Stap in en join the ride!

Maand: juni 2022

#27 Een open boek zijn

Je bent op je best, als je bent wie je bent.

Het is weer vrijdag en na vorige week kreeg ik even het besef dat ik al een half jaar lang elke week een blog heb gepubliceerd.
Whoop whoop! 🙌🏻 

De tijd gaat zo snel, maar wat er zich allemaal afspeelt in die korte periode… Niet normaal! Alsof alles wat we nu doen normaal gesproken in een tijdsbestek van een jaar gepland zou worden. Of ben ik de enige die het zo ervaart?? 

Alles komt de laatste tijd een beetje op me af. Angsten die zich transformeren in spanning welk gevoel ik continu probeer te shiften, maar blijkbaar niet helemaal lukt aangezien ik ook wel merk dat ik op sommige momenten niet helemaal lekker in mijn vel zit. Verwar dit niet met onzekerheid, ik voel me een beetje gejaagd denk ik. Ik hoef nog niet opgenomen te worden hoor! Haha.

Op dit moment zitten we middenin de scholen regelen voor de kids hier èn in Veenendaal, ondertussen zijn we bezig met het afronden van het schooljaar. Aeden die binnenkort zijn musical mag doen, daar kleding voor nodig heeft wat niet echt voor de hand liggend is STRESS, volgende week op kamp gaat, zijn spreekbeurt lekker op het laatste moment ging voorbereiden, Rowen die nu toch echt ingeschreven staat op dezelfde school als Aeden dus een niveau lager zal gaan waarvan ik dan denk, laat die toetsweek waar hij nu in zit dan ook maar zitten voor ‘m. Why bother… Hij zit braaf te leren hoor, ben benieuwd hoe hij ‘t er vanaf brengt.

De tijdelijk nieuwe school van Rowen en Aeden in Zaandam.

Faye die bezig is met het switchen van opleiding, Kiki die ondertussen best wat aandacht vraagt, Paul die net een paar fijne dagen vrij heeft gehad maar nu toch echt de komende zomerperiode vol aan de bak moet en ga zo maar door. Ik kan het zelfs niet meer opbrengen om s’ochtends om 06:30 uur lekker met Ivy langs de waterkant te lopen terwijl ik weet van mezelf dat dat mij juist een boost geeft. 

Elke dag probeer ik blij te zijn met elk stapje die ik weer gezet heb. En dat helpt. 

Gisteravond was ik even een testje aan het doen voor mezelf en mijn gezondheid, omdat ik toch probeer te ontdekken of dat gevoel wat ik heb een naampje heeft. Overgang misschien?? Ik vond zo’n willekeurig testje op het internet, was lekker bezig met beantwoorden toen er een vraag voorbij kwam of ik prikkelbaarder of agressiever ben geworden. Ik stelde die vraag aan Paul die met mij op de bank lag te chillen, toen Aeden en Rowen allebei tegelijk vanaf hun eigen plek antwoordde met een volmondige “JA!” 

Okééé, duidelijk… 

Ik weet gewoon niet wat het is, waar die gevoelens die ik heb vandaan komen. Misschien is het wel het idee dat we nu alles geregeld hebben qua huizen, maar nog zo lang moeten wachten. We weten dat we nog een halfjaar hier in Oostzaan wonen, maar ondertussen ben ik bezig met ons leven voor te bereiden in Veenendaal. Alsof we “in between city’s” leven.

Kan het zijn dat dat de onrust veroorzaakt waardoor ik me nu zo vermoeid voel? 

Het is heel dubbel, want ergens ben ik ook blij dat we de tijd hebben om afscheid te nemen van onze omgeving hier, maar het voelt een beetje als tijdverspilling om bijvoorbeeld die jongens eerst hier op een nieuwe school te laten wennen, wetende dat ze in januari wéér een overstap moeten maken. Ik probeer alles zo goed mogelijk voor te bereiden dat ze er zo min mogelijk last van hebben en straks de overstap kunnen maken naar een nieuwe, leuke schoolperiode voor beide. 

De situatie is nou eenmaal zo dat we de sleutel niet eerder krijgen en waarschijnlijk maak ik me er drukker om dan zij. 

Ik merk vooral aan Aeden dat hij er heel luchtig instaat. 

Weet je, we gaan terug naar bekend terrein en ik heb er zelf ook heel veel zin in, maar aan de andere kant kan ik nog zo genieten van de contacten hier en….Het Twiske. Als ik daar loop of fiets, oef, dan ga ik die paadjes, het weidse en de plassen wel missen. Ik hou zo van die natuur en dat heb ik hier op loopafstand. Ik ben echt dankbaar voor de afgelopen 4 jaar. Het bootje van de jongens ligt weer in het water sinds maandag en dus zijn de boys nu veel op de plassen te vinden. Ik gun ze deze zomer echt nog even! 

