Jaleesa Reintjes een High Perfomance & Business coach die mijn nicht Kirsten Hendriks, je bent misschien de vriendin van mijn neef, dus maakt jou mijn nichtje 😉, mij in contact bracht met haar en uitgelegd wat er zich in de tussentijd, vanaf het moment dat wij deze belafspraak hadden gemaakt, allemaal had ontwikkeld. Ik weet dat velen van jullie hier misschien veel te nuchter voor zijn, maar als je je huis kunt manifesteren, kan dat natuurlijk ook met een eventuele baan! Ja…dat lees je goed!!

Ik heb een baan!!

Laat ik eerst even teruggaan naar een paar dagen geleden. De titel Miracle morning komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik ben afgelopen week begonnen met het lezen van dat boek geschreven door Hal Elrod. Het is een boek om je te helpen je doelen te bereiken, ongeacht hoe druk je bent. Ik zag de voorkant van het boek waarop stond “Miracle Morning – 6 Gewoontes om je leven succesvoller te maken voor 08:00 uur”
Ik dacht er gewoon aan te beginnen, wie weet is het iets voor mij. Ik begon te lezen, het sprak me heel erg aan en ben het gaan uitvoeren. Dat klinkt misschien doodgewoon, maar niet als je weet dat ik nu om 05:00u begon op te staan wetende dat ik altijd over mezelf heb geroepen dat ik dat niet kan. Ik heb in het verleden vaker geprobeerd op zo’n belachelijk tijdstip op te staan om te gaan hardlopen, maar zodra die wekker ging kon ik mezelf niet zover krijgen uit dat heerlijke, warme wolkenbed te stappen. Dit boek kreeg mij zover! Er ging een knop om en ik voelde me geïnspireerd door alles wat deze man verteld over waarom dit zo goed voor je is. Ik wilde het uitproberen en kijken wat het mij brengt.

De eerste ochtend was pittig, ik werd wakker, voerde alle stappen uit, trok mijn hardloopkleding aan en begon aan mijn rondje van 3 km. Daarna ben ik de andere stappen gaan volgen en begon vervolgens aan de dag. De volgende ochtend ging weer de wekker om 5:00u, maar in plaats van eerst te gaan hardlopen draaide ik het om. Ik ging nu als laatste hardlopen en kwam rond 07:15u thuis. De jongens hoefde allebei pas laat op school te zijn, dus hoefde ik ook niet om 07:00u aan de ontbijttafel te zitten.
Waar ik nog even aan moet wennen is s’avonds eerder mijn rust te pakken en op tijd naar bed te gaan. Ik ga nog steeds op hetzelfde tijdstip naar bed, maar dan kom ik in mijn geval structureel 2 uur slaap tekort natuurlijk. Ik moet wel zeggen dat ik me die tweede ochtend al beter voelde, dat belooft wat! Goed, van miracle morning naar miracle life? Wat bedoel je daar dan mee? Ik zal het je vertellen.

Vorige week schreef ik dat ik ergens mee bezig was, maar datgene nog even voor me wilde houden. Ik wilde eerst zekerheid voordat ik zou vertellen waar ik me op ging richten.


Ik sprak Jaleesa vanmorgen dan eindelijk en kon haar vertellen waar ze mij enorm bij geholpen heeft, én ze vertelde mij iets wat ik ontzettend mooi vond om te horen en alles voor mij op z’n plek deed vallen. Op het moment dat ik bijna twee weken terug op het kraamfeestje van mijn achterneefje Freddie mijn nicht Kirsten sprak, voelde ik mij wanhopig. Ik probeerde dat gevoel te onderdrukken en een gezellige indruk te geven.

Voordat ik aan het volgende verhaal begin, wil ik duidelijk maken dat alles goed heeft uitgepakt en ik mooie inzichten heb gekregen. Goed, daar gaan we.

Ik moet even terug naar de heenweg van het ritje naar dat kraamfeestje. Onderweg vertelde ik aan Paul dat ik mijn Tik Tok account had verwijderd waarmee ik mijn praktijk op wilde starten, waarop hij antwoordde “waarom heb je dat nou weer gedaan?”
Ik schrok zo van zijn antwoord, omdat ik niet gewend was dat mijn grootste supporter mij nu duidelijk liet merken niet achter mijn keus te staan, zo kwam het bij mij binnen, dat ik er verder maar niet op inging. Dit was duidelijk iets wat ik zelf uit moest gaan zoeken, maar gewend van Paul was ik dit zeker niet. Eenmaal op de terugweg zag ik dat Jaleesa, die ik ter plekke van het feestje was gaan volgen op Instagram, mij een berichtje had gestuurd. Ik werd daar enthousiast van en vertelde het aan Paul. Zijn reactie was wéér erg unlike him. “Als het maar niet teveel gaat kosten allemaal.”
Hè?? dacht ik. Serieus? Gaat mijn eigen partner nu zo tegen mij doen? Ik wil echt op het hart drukken dat het op dat moment allemaal zo bij mij binnenkwam. Paul steunt mij altijd in en bij alles, lees maar door tot het eind, dan snap je waarom ik dit zo moet onderbouwen.
Goed, op dat moment, kan je je misschien voorstellen dat zijn reactie bij mij insloeg als een bom. Ik raakte vanbinnen in paniek en kon wel janken, omdat ik totaal niet lekker in mijn vel zat, maar goed… ik liet het. Ik zou het contact wel met Jaleesa aangaan zodra we thuis waren. Zo gezegd zo gedaan en we maakte een vrijblijvende belafspraak; Jaleesa gaf namelijk aan dat ze dacht mij er met 1 telefoongesprek wel doorheen te kunnen helpen. En toen!

