Maand: maart 2022

Voor de verandering schrijf ik deze blog op donderdagavond, maar ik plaats hem wel gewoon op vrijdag dus vandaag. Hopelijk zie je dat niet op een vervelende manier terug in mijn schrijven. Paul is nu in Maarssen met zijn dartteam, dus zet ‘m op handsome! Even gezellig uit met je matties.

Morgenochtend (dus zometeen) breng ik eerst Kiki naar school, daarna komt er iemand een tafel ophalen die ik gratis op marktplaats had geplaatst het is nog een oude legertafel waar wij niks meer mee doen en fiets dáarna richting het Ziekenhuis BovenIJ, omdat ik daar om 10:45 uur een afspraak heb op de afdeling gynaecologie.

Voor de dames onder ons weten we dat we er verstandig aan doen om vanaf je 30e levensjaar om de 5 jaar een uitstrijkje te laten maken. Daar krijg je oproepen voor.
Op die manier ben je er op tijd bij als blijkt dat je in een voorstadium van baarmoederhalskanker zit. Het duurt namelijk zo’n 15 jaar voordat het zich daadwerkelijk ontwikkelt tot baarmoederhalskanker.

Nou heb ik mijn eerste oproep voorbij laten gaan (dat kan ik niemand aanraden) maar ik wilde het niet. Ik wilde gewoon niet naar mijn toenmalige huisarts om daar even plat gezegd met mijn benen wijd te moeten gaan liggen en daar komt bij dat ik vreselijk opzag tegen die eendenbek.
Heel vreemd eigenlijk als je nagaat dat ik tegen die tijd al 3 kinderen op de wereld had gezet, dus daar beneden al het één en ander gebeurd was.
Na de geboorte van Kiki kwam dat allemaal ter sprake, ik weet even niet meer of dat bij de nacontrole was bij de verloskundige of bij de huisarts, maar werd het voor mij duidelijk dat ik dat uitstrijkje moest laten maken.

Morgen sorry, dus vandaag 😉 wordt het de derde keer in anderhalf jaar tijd dat ik een uitstrijkje moet laten doen. Dat betekend dat ik een verkeerde uitslag had toen ik hem dus voor het eerst liet maken.
Mijn uitslag gaf aan: pap 3b.
Ik zat dus in het voorstadium, wat inhoudt dat het nog geen kanker is! Laat dat duidelijk zijn. Het is heel goed te behandelen, ik moest alleen terugkomen om de verkeerde cellen te laten verwijderen.
Daarna werd ik na een halfjaar weer opgeroepen voor controle en bleek mijn lichaam het HPV virus niet uit zichzelf opgeruimd te hebben, dus had het een handje hulp nodig bij het herstel.

Nou heb ik voor vandaag weer een oproep gekregen en ga ik ervan uit dat er niks meer aan de hand is.

Ondanks dat het zo goed geregeld is en ik goed onder controle ben, merk ik toch een lichte spanning. Ik heb er gewoon helemaal geen zin in! Maar het is voor mijn eigen bestwil en het is iets wat echt even moet gebeuren.
Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn dochter in heb laten enten tegen baarmoederhalskanker en ga dat in de toekomst ook zeker met Kiki doen. Als dat in mijn jeugd had gekund, had ik graag gewild dat mijn ouders er ook voor hadden kunnen zorgen. Helaas is het pas in 2010 opgenomen in het Rijksvaccinatieprogramma.

Dus ladies… Wacht niet te lang met die uitstrijkjes zoals ik heb gedaan, maar ga gewoon naar je huisarts zodra je een oproep krijgt. Zorg goed voor jezelf, ook dit is weer iets wat met zelfliefde te maken heeft. Ik moet er nu niet meer aan denken dat ik mezelf niet laat controleren. Hoe vervelend ik het ook vind.

Wees lief voor jezelf, ik benoem het nu ook tegen mijn kinderen. “Heb je al een keer tegen jezelf gezegd dat je van jezelf houdt?”

Ja, het voelt misschien een beetje onwennig in het begin, maar wat het met je doet…?! Probeer het maar eens. Kijk jezelf aan in de spiegel en spreek het maar eens uit. Hardop of in jezelf, waar jij je het prettigst bij voelt. Doe dit serieus elke dag en je gaat merken dat mensen om je heen anders op je reageren. Op een positieve manier bedoel ik dan natuurlijk hè 😉
Je gaat iets uitstralen waar je omgeving niet omheen kan en dus met vriendelijkheid op jou reageren.
Wat je uitzendt krijg je terug.

Mam ik ga je even als voorbeeld gebruiken, omdat dit afgelopen week ter sprake kwam, maar mijn vader is vorige week vrijdag weer opgenomen geweest. Hij had vocht achter z’n longen wat met hulp van drainage afgevoerd moest worden. Gelukkig knapte hij daarna snel meer op.

Mijn moeder heeft behoorlijk moeten vechten voor de juiste zorg voor mijn vader. Ik kan het niet anders omschrijven. Ze kreeg daar uiteindelijk ook te horen dat ze een tijger was die opkwam voor haar man.
Ik ga daar niet te diep op in, maar er werden weer fouten gemaakt waar mijn moeder bovenop zat. Ze werd op een gegeven moment zelfs een paar keer gekleineerd. Knap hoor ma hoe je jezelf rustig hebt weten te houden.

