Maand: februari 2022

En zo is het weer vrijdag…

Poeh, wat een week. Vorige week schreef ik deels over mijn vader die was opgenomen in het ziekenhuis. Ik kan je vertellen dat het best spannend was.
Ondanks dat mijn vader eind april 84 wordt, kan ik wel zeggen dat hij een vitale ouwe baas is. Hij rijdt nog overal naartoe en dan bedoel ik niet alleen naar de supermarkt om de hoek, maar dan heb ik het echt over ritjes van Holwerd naar Bodegraven, Zaandam, Woerden, De Bilt, Nijmegen etc. Dat soort ritjes.

Mijn moeder heeft zich behoorlijk dapper gehouden, aangezien ze echt altijd alles samen doen. Elke dag naar het ziekenhuis op en neer, iedereen op de hoogte houden. Hun 6 kinderen, zijn kant van de familie, haar kant van de familie en dan ook nog de zorg voor jezelf, zoals dat boodschapje wat gedaan moet worden bijvoorbeeld. Ze is nog hartstikke jong ;), maar met zulke dingen ook al weer 70.

Helaas wonen wij te ver bij elkaar vandaan om dagelijks even te komen checken of eventueel een nachtje bij haar te blijven slapen.
Dat maakt het goed lastig.
Zelf geeft ze aan dat ze genoeg hulp heeft van vrienden om haar heen, daar ben ik erg blij om. Ik heb met eigen ogen mogen zien hoe een vriendin langskomt om even te checken bij haar. Toch is het niet hetzelfde wanneer je kinderen er voor je kunnen zijn, maar ik weet dat mijn moeder het niet laat blijken.

Mam, je doet het hartstikke goed en ben mega trots op je!

Jeetje, ik merk dat ik het lastig vind om erover te schrijven.
Het was gewoon kantjeboord met m’n vader. Het bleek dat hij een zware longontsteking had naast zijn te hoge suikerwaarden. Daar is hij met medicatie nu van aan het herstellen. Elke dag gaat het iets beter, waardoor de arts met overleg heeft aangegeven dat hij dinsdag voor 3 weken naar een revalidatiecentrum kan in Dokkum. Dat is voor hun lekker dichtbij, dan hoeft m’n moeder niet meer dagelijks naar Leeuwarden te pendelen.
Hij wilde niet, maar dit is echt beter voor ‘m en zo kan mijn moeder straks een geheel herstelde man in haar armen sluiten. Tenminste, daar gaan we voor!

Het idee dat we hem misschien wel bijna kwijt waren, pfff… daar moet ik niet aan denken. Er was ook nog zo’n issue over een bandje wat hij om z’n pols kreeg waar op aangegeven stond “niet reanimeren”.
Mijn moeder heeft 1 keer het bandje van zijn pols geknipt, maar binnen no-time stond er een arts in de kamer. Hij gaf notabene zelf aan dat hij wél gereanimeerd wilde worden als het zover zou komen.
Ik weet niet precies hoe het werkt met de wetten in Nederland op dat gebied, maar in dit ziekenhuis is het zo dat als je de leeftijd van 80 jaar hebt bereikt je niet gereanimeerd wordt, omdat ze niet weten hoe je eruit komt.

Gelukkig komt mijn vader er bovenop, zodat dat bandje niet meer aan de orde is en wij nog jaren van jou mogen genieten pa!

Waar ik normaal veel stories laat zien op mijn socials, had ik daar de afgelopen dagen nog weinig behoefte aan.
Je probeert afleiding te zoeken in andere dingen, heb mijn moeder dagelijks aan de telefoon en ondertussen probeer je het hier zo normaal mogelijk door te laten lopen. Meer kun je ook niet doen.

Het nieuws dat hij na dit weekend het ziekenhuis mag verlaten en geholpen gaat worden met zijn herstel klonk als muziek in mijn oren! Wat een opluchting!
Hij heeft wel een jasje uitgedaan, dus hopelijk kan hij de komende tijd goed aansterken, en wordt hij weer helemaal de oude.

En pa, je weet wat ik beloofd heb. Zodra je thuiskomt regelen we een lekker visje voor je of een lekker sappig biefstukje. Óf misschien wel allebei! Hihi..