Nadat ik wat heen en weer bericht had met Jaleesa vertelde ik aan Paul wat er besproken was. Ik legde aan hem uit dat wat zij naar mij stuurde, ik nodig had om te horen. Zij was binnen haar bedrijf geswitcht en eerlijk zei ze, als ik over een maand weer wil switchen en totaaaal iets anders wil, doe ik dat! Het is jouw leven, wat heb je te verliezen?

Die woorden stelde mij zo gerust en vertelde aan Paul dat dat de woorden waren die ik liever ook uit zijn mond had horen komen. Althans, ik had niet verwacht dat hij mij het gevoel gaf mij niet te steunen. Toen zei hij tegen me dat hij het hélemaal met haar eens was. Hij was 180 graden gedraaid en ik kon mij op dat moment geruststellen. Zo kon ik hem geruststellen dat ik een vrijblijvend telefoongesprek met haar had ingepland waar zij verwachtte dat dat voor mij al genoeg zou zijn om verder te kunnen.

De baan.
Wat er toen gebeurde kon ik zelf haast niet geloven. Nadat ik een soort rust over me heen voelde komen, omdat ik een belafspraak had staan met iemand die mij erdoorheen zou gaan trekken, kon ik het loslaten. Ik voelde me sterker en het kwam goed. Die overtuiging kreeg ik. Anyway, zoals jullie waarschijnlijk van mij weten is interieur een passie, een liefhebbende hobby van mij. Ik ben altijd bezig in huis en vind het heerlijk om alle ruimtes van ons huis leuk te stylen.
Ik ging na dat weekend van het kraamfeestje en het contact met Jaleesa eens kijken op de site van Eijerkamp, een prachtige woonwinkel in Veenendaal en één van de meest bekende in Nederland, of ze daar vacatures hadden staan. Tot mijn verbazing stonden er twee vacatures op waar ik meteen interesse naar had. Het was donderdagavond en besloot de volgende ochtend een motivatiebrief te schrijven. Dat was ook de reden waarom ik die vrijdag geen tijd kon vinden om mijn blog te schrijven 😉 Ik had hem geschreven en hoppa! Verzonden!
Die dag ging ik lekker met Rowen, Faye en Kiki naar Zaandam voor Rowen zijn beugel en om even te shoppen, s’avonds nog in alle haast mijn auto opgehaald bij Peter’s Carclean Service, maar toen…

Ik plofte op de bank en zat even op mijn telefoon toen ik het mailtje binnen zag komen.

“Hoi Linda,
Allereerst dank voor je enthousiaste reactie.
Schikt het aanstaande maandag even telefonisch contact te hebben?”

Nieeeeeet!! WHAAAAA, ze willen me spreken!!
You get the picture haha.

Ik werd maandag gebeld en uitgenodigd voor een gesprek bij Eijerkamp. Dat gesprek vond afgelopen woensdagmiddag plaats om 15:00u en zag op de klok dat ik om 16:30u naar buiten liep met een nieuwe baan inclusief trainingen op zak waarin ik me helemaal kan gaan ontwikkelen!
Het was zo’n in eerste instantie spannend, maar al gauw fijn gesprek inclusief rollenspel! Wauw, ik vond het te gek!! Vanaf 1 april zal je mij dus tegen kunnen komen op een plek waar ik me vast en zeker helemaal thuis ga voelen!