Anyway, even terug naar m’n verhaal over het uitzenden. Ik had mijn moeder aan de telefoon en ze vertelde me over het één en ander wat zich vooraf had afgespeeld. Ze zou die middag weer naar mijn vader toegaan, maar zat er op dat moment al over in wat ze nu weer zou aantreffen met die verpleegsters van dat ziekenhuis. Mijn reactie was dat je eigenlijk niet op die manier richting het ziekenhuis moet gaan. Ergens roep je het dan op jezelf af. Als jij ervan uit gaat dat er vast weer van alles fout zal gaan, dan gaan er ook dingen fout.

Op het moment dat ik dat tegen je zei werd je een beetje geprikkeld, want ja, dat wist je wel. Ik merkte doordat je lichtelijk geïrriteerd raakte, ik jou iets vertelde waarvan je wist dat je het eigenlijk níet deed, maar het niet kon of wilde horen van mij. Dat vond ik helemaal niet erg, je hebt al genoeg aan je hoofd gehad.
Je weet ook wel dat je met een positieve gedachte ergens in moet stappen, alleen was er denk ik al zoveel verkeerd gegaan dat je het even niet meer kon voelen.

Het gaat erom dat je terugkrijgt wat je uitzendt.
Het is toch ook heel simpel eigenlijk. Als ik ergens kom met een chagrijnige blik op mijn gezicht, dan denk ik niet dat mijn omgeving heel vriendelijk zal reageren. Dat kan wel gebeuren als ik ergens binnenkom met een big smile natuurlijk. Nou is dat misschien een beetje overdreven, maar je zal geheid iemand aansteken met je grote glimlach haha..

Zolang jij je goed voelt en die vibratie uitzendt ga je mensen om je heen aantrekken die daar energie van krijgen. Zij krijgen energie van jou! Dat is toch een mooi compliment 😜

Tuurlijk zal er altijd wel een keer iemand tussenzitten die niet positief reageert op jou, maar dat ligt dan zeker niet aan jou. Dat zegt meer iets over die ander. Wees je daar bewust van.

Het klinkt misschien, nou ja misschien…Het klinkt vrij zweverig allemaal, totdat je het probeert. Paul moet ook veel om mij lachen merk ik de laatste tijd 🤔
Dan kan ik eigenlijk alleen maar denken, lach jij maar vriend hihi. Voorlopig ben ik van heel wat pijntjes af door alleen al m’n mindset positief te veranderen. Ik ben echt wel nuchter en realistisch, maar geloof ook dat er meer is tussen hemel en aarde. Ik geloof dat er een bepaalde vibratie is die je kunt meten. Ik geloof in entiteiten. Het is heel interessant, en dus vind ik het leuk om me daarin te verdiepen. Voornamelijk omdat het mij zoveel positiviteit heeft gebracht.

Ook de keuzes die ik de afgelopen tijd heb gemaakt, puur gebaseerd op het volgen van mijn eigen gevoel. Hoe beter kun je jezelf leren kennen door die tactiek toe te passen. Zo kun je er nog een sport van maken ook.

Mijn vader is vandaag gister weer thuisgekomen en gaat nu vanuit huis herstellen. Ik ben echt blij met jullie sterke genen pa en ma! Dit wil ik toch nog even benoemen, omdat dit ook laat zien hoe sterk je bent. Op de dag van opname vorige week ben je naast het vocht wat je in je longen had, in de ochtend ook nog eens voorover gevallen op de harde tegels van jullie badkamer. Een ander zou zijn of haar heup breken, maar jij niet! Ik ben trots op je pa, dat je zo vol blijft houden en je bent voor mij een voorbeeld voor mijn toekomst.

Oké lieve allemaal. Dit was ‘m weer voor deze week. Ik zie dat het al 00:40 uur is, dus ga nu gauw mijn telefoon aan de kant leggen. Ik heb nog niet eens alles benoemd van afgelopen week. Zoals bijvoorbeeld de verjaardagen van Rosalie en Sophie. De kids van onze vrienden Frank en Marieke waar ik het in een eerdere blog over heb gehad. We zijn op een maandag in Veenendaal geweest en was weer als vanouds gezellig!

Faye heeft morgenavond vanavond een feestje van een teamgenootje uit haar hockey team en blijft tot zaterdag einde van de middag bij ons, omdat ze om 17:15 uur een hockeywedstrijd heeft. Anders blijft haar vader heen en weer rijden. Het blijft een geregel allemaal.

Goed, voor nu wil ik jullie bedanken voor het lezen van mijn verhaal en laat het me weten als je ook op deze manier dus met de wet van aantrekking eigenlijk bezig bent. Slaap lekker en ik wens jullie een heel fijn weekend!

Heel veel liefs, LINDA

Het is alweer vrijdag. Absurd hoe snel die weken voorbij vliegen. We zijn de helft van maart al gepasseerd en zien in de verte april zich al willen aankondigen. Hou op hoor! 😉

Vorig weekend waren mijn oudste drie kinderen weer naar hun vader en hadden Paul en ik een gezellig feestje in de planning. Zaterdag zijn we eerst even naar Oss gereden, ik hou er altijd van om naar plekken te gaan waar we nog niet zijn geweest, hebben daar lekker geluncht en aan het einde van de middag brachten Paul en ik Kiki bij mijn zus Carmen voor een logeerpartijtje.
We hadden die avond een feestje in Veenendaal van een vriendin van mij Lianne die de week ervoor 50 is geworden.
Het was heel goed georganiseerd door haar man en twee zoons. Applausje voor jullie Erik, Tom en Julian! Ze heeft het totaal niet in de gaten gehad.