Terwijl dit allemaal speelt probeerde ik de dagen vreselijk positief te blijven en dankbaar te zijn voor zijn herstel. Ik probeerde te visualiseren hoe hij lekker in zijn eigen stoel zit met zijn krant en een kop koffie.
Hij is hier nog niet klaar en wij nog niet met hem.
Je eigen vader is 97 jaar geworden, dus je hebt sterke genen in je donder pap! 😉

Toch hebben zulke ervaringen een mooie boodschap. Dat je elkaar vaker moet opzoeken, je weet dat iemand belangrijk voor je is, maar na zo’n gebeurtenis besef je het alleen maar meer.
Wat er bij mij gebeurde was dat ik ging nadenken over de dingen die belangrijk zijn voor mij.
Dat ik daar meer aandacht aan wil besteden en nóg meer moet werken aan het stukje ‘doen wat dient voor mij’ zodat ik nóg dichterbij mezelf kom en mezelf steeds beter leer kennen. Op die manier kan ik voor mezelf een super goed voorbeeld voor mijn kinderen worden en de leukste vrouw voor mijn lieverd. Begrijp me niet verkeerd, want we hebben het al hartstikke goed en vind dat wij een heel sterk team zijn met z’n zessen, maar er zijn nog dingen bij mezelf waarvan ik weet dat dat beter kan. Nou ja, beter…anders.

Ik vind het leuk om erachter te komen dat de manier hoe je bent opgevoed, hoe je bent gevormd door de jaren heen, nu ik zelf moeder ben en kinderen in een leeftijd begin te krijgen dat ze hun eigen pad beginnen te bewandelen, dat je daar dus te alle tijde je eigen manier aan kan geven door simpelweg te kijken en te luisteren naar wat jouw eigen gevoel zegt. Je bent een patroon gewend en als dat patroon jou dient is het oké, zo niet ben jij de enige persoon die daar iets aan kan veranderen.
Creëer je eigen leven.
Daarmee wil ik niet zeggen dat alle normen en waarden die je van je ouders hebt meegekregen niet goed zijn, of de keuzes die je zelf in het verleden gemaakt hebt niet de juiste waren, maar je leert jezelf te ontwikkelen naar de persoon die jíj wilt zijn.
Je ouders doen het altijd goed op hun manier, dat hoeft alleen niet per se jouw manier te worden. Of misschien wel. Misschien heb jij een fantastische jeugd gehad en resoneer je daar nu ook mee in de opvoeding naar je eigen kinderen toe. Zolang het maar goed voelt voor jou. Overal valt lering uit te trekken. Hoe mooi is dat!




En dan ineens besef ik me dat dit mijn 10e blog is.
Ik zit hier lekker voor het eerst te schrijven aan onze nieuwe tafel. Vorige week heb ik onze ronde glazen tafel op Marktplaats gezet en dat weekend is hij verkocht. Daardoor kon ik onze fijne tafel ophalen die ik zo graag wilde hebben voor in de ruimte waar hij nu staat. Hoe blij kan een mens zijn! Ik hou heel erg van scandinavisch design, de strakke lijnen, het hout en dat combineren met je persoonlijke spullen. Dat maakt je huis zo eigen.

Ik ga zo lekker de laptop dichtklappen en een boodschap doen met mijn kleinste meisje. Vanavond breng ik de oudste 3 kids weer naar hun vader, maar aangezien het later is dan normaal is het vanavond weer patatvrijdag. Deze keer maken we er zelfgemaakte kipnuggets bij. Receptje wat ik nog heb liggen van Hellofresh. Die zijn zo lekker! (Kan je terugvinden op google.)

Lieve lezer, lieve allemaal, bedankt voor het lezen. Voel je vrij om te reageren en voor diegene die dat steeds weer doen, dankjewel daarvoor. Ik waardeer het enorm!

Heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Zo’n ontzettend euforisch geluksgevoel wat me ineens bekroop.

Ik denk dat dat betekend dat ik steeds meer in mijn eigen kracht begin te staan.