Om nog even terug te komen op hetgeen wat Jaleesa tegen mij zei wat ik zo mooi vond met betrekking tot Paul.
Ik vertelde haar dat ik aan het universum had gevraagd om mij te helpen bij het maken van de juiste keus, te helpen het juiste pad te bewandelen.
Daarop legde zij aan mij uit dat het universum Paul als mijn uitdaging had gestuurd. Ze zei me dat hij waarschijnlijk nu volledig achter mij stond. Ik kon dat volledig beamen en daarop antwoorden dat hij ontzettend blij voor mij is en mij volledig steunt. Jaleesa vertelde mij dat zij weleens heeft gehoord dat het universum ervoor zorgt uitdagingen te sturen om je te laten wankelen, twijfelen om er zeker van te zijn dat je een bepaalde keuze wilt maken. Ze zei daarop dat Paul mijn uitdaging was geweest, mij dus liet twijfelen, maar ik ging door. Ik wist dat ik dit wilde en zag het helemaal voor me, waardoor het sneller naar mij toe kon komen en dat is gebeurd. Ik durf nu wel te zeggen dat dit zich heeft gemanifesteerd; zo’n kans kunnen aanpakken wat zo in mijn straatje valt, dankbaar! Vanmorgen was ik dus druk bezig met het regelen van kinderopvang voor Kiki. Waarschijnlijk al plek gevonden, dus ook daarin voel ik mij erg dankbaar aangezien ik veel te horen krijg dat alles vol zit en je veel te maken krijgt met wachtlijsten. Ik manifesteer het wel hihi.

Of je hier nou in geloofd of niet, wat ik graag voor jou zou willen, omdat het je zoveel kan brengen, ik vind het mooi en alles valt voor mij op zijn plek.

Ja, deze job is wat bij mij past en weet dat ik op weg ben naar mijn miracle life!


Lieve allemaal, bedankt voor het lezen! Op mijn vorige blog kreeg ik ontzettend lieve maar echt hartverwarmende reacties. Was jij daar één van, nogmaals dankjewel! Ik waardeer het echt enorm en geeft mij veel plezier om voor jullie te schrijven.

Op naar een mooie toekomst en echt, heb jij een droom, geloof dat je dat bereikt. Dan maak je het waar!

Ik heb er alweer een veel te lang verhaal van gemaakt, maar hoop jullie geïnspireerd te hebben. Maak er een mooi weekend van en voor de wintersport liefhebbers, doe voorzichtig maar vooral, HAVE FUN!!!

Hele fijne vakantie allemaal en tot volgende week!


Liefs LINDA

#61 Wat wil ik met m’n leven?


Vrijdagavond, ik zit op de bank, eindelijk.. Stappen gezet vandaag? 17.549 – 11,6 km. Vandaag kreeg mijn clubmannetje een schoonheidsbehandeling en poeh, wat ziet hij er zélfs in het donker weer shiny uit! Het leer weer mat, alles schoon en als nieuw! Wat ben ik blij dat ik dit heb laten doen. Hij kan er weer een hele tijd tegenaan. Alsof hij zo uit de showroom komt. Peter’s Carclean Service, hij let op elk detail en dat heb ik gemerkt! 

Inmiddels zaterdagochtend. 
Zoals jullie hebben gemerkt had ik gister geen tijd om een blog te schrijven. Ik dacht steeds een moment te vinden, maar uiteindelijk kwam het er gewoon niet van.

Gisterochtend bracht ik eerst mijn auto al vroeg weg en bij thuiskomst besloot ik eerst het één en ander te regelen wat nog op mijn lijstje stond. Ik wilde bijvoorbeeld nog een afspraak regelen bij de ortho voor Aeden; die mag er ook aan geloven en krijgt dit jaar een beugel. De afspraak kon meteen gemaakt worden aangezien onze vorige tandarts in Oostzaan er al voor gezorgd had een doorverwijzing te regelen zodat we niet eerst nog langs de tandarts in Veenendaal hoeven te gaan en heb ik nog een aantal andere dingen gedaan.

Toen ik dat afgerond had was het opschieten, wachten tot Rowen uit school kwam, in de auto stappen en op naar Zaandam. Hij kon namelijk zijn nachtbeugel ophalen en Faye had het een en ander nodig, dus ging zij mee en combineerde we dat meteen door in Zaandam de stad in te gaan. De enige die niet meekon van de kids was Aeden, omdat hij nog op school zat op het moment dat Rowen zijn beugel moest halen, dus hij bleef gezellig uit school bij Paul. 

Terwijl we in de Zara liepen rond 16:00u werd ik gebeld dat mijn auto klaar was en hem weer kon ophalen. Uitgelegd waar ik op dat moment was en afgesproken dat ik hem s’avonds om 20:00u zou ophalen. Zo liepen wij verder en aten we rond 17:30u onderweg een burger bij jawel, zoals Kiki het uitspreekt de Vac. Het duurde allemaal wat langer waardoor je toch hoopt dat het eten snel komt, want je zit met een deadline. 

Goed, gegeten, in de auto gesprongen en onderweg op de Ring besloot ik de A1 op te gaan in plaats van de A2/A12 te kiezen. Dat had ik niet zo goed gedaan, want we kwamen dik in de file terecht. Ik zag de tijd al oplopen van aankomst 19:15 naar 19:30 naar 19:45 waarop Faye zei: “nou moet ik je toch maar brengen.”