Ik heb Erik en Lianne leren kennen toen ik 10 jaar geleden mijn motorrijbewijs ging halen bij hun op de rijschool en ben ergens in die periode blijven plakken.
Zij hebben toentertijd het voetbal geïntroduceerd bij ons voor Rowen, die was destijds 4 jaar oud, en zo begon het balletje te rollen van de voetbalcarrières voor Rowen en Aeden. Zo zijn we meerdere keren met elkaar op wintersport geweest, Erik en Lianne met de kids gesupport tijdens meerdere hardloopwedstrijden, we gingen nadat ik mijn motorrijbewijs heb gehaald elke keer mee met de georganiseerde motorweekendjes etc. Ja, ik merk dat ik het aan het opsommen ben, maar dat komt gewoon puur omdat ik er nu aan terugdenk en me realiseer wat een hele leuke tijd we hebben gehad met deze lieve mensen. Ik kan nog zoveel bedenken, maar voor nu zal ik het hierbij laten…hihi.

Faye is zaterdagavond ook nog even door haar vader gebracht, zodat zij er ook bij kon zijn. Het was gewoon als vanouds gezellig met de oude (voetbal) squad in Veenendaal! Zondag moest ik gewoon bijkomen van een avondje uit. Ik ben even uit het ritme van alcohol in combinatie met laat naar bed en vroeg wakker worden.

Gister hebben Rowen, zijn vader en ik een gesprek gehad op Rowen’s school met zijn mentor en de afdelingsleider onderbouw om het even over zijn prestaties te hebben en zijn houding in de klas. We werden namelijk aanvankelijk uitgenodigd voor een gesprek om te bespreken waarom hij zo vaak uit de klas wordt gestuurd, maar uiteindelijk werd het hele plaatje besproken. Het verhaal is nu dat hij de komende twee maanden alles op alles zal moeten zetten om dit schooljaar te halen en dus op deze school te kunnen blijven. We geloven allemaal dat hij de kop ervoor heeft, maar de wil moet er ook zijn.

Oké, de smoesjes…

Door de dingen die gebeuren zoals hierboven beschreven, niet alleen wat Rowen betreft, maar wat ook m’n andere kinderen aangaat, zorgt bij mij voor onrust. Dit is wat er dan door mij heengaat:
“Ik moet, ik moet, ik moet, ik moet…”

Ik krijg het dan niet voor elkaar om me volledig te focussen op mijn eigen prioriteiten. Daar bedoel ik mee, mijn studie en mijn toekomstplannen. Ik schuif die voor me uit, omdat mijn gezin voorgaat.
Ik merk dat ik mezelf begin te betrappen op gesprekken met bijvoorbeeld mijn ouders, mijn schoonouders of iemand die dicht bij mij staat over hetgeen wat mij niet lukt. Ik hoor mezelf geregeld zeggen dat ik vier kinderen heb en niet weet hoe ik het voor elkaar krijg om mezelf zover te krijgen om het een onderdeel te laten zijn van mijn dagelijkse routine.

Ik leer veel van de boeken die ik lees, podcasts waar ik naar luister, en download regelmatig de les waar ik mee bezig moet zijn, zodat ik de stof in ieder geval beheers, maar iets uitvoeren, of dan op papier krijgen stel ik continu uit. Ja een groot gezin is een hoop werk. Het is wat dat betreft al een baan op zich en ik ben s’avonds echt moe van de activiteiten van de dag.
Ik weet van mezelf dat mijn huis opgeruimd moét zijn wil ik me op andere dingen kunnen focussen. Ik heb weleens geprobeerd de boel de boel te laten om vervolgens te starten aan een opdracht, maar ik moet rust om me heen creëren dus ook in de vorm van een opgeruimde omgeving. Is dat zelf sabotage? Ik vind het heel moeilijk.

Is het erg dat de studie bij mij iets langer duurt dan bij een ander die structureel opvang heeft voor de kinderen in de vorm van opa’s en oma’s die oppassen wat ik niet heb? Wat voor diegene super fijn is natuurlijk! Met Kiki om me heen voel ik me soms schuldig dat ik dan achter de laptop ga zitten, i.p.v. haar op de fiets zet en lekker naar een speeltuin ga, dus laat ik die laptop dicht. Of dat ik me weer stort in het huishouden, omdat het gewoon heel snel rommelig is met al die gasten in huis, hoe vaak ik ook roep dat ze hun eigen sh*t moeten opruimen zo zeg ik het dan niet. 😉 Ze gaan naar school en alles ligt weer klaar voor moeders om ervoor te zorgen dat het wordt opgeruimd. Ze vergeten het net zo hard als het ja zeggen op de vraag of ze me willen helpen.
Die twee ochtenden dat Kiki naar de peuterspeelzaal gaat, vliegen ook voorbij.
Overal valt iets over te zeggen of van te vinden. Mijn moeder zegt altijd, “Je leeft niet voor je huis, je huis is er voor jou.” Maar het lukt me niet om het zo te zien.