Ik kreeg een huiswerkopdracht terug met een super mooi compliment wat me deed realiseren DAT IK VERDOMME NIET ZO MOET TWIJFELEN AAN MEZELF!;)

De tv stond aan en de reclames over vakanties boeken kwamen elk reclameblok voorbij. Dan krijg ik die heerlijke gedachte dat wij dat al lekker geregeld hebben.
Zo’n fijn idee dat we over ongeveer 5,5 maand in de auto zitten richting Tsjechië! WHAAAA!! Ik vind het zo tof dat m’n kinderen nu op een leeftijd zijn dat ze misschien ook een beetje de culturen willen gaan snuiven in anderen landen en dat kunnen waarderen. Kiki is nog te klein, die moet nog maar even lekker genieten van de dierentuin die in de buurt van die vakantiewoning is en kijken of ze een gesprek met de aapjes kan voeren daar, aangezien ze inmiddels hier en daar ook Engelse en Chinese woordjes spreekt. Bedankt Cocomelon. 😉

Aeden heeft deze week zijn definitieve advies gekregen voor het voortgezet onderwijs waar we voor hem heel blij mee zijn, VMBO-Kader. Ze vinden dat hij heel erg gegroeid is, dus als hij zou willen zij hem wel zien doorgroeien naar een niveau hoger. Aan de andere kant is Aeden een doener en denk ik niet dat je hem teveel theorie moet voorleggen en hij lekker zo veel mogelijk in praktijk moet brengen.

Gister kreeg ik bezoek van Marieke, een hele goede vriendin van mij met wie ik lekker heb kunnen bijkletsen.
Je kent dat gezegde toch wel? Dat je familie niet kunt uitkiezen, vrienden wel?
Marieke en haar gezin zijn daar ook weer een heel goed voorbeeld van. Ik heb ze leren kennen in de tijd dat Faye op de peuterspeelzaal zat. Dat is inmiddels al weer 14 jaar geleden.
We woonde bij elkaar in de straat, Faye zat na de peuterspeelzaal ook weer met hun oudste dochter op dezelfde basisschool, in hetzelfde hockeyteam, Marieke en ik waren tegelijk zwanger, zij van haar tweede kindje, ik van Aeden (de derde), dus ja… We hebben veel met elkaar opgetrokken en meegemaakt, dan sluit je personen in je hart.

Faye stond vanmorgen al vroeg voor m’n neus, die was weer de hele week bij haar vader geweest, die had ik nog niet verwacht. Dat zijn van die leuke verrassingen!

Alles loopt gewoon lekker.

Nou ja lekker… Ik heb er echt even mee gestruggeld of ik dit moet gaan schrijven, maar het hoort nu eenmaal bij de gebeurtenissen van afgelopen week.

De verjaardag van mijn moeder is niet doorgegaan, omdat mijn vader ziek is geworden. Het heeft voornamelijk te maken met zijn ‘suiker’. Mijn vader is diabetespatiënt, maar met hulp van de juiste medicijnen en mijn moeder kan hij daar goed mee leven. Hij is immers ook op een mooie leeftijd van 83 jaar.
Nou werd er aanvankelijk gedacht dat hij corona had, maar het bleek te maken te hebben met zijn bloedsuikerwaarden.

Doordat de thuiszorg elke twee uur moest langskomen om zijn suiker te checken was het gewoon noodzaak dat mijn vader in het ziekenhuis opgenomen zou worden. Daar aangekomen bleek hij inmiddels uitgedroogd en was zijn bloedsuikerspiegel nog niet onder controle.
Hij is vanmorgen van de spoedafdeling verplaatst naar een “gewone” kamer.

Al met al genoeg om je zorgen om te maken, maar ik weet dat hij nu in goede handen is met 24 uurs zorg.

Ik sprak hem vanmorgen per ongeluk even, omdat hij dacht dat hij mijn moeder belde en reageerde in eerste instantie blij om hem even aan de lijn te krijgen, totdat ik hoorde hoe hij eraan toe was. Hij kon moeizaam uit zijn woorden komen, vanwege uitslag in zijn mond i.v.m. de antibiotica die hij heeft moeten innemen.

Als je je vader zo hoort…, ik kon geen woord verstaan, alleen “mama” toen ik vroeg of hij dacht mijn moeder aan de lijn te hebben. Terwijl ik dit schrijf schieten de tranen weer in mijn ogen.
Het komt allemaal goed, alleen nu is die afstand wel heel vervelend. Hij ligt in Leeuwarden, dat is niet echt om de hoek.

Nou, nu heb ik er toch nog over geschreven en weet eigenlijk niet eens meer waarom ik het niet wilde doen. Misschien omdat ik deze blog wilde wijden aan geluk. Dit is natuurlijk een treurig onderwerp, maar weet ook dat daar geluksmomentjes uit te halen zijn, zoals dat hij nu de juiste zorg krijgt, dat hij vanuit hier alleen maar beter kan worden, dat ik hem vanmorgen even aan de telefoon had, en misschien heeft hier ook wel uit moeten komen dat het belangrijk is dat mijn ouders een andere huisarts gaan zoeken. Iemand die niet fout op fout maakt.