Ik had eerst gevraagd of zij mij even op de fiets wilde afzetten, maar later bedacht ik me dat dat stuk lopen ook wel ff lekker kon zijn. Het was alleen een half uur lopen en we kwamen inderdaad om 19:45u thuis, dus stapte ik toch maar op Faye haar fiets met haar achterop richting Peter’s Carclean Service. 

Na het één en ander besproken te hebben over de auto wat nog best lang duurde, naar huis gereden en geprobeerd een begin te maken aan mijn blog. Het ging alleen zo geforceerd dat ik besloot te gaan wandelen met Ivy en daarna lekker m’n bed indook. 

Ik werd vanmorgen een aantal keer wakker maar kroop nog heerlijk onder mijn deken. Kiki die inmiddels lekker bij ons gekropen was en niemand die hoefde te voetballen vanmorgen, dus lekker een chill ochtendje voor ons. Toen ik op een gegeven moment op de klok van mijn telefoon keek hoe laat het was, stond er 09:09u, dubbele cijfers. 

Ik ben het gaan opzoeken en wat er beschreven stond was verhelderend en kon ik mezelf in vinden. Een zin die erg bleef hangen is -“Je geeft veel aan mensen om je heen en het is volkomen normaal om je te heroriënteren.” 

Het geeft zo’n apart gevoel als je opmerkt dat wanneer je dubbele cijfers ziet, de betekenis erachter opzoekt het dan overeenkomt met waar je op dat punt in je leven staat. 

Ik zal het toelichten. Ik heb de afgelopen tijd erg geworsteld met mezelf. Het komt er gewoon op neer dat ik niet meer wist wat ik nou wilde met mijn leven. Het klinkt heel dramatisch, maar het gevoel van vastlopen terwijl je een heel levensplan had en niet meer weet of je dat pad nog moet volgen terwijl je daar heilig van overtuigd was, ís op zo’n moment voor de persoon in kwestie ook drama. 

In eerste instantie bleef ik volhouden, omdat het misschien een fase was. Misschien heb ik even te veel hooi op m’n vork genomen, misschien als het straks iets rustiger is na de verhuizing kan ik weer landen en pak ik alles gewoon weer op. Ik moet doorzetten, want dat is toch waar ik voor sta! Hard zijn voor mezelf. 

Toen ik vanmorgen las dat het normaal is om je te heroriënteren toen dacht ik HOLY piep! Dit is wat ik aan het doen ben op dit moment. Ik probeerde de laatste tijd alles voor mezelf op een rijtje te zetten. Ik kreeg het gevoel van falen. Ik zal uitleggen waar ik het over heb. 

Zoals jullie misschien weten begon ik een aantal jaar geleden met het idee Life Coach te willen worden. Ik begon met veel enthousiasme aan deze cursus en zag mezelf in de toekomst anderen helpen. Ik zag mezelf achter m’n bureau zitten in mijn eigen praktijk, ik had zelfs al een naam bedacht. Anyway, ik heb een aardig rugzakje en wilde er voor anderen kunnen zijn, maar dan wél op de juiste manier daarom besloot ik een cursus te volgen. Zo wilde ik het aanpakken, ik zeg hier niet mee dat dit dé manier is. 

Eenmaal onderweg merkte ik dat ik met veel onderwerpen geen klik voelde. Budget coaching, relatie coaching, opvoed coach…nee ik maakte m’n opdrachten en haalde dikke voldoendes voor elke opdracht die ik instuurde en kreeg de feedback van mijn docent die je wilt horen. Het lag me. 

Als je dat terugkrijgt ga je door en negeer je je gevoel. 

Nadat ik al een tijd in mijn cursus zat merkte ik dat ik weleens in gesprek raakte met vrouwen die met narcisme te maken hadden gehad. Ik kreeg dan meteen een band met zo’n persoon, omdat ik er zelf ook mee te maken heb gehad. Dan raak je op een vertrouwde manier met elkaar in gesprek en voel je een soort van warmte, compassie misschien wel liefde voor die persoon. Je weet wat iemand heeft moeten doorstaan en dat zorgt voor die connectie. 

Ik wist wat ik wilde, narcisme coach worden. Ik ging door met mijn cursus met het doel de kant van narcisme op te gaan. Ik ben een plan gaan maken en een business coach gaan volgen. Uiteindelijk een training bij haar aangeschaft om m’n doelen te kunnen en durven bereiken. Ik begon stappen te ondernemen en merkte dat ik daarin groeide. Ondertussen vond ik het erg spannend, omdat er iemand was die ik niet voor het hoofd wilde stoten, maar ik moest dit doen om anderen te helpen helen. Als ík uit die situatie kon komen dan wist ik dat een ander dat ook kan, maar handvatten nodig heeft. Ik wilde die handvatten uitreiken. 

Ik voerde alleen constant een strijd met m’n verstand en m’n gevoel. M’n gevoel zei door te zetten. Dit kan jij, mensen zijn oprecht blij met de video’s die je plaatst op je social media account en je helpt anderen hun vragen te beantwoorden. Ik kwam zelfs tot het punt twee oefen cliënten te mogen coachen met hun instemming om erachter te komen waar ik goed in was om uiteindelijk uit te groeien tot narcisme coach. 