Ergens weet ik dat ik het zelf in stand hou door me te verschuilen achter mijn gezin, onze drukke agenda’s en ons huishouden. Ik hou mezelf op die manier klein. Ik weet dat er veel meer in mij zit dan IK er op dit moment laat uitkomen.
Ik besef mij nu dat ik veel plannen voor mij uitschuif en denk, het komt later wel als…. En dat zinnetje “het komt later wel” betekend voor mij dat ik mezelf saboteer. Ik hoor mezelf steeds met smoesjes komen. Het zijn wel waarheden, want ik heb nou eenmaal geen oppas voor Kiki, ik heb nou eenmaal een gezin met puberende kinderen die zelf weinig opruimen, maar als ik dit wil, zal ik een weg moeten vinden om mijn wensen uit te laten komen.
Ik moet stoppen met klagen, ik moet all-in gaan om hier beter in te worden, ik moet dingen uitproberen, ik moet fouten maken om te kunnen leren, ik moet DOEN! Dat is wat ‘ik moet’ En dat weet ik allemaal, maar ik saboteer mezelf.

Terwijl ik dit schrijf, voelt dit als een schop onder mijn eigen hol, maar voel ik ook meteen een angst. Het is eng om dingen te ondernemen die buiten je comfortzone vallen. Misschien ben ik ook wel bang om stappen te zetten, waarvan ik de zekerheid voor mijn gezin ontneem. Ik kijk nu even over het scherm heen naar ons memory board en wat zie ik daar notabene staan, geschreven in mijn eigen handschrift:

“Feel the fear and do it anyway”

En natuulijk laten we eerlijk zijn, als we financial wealth zouden ervaren had ik waarschijnlijk bepaalde dingen allang gedaan die ik nu uitstel naar de toekomst.
Ik blijf erin geloven en dus in mezelf.

Herken jij jezelf hierin? Zo ja, waar saboteer jij jezelf dan mee? Hoe ga jij hiermee om of wat heb je al gedaan om daarmee te stoppen?

Voor mezelf vind ik het al fijn dat ik het kan reflecteren. En ergens heb ik ook geleerd dat je altijd op het juiste moment bent op de juiste plek. Die geeft rust en daar hou ik me graag aan vast.
Het komt namelijk altijd goed zoals het voor jou behoort goed te komen.
Hiermee ga ik nu afronden en hoop dat ik met dit verhaal weer iemand tot bepaalde inzichten heb kunnen brengen.
Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes die werken voor hen, dus waar jij heel veel baat bij hebt hoeft niet per se te werken voor een ander. Daarom is het zo belangrijk dat je luistert naar je gevoel.

Goed, lieve allemaal! Ik ga straks Kiki weer ophalen van de peuterspeelzaal, Faye komt weer gezellig thuis na een week Veenendaal, de zon schijnt dus een betere start van het weekend kunnen we ons volgens mij niet wensen.

YOLO!!!!!
Maak er wat van.

Fijn weekend en heel veel liefs,

LINDA

Wauw, wat is deze week snel voorbij gegaan. Vorig weekend moesten Paul en Faye op zaterdag werken in De Kuip, voor diegene die totaal niet thuis zijn in voetbal, dat is het stadion van Feyenoord Rotterdam. Ze gingen rond 12:30 uur richting Rotterdam en kwamen Rond 01:30 uur weer thuis. Katsjing ik zie de euro tekens in de ogen van Faye verschijnen haha…
Faye werkt sinds kort ook bij Number1 samen met haar vriendin Ilse die ze kent van de middelbare school. Ze doen het beide hartstikke leuk, dus mocht je een keer naar een thuiswedstrijd gaan van Feyenoord dan bestaat er een grote kans dat je je frietje haalt bij die meiden. 😉

Zondag gingen we met z’n allen richting De Bilt, omdat we daar voor het eerst in twee jaar weer samen konden komen met Paul zijn familie bij zijn ouders thuis.
Zij hebben de traditie en het streven er komt namelijk weleens iets tussen waardoor het niet door kan gaan iedere eerste zondag van de maand met alle broers, zussen, aanhang en kids samen te komen bij hun ouders. Dan eten we gezellig met elkaar en deze keer had Paul zijn jongere broer Niels een heel tof spel meegenomen. Pijl en boog schieten was de bedoeling.
Eerst werden er containers neergezet met daarop een bal waarop iedereen een poging kon wagen op te richten, maar al snel begonnen de mannen op elkaar te schieten, wat de jongste kids natuurlijk helemaal fantastisch vonden. Nog even voor de duidelijkheid, op de punt van zo’n pijl zat een soort van rubberen bal. Niet dat je denkt dat iedereen doorboort kon worden als in één of andere western film. 😉

Woensdagochtend is mijn vader thuisgekomen van het revalidatiecentrum. Nou denk je misschien, als je het verhaal gevolgd hebt, hij zou daar toch minstens 3 weken moeten blijven? Dat klopt, alleen kreeg mijn moeder heel sterk het gevoel dat hij daar niet op zijn plek zat. Het was een afgesloten afdeling met voornamelijk dementerende patiënten. Hij moest ook bepaalde oefeningen doen waarvan mijn moeder haar twijfels had of dit nou echt nodig was. Hij moest bijvoorbeeld blokjes stapelen, en als de blokjes waren omgevallen moest hij ze weer opnieuw opstapelen. Wij zagen natuurlijk liever dat ze hem hielpen fysiek sterker te worden. Maar goed, zo speelde er meerdere factoren mee waardoor de keus uiteindelijk snel gemaakt kon worden hem daar weg te halen.