Een foto van mijn vader die mijn moeder mij vanmorgen doorstuurde.

Vanmiddag en vanavond zal er een zware storm genaamd Eunice over ons land razen, dus zet je schrap. Zoals ik erover lees zal dit waarschijnlijk de zwaarste storm van de 21 eeuw worden. Laten we hopen dat het iets mee zal vallen.
Vanavond dus lekker luisteren naar het fluiten van de wind, kaarsjes aan, filmpje opzetten met een bak popcorn en lekker het weekend ingaan. Het is natuurlijk weer vrijdag, dat betekend voor ons patat patat patat.

Hopelijk kunnen we morgen even langs mijn moeder, mijn vader zal lastig worden aangezien er maar 1 bezoeker per dag mag langskomen.

Daar ga ik dus ook maar niet vanuit, maar ik wil wel mijn moeder steunen. Ze doet het toch maar even allemaal in haar eentje daar in het hoge noorden. Gelukkig heeft ze daar goede kennissen die voor haar klaarstaan, want al haar kinderen wonen allemaal op bijna zo’n 2 uur afstand. We slepen je er wel doorheen mam!

Wat ik hier heb gedeeld waren een greep geluksmomentjes van afgelopen week. Ik kan er natuurlijk nog legio noemen.

Ik zou het heel leuk vinden als jij jouw geluksmomentjes wilt delen met mij. Dat mag hier d.m.v. een reactie of stuur me een berichtje via mijn socials. Die zijn inmiddels te vinden op een eigen pagina op deze site. Check it out bovenaan de site bij “socials” of onder de 3 streepjes links bovenaan op je scherm.

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen, bedankt voor jullie tijd! Als je nog de weg op moet, rij voorzichtig en dan wens ik jullie nu een heel fijn weekend!

Liefs LINDA

Waar doe je nou goed aan? Een vraag die mij afgelopen week bezighield (wel vaker bezighoudt) i.v.m. een mail die ik vanuit de school van Rowen kreeg van zijn mentor.
Een mail met inhoud over zijn absentie.

Rowen heeft de kans gekregen om het eerste jaar van de HAVO nog eens over te doen, wat niet vanzelfsprekend is. Meestal gaan kinderen naar een lager niveau wat voor Rowen had betekend dat hij naar een andere school had gemoeten. Nu is het zo dat ze afgelopen jaar met veel punten rekening hebben gehouden waaronder de lockdown waar we mee te dealen kregen, online lessen volgen thuis wat we niet gewend waren, maar Rowen is over het algemeen natuurlijk ook gewoon een puber…

Er werd in dat eerste schooljaar veel heen en weer gemaild met zijn toenmalige mentor. Zij was bereid om Rowen over die streep te slepen.
Wat het lastig maakte was dat de hulp er was, z’n brains waren er ook, maar de wil/zin was er niet in te pompen. Ik weet het even niet anders te benoemen. Hij begon zo goed. Zo gemotiveerd, een kind met een missie. Al snel veranderde dat en sloop er steeds meer puberaal gedrag in wat zich uitte in een vorm van laksheid.

Ik besefte mij heel goed dat Rowen hier misschien zelf weinig aan kon doen, omdat zijn koppie nog niet zo ontwikkeld is dat hij snapt waarom het zo belangrijk was om goed zijn best te doen voor school. Het gamen lag op de loer en ja, de strijd om hem te laten doen wat van ‘m verwacht werd, werd alleen maar erger en erger. Dus ook de spanning in huis, de stress en de zorgen die ik om ‘m had. Wilde ik nog wel langer die strijd aangaan om hem op de HAVO te houden met een kind die er zelf de ernst niet van inzag? Ik moest hem vast inschrijven op die andere school, zodat die school een plekje kon reserveren voor hem, mocht hij het advies krijgen een niveau lager te moeten.

Zo zonde vond ik het. Hij deed in groep 8 zo z’n best om te laten zien dat hij een hele goede inzet kon tonen. Toen werd er namelijk tegen hem gezegd aan het begin van groep 8 dat hij de HAVO zeker aankon, maar niet met de werkhouding die hij op dat moment liet zien. Dan kon hij beter een niveau lager doen zodat hij die school kon doorlopen met twee vingers in de neus. Vanaf dat moment ging er een soort knop om bij Rowen. Hij deed ineens heel goed zijn best en voornamelijk wat er gewoon van hem verwacht werd. Wat dus ook resulteerde in een mooi definitief schooladvies en dat was HAVO.