Een open boek zijn. 

Van mezelf weet ik dat ik erg open kan zijn. Van jongs af aan kreeg ik al te horen dat ik een open boek ben. Als iemand dat tegen mij zei dacht ik meestal dat het als iets negatiefs werd ervaren door de toon, tenzij iemand erachteraan zei dat ze dat mooi vonden. 

Velen van ons hebben of hadden misschien de overtuiging dat je vooral mooi weer moet spelen voor de buitenwereld. Niet teveel van je achterste tong laten zien. Ik ben alleen blij dat ik die overtuiging minder heb. 

Maaaar, het is net als familie 😉 ook mijn kwetsbaarheid, omdat er op die manier ook misbruik van je gemaakt kan worden. Uit de goedheid van je hart denk je dan tijdens een gesprek iemand te helpen, terwijl ze je eigenlijk gewoon aan t uithoren zijn voor informatie. Yes, die valkuil heb ik ook meegemaakt en dan denk ik weer achteraf, “ooooh Lin, jij ook met je naïeve grote mond!” 🙃

Toch zal ik over het algemeen een open boek blijven. Dit is wie ik ben, hoe ik ben en zelf vind ik het een mooie eigenschap. Ik hou ervan als anderen naar mij toe dingen delen over zichzelf. Je komt veel dichterbij die persoon en leert iemand oprecht kennen. 

Het is puur en nogmaals, ik hou ervan! 

Dus als jij iemand bent die ervan kan schrikken wanneer iemand heel open naar je is, omdat je het misschien niet gewend bent, bekijk het dan eens op deze manier en zie het als een compliment dat die ander zich openstelt naar jou. Je straalt blijkbaar iets uit wat vertrouwen geeft.

Ben jij een open boek? Zo ja, laat me je bevindingen en ervaringen daarover weten. Is het iets wat jij ziet als een positieve eigenschap of negatief? Let me know! 

Straks gaat Rowen Kiki uit school halen, die was al vroeg thuis in verband met zijn toetsweek. Hij wil haar graag alleen ophalen, omdat hij natuurlijk de big bro is. I snap you Row.

Rowen die zijn spierballen even wilde laten zien.

Anyway…, dan zal ik ondertussen de lunch voorbereiden. Iets wat we nog weinig samen doen, lunchen, maar Aeden komt straks ook uit school en ze zijn dit weekend lekker bij mij. Even geen gehaast met wegbrengen. Vanavond gaan we weer patat bakken en luiden we met elkaar het weekend in, dus Faye, tot straks!
Paul is dit weekend aan het werk en wij hebben zondag de verjaardag van ons nichtje Sterre. Ik hoop alleen zo op mooi weer, omdat mijn plan is die dag van Oostzaan naar Purmerend/Ilpendam te fietsen. Volgens mij ziet het er wel goed uit. 

Lieve allemaal, dit was ‘m weer voor deze week. Geniet van jullie weekend en tot volgende week! 

Liefs LINDA

#26 Familie is je kracht, maar ook je kwetsbaarheid 

In deze blog wil ik het hebben over familie en de af en toe strubbelingen die kunnen plaatsvinden binnen een gezin. Misschien herken jij jezelf of je relatie tot een broer of zus erin, weet dan dat je niet de enige bent die soms met misschien wel frustraties rondloopt.

Ik wil vooropstellen dat ik een goede band heb met mijn broers en zussen, maar ook ik loop soms tegen dingen aan waar ik eigenlijk pas sinds een jaar of 4 last van heb. Mijn familie is er in nood en op de leuke momenten, maar soms kunnen er momenten zijn die nog altijd een beetje sluimeren in mijn gedachten door uitspraken die gedaan zijn in het verleden of dat ik heb gemerkt dat je op sommige vlakken niet helemaal wordt begrepen. En dààr zit die tekortkoming. Dit betekend wel dat er nog werk zit voor mij, maar waarschijnlijk na het schrijven van mijn verhaal kan ik het loslaten zodat het blijft waar het hoort en dat is in het verleden 😉 Wat ik hier ga schrijven is daarom geweest en zijn voorbeelden om aan te geven wat mij kon en eigenlijk nog wel kan triggeren. Let’s go!

Familie – Wat betekend familie voor jou? 

Familie heb je in allerlei soorten en maten. Daarmee wil ik zeggen dat er geen “standaard” families zijn. Een familie kan bestaan uit vaders en moeders, broers, zussen, ooms, tantes, opa’s & oma’s, nichten, neven, half, heel of helemaal geen bloedverwanten etc.

Voor mij kunnen vrienden ook als familie aanvoelen, zo kan ik er een aantal opnoemen. Ik heb vrienden die er waren op de leuke momenten in mijn leven, maar diezelfde vrienden waren ook op de momenten dat het even niet zo goed ging. Die vrienden zie ik als familie. Daar hou je gewoon van. Zij kennen mij door en door waar een bloedverwant familielid mij soms niet op die manier kent al denken ze misschien van wel. 