Mijn broer Jos kwam hem opzoeken en stelde voor hem thuis verder te laten revalideren met hulp van thuiszorg en een fysiotherapeut. Zo is het balletje gaan rollen en heeft m’n moeder alles in gang gezet. Ze stonden er van het revalidatiecentrum wel vreemd van te kijken en zeiden dat ze dit nog nooit eerder hadden meegemaakt. Ja, dat geloof ik als de rest die daar naartoe worden doorverwezen daar ook daadwerkelijk op hun plek zitten. Én voor alles is een eerste keer! 😉

Op de dag van thuiskomst zijn mijn zus Carmen met haar dochter Sterre, mijn jongste broer Alexander met zijn zoontje Robbie en ik naar m’n ouders gereden om de verlate cadeautjes voor mijn moeders 70e verjaardag nog te overhandigen. Dat is door de hele situatie natuurlijk volledig naar de achtergrond verdwenen, maar nu onze vader weer thuis is wilde we hem nog even zien en dit meteen combineren.

Pap, je bent lekker thuis en kan nu herstellen vanuit een fijne vertrouwde omgeving. Home…

Met Rowen heb ik ook nog wat te stellen gehad. Ik kreeg eerst een mailtje van zijn mentor met daarin een uitnodiging voor een gesprek.
Ja….die fijne mailtjes. Inhoud van de mail:

“Rowen is de laatste tijd veel uit de klas gestuurd.
Graag wil ik u uitnodigen voor een gesprek op school om hierover verder op in te gaan. Rowen zal bij dit gesprek ook aanwezig zijn.”

Nou vind dat gesprek pas maandag plaats, tenminste mits het doorgaat aangezien ik net telefoon kreeg van zijn vader dat hij verhinderd is, dus waarschijnlijk wordt het dan donderdag. Je zit toch een soort in spanning.
Ik heb wel gezien dat hij beter zijn best doet, naar huiswerkbegeleiding gaat om te leren zoals gister, in principe was hij vrij, omdat alle lessen waren vervallen, maar toch belde hij mij op ik was namelijk niet thuis dat hij naar school ging voor de begeleiding, dat begint namelijk om 15:30 uur en geven ze op dinsdag, woensdag en donderdag.
Ik hoop zo dat er bij Rowen definitief een knop is omgegaan en die knop in deze stand blijft.
Verder heeft hij ouderwets huisarrest tot einde van de maand maart, omdat er wat mij betreft een grens is bereikt en die druppel die de emmer deed overlopen was dat hij vrijdag totaal niet liet weten waar hij uit school naartoe ging en ik hem om 17:55 uur zelf moest bellen waar hij uithing ik ging er namelijk automatisch vanuit dat hij naar huiswerkbegeleiding was totdat ik tot het besef kwam dat het vrijdag was en hij nog bij zijn vriend bleek te zijn, dus een half uur te laat thuis kwam. Gewoon een potje sch*t hebben aan je moeder. Dat gedrag gaan we dus even lekker de kop indrukken.

Gistermiddag heb ik model gezeten voor mijn nichtje Lisa. Ik zeg nichtje, maar zij is inmiddels ook al een jongvolwassen vrouw van 17 met haar rijbewijs in de pocket.
Zij doet de kappersopleiding op het Horizon College in Purmerend en had gister een afzegging. Nu heb ik zelf een half jaar zo’n opleiding gevolgd en weet hoe vervelend het kan zijn als je model op het laatste moment afzegt, of erger nog wat ik weleens zag gebeuren van mede cursisten, gewoon niet komen opdagen.
Het was zo leuk om te zien hoe zij in de klas bezig is en vooral door mijn lieve, kleine nichtje hihi… geknipt te worden. Ik had een rechte bob en ging naar een schuine, ze moest dus gradatie knippen.
Ze kreeg me toch een complimenten om de oren. Ze had het heel goed gedaan en ik werd zelfs aan het einde van de les nog teruggevraagd de klas in te komen om haar werk te laten zien. Proud auntie!

Wat ik nog even wil vertellen is best wel grappig. Mijn broer zal het misschien iets minder waarderen, maar ga er gewoon vanuit dat hij dit niet leest 😉
Ik zag het bericht van Lisa dat ze een model nodig had, ik ging daar meteen achteraan, dus ik belde mijn broer Alexander woensdag om te vragen of hij mij de volgende dag om 13 uur bij haar school kon afzetten. Dat was geen probleem. Hartstikke fijn! Dezelfde avond toen we allemaal de auto instapte bij m’n ouders om naar huis te rijden roep ik nog naar hem, “ik zie je dan morgen om 12:30 uur goed?!” “Ja” zegt hij, “app me nog ff daarvoor.” Ik dacht hoezo? Dit hebben we vandaag afgesproken, ik herhaal het nog én het is al vrij vroeg in de middag dat je bij me moet zijn.
Dus hij maakt nog een grapje dat ik hem maar een mailtje moet sturen en zo reden we weer richting het westen.

Volgende dag, ik sta om 12:30 uur klaar met mijn jas aan, geen Xander. 12:40 Uur nog geen Xander, ik besluit om toch maar even te bellen.
Hij neemt heel nonchalant op en zegt: “Hey Lin, ik zit net aan jou te denken.”
Waarop ik vraag: “waar ben je??”
Hij: “thuis.”
Ik: “Je zou hier toch om 12:30 uur zijn om me naar Lisa te brengen?!!”
Hij: “Oh Fack!! Ik kom eraan!”

Ooooh echt heerlijk dit. Ik was uiteindelijk maar 8 minuten te laat, dus nog heel netjes gedaan Xan! Thanks.

Het was in ieder geval een hele fijne week, soms even een situatie waarmee we moesten dealen, maar dat loopt uiteindelijk weer door.