Mijn verstand zei echter iets anders..

Gaandeweg merkte ik op dat hun verhalen bij mij mijn eigen gebeurtenissen weer deed oprakelen wat ervoor zorgde dat ik alles weer herbeleefde qua gevoel en emotie. Ik dacht eerst dat ik er doorheen moest, dit is waarschijnlijk normaal en het zal vast steeds makkelijker worden. Mijn gevoel begon mij alleen steeds vaker toe te spreken dat ik dit niet wilde voor mezelf. 

De vraag “wil ik mezelf dit aandoen?” begon dagelijks de kop op te steken. 

Op een geven moment had ik geen contact meer met deze personen, maar vroeg ik me wel af hoe het nu met ze ging. Ik hoop oprecht dat het goed met ze gaat en weet dat er ook voor hun een punt zal komen dat ze de cirkel doorbreken. 

Ik besloot mijn video’s van het internet af te halen, maar ja, wat nu? De eerste stap was gezet en luchtte enorm op! Ik kreeg het gevoel nooit iets af te maken, maar dat gevoel kon ik al vrij snel omturnen. Ik zag het als iets negatiefs, maar weet nu dat ik dankzij die oefen cliënten erachter kwam dit pad niet te willen volgen. Ik ben veel te gevoelig en trek me een hoop aan. Het punt is alleen, als iemand dit tegen me gezegd had op het moment dat ik er nog in geloofde, zoals mijn moeder gister over de telefoon zei terwijl ik Ivy aan het uitlaten was, dan had ik het tegendeel willen bewijzen. Ik moest er voor mezelf achterkomen. Ik moest zelf tot deze conclusie komen dat dit het niet is voor mij. Als ik het niet geprobeerd had, had ik dit ook niet geweten. Dat negatieve gevoel van falen, kon ik dus al snel veranderen naar een positief gevoel van proberen. Ik heb het geprobeerd. 

Ik ben inmiddels anderen stappen aan het ondernemen. Iets wat ik nog even voor me houd, maar wel kan zeggen me erg blij maakt en jullie waarschijnlijk gaan zeggen dat dat helemaal bij me past. 

Dus ja, ‘wat wil ik met m’n leven’ heb ik denk ik wel beantwoord nu. Waar ik eerst rondliep met een wanhopig gevoel, loop ik nu rond met een gevoel van “zie je wel, alles komt op z’n pootjes terecht”. 


Herken jij jezelf in mijn verhaal? Weet dan dat je altijd je weg vindt. 

En misschien heb ik een tijdje terug tijdens mijn avond rondje met Ivy het universum wel gevraagd mij te helpen bij het maken van de juiste keuze, hieruit te komen. 😉

Ik kon me erg druk maken om wat een ander wel niet zal denken als ze horen dat ik ook hier weer mee gestopt ben. En weet je wat ik nu denk? Dan denken ze maar. Het is mijn leven. 

Goed, het is nu 12:00u en ga lekker van het weekend genieten. Buiten regent het en waait het flink. Geen weer om buiten iets leuks te doen of om carnaval te gaan vieren hihi. Grapje! Faye gaat vanavond met haar vriendin Ilse het feest opzoeken, waarschijnlijk zal ik ze op moeten halen aangezien ze geen overnachting hebben geboekt en geen vervoer terug hebben. Ja, en ik kan het niet over m’n hart verkrijgen die meiden aan hun lot over te laten. Misschien te lief, maar ik wil gewoon dat ze veilig terugkomen. 

Lieve allemaal, ik wens jullie een heel fijn weekend en als je carnaval gaat vieren, maak er een tof feestje van!! Veel plezier! 

Liefs LINDA

#60 Een moment van reflectie


“Hoe bevalt het weer in Veenendaal?”

Een vraag die ik vaak te horen krijg. Logisch natuurlijk, aangezien we hier al eerder gewoond hebben, maar de ervaring anders zal zijn en dat is zeker het geval. Ten eerste wonen we nu in een heel ander deel van Veenendaal, ten tweede de gezinssamenstelling is anders dan toen. Ik zal in deze blog open vertellen over mijn bevindingen en waarnemingen met het oog op een fijne toekomst in ‘t Veen met mijn fantastische gezin.


Het is vandaag 10 februari, wat betekend dat we de sleutel van dit huis 2 maanden in ons bezit hebben. In die periode hebben we een hoop verricht qua klussen, maar zijn we nog niet klaar met de afwerking. Paul die na een periode van doorgaan geveld werd door een longontsteking beweegt zich nu met een gebroken voet door het huis. Daardoor blijven een aantal dingen liggen en zijn we toch een soort van vastgepind aan huis. Ik zeg een soort, omdat hij wel mee gaat naar die ene verjaardag, dus toch even buiten de deur komt, maar gewoon een dagje weg met het gezin doe je niet. Die voet moet zo min mogelijk belast worden, daarom doen we nu samen nog weinig aan het ontdekken van Veenendaal. 