Hoe ouder ik word, hoe meer ik van die besef momentjes krijg. Bij wie voel ik me nou het meest op m’n gemak? Bij wie krijg ik die erkenning dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Herkennen jullie dat? 

Dan kan je zeggen dat ik ook heb geroepen maling te hebben aan de mening van een ander, dus waarom zou je dan die erkenning nodig hebben…, klopt! Maar soms gebeuren er onverwachts van die dingen waar je niet op gerekend hebt, dus weer even aan het werk gezet wordt om jezelf terug in je kracht te krijgen. 

Mijn familie:

Ik ben de op één na jongste van ons gezin. Boven mij zit nog een zus en broer aan mijn vaders kant, en een zus en broer aan mijn moeders kant. Onder mij heb ik nog een jongere broer die net als ik van dezelfde vader en moeder afkomstig is. 

Ik ben over het algemeen opgegroeid met de oudere zus en broer aan mijn moeders kant die 10 en 7 jaar ouder zijn, waardoor er altijd een hechte band is geweest, omdat ik in eerste instantie ben opgegroeid met het idee dat zij net als ik dezelfde vader hadden. Op mijn negende vertelde mijn zus mij in een brasserie in Purmerend ik kan het me nog goed voor de geest halen dat zij en mijn broer een andere vader hadden/hebben. Waarom ik dat niet van mijn ouders te horen heb gekregen zou ik niet weten en ik denk dat zij dat zelf ook niet eens meer weten. 

Door de jaren heen groei je op met overtuigingen die over het algemeen overgebracht worden door of je ouders of je broers en zussen. Ik merk alleen heel sterk dat nu ik ouder wordt, ik heel anders in het leven sta dan zij. Niet op alle vlakken, maar een hoop resoneert niet meer met mijn denkwijze en dat is helemaal oké. Hierdoor merk ik dat ik mijn eigen persoon ben en waarschijnlijk zal iedereen dat binnen een gezin ervaren met broers en zussen. 

Wat er bij mij alleen speelt, en dààr vraag ik me af wie daar ook last van hebben, is dat ik sterk het gevoel heb dat mijn mening en/of ideeën niet serieus genomen worden. Doordat ik er steeds meer achter kom wie ik ben en wat ik nou eigenlijk zélf leuk vind, merk ik dat het niet matcht met waar bijvoorbeeld mijn zus van houdt. Dat is ook niet zo gek, omdat we twee individuen zijn. Maar wat nou als jij kan begrijpen dat je niet overal hetzelfde over hoeft te denken, dus iemand in zijn waarde laat, en andersom heb je sterk het gevoel het niet terug te krijgen… Wat het nóg lastiger maakt, is dat wanneer je jouw mening wilt delen, je voorzichtig wilt zijn, omdat je een ruzie wilt voorkomen.

Dat zal misschien in meer gezinnen voorkomen, maar ik vind dat erg lastig mee te dealen. Ik word dit jaar 40, ben moeder van 4 kinderen, verdiep me in mijn studie en doe vreselijk mijn best aan zelfontplooiing, maar toch voel ik af en toe de wijze van handelen naar mij alsof ik even keihard gezegd want zo voelt het nou eenmaal voor mij en is misschien totaal niet zo bedoeld een “snotneus” ben. Dingen die voor mij belangrijk zijn wordt amper naar gevraagd of erkent, andersom doe ik naar mijn gevoel altijd mijn best om alle ontwikkelingen aan te horen. Ik probeer dan te accepteren dat ik het niet terugkrijg, maar het echt een plek geven is lastig. Zeker als je gewoon met je familie omgaat. Ja er wordt tussen neus en lippen door weleens een opmerking gemaakt, maar échte interesse tonen… Ik ben waarschijnlijk en dit is een aanname maar gewoon een moeder die niet gewend is om hard te werken, want dat is het belangrijkste in het leven, kunnen zeggen dat je zo hard gewerkt hebt je hele leven lang. Alsof het opvoeden van kinderen geen keihard werken is. Grappig als je van buitenstaanders soms ongevraagd die erkenning wél krijgt. Het jammere is dat ik me zo laat leiden door die mening/gedachte. En dan kun je weer de vraag stellen, waarom heb ik die erkenning zo hard nodig om me goed genoeg te voelen? 

Dat is een steengoede vraag. 

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dát je omgaat met je familie, misschien hebben ze geen raakvlakken met wat je doet, dus automatisch geen interesse.