We houden ons net als waarschijnlijk ieder ander ook bezig met wat er in Oekraïne gebeurt, zo heeft mijn broer Jos 3 oekraïnse vrouwen met 5 kleine kinderen opgevangen en merk dat velen om ons heen spullen verzameld hebben voor deze mensen om de komende tijd mee door te komen.
Geweldig hoe hij dit heeft kunnen realiseren voor ze en hoop dat de plek waar ze mogen verblijven en de steun die ze krijgen de pijn een klein beetje kan verzachten. Deze situatie wens je niemand toe.

Mijn laatste stuk wil ik wijden aan de titel van deze blog. Respect hebben voor jezelf komt namelijk elke dag op je pad. Ook in het verhaal wat hierboven staat. Continu ben ik me ervan bewust dat ik respect wil hebben voor mezelf. Als ik namelijk lief ben voor mezelf, kan een ander dat ook zijn. Op dit moment las ik erover in mijn boek wat ik hier graag wil delen.

Een fragment uit het boek De Kracht van Verandering:

Tien manieren om je te leren ‘je intentie jezelf te allen tijde te respecteren’, te koesteren.

1. Kijk naar jezelf in de spiegel, maak oogcontact met jezelf en zeg “Ik hou van mezelf”. Doe dat elke dag zo vaak mogelijk. “Ik hou van mezelf”: door deze vier magische woorden hou je je zelfrespect in stand.
2. Schrijf de volgende erkenning op en zeg deze herhaaldelijk tegen jezelf: “Ik ben net zo heel en volmaakt als ik geschapen ben”. Draag deze gedachte overal met je mee.
3. Schenk meer respect aan anderen en aan alles wat leeft. Het grootste geheim van zelfrespect is misschien wel meer waardering te hebben voor anderen.
4. Bevestig voor jezelf en iedereen die je tegenkomt dat je erbij hoort. Het gevoel hebben erbij te horen is een van de hoogste kenmerken van Abraham Maslows piramide van zelfrealisatie. Het gevoel hebben er niet bij te horen of je op de verkeerde plek te bevinden kan komen door een gebrek aan zelfrespect.
5. Herinner jezelf eraan dat je nooit alleen bent.
6. Behandel je lichaam met respect!
7. Mediteer om bewust in contact te blijven met je bron (je innerlijke zelf), die altijd respect voor jou heeft.
8. Leg het bij met eventuele vijanden. Door het bij te leggen stuur je een boodschap van respect voor je vijanden het universum in. Door deze vergevingsgezinde energie uit te stralen, zul je dezelfde soort respectvolle positieve energie naar je toe trekken. Door zo nederig te zijn het bij te leggen en de energie van woede, bitterheid en spanning te vervangen door vriendelijkheid, ook al denk je nog steeds het bij het rechte eind te hebben, respecteer je jezelf veel meer dan voor je daad van vergevingsgezindheid.
9. Vergeet nooit het woordje zelf in zelfrespect. Hiervoor moet je erkennen dat de meningen van anderen over jou geen feiten zijn, alleen maar meningen.
10. Wees dankbaar. Heb waardering in plaats van afkeuring voor wat zich in je leven voordoet.

Nou heb ik de punten die in het boek staan in het kort overgenomen, dus als je de uitgebreide versie wilt lezen raad ik je aan het boek aan te schaffen. Het is soms vrij zware stof om doorheen te komen, maar veel wat er beschreven wordt komt duidelijk binnen. Daar heb je dan zeker iets aan. Maar goed, dat is mijn mening. Dat mediteren moet denk ik ook iets voor je zijn. Ik doe dat namelijk niet, ik heb het een tijdje geprobeerd voor het in slaap komen. Daar heb ik toen wel enorm veel aan gehad, maar nu ik weer makkelijk uit mezelf in slaap val, mediteer ik ook niet meer.

Anyway, om je zelfrespect vooral niet kwijt te raken moet je de mening van een ander niet belangrijker maken dan je eigen mening over jezelf.

Zoals Wayne Dyer zo mooi schrijft: Er zal nooit een tekort aan meningen over je zijn. Als je die meningen toestaat je zelfrespect te ondermijnen, vind je het respect van anderen belangrijker en laat je jezelf in de steek.

Zo! steek die maar in je zak.

Nou ik heb ondertussen mijn oudste kids weer in Breukelen afgezet bij hun vader en ga zo meteen lekker deze laptop dichtklappen en een half uurtje kijken naar één van mijn favoriete zenders 123 ID Investigation Discovery. Kiki is op de terugweg van Breukelen in slaap gevallen die heb ik nog even in bed gelegd, dus ik neem het er nog even van. 😉

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen van mijn verhaal, hopelijk heeft het iets kunnen betekenen voor iemand. Haal eruit wat voor jou van waarde is. Voor nu wens ik jullie een heel fijn weekend en een fijne (aankomende) week! Ga je nog iets leuks doen dit weekend? Laat het in een reactie weten. Ik ben heel benieuwd, misschien inspireert het wel!

Tot volgende week!

Liefs LINDA

Vanmorgen ging mijn wekker om 6:15 uur. Toen snoozde ik naar 6:30 uur, en toen nog eens naar 6:45 uur. Uiteindelijk ben ik er 5 min later uitgegaan en liep ik om 7:00 uur buiten met Ivy. Herkenbaar?? 😉
Al snel deed ze alles wat ze moest doen, wat mij verbaasde dus kon ik een iets korter rondje lopen dan ik normaal altijd doe. Dat scheelde vanmorgen in tijd, omdat ik Kiki naar de Peuterspeelzaal moest brengen.