Nu wil ik niet klagen, als ik denk aan wat er op dit moment in Turkije en Syrië gebeurt; vreselijke beelden en ben dankbaar voor ons leven hier in Nederland, waar we in verhouding dan over hele pietluttige dingen kunnen discussiëren. 

Een man die de uitgestoken hand van zijn overleden 15-jarige dochter vasthoudt die op een bed ligt bedolven onder puin. 

Nogmaals vreselijk en hartverscheurend. Het verdriet waar deze slachtoffers mee te maken hebben gekregen en doorheen moeten, dan zouden toch alle problemen waar we zelf tegenaan lopen als sneeuw voor de zon moeten verdwijnen. 

Wij gaan goed, wij hebben een dak boven ons hoofd, brood op de plank, een warme douche, een heerlijk bed om in te slapen en elke dag schone kleren om aan te trekken. 

Wij gaan goed. 

Nu heb ik gisterochtend met mijn vriendin Marieke een heerlijk appeltaartje gegeten en een lekkere kop koffie gedronken bij Restaurant Mas Montagne in Amerongen wat voorheen ‘t Berghuis heette en op een bijzonder unieke plek gevestigd is midden in het bos. Zo leuk gestyled ook! Toen ik nog in Veenendaal woonde liep ik soms hard vanaf mijn oude huis naar dit restaurant en weer terug, dan had ik ongeveer 10 km gerend. Soms fietsten de jongens mee zodat ze tussendoor even in de speeltuin konden spelen en gingen we daarna weer richting huis. 

Er komen natuurlijk steeds herinneringen naar boven wáár ik op dit moment ook kom in Veenendaal en omstreken. Ik merk dan aan mezelf hoe vervelend ik het ook vind, dat ik daar toch echt even doorheen moet. Je hebt het idee dat je alles verwerkt hebt, dus je wilt niet terugdenken aan een periode die mij niet gediend heeft. 

Ik heb hele leuke herinneringen aan mijn vorige leven in Veenendaal, dat is zeker waar! Maar ik was niet de persoon die ik nu ben. Ik kan nu alles vanaf een afstand bekijken hoe ik toen in het leven stond en wat er hedendaags veranderd is. Ik zat gezellig met Marieke in dat restaurant en voelde tijdens ons gesprek ineens een intens gevoel van medelijden voor die jonge vrouw die ik was. Ik denk wat ik hiermee wil zeggen is, dat het op momenten confronterend is. Ik heb natuurlijk 5 jaar ergens anders een nieuw bestaan op kunnen bouwen op een plek waar ik nul herinneringen had liggen. Het eerste jaar in Amsterdam was meer overleven, ik wist dat ik daar weg zou gaan.

Anyway, in Oostzaan deed niks me herinneren aan mijn leven daarvoor en kon ik samen met Paul iets moois opbouwen. 

Nu we samen terug zijn zal ik daar blijkbaar toch weer een beetje doorheen moeten. Iets wat ik misschien ietsie pietsie onderschat heb. Ik denk alleen wel dat het goed is. Ik merk dat alles makkelijker wordt. 

De jongens voetballen weer bij hun oude club GVVV, wat erg spannend was toen we er de eerste keer het terrein opliepen, maar nu ik er vaker ben geweest is het alweer normaal. Ik kan me heel groot en stoer houden, maar dit is de werkelijkheid. Het is spannend als je op plekken komt waar je 6 jaar geleden afscheid van moest nemen in een periode van pijn en verdriet, maar merk dat als je het eenmaal doet, veel dingen steeds makkelijker worden. 

Het is je weg vinden op bekend terrein, máár, wel in een nieuw jasje. 

Uiteindelijk komen we er wel en ben ik blij om terug te zijn. Ik kijk erg uit naar ons leven hier met Paul. Als hij straks weer naar buiten kan en we de natuur kunnen gaan ontdekken, en gewoon… het leven. 

We zitten er nog maar zo kort, dus een antwoord geven kan ik eigenlijk nog niet echt op de vraag hoe het bevalt. Ja, het voelt vertrouwd en het is leuk om te zien hoe sommige dingen zich ontwikkelt hebben waar andere dingen hetzelfde gebleven zijn. 

We hebben ontzettend lieve buren en kijk enorm uit naar het voorjaar, dat we weer lekker naar buiten gaan met z’n allen, dat de blaadjes weer aan de bomen groeien, dat de vogels weer gaan fluiten, net als vorige week. Het vriest een paar keer en je merkt meteen verschil, dag vogels.

Ik ben in ieder geval van plan mijn LOA Mastery weer op te pakken na het weekend nu ik weet dat iedereen onder de panne is. Faye die hockeyt, de jongens voetballen weer, dus dat loopt. 