Om een voorbeeld te noemen werkte ik 5 jaar geleden in een kledingwinkel waar ik het enorm naar mijn zin had. Ik kreeg vaste dagen aangeboden, maar op dat moment had ik net besloten te verhuizen naar Amsterdam. Ik had daar heel veel moeite mee, omdat ik het zo enorm naar mijn zin had en ik mij volledig op mijn plek voelde. Ik kan me een gesprek herinneren met mijn zus die ik daarover sprak, die het overigens goed bedoelde, maar tegen mij zei :”joh zo’n baantje vind je hier zo weer.”

Op dat moment heeft zij totaal niet door gehad hoe onbelangrijk zij mijn baan maakte in één ogenblik. 

Of op het moment dat ik mijn grens aangaf, omdat ik nadat ik gestopt was bij die kledingwinkel niet bereid was om in het weekend dat ik mijn kinderen had weggebracht naar hun vader in verband met onze omgangsregeling waarin de kinderen om het weekend naar hem toegingen, 2 hele dagen in haar restaurant te komen werken, en te horen kreeg dat ik niet gewend was om hard te werken. Die dagen had ik nodig om op te laden en kon ik bijkomen van elke twee weken zorg voor mijn kinderen zodat ze op zondag weer een frisse moeder voor hun neus hadden staan. Ik zat op dat moment middenin mijn scheiding, ik was zoekende naar mezelf, en zorgde op dat moment in mijn eentje voor die drie kids.

Een stukje wat ik tegenkwam op internet.

Bron: Online onderzoek Psychologie Magazine

We praten voortdurend langs elkaar heen. Zij benadert de dingen praktisch, ik gevoelsmatig. Wat ook meespeelt: bij haar lijkt alles van een leien dakje te gaan, terwijl ik veel nare dingen meemaak. Daar gaat zij, vind ik, heel ongevoelig mee om. Ze kwetst me met haar reacties.

Nou slaat niet alles van dit stukje op hoe ik mij soms voel, maar het zinnetje waar zij dingen praktisch benadert en die ander gevoelsmatig, klopt naar mijn gevoel aardig, èn waar wordt geschreven over de ongevoelige manier van omgaan.

Ik heb namelijk weleens iets willen vertellen, maar bij de eerste zin werd ik dan al afgekapt met “Ja? En?” Of je bent ergens enthousiast over en wilt het delen zodat de ander er ook iets aan heeft, maar je merkt aan de reacties op je verhaal dat er amper op gereageerd wordt en er nog overheen gesproken wordt ook. De vreugde die je dan even voelt wordt direct gecrusht. Het leert je om bepaalde dingen voor je te houden, het remt je af en daardoor kun je dus nooit volledig jezelf zijn, waar je dat bij je vrienden wel kunt zijn. Je geeft je dus niet volledig bloot, omdat je geen zin meer hebt om je te laten afremmen of betuttelen. Met andere woorden, je behoedt jezelf voor een rotgevoel.

Het meeste zal niet eens bewust gaan dus zal niet bedoelt zijn zoals het hier nu overkomt. Dit zijn dingen waar ikzelf aan moet werken. Het kan alleen soms wel vermoeiend zijn, omdat ik geen knop op mijn gevoel heb zitten.

Uiteindelijk heb je je vrienden voor het uitkiezen, je familie niet.

Afgelopen zaterdag hadden wij de begrafenis van mijn oom wat een emotionele dag is geweest. Ondanks het verdriet heeft het er ook voor gezorgd dat wij als familie, bijna alle nichten en neven elkaar na jaren weer eens konden zien en spreken. Ik wilde er voor ze zijn ondanks dat het contact met de kinderen van mijn oom er eigenlijk al jaren niet is geweest, toch voel je de bloedband en dat zal altijd zo blijven!

Zondag stapten we vroeg in de auto om gezellig een dagje naar Texel te gaan. Faye ging s’middags parachute springen met haar vriendin Ilse, wat een ervaring was dat! Ze hadden fantastisch weer en ik moet zeggen dat ik helemaal weg was van het eiland. Je zit uiteindelijk maar kort op de boot, maar hebt toch het idee dat je er even tussenuit bent.

Parachute sprong van Faye
Wat vonden ze het geweldig!

Vanavond gaan Paul en ik eindelijk weer eens op date, dus mijn weekend kan niet beter beginnen! 😉

Ik ga even opschieten, omdat ik de kinderen straks weer moet wegbrengen voor een weekendje bij hun vader. Dit weekend is het vaderdag, dus bij deze wens alle papa’s onder ons een hele fijne dag!