Ik vind het altijd fijn om s’ochtends het hele stuk langs het water te lopen en dan weer terug. Dat uitzicht over Het Twiske met die opkomende zon over de velden is zo mooi. Ik vergeet nog te noemen het zonlicht wat tussen de takken van de treurwilgen schijnt die boven het water hangen.
Ja, net een schilderij.

Ik maakte voor mezelf een proteïne pannenkoek, maar dan zonder proteïne dat hebben we namelijk niet in huis daarvan in de plaats gebruikte ik tarwebloem, dat werkt net zo goed en tussendoor gaf Paul mij een kus die ging naar zijn werk. Hij had vanmorgen eerst een afspraak in de Kuip, dus moest hij eerder weg. Daarna heb ik Kiki aangekleed, ontbijt voor haar klaargezet en ben ik mezelf snel gaan aankleden. Ondertussen ben ik blij dat Rowen en Aeden zichzelf kunnen verzorgen.
Vaak smeer ik nog even het brood van Aeden voor school, omdat ik dat graag voor hem doe, maar als het niet uitkomt kan hij het ook zelf. Vandaag is het een korte dag, dus hoeft hij alleen een tussendoortje mee te nemen. Toen ik boven was hoorde ik de schuifdeur in de keuken opengaan waar alle tussendoortjes bewaard worden, dus besef ik dat Aeden zijn eigen tas aan het klaarmaken is. Top!

Iedereen gegeten, gedronken, haren gedaan, tanden gepoetst, tassen gepakt, kus gegeven en gaan!
Ik bracht Kiki snel naar schooltje, ik moest namelijk om 9:00 uur bij de mondhygiënist zijn, maar dat is hier in Oostzaan op loopafstand, dus heb meteen m’n ochtendwandelingetjes wel gehad. Alles zag er keurig uit en ze kon zien dat ik goed bezig ben. Tsjakka!! Hmm… kennen we dat woord überhaupt nog wel van Emiel Ratelband. Ik moet maar even in de leer bij m’n kids voor een refreshed vocabulair geloof ik…
Om 9:40 uur kwam ik weer thuis en mevrouw Faye lag nog heerlijk in haar bed te slapen. Ze kwam gisteravond thuis rond het avondeten vanuit Veenendaal en heeft nog vakantie. Haar school ligt in regio midden, dus onze vakantieperiodes lopen niet altijd gelijk op.

Snel even de boel een beetje aan kant, aanrecht opgeruimd, kleedjes van de bank opgevouwen en gaan zitten aan mijn nog steeds fantastische tafel, zo.. laptop open!

Gisteravond keken wij naar ‘Kamp van Koningsbrugge’. Bijna aan het eind van de aflevering kregen de (bijna) commando’s een opdracht. Ray die de opdracht gaf begon te vertellen. “Omgaan met onzekerheid” Ik dacht meteen: “hé, dat wordt de titel van mijn nieuwe blog.”

Niet zozeer om te vertellen over de momenten wanneer ik me onzeker voel, neeeee 😉 maar ook om die zin te verhelderen naar wat het nog meer kan betekenen. In dit geval betekend het natuurlijk de onzekerheid waar de commando’s mee te dealen krijgen wanneer ze ergens gedropt worden en niet weten wat ze te wachten staat. Ze moesten bijvoorbeeld een pop van 70 a 80 kilo dragen met ik geloof inmiddels 8 man waarvan 2 vrouwen, maar wisten niet hoeveel km ze moesten lopen. Het doel was de overleden “collega” naar huis te brengen, naar zijn familie, naar zijn vrouw, naar zijn kinderen. Er wordt natuurlijk een gevoel en beeld bij die pop geschetst. Uiteindelijk stopte de aflevering tijdens de tocht en wordt het de volgende aflevering hervat, maar ik dacht wel. Ja…dat is ook een vorm van onzekerheid natuurlijk.

De onzekerheid waar wij vaak mee kampen is de onzekerheid die onszelf betreft qua uiterlijk, wat andere van ons denken, je werk, je opvoeding skills, ik denk ook voornamelijk of we dingen wel goed doen en zo zijn er talloze onderwerpen waar we ons onzeker over kunnen voelen. Maar deze vond ik toch leuk om even te onthouden dat het hierbij ook ging over de onzekerheid waar ze mee geconfronteerd zouden worden. Of je wel kan bouwen op je collega’s, of de band zo sterk is geworden dat je elkaar zo goed mogelijk helpt etc.
Ik kijk ontzettend graag naar zulke programma’s, zo heb ik eerder ook gekeken naar ‘Special Forces Vips’ waarin je net als bij ‘Kamp van Koningsbrugge’ wordt getraind je te focussen op je mindset.
Het zit allemaal tussen je oren.

Op dit moment ben ik precies dáár mee bezig. Als je namelijk denkt dat iets niet lukt, dan lukt het ook niet. Nu ik dit schrijf schiet me te binnen dat ik gister op de verhaallijn van iemand die ik volg op instagram een storie voorbij zag komen die hier iets over deelde. Zij was aan het lezen uit het boek van Michael Pilarczyk. Ik kijk even of ik het terug kan vinden. Ja Kim (niet Munnecom) een stukje wijsheid wat jij hebt gedeeld, komt ie:


Als je denkt dat je verslagen bent, ben je dat.
Als je denkt dat je niet durft, dan durf je niet.
Als je graag wint, maar denkt dat je dat niet kunt, zul je vrijwel zeker niet winnen.
Als je denkt dat je verliest, ben je verloren, want in de buitenwereld ontdekken we dat succes begint met wilskracht.