Nu zelf nog even m’n hardloopschoenen tevoorschijn halen. 😉 

Wel een leuk weetje voor mezelf, ik heb goed nieuws kunnen ontvangen afgelopen week bij de opticien, het zicht van mijn ogen is verbeterd met 0,75! Voor het eerst in 30 jaar, oeh wat klinkt dat oud, zijn mijn waardes verbeterd. 

En dat niet met één kwart, nee met drie keer een kwart! Ik mag niet klagen voor een 40-jarige haha. Het kan dus wel dat het zicht van je ogen kunnen verbeteren! 

Wel fijn om een nieuwe bril aan te kunnen schaffen met de reden dat de sterkte van mijn bril te hoog is in plaats van te laag! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. 

Stiekem voelt het als een manifestatie. Als je dagelijks hebt opgestaan met o.a. de affirmatie “bedankt voor het helen van mijn zicht”. Ik las namelijk in het boek “The Secret” dat er verhalen zijn van artsen die hebben meegemaakt dat het zicht weer terugkwam bij patiënten. Het kan geen kwaad hetzelfde uit te willen proberen. 

Ik heb gister ook weer een film teruggekeken die ik als tip aan mijn moeder en zus heb gegeven, wat blijft dat toch een heerlijke film. Hij duurt 2 uur en je raakt er zo van geïnspireerd. 

Het is een film van Wayne Dyer die je kunt vinden op YouTube. De film heet “The Shift”. 

Als je hem gaat kijken, laat dan even weten wat je ervan vond. Ik ben heel benieuwd naar je mening. 

Oké, nu weten jullie in het kort over onze begintijd in Veenendaal, wat voor gevoel ik erbij heb en dat ik weet dat het goedkomt. Kom je toch weer terug op die emoties. Die dingen die er gewoon zijn. We wandelen er ook gewoon weer doorheen! Goed, tijd voor het weekend. 

We hebben weer veel gezelligheid in de planning staan. Morgen vieren we de verjaardag van mijn madre en zondag hebben we een kraamfeestje van mijn kersverse achterneefje Freddie! 

Vanmiddag is het Kiki haar dag, even wat leuks doen met mijn kleine meid en de jongens voegen zich dit weekend weer toe bij hun zus Faye die afgelopen week al bij haar/hun vader was. 

Lieve allemaal, maak er weer een mooi weekend van en tot volgende week! 


Liefs LINDA

#59 Langzaam maar zeker komen we verder

Wat een week hebben we weer achter de rug. Ik werd vanmorgen wakker met het geluid van vogels op de achtergrond. Dat valt toch op en dacht meteen aan de lente. Het klonk zo vrolijk waardoor je meteen met een fijn gevoel aan de dag begint; wetende dat we op tijd bij de poli moesten zijn voor Paul zijn voet en ik meteen om 8:30 uur wilde bellen voor een autoverzekering nadat ik gister het een en ander vergeleken heb. Een autoverzekering? Yes! Ik heb mijn oude Mini Clubman weer terug die altijd in de familie gebleven is nadat mijn broer hem 5 jaar geleden van me overnam. 

Vorige week is Paul op zijn werk met zijn voet in een pijnlijke situatie belandt, hij kwam vast te zitten onder een rolcontainer. 

Hij liep voor de rolcontainer op een stuk wat afliep, zo kon hij de container tegenhouden, maar zijn voet bleef ergens aan plakken waardoor hij een “bijna valbeweging”maakte, maar de rolcontainer doorrolde over zijn voet; die zat klem, dus bewoog niet mee met de rest van zijn lichaam. 

Vorig weekend belandde we bij de huisartsenpost die ons uiteindelijk naar huis stuurde met het bericht dat het zwaar gekneusd was, maar niet gebroken. 

De dagen erna was er nauwelijks verbetering op de zwelling na die wel had afgenomen, er was alleen nu wél sprake van bloeduitstortingen op bepaalde plekken. Paul liet het dinsdag aan me zien en woensdagochtend werd hij al vroeg gebeld door het ziekenhuis dat er toch wel een breuk te zien was op de foto’s. Hij mocht zijn voet NIET belasten, ben je vanaf zaterdag naar huis gestuurd met het idee dat het gekneusd was…

Afspraak gemaakt bij de poli voor nieuwe foto’s om te kijken of er in de tussentijd iets veranderd was, ja…en dan zou hij toch in het gips moeten. 

Vanmorgen was het zover, foto’s gemaakt, bekeken en het bericht in ontvangst nemen dat zijn voet inderdaad 4 weken in het gips moet. Wat een pech kan een persoon hebben. Waarom het niet meteen duidelijk was? Joost mag het weten. 

s’Middags heb ik samen met m’n buuf zijn auto opgehaald die al de hele week in de RAI geparkeerd stond. Super dat je wilde helpen Geke, blij met jou! 