Mocht je nou vragen hebben over bovenstaand stuk, stel ze gerust, ik beantwoord ze graag! Dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

#25 Je kind de vrijheid geven zelf keuzes te maken

Er staat weer een nieuw, fresh weekend voor de deur! Vorige week was ik het weekend alleen met Kiki. Vrijdagnacht lag ik echt een beetje met spanning in bed. Ik probeerde mezelf af te leiden met het scrollen door mijn telefoon en dat hielp de tijd te doden. Om 00:00 uur zou de bedenktijd voorbij zijn van onze kopers en zou het huis officieel verkocht zijn onder voorbehoud. Toch weet je ergens wel dat er om 23:55 geen bericht gaat komen, maar ze hebben in principe tot 00:00 uur om zich te bedenken. Wat kon ik gerust ademhalen toen ik 00:06 op de tijd zag staan. Ik kon mijn telefoon aan de kant leggen en heerlijk slapen!

Ik wil toch ook even benoemen dat ik het zo grappig vind dat er de wildste verhalen zich rondom de verkoop van ons huis voordoen. Ik had al het een en ander gehoord, maar gister kreeg ik weer de bevestiging dat er inderdaad verhalen rondgaan wat dan afkomstig is van mensen die wij totaal niet kennen, maar die dan natuurlijk bij mij terecht komen door mensen die ik wél ken. Ik heb niet eens aan die persoon gevraagd wat er dan gezegd is. Waarom hebben over het algemeen mensen toch altijd zo de behoefte om verzinsels rond te verspreiden over een ander. Ik begrijp gewoon niet waarom anderen vrij onaardig kunnen spreken over je terwijl ze niks van je weten. Heel bijzonder en zegt echt alles over die persoon of personen. Natuurlijk hou je dit soort praktijken overal, want ook waar wij naartoe teruggaan gebeurde dit soort dingen, maar ben ik nu zover dat het me niet uitmaakt wat iemand van mij denkt of vind, omdat het meer zegt over die ander dan over mijzelf én omdat het belangrijkste in mijzelf aanwezig is. Ik hou van de mensen dicht om mij heen die weten hoe ik ben, wie ik ben en waar ik voor sta. Voor de rest kan ik alleen maar hopen dat zij die liefde voor zichzelf ook kunnen vinden. Goed, dit moest ik even kwijt, en door!

Kiki’s 3e verjaardag zat eraan te komen en merkte ondanks dat ik positief probeerde te blijven aangezien Paul er niet zou zijn in verband met zijn werk, ik toch een vervelend onderbuik gevoel had. Ik weet even niet hoe ik het anders kan omschrijven. Het kan een keer voorkomen dat niet iedereen aanwezig is van je gezin op een verjaardag, maar misschien kan ik het gevoel wat ik had het beste omschrijven met een teleurstellend gevoel. Ondanks dat gevoel wist ik natuurlijk dat mijn ouders gezellig zouden komen, Paul zijn ouders en diegene die graag wílde komen. Uiteindelijk waren dat er toch nog een hoop en kom je erachter dat je alleen al met familie je huis weer vol gezelligheid hebt!

De grootste verrassing was toch wel dat ik op een gegeven moment naar buiten keek en iemand in een zwart shirt zag aankomen lopen met wat leek op het logo van Number 1, Paul zijn werkgever! Paul was tussen de bedrijven door even vanuit België op en neer gereden om tóch op de verjaardag van zijn kleine meissie aanwezig te zijn. Dat was een rit van 2,5 uur wat hij even later weer terug moest rijden om vervolgens tot in de kleine uurtjes door te werken op een festival. Hoe lief en bijzonder! Mijn oudste kids stonden om 15:15 uur voor de deur, dus we waren bijna helemaal compleet op Faye na. Zij bleef in Veenendaal omdat het deze afgelopen week haar moment daar was, maar ze heeft nog even geface-timed. Fijn die technologie op zulke momenten! 😉 Ik ben het dan gewoon nog niet gewend dat we incompleet zijn op een verjaardag binnen mijn gezin. Die kids worden nu natuurlijk ook steeds ouder en voornamelijk bij Faye merk ik dan dat het bij het proces loslaten hoort. Het was een hartstikke gezellige middag en hoe jong Kiki ook is, je kon gewoon merken dat ze zich helemaal jarig voelde.

Dit is ook hoe mijn lichaam werkt. Toen ik Paul namelijk aan zag komen lopen verdween dat gevoel van teleurstelling en ook gemis natuurlijk meteen uit mijn lijf. Wetende dat je kinderen onderweg zijn geeft ook een geruststellend gevoel, dus ik kon de hele wereld weer aan. Jantje huilt, Jantje lacht haha. Iedereen verschilt natuurlijk van persoon tot persoon, maar ik weet van mezelf dat ik een enorm gevoelsmens ben. Ik kan al huilen bij een reclamespotje! Ik voel het verdriet van een ander wat soms kan projecteren op mijn eigen gesteldheid, maar probeer daar wel wat meer voor te waken. Al voel ik ook de vreugde bij een ander als iemand goed nieuws heeft gekregen of gewoon helemaal goed in zijn vel zit, die vibe slaat ook over bij mij. Herken jij jezelf daar ook in?