Iedereen blij, we zijn toen ook lekker uit eten geweest om het te vieren. Waar ik eigenlijk nog het meest blij om was voor hem, was dat hij erkenning kreeg voor zijn kunnen.

Als dan blijkt in het eerste schooljaar van de HAVO dat hij eraan moet trekken… Wat moet je dan? Kun je het niet? Is het toch te hoog gegrepen voor je? Zijn antwoord: “nee ik kan het wel.”
Oké, gelukkig. Dan hoef je dus eigenlijk alleen maar je best te doen.
En dan doelde ik dus op het leren van toetsen én het maken van je huiswerk.

Uiteindelijk heb ik ook gedacht, wil ik nog 4 jaar lang zo achter Rowen aan moeten zitten? Ik heb de papieren van die andere school met pijn in mijn hart ingevuld en ingezonden. Het is zijn leven, hij zal met de consequenties moeten leren omgaan.

Het einde van dat eerste schooljaar kwam in zicht en het verlossende woord kwam op een zondagmiddag terwijl Rowen bij zijn vader was en ik met Paul, Kiki en Ivy op het strand liep. Rowen mocht het jaar overdoen dus hij kon blijven.

Wat was ik blij voor hem. Ik wist namelijk dat hij het verder ontzettend naar z’n zin had op deze school. Ik heb hem uitgelegd dat ze hem nog een tweede kans wilde geven, maar dat hij écht iets aan zijn werkhouding moest doen.

Het tweede eerste jaar ging van start. Het zal misschien voor andere vreemd overkomen aangezien het een vorm van omkoping is, en een vreemde beloning voor een jaar overdoen, maar ik wilde hem iets geven om naar uit te kijken en het jaar positief starten. Dus heb ik toen de afspraak gemaakt met Rowen dat hij voor elke 7,5 en daarboven een euro van mij zou krijgen. Nou de tikkies vlogen me om de oren.

Helaas merk ik dat de puberteit echt de overhand begint te krijgen. Hij is immers 14 jaar, een grote jongen voor zijn leeftijd, en heb door dat hij one of the cool guys is. Er komen geen tikkies meer binnen, waar hij natuurlijk een excuus voor heeft, hij zorgt ervoor dat leerkrachten tegen hem uitvallen en nu dus de mail over zijn absentie.

Vaak krijg je van die standaard mails die naar elke ouder gestuurd worden. Waar mijn hart een klopje bij overslaat is als ik die mails krijg waarvan ik aan het onderwerp van de mail al kan aflezen dat hij alleen voor mij bedoelt is. Zucht…daar gaan we weer.

Ik laat de mail zien aan Rowen. Ik vraag hoe dit nou kan? Een paar keer te laat, soms tussenuren niet aanwezig. Hoe kan dat nou? Ik weet dat ik hem een keer te laat naar school heb gebracht, omdat ik m’n autosleutel niet kon vinden, die was de dag ervoor uitgeleend, Rowen zijn band was lek, en ja stress in de ochtend. Maar goed ik dacht, hij redt zichzelf maar even en legt de situatie maar uit. Niet wetende dat hij wel vaker te laat komt! Voor die tussenuren had hij het excuus dat als ze online les volgen in de klas (omdat een leerkracht dan in quarentaine thuis zit) het voor is gekomen dat zijn batterij van z’n telefoon leeg was, waardoor hij mee moest kijken met een klasgenootje, maar dan vergat te melden dat hij erbij aanwezig was. Nou Row, je hebt vandaag tijdens mentoruur een gesprek hierover met je mentor. Ik hoor van hem wel hoe het is afgelopen.

Je blijft ‘m helpen en ondersteunen, maar als hij zelf niet alles inzet om dit schooljaar goed af te willen ronden is het toch echt zijn eigen verantwoordelijkheid. Zijn cijfers zien er op zich goed uit, maar als je werkhouding ruk is, sturen ze je gewoon van school, klaar. Daarom vind ik het zo jammer dat het lijkt alsof hij niet het besef heeft dat hij die tweede kans wel heeft gekregen. Ja kinderen uit zijn klas kijken tegen ‘m op, allemaal meisjes die hem berichtjes sturen. Leuk hoor, als je hier straks op kunt terugkijken met een VMBO-Kader diploma op zak! Nou dat is misschien een beetje overdreven.