Verder heb ik woensdag mijn oude Mini weer op kunnen halen en combineerde dat met de post die nog in Oostzaan was aangekomen. Faye en Kiki waren mee en hebben nog even kunnen zien wat ze van ons oude huis gemaakt hebben. Ze hebben er echt hun eigen touch aan gegeven. Schouw eruit gehaald wat een hoop ruimte scheelt, de vloer zag er mooi uit, de gordijnen hadden ze weggehaald, ik vond het erg leuk om te zien hoe zij het eigen hadden gemaakt. 

Daarna hebben we Faye haar vriendin Ilse opgehaald, die ging gezellig met ons mee naar mijn zus waar we hebben gewacht op de “go” om de mini op te halen. Wat hebben we gelachen toen we nadat mijn zus naar een klant was vertrokken naar de Mac reden met een auto vol chickies! Je moet je voorstellen dat je naast de MacDonalds woont, er zich een mega storm opzette, dus de auto pakken echt een must was haha. 

Het was zo’n regenbui waardoor je na een paar stappen al doorweekt bent. 

Bij thuiskomst werd zo goed als alles op tafel gegooid, de film die we aan het kijken waren stond nog steeds aan, in de hectiek van de tocht naar de Mac totaal vergeten die op pauze te  zetten, maar het maakte allemaal niet uit. Uiteindelijk kwam het telefoontje dat de Mini klaar was en kon ik hem vanuit Purmerend in Zwaag ophalen. Ik ben in de Lynk gesprongen die ik al die tijd van mijn broer mocht lenen en heb de switch gemaakt. 

2023 vs…
…een lange tijd geleden. Rowen en Aeden 9 en 6 jaar oud.

Na een periode zonder auto en een periode met een fantastische leenauto, nu weer mijn eigen waggie! 

Aeden heeft deze week zijn comeback gemaakt bij zijn eerste voetbalvereniging GVVV. Ontzettend leuk om hem daar weer te zien voetballen en het ontvangst was zo warm! We hebben daar wat jaartjes rondgelopen en gehangen hihi. Erg leuke tijden meegemaakt. 

Meetrainen bij GVVV met de 13-1

Rowen begint maandag met proeftrainen, blij dat ze weer lekker in dat ritme komen. 

Zo komen we steeds een stapje verder. De gordijnen zijn woensdag deels binnengekomen, dus de woonkamer oogt ook heel anders nu. 

Weten jullie nog wat er hing?

De slaapkamers komen nog aan de beurt, maar als er gezegd wordt dat het 8 weken kan duren voordat de gordijnen binnen zijn, ben ik allang blij dat deze na twee weken al opgehaald konden worden. 

Nu ga ik lekker genieten van het weekend wat weer voor de deur staat. 

Ik ben begonnen met het luisteren naar de podcast “Omdenken” van Berthold Gunster. Een podcast over het omdenken van problemen, daar komt het eigenlijk op neer. Wat een heerlijke droge humor heeft die man, hij schijnt ook theater voorstellingen te doen en ben zeker van plan er één van bij te wonen. Heb je zin om met me mee te gaan?? Let me know! Hij heeft een agenda vol staan en zag nu in ieder geval één gepland staan in deze regio op 10 maart in Het Schaffelaar Theater in Barneveld. 

Ik heb weer een hoop inzichten voor mezelf gekregen waarbij deze podcast ook geholpen heeft. Soms probeer je zo je best te doen om iets te laten werken, maar kom je toch tot het besef dat dat “iets laten werken” een illusie is; vergeefse moeite en verspilde energie. Het is menselijk dus neem het mezelf niet kwalijk, maar ben wel blij dat ik door middel van zelfhulp podcasten en gesprekken met personen die dichtbij mij staan tot die inzichten kom. Ik weet hoe het werkt, maar toch blijf je menselijk en gaat iedereen door bepaalde emoties heen. Het is een manier van je lichaam om je iets te vertellen. 

Emoties zijn dingen die er gewoon zijn. Dat is iets wat ik nu begrijp en oké mee ben. Ik weet namelijk ook dat alles zich uiteindelijk oplost. 

Goed, ik ga mij weer toevoegen bij de rest beneden. Mijn oudste kids zijn dit weekend gezellig hier, dus het is weer full house. 

Ik vond het leuk om te lezen wat jullie op het programma hadden staan vorig weekend! 

De één ging naar een voetbalwedstrijd of naar een verjaardag, een ander was ziek, zo zie je een beetje het verschil tussen gezinnen; al is het natuurlijk niet leuk om ziek te zijn! 

Lieve allemaal, ik zou zeggen maak er weer een mooi weekend van en je weet het! Wil je mee naar een theatervoorstelling van Berthold Gunster? Laat het me weten! tot volgende week! 

Liefs LINDA

© 2025 levenbylinda

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