Maandagmiddag was Paul in ieder geval weer lekker thuis met de gedachte dat hij de twee dagen die volgde vrij was. Zo kon hij erbij zijn toen Kiki woensdagochtend voor het eerst ging trakteren op haar schooltje de peuterspeelzaal.

Eerste keer trakteren op de peuterspeelzaal

Verder zijn er weer nieuwe ontwikkelingen omtrent Faye en haar opleiding. Waar ik onlangs nog schreef dat Faye zo goed gaat en het zo naar haar zin heeft op haar school in Utrecht, kreeg ik dinsdagavond een telefoontje van haar met een idee…. Ik dacht bij mezelf wat gaan we nu weer krijgen. Het zweet begon me al uit te breken! Faye komt namelijk nog weleens met ideeën op de proppen waar je dan van in de lach kan schieten of zou willen huilen. Zo heeft ze er bijvoorbeeld samen met haar vriendin aankomend weekend voor gezorgd uit een vliegtuig te springen en wij moeten dan als ouders allemaal mee. Dit is wel iets wat ze al heel lang wilde doen, en eindelijk is het dan zover, maar wat ik hiermee wil zeggen is dat als zij met een idee aankomt, je van alles kan verwachten. Van wie zou ze dat hebben?? 😉

Oké, dat idee. Nou dacht ik eigenlijk dat het weer zoiets zou zijn….Misschien wilde ze een weekend naar Parijs met haar vriendin en wilde ze dat ik en de moeder van die vriendin mee zouden gaan, dat is namelijk ook al een keer voorgesteld, maar nee! Faye kwam met het onverwachte verhaal dat ze wil stoppen met haar opleiding en iets anders wil gaan doen. Ze heeft het helemaal niet naar haar zin en wil graag een andere opleiding doen. Nu had ze een beroepentest gedaan en daar kwam tandartsassistente uit. Ze wilde graag met mij naar de Open dag op het ROC in Utrecht en vroeg of ze zich meteen mocht aanmelden voordat alle plekken bezet waren. Ik was op dat moment nog even aan het verwerken dat ze wilde stoppen met haar huidige opleiding en het verhaal dat ze mij nooit heeft door laten schemeren de opleiding niet meer leuk te vinden. Natuurlijk kan het zijn dat je ergens aan begint en het uiteindelijk niet naar je zin hebt en dus voor een andere weg wilt kiezen.

Zelf heb ik me destijds ingeschreven op de Hotelschool in Groningen en heb daar op de eerste schooldag geen voetstap gezet. Uiteindelijk ging ik naar de IVA in Driebergen omdat ik mijn toekomst zag liggen bij de verkoop van auto’s. Iets wat waarschijnlijk nu niemand van mij verwacht, maar ik ben ondanks dat ik me er misschien niet over uit, een groot liefhebber van auto’s en dan gaat mijn liefde vooral uit naar de classy Volvo XC90. Ik ben dol op autorijden en wilde al van kleins af aan mijn rijbewijs hebben. Ik zat als kind regelmatig in de auto van mijn ouders op de oprit achter het stuur te fantaseren hoe ik naar mijn werk reed etc. Ik heb nog eens in een ver verleden gewerkt voor een Renault dealer, maar mijn leven is uiteindelijk gelopen zoals het mocht lopen. 😉

Ik wil graag dat mijn dochter en dat geld voor al mijn kinderen doen en uitproberen waar ZIJ zich goed bij voelen. Die fout heb ik in mijn leven wel gemaakt, door te doen wat er van mij verwacht werd en teveel luisterde naar meningen van anderen. Dat is een verwijt naar mijzelf, omdat ik zelf de keus heb gemaakt op die manier mijn leven te leiden. Maar als Faye nu aangeeft te willen stoppen met haar opleiding Ruimtelijke Vormgeving en wil kijken of Tandartsassistent iets voor haar is, dan zal ik haar daarbij steunen net zo lang tot zij de opleiding vindt die zij bij haarzelf vind passen. Ook al worden het 10 verschillende opleidingen. Zij mag er zelf achter komen waar haar hart sneller van gaat kloppen. Dan weet ik tenminste zeker dat zij zal uitgroeien tot een zelfverzekerde, onafhankelijke vrouw die haar eigen keuzes durft te maken in de toekomst.

Hebben jullie nog geprobeerd het moeten te veranderen naar mogen? Ik ben er zelf in ieder geval vreselijk op aan het letten, want het is er natuurlijk zo ingebakken dat woordje “moeten”. Maar goed, dat even terzijde.