Hij komt er wel, hier en daar let ik op en stuur ik aan, maar verder moet ik misschien die teugels zo laten vieren zoals ik al doe, anders worden de komende jaren erg pittig en ongezellig in huis. Daar doe ik dus goed aan.

Zijn folders worden vanmiddag weer gedropt, dan kan hij als hij terugkomt van zijn vader zijn wijkje weer lopen. Dat is toch iets wat hij zelf graag wilde, zich opgeven voor een krantenwijk zodat hij geld kan verdienen. Om vervolgens weer uit te geven in de Appie of bij de Mac. 😉

Ik ben mega trots op deze kanjer aan wie ik deze blog nu heb gewijd en kan om veel van zijn streken ook wel weer lachen. Gelukkig verteld hij mij van gebeurtenissen in zijn klas, dus voelt hij zich daarin vertrouwd naar mij toe. Zoals het incident dat zijn vriendje van een gat in de muur het witte gips schraapte en in een zakje deed, dat vervolgens naar Rowen gooide en wie was de sjaak??

Je hebt een gezonde dosis humor en al fikse triceps! Hahaha
Stoeien met je broertje Aeden verloopt bijna nooit vlekkeloos. En dat bedoel ik in letterlijke zin aangezien de bloedspatten vaak overal te vinden zijn (Aeden en zijn bloedneuzen), maar geniet van jullie broederschap en ook hoe Faye haar mannetje staat als het aankomt op een stoeipartijtje met haar broers. Hard tegen hard kan ik jullie vertellen!

Dit was ook weer een week met fijne inzichten, in dit geval als het aankomt op Rowen, school en het communiceren met elkaar. Hij hoort mij aan en neemt ook aan op de momenten dat het echt ff nodig is. Daar ben ik blij om.

Voor diegene die met dezelfde struggles lopen, ik hoop dat dit heeft mogen helpen. Voel je altijd vrij om een reactie te geven.

Ik moet het nog even linken aan de website, maar je kunt mij ook vinden op Facebook onder mijn naam: Linda van Schajik, Oostzaan.

Of op Instagram onder: linnie0309

Straks kunnen we Kiki weer ophalen uit school en dat ( hoe leuk!) samen met opa en oma (mijn schoonouders komen even langs). Aankomende zondag vieren we de 70e verjaardag van mijn moeder! Die heeft deze bijzondere mijlpaal dinsdag 8 feb mogen halen, dus haal ik de jongens zondag iets eerder op van onze meetingsplaats in Breukelen zodat ze daar deels bij kunnen zijn. Faye blijft komende week weer bij haar vader, dus helaas zal zij er zondag niet bij kunnen zijn. Aanvankelijk zouden we het afgelopen zondag gevierd hebben, maar corona gooide roet in het eten.

Lieve mensen, lieve lezers, bedankt voor het lezen van mijn verhaal!

Ik wens jullie een heel fijn weekend en tot volgende week!

Liefs LINDA

Ban alle twijfel uit, een kort zinnetje, maar hoe krachtig. Heel stom misschien, maar deze voel ik gewoon. Ik lees op dit moment het boek ‘De kracht van verandering’ geschreven door Dr. Wayne Dyer.

Het is maar een kleine aanpassing aan je handelen, maar met de grootste winsten. Is dat goed Nederlands? Je snapt wat ik bedoel. 😉 Winst in je eigen groei, winst in je doen en laten, winst in hoe je naar jezelf kijkt, winst in hoe anderen naar je kijken en met je omgaan etc.

Nou, ik ga er een eind aan breien en laten we straks gezellig beginnen aan het…..

WEEKEND!!!

Wij hebben als traditie (zoals waarschijnlijk zovelen) elke vrijdag als alle kinderen bij ons zijn, patatvrijdag!

Lieve allemaal, ik ben heel benieuwd naar jullie gedachten over mijn verhaal, dus stuur me gerust een reactie of een dm. Of nog leuker, laat me je eerste gedachte weten die in je opkwam nadat je mijn stuk gelezen hebt.

In ieder geval wil ik je bedanken voor je tijd en wens ik iedereen een heel fijn weekend!

Liefs LINDA