Als je denkt dat een ander beter is, is dat ook zo.
Je moet groot denken om jezelf te overstijgen.
Je moet zeker jezelf zijn, voordat je ooit een prijs kunt winnen.
De overwinning in het leven gaat niet altijd naar de sterkste of de snelste.
Maar vroeg of laat is de winnaar degene die denkt dat hij het kan.

Dit is een stukje uit het boek ‘Think and Grow Rich’ van Walther D. Wintle.

Ik probeer mijzelf, mijn kinderen en soms ook mijn partner die heeft het alleen niet altijd nodig te leren dat je moet kijken naar hoe je iets wél wilt in plaats van hoe je het níet wilt.

Afgelopen week hadden wij een 10 minuten gesprek met de docent van Rowen. Ik zal er niet teveel over uitwijden, maar het kwam erop neer dat hij echt beter zijn best moet doen, maar zoals hij het de afgelopen 2/3 weken heeft gedaan, dát vast moet blijven houden als hij dit jaar wilt halen. Voor een jongen die dit jaar voor de tweede keer opnieuw doet zijn z’n cijfers wel teleurstellend. Het is niet dat hij het niet kan, dat gaf zijn docent ook aan, het komt er gewoon niet uit.

Ik probeer Rowen toch op een bepaalde manier te stimuleren om dit jaar gewoon simpelweg te halen. Ik weet dat ik heb gezegd dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is als hij naar een andere school moet, maar als ik zijn docent hoor zeggen dat hij het écht wel in zich heeft, dan vind ik het zo zonde en wil ik voor Rowen alleen maar dat hij trots op zichzelf kan zijn. Hij kan dit niveau aan.

Ik heb besloten om niet zozeer te beginnen over wat hij allemaal verkeerd doet. Je bent namelijk snel geneigd om de nadruk te leggen op die punten, maar wat ik eigenlijk wil is juist de punten belichten waar hij naartoe moet. In plaats van te roepen dat hij z’n huiswerk moet maken en moet leren, want dat weet hij natuurlijk zelf ook wel, te vragen wat hem helpt om dit jaar door te komen. Wat zou je daarvoor moeten doen?
Op die manier maak ik het helder voor hem en dringt het beter tot hem door. Hij moet zelf tot die conclusie komen. Ja ik weet ook dat hij 14 is en dus een enorme puber, maar ik geloof dat wanneer je die inzichten zelf tot je krijgt, voor iedere leeftijd cruciaal is.

Wat ik duidelijk wil maken is dat we echt moeten blijven proberen die positieve kanten te benadrukken. Waar willen we naartoe in plaats van wat gaat er fout.

Vorig weekend zat ik te zoeken naar het tijdschrift Manifestatie Magazine. Een tijdschrift waarin een interview komt te staan met Kim Munnecom. Zoals jullie misschien weten volg ik haar dagelijkse podcasten en wil ik dat interview dus ook niet missen. Nou schijnt dat een nieuw tijdschrift te zijn waarvan de eerste in september 2021 in de schappen lag en ik dus op internet zag dat deel 2 inmiddels ook uit is. Elk kwartaal komt er een nummer uit. Ik zat een beetje te kijken wat voor aanbieding ze hadden, maar oef… uhm één zo’n tijdschrift kost 13,13 euro. Je kon het eerste exemplaar ook nog bestellen in combi met een mooi boek erbij bla bla bla…

Ik liet het maar even.

Nou liepen wij vorig weekend in Bergen waar Paul een lot wilde inwisselen. We liepen zo’n tabakswinkel naar binnen en stonden in de rij. Toen ik mij omdraaide richting de tijdschriften zag ik in één opslag het tijdschrift in het schap liggen. Er lag er nog 1! Toen hoefde ik er geen seconde over na te denken, pakte het tijdschrift en betaalde die freak’n 13,13 euro voor een magazine. De verkoopster snapte zelf ook niet waarom er zo’n vreemd bedrag op stond. Die middag hebben we lekker geluncht op het strand van Bergen en zocht ik het nog even op de terugweg op, omdat ik het vermoeden had dat die dubbele cijfers een betekenis heeft.

1313 Suggereert dat het tijd is om jezelf te versterken door te vertrouwen op je intuïtie en innerlijke wijsheid en om de positieve energieën in dit universum voor je te laten werken. Ik snap die prijs uiteindelijk dus wel en weet ook dat als je iets hebben wilt, je het er wel voor over hebt. Ik smul van de verhalen die erin staan van anderen, omdat ze zo inspireren en je echt een boost geven. Half maart komt deel 3 uit en denk dat ik misschien toch wel voor dat abonnement ga. 😉

Lieve mensen het weekend staat weer voor de deur. Als het ons lukt sjees ik nog even met m’n meiden naar de action, nou ja sjees. Alles moet nu op de fiets wat wel even wennen is hihi..

Wat ik nog snel wil benoemen is dat mijn vader maandag overgeplaatst van het ziekenhuis naar een revalidatiecentrum, dus die gaat ook steeds beter. Wat ben ik daar dankbaar voor!

Oké, Faye wordt ongeduldig, ik ga afronden. Ik wil iedereen een heel fijn weekend wensen en geniet van het heerlijke zonnetje de komende dagen.

Tot volgende week!

Liefs LINDA