Naast het zoeken naar een nieuwe opleiding voor Faye heb ik er steeds meer vertrouwen in dat het met Rowen ook goed zal komen. Of hij nou op de Havo zit of een niveau lager mag gaan. Ik zal proberen hem zijn eigen weg te laten bewandelen en hem te steunen bij alle keuzes die hij maakt in zijn leventje. Uiteindelijk komen we er allemaal. Ik begin er steeds meer de voordelen voor Rowen van in te zien dat hij straks samen met zijn broer(tje) op dezelfde school zit. Zo hebben ze elkaar ook nog een beetje.

Morgen ga ik naar de begrafenis van een oom van mij die op vrij jonge leeftijd is komen te overlijden. Het is de oudste jongere broer van mijn moeder die op 69-jarige leeftijd naar zijn moeder is overgegaan, mijn oma, onze oma. Het is de het eerste overlijden binnen het gezin van mijn moeder. Zo waren ze met 5, nu nog met 4.

Naast wat ik verwacht morgen een verdrietige dag zal zijn gaan we zondag iets leuks doen. Dan gaan we kijken hoe twee stoere meiden uit een vliegtuig gaan springen. Heerlijke dare devils zijn jullie!! Zelf voor gewerkt en samen geregeld. Ik kan wel zeggen dat ik trots op jullie ben Faye en Ilse!

Ennuh jep, de kinderen zijn dit weekend hier, dat betekend patatvrijdag! Gelukkig is het zonnetje doorgebroken dus ga ik zo nog even een stukje fietsen met Kiki.

Hebben jullie nog bijzondere plannen voor het weekend? Laat het me weten via een reactie. Misschien breng je anderen die zich ongeïnspireerd voelen er wel mee op een idee! En laat even een reactie achter wat jouw mening is over hetgeen je kind de vrije keus te laten. Heel benieuwd!

Voor nu wens ik iedereen een fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

#24 Verander moeten in mogen voor een stressvrij leven

Zo zitten we alweer op de helft van het jaar. Het is ongelooflijk snel gegaan zeg! In ieder geval voor ons dan. Dagen, weken, maanden vliegen ineens voorbij alsof het niks is.

We zijn druk bezig met de afronding van de verkoop van ons huis.
Ik moest het voorlopig koopcontract ondertekenen en vond dat toch wel een dingetje hoor. Ineens flitste alle herinneringen voorbij die ik heb van de keer dat ik zelf ging tekenen voor dit huis.

2018

Hoe blij ik was een plek te hebben gevonden voor mezelf met mijn kinderen.
Dat het mij zo gegund werd door de verkoopster van het huis.
Dat we bij haar langs zijn gegaan om elkaar te ontmoeten.
Dat we met elkaar uit eten zijn geweest om te vieren dat we allebei verder konden. Niet alleen het feit dat ik een huis had gekocht, maar ook jij, die iets kon afsluiten en je nieuwe leven kon beginnen.
Bedankt daarvoor dat je mij hebt geholpen aan een nieuwe start. Ik zal dat de rest van mijn leven bij me dragen!



Zoveel mooie nieuwe herinneringen hebben we hier gecreëerd. Paul die bij ons introk, Kiki die hier geboren is. Stapje voor stapje hebben we er een gezellig huis van weten te maken.
Nu wordt het tijd om na te gaan denken over ons nieuwe huis in Veenendaal.
Vannacht om 00:00 uur zijn de 3 dagen bedenktijd om en dat betekend dat ons huis officieel verkocht zal zijn. Ik zit hier nu aan de tafel die ik zo gedraaid heb dat ik naar buiten kan kijken aan de straatkant. Het zonnetje schijnt en merk dat ik gewoon zit te genieten van dit plekje.

De laatste periode van de scholen gaat nu echt in. Alle voorbereidingen voor het einde van het jaar zijn in volle gang. Rowen die binnenkort zijn eindtoets week heeft, Aeden die met zijn musical bezig is en eind juni op kamp gaat met zijn klas en Faye die haar projecten moet inleveren. Voor ons is het nog een anderhalve maand Faye een weekje eerder dat de vakantie mag beginnen en gaan de oudste kids de eerste 3 weken daarvan naar hun vader. Dat wordt voor mij weer zoeken naar een manier om mijn tijd goed te besteden zonder me ellendig te voelen. Tot nu toe is het nog geen één keer gelukt, maar wie weet dat het me deze keer wèl lukt om die emoties even te parkeren en me te focussen op mijn eigen dingen en Kiki. Paul zal veel weg zijn in verband met zijn werk. We komen er wel doorheen, maar ik ken mezelf. Het blijft telkens weer zo’n vervelend gemis, terwijl die kinderen gewoon mega veel fun hebben! Hihi.

Van moeten naar mogen.

Anyway, moeten en mogen. Gister zag ik een filmpje voorbij komen waar ik me zo in kon vinden. Iets wat ik zelf standaard doe, maar met een kleine aanpassing alles een heel andere lading kan geven. Het woordje ‘moeten’ veranderen in ‘mogen’ of ‘kunnen’. We zijn snel geneigd om te roepen dat we nog van alles moeten doen. Bij mij was het de afgelopen week “ik moet mijn rijbewijs verlengen, ik moet het huis weer spik en span hebben voor de taxateur en de bouwtechnisch inspecteur die kwam met de kopers, ik moet met Kiki naar de huisarts, ik moet met Faye naar de bioscoop” and so on and so on. In die context voelt alles als bijna een straf. Alsof ik geen tijd kan vrijmaken voor ontspanning. Geen mogelijkheid om tussendoor te genieten van wat dan ook. Altijd maar doorgaan omdat het moet. Maar…van wie eigenlijk?

Ik zag het filmpje voorbij komen op Instagram waarin wordt gesproken over het aanpassen van dat ene woordje. Het veranderen van ‘moeten’ naar ‘mogen’. Dan wordt het dus, “ik mag mijn rijbewijs verlengen of ik mag weer zorgen voor een spik en span huis, ik mag met Kiki naar de huisarts en ik mag met Faye naar de bioscoop.” Ondanks dat de film pas om 00:00 uur begon, om 2:20 uur was afgelopen en de volgende dag het wekkertje gewoon weer vroeg ging voor ons allemaal. 😉 Ik moet Faye nageven dat ze zonder te mokken opstond aangezien we om 3:30 uur in bed lagen, ze sjeesde gewoon om 7:00 uur de deur uit.

Door die kleine aanpassing krijgt zo’n hele zin een hele andere vibe. Zoals Steve Harvey uitlegt in zijn filmpje, wrap je die opportunities in met stress, dus je pakt je kansen als een cadeautje in met stress. Je haalt al die stress er vanaf door het woordje mag of kan te gebruiken. Ergens weten we het allemaal, maar passen we het automatisch niet toe.

Mijn zwagertje die 10 koppen groter is dan ik 😉 zei het eigenlijk een paar weken geleden al eens tegen mij. Ik gebruikte toen het woordje ‘moet’ in een zin. Hij verbeterde mij en tóch blijf je het zeggen. Alles voelt ook al snel als een verplichting, maar ik ga mezelf vanaf nu echt proberen erin te trainen om die stress weg te houden door simpelweg dat woordje ‘moeten’ te vervangen. Eens kijken hoeveel verlichting dat in mijn dagelijkse routine zal geven. Het klinkt namelijk ook veel vriendelijker en dankbaarder. Het zorgt er ook voor dat je iets minder uitgaat van die vanzelfsprekendheid waardoor je misschien meer gaat beseffen hoeveel geluk je hebt dat je leeft! Oef dat klinkt misschien heel zwaar, maar kijk eens om je heen waar jij dankbaar voor mag zijn.

Is er iemand die daar ook moeite mee heeft of misschien dat woordje ‘moeten’ allang in zijn of haar vocabulaire heeft aangepast? Ik ben daar wel benieuwd naar. Stuur me dan even een berichtje en laat meteen even weten wat jouw gedachte hierover is voor jezelf. Dat mag hier op de site via een reactie, via een dm op Instagram of facebook. Let me know!

Straks kan ik Kiki weer uit school halen. Die is vanmorgen met mij even langs de huisarts gegaan in verband met haar gehoor. De logopedist wilde even uit laten sluiten dat de achterstand van haar spraak niets te maken heeft met het feit dat ze misschien niet goed hoort. Nou kwam daar vanmorgen niks uit en zag de huisarts geen aanleiding om het te laten onderzoeken door een KNO arts aangezien ze geen vocht achter haar oortjes heeft en wij eigenlijk niet vinden dat ze slechthorend overkomt. Ze ontwikkelt gewoon haar eigen taal en zal met hulp van een logopedist en ons leren alles op een juiste manier uit te spreken. Die kleine meid wordt aankomende zondag al weer 3 jaartjes jong! Helaas is papa het hele weekend in België dus hebben we besloten het feestje dit keer min of meer even over te slaan. Haar opa’s en oma’s komen in ieder geval even om het hoekje kijken, maar haar verjaardagscadeau heeft ze van ons dinsdag al gekregen, omdat ze het al in de schuur had gespot. Wetende dat iedereen papa, broers en zus weg zouden zijn op haar verjaardag, hebben we het maar even zo gedaan.

Verder zal het een lekker rustig weekendje worden samen met Kiki en Ivy. Dat kan ook weleens lekker zijn.

Voor nu wens ik iedereen weer een heel fijn weekend! Geniet van het lekkere weer wat eraan komt, behalve zondag geloof ik, en laat nog even een reactie achter over de kwestie ‘moeten’ en ‘mogen’ als je het leuk vindt. Ik ben echt benieuwd of iemand daar ook meer stress door ervaart en of je er net als ik iets aan hebt.

Heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

© 2025 levenbylinda

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